Littie Love รักวุ่นวายของยัยตัวเล็ก

เขียนโดย Little_24

วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.57 น.

3 ตอน

1 วิจารณ์

5,892 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2557 21.56 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) แรกพบ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ ฟางข้าวๆ” เสียงของผู้หญิงผู้ที่มีเรือนผมสีบลอนด์ยาวจนปะหลัง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคมสวยบวกกับริมฝีปากบางเฉียบที่กำลังตะโกนใส่หูฉัน -.-;

“ไม่ทราบว่าแกจะตะโกนใส่หูฉันทำไมย่ะยัยลูกอม” ฉันกลอกตาหน่ายๆก่อนจะส่ายหน้าเบาๆกับความโก๊ะๆของลูกอม

“ฉันมีเรื่องของไทเกอร์จะคุยกับแกนะ” ลูกอมพูดก่อนจะเปิดสมุดไดอารี่เล่มเล็กลายเสือดาวที่ลูกอมเคยบอกไว้ว่า ‘มันหมายถึงความเฉียบขาดน่ะ’ =.= ขึ้นมาเปิดไล่ดูข้อมูลของไทเกอร์ชายหนุ่มที่ลูกอมคลั่งไคล้หนักหนา ถึงกับมีข้อมูลยันต้นตระกูลเลยมั้ง

“นี้ไง! ฉันเจอแล้ว”

“แล้วแกมีไร”_*_ ฉันถามอย่างเบื่อๆ

“ในข้อมูลที่ไทเกอร์เคยให้สัมภาษณ์เมื่อตอน ม.3 เขาบอกว่า ‘สเป็กผมหรอครับ O.o ถ้าตอนนี้ผมชอบผู้หญิงเฉียบขาด เก่ง ใจกล้า และแน่วแน่ นะครับ แต่ใครที่อยากเป็นแฟนผมน่ะ ผมบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่าผมขี้หวงมาก >.-“ จดทุกคำพูดทุกสีหน้า ฉันเชื่อเลยว่าลูกอมชอบผู้ชายคนนี้มาก แต่มันก็ไม่ได้ต่างจากฉันหรอก ฉันก็ชอบไทเกอร์มากชอบมาตั้งแต่ ม.2 จนตอนนี้ฉัน ม.5 แล้วแต่ยัยลูกอมเนี่ยก็ไม่เคยจะรู้หรอกว่า ฉันรักใคร ชอบใคร แต่ฉันก็ไม่คิดจะถือสาลูกอมหรอก ถึงแม้อาจจะมีหวั่นๆกับความกล้าของลูกอมบ้าง “แล้ว?” ฉันเคยได้ยินพวกสัมภาษณ์พวกนี้มามาก แต่ในประโยคไทเกอร์เขาก็บอกโต้งๆว่า ‘ตอนนี้’ ซึ่งมันก็ไม่ได้หมายความมันจะเป็นปัจจุบันสักหน่อย

“ก็แปลว่าฉันมีโอกาสน่ะสิ แกคอยดูแล้วกันฉันจะบอกรักไทเกอร์ให้ดู”

“โอเค ฉันจะรอดู” ฉันตอบไปอย่างส่งๆ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อกับคำพูดที่ดูเหมือนพูดเล่นๆกับสายตาแน่วแน่นั้นหรอกนะ เพียงแต่ฉันกำลังหักห้ามใจเพื่อเพื่อนคนเดียวของฉันอยู่ +-+

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินตรงมายังห้องของฉัน ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกเผยร่างชายหนุ่มวัยกลางคน ร่างอ้วนท่วนที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน ในมือถือหนังสือเล่มหนาไว้กำลังก้าวเข้ามาในห้องท่ามกลางเสียงเงียบกริบของนักเรียนทุกคน “นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ” เสียงหัวหน้าใส่แว่นหนาเตอะเอ่ยขึ้น

“สา~หวาด~ดี~ค่ะ/ครับ” เสียงยืดยาวของนักเรียนทั้งหมดที่ฟังเหมือนพร้อมเพรียงกล่าวขึ้นพร้อมๆกันอย่างเสียงดัง “แกดูเสื้อ พุงออกซะ” ลูกอมว่าพลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของอาจารย์ ก่อนจะจะหัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจ

“แฮ่ม!” เสียงกระแอมของอาจารย์ทำให้เสียงหัวเราะคิกคักของลูกอมหยุดลง แล้วก้มหน้าก้มตาไปที่หนังสือในทันที

“ตั้งใจเรียนเชียวนะ” ฉันแซ่วลูกอมเล่นๆอย่างรู้ทันว่ายัยนี่ถึงแม้จะเก่งแค่ไหนก็ไม่กล้าที่จะต่อปากต่อคำกับอาจารย์หรอก ไม่ใช่ว่าลูกอมกลัวอาจารย์จนเกินไปหรอกนะเพียงแต่ฐานะทางบ้านของลูกอมไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ถ้าจะให้มีเรื่องจนถึงเรียกผู้ปกครองมันจะลำบากซะเปล่าๆ

ฉันกับลูกอมนั่งตั้งใจเรียนตลอดทั้ง 3 คาบ ทั้ง ฟิสิกส์ วิทย์ แล้วยังเคมี จนทำให้สมองฉันหนักอึ้งเหมือนกับยัดหนังสือทั้งเล่มลงสมองอันน้อยนิดของฉัน

กริ้ง!!~ 12.00

ในที่สุดเสียงอ๊อดบอกเวลาว่าพักเที่ยงแล้วก็ดังขึ้น ทุกคนต่างทยอยกันลงไปจับจองที่นั่งในโรงอาหารที่สุดแสนจะแออัดผู้คนต้องเบียดเสียดกันแย่งซื้ออาหาร

“ไปกินข้าวกันเหอะฟางข้าว ฉันหิวมาก ^^” ลูกอมฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันสีขาวครบทุกซี่ ก่อนจะดึงชายเสื้อของฉันเป็นเชิงว่า ’ไปได้แล้ว’

ฉันกวาดของลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว แล้วเดินตามลูกอมไปยังโรงอาหารที่แสนวุ่นวาย -3- กรี๊ด!!! เสียงกรี๊ดของผู้หญิงกับเสียงคุยกันดังจนมากกว่าปกติ ทำให้ต่อมความอยากรู้ของเพื่อนสุดแสนประเสริฐของฉันต้องรีบเดินให้ขวัก ~ และแล้วยัยนั้นก็ส่งเสียง กรี๊ดกร๊าด ตามทุกคนๆไป ฉันค่อยๆ เดินไปยังจุดที่ลูกอมยืนอยู่ก่อนที่จะเขย่งปลายเท้า ผู้ชายที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน ผู้ชายที่มีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนกับนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนๆ ที่น่าหลงใหลซะจนละสายตาไม่ได้แล้วยังริมฝีปากชุ่มชื่นมีสีแดงอ่อน ยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาไม่มีตำหนิเลย เขามีแต่ยีนเด่น >< ฉันเริ่มเขย่งให้สูงขึ้นเมื่อผู้คนเริ่มขยับทิศทางซะจนบังไทเกอร์พ่อเทพบุตรที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนของฉัน >//< ผลัก! ผู้หญิงร่างอ้วนคนหนึ่งท่าทางรีบร้อนวิ่งมาชนฉันซะจนเท้าที่ยืดเขย่งไว้อยู่แล้วพลิกจนเอนลงไปในวงกลมทุกคนๆ ต่างเอี้ยวตัวหลบทันทีที่เห็นฉันเอนล้ม ฉันหลับตาปี๋ทันทีเตรียมพร้อมรับแรงกระแทก แต่พอฉันล้มตัวลงกลับมีพื้นนุ่มๆมารับฉันไว้ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แต่ภาพตรงหน้าทำให้ฉันถึงกลับเบิกตาโพลง O.O ด้วยความตกใจ วัตถุนุ่มๆที่รองรับร่างกายฉันคือ ไทเกอร์ เขาสไลด์ตัวมารองรับไม่ให้ตูดกระแทกแล้วสะเทือนไปยันลำไส้ใหญ่

“อย่างมุงกันได้ปะ ฉันอึดอัดนะโว้ย!” ไทเกอร์ตะโกนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนส่งสายตาพิฆาตมาใส่ฉัน “แล้วเธอมาล้มทับฉันทำไมวะ” อ้าว ฉันเป็นคนผิดหรอ ? ถ้าจะโทษก็ต้องโทษยัยอ้วนเมื่อกี้นั้นแหละฉันยืนอยู่อยู่ดีๆก็มาชน แต่หล่อนคงไม่ได้ตั้งใจหรอกมั้ง

“ฉะ…ขอโทษค่ะ” ฉันว่าพลางโบกไม้โบกมือแล้วยิ้มเก้อๆให้เขา

“เธอมันหนักชะมัด”

“จริงหรอค่ะ o.o” ฉันทำหน้าเหวออย่างตกใจสุดขีด จนทำให้คนตรงหน้าถึงกับอมยิ้ม ถ้าจะหัวเราะออกมาจะเสียฟอร์มล่ะซิ ^^ แต่เรื่องที่ฉันหนักเนี่ยฉันเครียดนะ

“จะจริงก็ตรงที่เธอนั่งทับฉันเนี่ยแหละ ลุกไปได้แล้วฉันจะตายแล้วเฟ้ย” เขาโวยวายเสียงดังจนฉันสดุ้งนิดหน่อยแล้วค่อยๆลุกขึ้น ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างซุบซิบกันใหญ่ ทำให้หัวใจในอกข้างซ้ายของฉันมันเต้นแรงซะจนผิดจังหวะ >< “ขอโทษนะคะ” ฉันขอโทษไทเกอร์ก่อนจะถูกลูกอมลากไปยังซอกตึก

“แกคิดอะไรกับไทเกอร์รึเปล่า” ลูกอมถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วค่อยๆ ปล่อยข้อมือฉัน “ทำไมคิดอย่างนั้น” ฉันพูดพร้อมกับก้มหน้าเพื่อหลบสายตาที่คาดคั้นนั้น ลูกอมใช้มือข้างซ้ายล้วงกระเป๋าหยิบเอาโทรศัพท์แอปเปิ้ลรุ่นล่าสุดขึ้นมาเปิดอะไรไม่รู้หยุกหยิก ก่อนจะยื่นหน้าจอที่มีภาพฉันกับไทเกอร์ ที่ไทเกอร์กำลังอมยิ้ม ส่วนฉันก็มองหน้าเขาแล้วอีกอย่าง! ฉันหน้าแดง ตอนนั้นไม่เห็นจะรู้สึกเลยแฮะ ==

“ว่าไง”

“ไม่มีไรหรอก แกอย่าคิดมาก” ฉันว่าพร้อมกับตบบ่าลูกอมเบาๆ ซึ่งฉันก็รู้สึกผิดไม่น้อยฉันกับลูกอมสนิทกันมาตั้งแต่ ม.1 เราไม่เคยมีความลับต่อกันเวลาฉันอยากไปเที่ยวที่ไหนหรือว่าลูกอมอยากไป พวกเราทั้งคู่ก็จะไปด้วยกัน แต่ครั้งนี้ฉันไม่สามารถบอกความจริงได้ก็เพราะมีเหตุผล คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“แล้วไป” ลูกอมเอ่ยก่อนฉีกยิ้มจนตาหยี

“’งั้นเราไปหอประชุมกันดีกว่า ฉันมีเรื่องสนุกๆให้ดู” ลูกอมบอกก่อนจะจูงฉันไปยังหอประชุมที่มีพื้นที่ขนาดใหญ่โดยมีกระจกใสล้อมรอบบวกกับต้นไม้ใหญ่ที่มีอายุยืนนานยิ่งทำให้หอประชุมร่มรื่นและน่าเข้ามากขึ้น และถ้าเป็นฤดูหนาวต้นไม้โดยล้อมจะพร้อมใจกันออกดอกเบ่งบานออกมาอวดโฉมกันอย่างสวยงาม 1..2..3 ฮัลโล

เสียงการเทสใหม่ดังขึ้นเป็นสัณญาณว่าพวกเราต้องนั่งเป็นมนุษย์หินที่เอาแต่นั่งฟังกำลังจะเริ่มขึ้น

“สวัสดีครับเด็กๆทุกคน วันนี้เราจะมาพูดถึง..”อาจารย์ร่างใหญ่ย่างกายขึ้นสู่เวทีก่อนจะเอ่ยถึงเรื่องราวที่จะพูดยาวเหยียด ฉันกับลูกอมนั่งฟังบ้าง สับปหงกบ้าง แต่พออาจารย์กำลังจะวางไมค์ยัยลูกอมก็รีบวิ่งหน้าตั้งไปบนเวทีพร้อมคว้าไมค์ขึ้นมากระชับก่อนจะพูด

“ขอโทษนะค่ะทุกคน...คือฉันมีเรื่องที่อยากจะบอกผู้ชายคนนึงอยากจะขอให้ทุกคนช่วยเป็นพยานให้หน่อยนะค่ะ” นักเรียนที่ตอนแรกจะลุกออกไปก็รีบทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม

“ฉันอยากจะสารภาพรักให้ผู้ชายคนนึงได้ฟังนะค่ะ” เมื่อได้ยินอย่างนั้น หัวใจฉันถึงกลับกระตุกวูบเมื่อรู้ว่าลูกอมจะพูดเรื่องอะไร

“คะ..คือฉันรักไทเกอร์ >//< นะคะ ฉันรักเขามาตั้งแต่ ม.4 ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราบังเอิญเดินชนกัน ฉันตกหลุมรักไทเกอร์มาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้รักมาตลอดฉันคอยเก็บข้อมูลต่างๆของไทเกอร์มาตลอด จนพอมาถึงวันนี้ความรักที่ฉันมีให้ไทเกอร์มันกำลังทะลักและมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนฉันต้องพูดมันออกมา ทุกคนอาจจะคิดว่าทำไมไม่บอกกันแค่ 2 คนล่ะ เพราะว่าเราไม่เคยได้มีโอกาสได้ใกล้กันเลย ฉันมีเรื่องแค่อยากจะพูดแค่นี้ล่ะค่ะ”

บางคนถึงกลับน้ำตาซึมกับเรื่องที่ลูกอมพูด แต่กับฉันมันทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ทั้งที่ฉันรักไทเกอร์มากแต่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะพูดออกไปเหมือนลูกอม เธอคู่ควรกับไทเกอร์มากกว่าฉันซะอีก :’)

ไทเกอร์ลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงไปยังลูกอมที่กำลังยืนถือไมค์อย่างแน่วแน่อยู่ เขาดึงมือของลูกอมแล้วจูงเธอไปยังหลังเวทีที่ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไร ผู้คนต่างซุบซิบนินทาและคิดกันไปต่างๆ นาๆ บ้างคนก็คิดว่า ‘ ไทเกอร์คงจะตบหน้ายัยนั้นแล้วค่อยปฏิเสธอย่างรุนแรงตามนิสัยของเขาล่ะซิ’ ซึ่งฉันก็ไม่คิดว่าไทเกอร์จะทำอย่างนั้น ถึงแม้เขาจะอารมณ์ร้อนไปบ้างก็เถอะ เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆแต่ไม่มีใครกล้าที่จะเดินไปดู ส่วนอาจารย์ก็ยืนทำหน้าบึ้งตึงไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ดี

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นปนกับความหวงนิดๆของฉัน ทำให้ฉันตัดสินใจเดินตรงไปยังหลังเวทีโดยย่องๆ ไปไม่ให้ใครเห็น ฉันค่อยๆ เดินไปพลางเหลือบหาที่ซ่อนที่มีมุมพอเหมาะแก่การแอบมองชาวบ้าน - - และแล้วฉันก็เจอภาพที่แทบทำให้ฉันหัวใจสลาย ไทเกอร์ที่ยืนกุมมือลูกอมพร้อมกับส่งสายตาที่มีความหมายก่อนจะเอ่ยว่า “ฉันตกลงคบกับเธอ เราเป็นแฟนแล้วนะ แล้วรู้ไว้อีกอย่างฉันไม่ได้ใจดีอย่างนี้บ่อยๆ ” แล้วเขาก็ยังคงนิสัยเดิมที่พูดจาตรงๆแต่ครั้งนี้มันกลับไม่ได้ทำให้คนฟังกลัวแต่มันทำให้คนที่ฟังมีความสุข หน้าของลูกอมเริ่มแดงระเรื่อ เธอดึงมือออกจากไทเกอร์แล้วตีไหล่เขาเบาๆ จนไทเกอร์หมั่นเขี้ยวเลยขยี้หัวลูกอมซะจนผมฟูแต่มันยิ่งทำให้น่ารัก

“อย่ามาทำให้ฉันอยากฆ่าเธอนักสิฟะ” ฉันไม่เคยเห็นมุมๆนี้ของเขาเลยสักครั้ง เขาเป็นผู้ชายที่ใจร้อนไปบ้าง แต่พอเขามีคนทีเขารักหรือรักเขา มันจะทำให้เขามีมุมน่ารักๆ อย่างนี้สินะ ภาพตรงหน้าของฉันมันทำให้หัวใจของฉันแตกสลาย แต่ฉันก็ไม่คิดจะทำลายความรักของทั้งคู่หรอก ถึงแม้จะเจ็บมากแค่ไหน ฉันควรที่จะมีความสุขมากกว่าเสียใจ

ฉันตัดสินใจเดินออกมาโดยไม่คิดที่จะหันมองภาพที่อยู่ด้านหลังอีกต่อไป

เฮ้อ!! ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความน่าเบื่อ หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากหลังเวที อยู่ดีๆ ก็อยากกลับมาห้องแต่พอมาถึงฉันก็ต้องมานั่งถอนหายใจกับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง

แอ๊ด!!~ ประตูถูกเปิดออก ผู้หญิงร่างบางก้าวเท้าฉับๆ มาทางฉันก่อนทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ นัยน์ตาสีเทามัวของเธอเป็นที่เลืองลือกันที่สุดว่าเธอเป็นคนเย็นชามาก แต่ข้อดีของเธอก็กระจายไปยังเว็บโรงเรียนว่า เธอคือคนที่เก็บความลับสุดยอดเหมือนกัน แต่การที่เธอมานั่งข้างฉันก็เหมือนฉันนั่งอยู่คนเดียว เพราะตั้งแต่เธอมานั่งข้างฉันยังไม่เปิดปากพูดกับฉันสักคำ *-* “อะ...เออเธอชื่อไรหรอ” ฉันเป็นคนทำลายความเงียบที่สุดแสนจะอึดอัดนี้

“น้ำค้าง”

“เธอเก็บความลับได้ดีใช่ไหม ?” ฉันถามเพื่อความแน่ใจว่าถ้าฉันจะพูดสิ่งที่มันอัดอั้นตันใจฉันอยู่แล้วมันจะไม่มีคนอื่นรู้

“ก็อย่างที่เธอบอก” เธอพูดโดยไม่หันมามองหน้าฉัน นัยน์ตาสีเทามัวกำลังเหม่อลอยออกไปทางหน้าต่าง

“เธอจะพูดอะไรกับฉันก็ว่ามา” น้ำค้างพูดอย่างรู้ทัน ก่อนหันหน้ามาทางฉันเพื่อรอสิ่งที่จะเล่าให้เธอฟัง

“ถ้าเธอรักใครคนนึงแต่เขาได้มาเป็นแฟนเพื่อนตัวเองแล้ว เธอจะทำยังไง” “แย่งเขามา”

“แต่เพื่อนคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของเธอเลยนะ” ฉันเชื่อเลยว่าเธอเป็นคนที่เย็นชามากจริงๆ เธอพูดคำว่า’แย่งเขามา’ โดยไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลยนี้มัน น้ำค้าง หรือ น้ำแข็ง ~

“แต่ถ้าเพื่อนคนนั้นของเธอสนิทและรักเธอจริง เขาคงไม่คบกับคนที่เพื่อนชอบหรอก” “ฉันไม่เคยบอก...ลูกอม” ฉันเอ่ยชื่อเพื่อนสนิทของฉันอย่างแผ่วเบาพร้อมกับหลุบตาต่ำเพื่อหลบซ่อนความอิจฉา ความน้อยใจ ฉันต้องการเก็บความรู้สึกพวกนี้ไว้คนเดียว

เมื่อน้ำค้างเห็นฉันหลบสายตาจากเธอ เธอจึงค่อยๆใช้มือนุ่มๆเชยคางฉันขึ้นเพื่อสบตากับเธอ

“แปลว่าลูกอมไม่สนิทกับเธอจริง ลูกอมกล้าที่จะขึ้นไปบอกรักผู้ชาย ทั้งที่รู้ว่าเธอรักนายไทเกอร์อะไรนั้นมากแค่ไหน ฉันดูออกว่าลูกอมรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง” น้ำค้างร่ายยาวมากที่สุดตั้งแต่คุยกันมา ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วแหละว่าเธอน่าจะเก็บความลับทุกคนได้ แล้วอีกอย่างเธอยังรู้ความรู้สึกของคนอื่นอีกด้วย แต่สิ่งที่น้ำค้างพูดมาฉันก็พอที่จะรู้สึกได้ว่าลูกอมรู้เพียงแต่ฉันยังไม่แน่ใจ และเห็นว่าเป็นเพื่อนกัน

“ทำไมล่ะ ทำไม..” เสียงฉันขาดห้วงไปเมื่อน้ำค้างยื่นมือมาแตะไหล่ฉันเบาๆก่อนจะพูดว่า “เวลาช่วยเธอได้” เธอพูดแค่นั้น แล้วเดินออกจากห้องไปเหลือเพียงคำที่วกวนในสมองฉัน

‘เวลาช่วยเธอได้’

‘เวลาช่วยเธอได้’ แล้วเมื่อไหร่ล่ะ เมื่อไหร่ที่ฉันจะได้รับคำตอบ

ตัวละคร

สารบัญ

ตอน 2