Written the rivers เขียนรักด้วยมือเรา

             ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างรถของพ่อ หมู่บ้านวิลสันยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน นครนิวยอร์คก็เช่นกัน ฉันว่าฉันคิดถึงที่นี้จัง ฉันเห็นป้ามาลีนนอกหน้าต่างรถของพ่อ ป้ามาลีนยังอ้วนจ่ำหม่ำเหมือนเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว นั้นแฮร์รี่เขาดูโตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะเขาชอบมาเล่นกับฉันตอนเด็กๆ ส่วนนั้นยัยลูซี่เธอชอบแกล้งฉันแบบว่าแกล้งเล่นๆแต่ฉันก็ชอบเธอนะ เธอเป็นคนดีคนหนึ่งไม่เคยทอดทิ้งใครนิสัยก็ดี และแล้วก็ถึงบ้านของพ่อ บ้านของพ่อก็ไม่เปลี่ยนอะไรมากแค่สีบ้านเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อน
      "ถึงแล้วลูกรัก" ฉันมองหน้าพ่อแล้วเหมือนน้ำตาจะไหล
      "พ่อคะ หนูคิดถึงที่นี่จังคะ" ฉันกอดพ่อพอปลอบฉันโดยการลูบหัว
      "พ่อรู้ลูกรัก แต่ว่าตอนนี้พ่อว่าเราเข้าบ้านกันก่อนเถอะ"
      "คะพ่อ" ฉันลากกระเป๋าเข้าบ้านเดินตามพ่อไป ภายในบ้านเป็นบ้านสองชั้นที่นี่ยังสะอาด เรียบร้อยเหมือนเมื่อเจ็ดปีที่แล้วไม่มีผิด
      "แอนนา ลูกอยากกินอะไรเป็นของว่างไหม?"
      "อยากคะ" ฉันตอบพ่อไปเพราะท้องฉันก็เริ่มจะร้องซะแล้ว...
      "เค้กบราวนี่ ชิ้นหนึ่งในตู้เย็นลูกไปหยิบกินได้เลย" ฉันยิ้มให้พ่อก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว
ฉันเปิดตู้เย็น ใช่ บราวนี่น่ากินชะมัด ฉันหยิบบราวนี่กินเข้าปากอย่างสบายใจ
      "อร่อยใช่ไหมละ...ป้ามาลีนเขาทำมาให้กินนะป้าเขาทำอร่อยนะพ่อกินขนมป้าเกือบทุกวันจะอ้วนเหมือนป้าเขาแล้วเนี่ย" เราสองพ่อลูกหัวเราะพร้อมกันก็จริงนะ ตอนที่ฉันอยู่อเมริกาเมื่อเจ็ดปีที่แล้วป้าเขาก็ทำใมาให้ฉันกินทุกวัน...
      "งั้นพ่อไปอาบน้ำก่อนนะ วันนี้ร้อนจัง" พ่อเดินออกไปจากห้องครัวแล้ว และฉันก็กินหมดเดินขึ้นไปชั้นบน ห้องฉันอยู่ตรงข้ามห้องนอนของพ่อ ฉันเปิดประตูเข้าไป...ห้องของฉันยังเหมือนเดิมผ้าปูไว้เรียบร้อบ โต๊ะจัดอย่างเรียบร้อย ชั้นหนังสือเหมือนเดิม พ่อคงปัดทุกวันเพราะไม่มีหยากไย้หรือฝุ่นเลย...พ่อเป็นคนแบบนี้ไม่น่าละแม่ของฉันถึงรักพ่อมากๆ เป็นคนที่มีระเบียบวินัย มั่นคงในความรัก ไม่ตืดบุหรี่และเหล้า ฉันละดีใจที่เกิดโชคดีมีแม่ที่สวยและมีพ่อที่ดีทีสุดในโลก... ฉันก็เริ่มเหนียวตัวแล้วหล่ะ อาบน้ำดีกว่าเรา...
 
 หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จ พ่อก็ทิ้งโน้ตไว้ให้ "แอนนาเดี๋ยวพ่อมา เจอกันตอนหนึ่งทุ่ม" เอ๊ะ พ่อมีอะไรหรือป่าวนะ สงสัยคงเป็นงานด่วนนั้นแหละ ต้องไปที่สำนักงานก่อน ฉันนึกอะไรออกแล้วขับจักรยานไปซื้อของกินที่นอกหมู่บ้านดีกว่า ไม่ไกลแต่ร้านขายของเพียบ ว่าแล้วฉันไม่รอช้าปิดบ้านแล้วไปโรงรถเอาเจ้าจักรยานออกมาปั่นไปข้างนอก ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสี่โมงแล้วที่นี้อากาศไม่ร้อนมากเหมือนประเทศไทย รู้สึกว่าฉันเห็นพวกวัยรุ่นแล้วก็เด็กๆออกมาเล่นกันบนถนนของหมู่บ้าน ฉันนึกได้ถึงสมัยก่อนฉันออกมาเล่นกับเพื่อนๆในหมู่บ้านนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีในชีวิตของฉันเลย คิดอะไรเพลินๆ ก็ถึงนอกหมู่บ้านแล้ว ร้านส่วนมากก็จะเป็นพวกร้านขายของจิปาถะ เฟอร์นิเจอร์แต่ฉันกำลังหาร้านขายอาหารไม่ก็ขนมอยู่นะ และแล้วสายตาอันเฉียบไว้ของฉันก็ไปปะทะกับร้านอาหารแห่งหนึ่ง น่าจะเป็นร้านอาหารวัยรุ่นนั้นแหละ เพราะมีแต่วัยรุ่นที่อยู่ในร้านอาหาร ร้านนี้มีชื่อว่า "กู๊ดแฮม" สงสัยขายแฮมละสิ แต่ทำไมร้านนี้ลูกค้าหน้าเถื่อนๆ แล้วก็มองฉันแปลกๆ 
     "กู๊ดแฮมยินดีตอนรับรับอะไรดีค่ะ คุณลูกค้า?" ฉันมองดูรายการอาหาร มีแต่ของน่ากินแฮะแต่ฉันก็คิดไม่ออกว่าจะกินอะไรดี
     "เฟร้นช์ฟรายด์ พิเศษ โค้กแก้วหนึ่งค่ะ" ฉันมองไปที่พนักงาน
     "โอเคคะ ทานที่นี้หรือรับกลับบ้านคะ?"
     "ทานที่นี้คะ"
     "โอเคคะ จะรับอะไรเพิ่มอีกไหมค่ะ?"
     "ไม่คะ ขอบคุณ" พนักงานยิ้มให้ฉันแล้วรีบจัดแจงให้ ว่าแต่ร้านนี้ก็คล้ายแม็คโดนัลด์อยู่นะเนี่ย
     "ได้แล้วค่ะ แล้วนี้ก็เงินทอน" ฉันรับเงินทอนมาใส่กระเป๋า
     "คุณเป็นคนที่นี้หรือป่าวคะ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย" ก็แน่ละสิฉันไม่ได้อยู่ที่นี้
     "อ้อ ฉันพึ่งย้ายมาอยู่มาอยู่ที่นี้เองคะ" 
     "มิน่าล่ะ ไม่คุ้นหน้าเลยแต่คุณน่าตาคล้ายคุณออสตินมากเลยนะคะ" 
     "ฉันเป็นลูกสาวของเขาค่ะ"
     "ว้าว จริงหรอคะเนี่ยฉันนึกว่าเขาเป็นคนโสด"
     "ก็จริงคะ พ่อของฉันท่านดูไม่แก่เลย"
     "พูดไปเดี๋ยวเฟร้นช์ฟรายด์เย็นหมดไปนั่งเถอะคะ" พนักงานสาวยิ้มให้ฉัน
     "อ้อ จริงด้วยงั้นฉันไปนั่งก่อนนะคะ" ฉันยิ้มกลับ ฉันกำลังจะไปนั่งที่โต๊ะว่างก็ได้ยินพนักงานสาวคนนั้นเหมือนกำลังเล่าเรื่องฉันให้พนักงานคนอื่นฟังว่าฉันเป็นลูกสาวของออสติน พ่อฉันดังขนาดนั้นเลยรึ ฉันหัวเราะในใจ ฉันกินเฟร้นช์ฟรายด์ใกล้จะหมดก็มีพวกผู้ชายสองสามคนมานั่งที่โต๊ะของฉัน
     "วอสซัพ คนสาวเธอชื่ออะไร" ทำไมฉันบอกพวกแกแต่ไม่เป็นไร
     "ฉันชื่อแอนนา" ทันทีได้ยินคำนั้นทั้งสามคนนั้นถึงกับตาโต ทำไมฉันชื่อประหลาดรึ
   "แอนนา เธอจำฉันทั้งสามคนได้ไหม ฉันเจมส์ คนทางซ้ายนิคแล้วก็ทางขวาคารอล" ฉันพิจารณามองทั้งสามคนอย่างพินิจแล้วก็ เฮ้ยนี้มันเพื่อนเก่าสมัยประถมนี่
      "ฉันจำได้แล้วพวกนายเป็นเพื่อนฉันสมัยประถมใช่ไหม?"
      "ใช่แล้ว ขอบคุณสวรรค์พวกเราทุกคนคิดถึงเธอนะ" เจมส์ นิค และคารอลยิ้มให้ฉัน พวกเราทั้งสามคนทักทายด้วยการสวมกอดกัน ใช่ฉันคิดถึงเพื่อนทั้งสามคนและทุกคนที่โรงเรียนประถม
      "ฉันก็คิดถึงพวกนายและทุกคน " 
      "เธอสวยขึ้นมากเลยนะ แอนนาเชื่อไหมเพื่อนเราทุกคนไม่มีใครสวยเท่าเธอเลย" ฉันหัวเราะ
      "จริงเหรอ พวกนายก็ชมฉันเกินไป"
      "จริงๆนะ พวกเราไม่ได้หลอกเธอ" คารอลพูด ทุกคนถึงกับหัวเราะ
      "ดูเหมือนว่า เฟร้นช์ฟรายน์ฉันหมดแล้ว ฉันต้องกลับบ้านแล้วล่ะ" ฉันบอกทุกคนถึงกับหน้าเศร้าลงไป
      "เธอเล่นKikหรือFacebookหรือป่าว?"
      "มีสิทั้งKikและ Facebook"
      "พวกเราขอหน่อยได้ไหม"
      "ได้สิแอดกันมาเยอะ มาคุยกัน" ฉันให้กิ๊กและเฟสบุ๊คให้ทั้งสามคน
      "ขอบคุณนะแอนนาคนสวย" นิคชอบฉัน
      "แหม่ ก็พูดไป ฉันไปนะแล้วเจอกัน" ฉันโบกมือให้ทั้งสามคน
      "บาย เจอกันนะแอนนา" ทั้งสามโบกมือตอบให้ฉัน ฉันยิ้มและเดินออกจากร้านขึ้นจักรยานเตรียมกลับบ้าน พ่อน่าจะยังไม่มาหรอกไปขับจักรยานเที่ยวต่อ 
       ว้าว ที่นี้มีร้านหนังสือด้วยแฮะเข้าไปแวะหน่อยดีกว่า
       "สวัสดีจ๊ะ แม่หนู"
       "สวัสดีค่ะ เอ่อพอมีหนังสือเกี่ยวกับภาษาต่างๆไมคะ?"
       "มีสิจ๊ะ อยู่หมวด ภาษาเดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวานะ ก็ลองไล่หาชื่อดู"
       "โอเค" ฉันเดินไปตามที่คุณป้าบอก เจอแล้วหมวดภาษา
       ที่นี้จัดหนังสือเป็นระเบียบมากๆ มีมุมนั่งอ่านหนังสือ มีคนไม่น้อยที่มาที่ร้านนี้ เป็นร้านที่มีมนต์คลังในตัวเอง เป็นอะไรที่ฉันประทับใจมาก  หนังสือของที่นี้ก็เหมือนร้านหนังสือทั่วไปแต่ที่ฉันมาที่นี้เพื่อจะซื้อกลับไปอ่านที่บ้าน แล้วฉันก็เจอหนังสือเล่มหนึ่ง ชื่อน่าอ่านมาก เป็นวรรณกรรมภาษาเยอรมัน (ลืมบอกไปว่าฉันพูดได้สิบภาษา อัจฉริยะใช่ไหมล่ะ) หนังสือตีพิมพ์ตั้งแต่ ปี1978 ซื้อเล่มนี้แหละ ฉันเดินไปที่เคาร์เตอร์หาคุณป้า
       "คุณป้าคะ เอาหนังสือเล่มนี้คะ" ป้ามองหน้าฉันหลายรอบ
       "หนูอายุเท่าไรจ๊ะ?"
       "17 จะ 18 ปีแล้วคะ"
       "หนูอ่านภาษาเยอรมันได้ด้วยหรือจ๊ะ?"
       "ใช่คะ หนูชอบภาษาแล้วก็วัฒนธรรม"
       "หนูเป็นเด็กที่เก่งมากเลยนะ ป้าค่อยเห็นวัยรุ่นอย่างหนูมาซื้อพวกหนังสือพวกนี้หรอก เมาซื้อแต่นิยายไปอ่าน" ฉันยิ้มให้ป้า หลังจากป้าคิดเงินเสร็จแล้วฉันก็ออกจากร้านกลับบ้าน กี่โมงแล้วเนี่ย โอ้ หกโมงเย็นแล้วพ่อต้องมาแล้วแน่ๆ ฉันรีบปั่นจักรยานกลับบ้าน
         ฉันคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด พ่อมาถึงแล้วเพราะรถจอดไว้ที่โรงรถแล้วและไฟในบ้านก็เปิดไว้ด้วย ฉันเดินเข้าบ้านไปแบบใจเย็นวันนี้พ่อจะทำอะไรให้ทานตอนเย็นกันนะ... ฉันเดินเข้าไปในครัวได้กลิ่นหอมของสปาเก็ตตี้ แค่กลิ่นก็น่ากินแล้ว
       "แหม่ พ่อคะกลิ่นนี้ไปไกลถึงหน้าบ้านเลยนะ"
       "อ้าว แอนนามาแล้วหรอ ไปจัดโต๊ะหน่อยสิเดี๋ยวแอนดี้เขาจะมากินข้าวด้วย" เดี๋ยวนะแอนดี้นี้ใครกัน
        "พ่อค่ะ เอ่อ..แอนดี้คือใครคะ?"
       "อ้อเดี๋ยวลูกก็รู้เองไปจัดโต๊ะเถอะ" พ่อไล่ฉันไปจัดโต๊ะ ก็ได้คะ ฉันเดินไปจัดโต๊ะให้เข้าที่และเรียบร้อย ใครกันนะคือแอนดี้ แน่นอนต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ แต่เค้าจะน่าตาเป็นอย่างไรหนอ โอ้ยฉันคิดอะไรอยู่ ไร้สาระจริง 
       "ตี้ดิ่งๆ" เสียงกลิ่นหน้าประตูดังขึ้น
       "แอนนาไปเปิดประตูรับแอนดี้หน่อย"
       "คะพ่อ" ฉันเดินไปเปิดประตูและพอฉันเปิดประตูมาเท่านั้นแหละ โอ้มายก็อด เขาหล่อมาก ตาสีฟ้า จมูกเป็นสัน ริมฝีปากอมชมพูในแบบของผู้ชาย เขาสวมเสื้อคอกลมสีขาวกางเกงขาสั้นสบายๆ เขามีกล้ามพอดีงามไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไป ให้ตายเถอะเขาหล่อจัง
      "สวัสดีครับ"
      "สวัสดีคะ เชิญคะ" ฉันพูด โอ้ย เขาทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงโครมคราม
      "คุณคือ..."
      "อ้อ แอนนา คะ แอนนา วาริต้า เรียกฉันว่าแอนนาคะ"
      "อ้อครับ ผม แอนดี้ เรย์เดอร์ เรียกเรย์เดอร์นะครับ"
      "อ้อคะ" เรย์เดอร์เดินนำหน้าฉันไปที่โต๊ะอาหาร เอ๊ะ เข้ารู้ได้ไงว่าโต๊ะอาหารอยู่ทางนี้
พ่ออกมาพอดี พร้อมกับถือหม้อซอสสปาเก็ตตี้ออกมาด้วย
      "อ้าว แอนดี้มาแล้วหรอ ดีเลยวันนี้ฉันทำอาหารสูครเด็ดเลยนะ"
      "ครับ คุณเทสเต้" พ่อของฉันเดินไปยกหม้อเส้นสปาเก็ตตี้อีกทีหนึงก็จะตักใส่ให้ฉันและแอนดี้
พวกเราทั้งสามคนพร้อมที่จะกินมื้อเย็นแล้ว
      "แอนดี้นี่ลูกสาวผม แอนนา"
      "อ้อ ครับ ผมรู้จักเธอเมื่อกี้นี้เลย" ฉันนั่งทานเงียบๆไม่พูดอะไร
      "ต่อไปเนี่ยผมคงต้องฝากคุณไว้กับเธอตอนผมไม่อยู่บ้านแล้วหละ" ฮื้ม ทำไมต้องแอนดี้มาดูแลฉัน...
      "ไม่มีปัญหาครับผม ผมเสร็จงานก็คงมาดูครับ"
      "ดีมาก แอนนาลูกรัก แอนดี้เขาคือเพื่อนบ้านเราที่มาอยู่แทนเพื่อนลูกที่ย้ายออกไป"
      "ฮะ อะไรนะคะพ่อ" สปาเก็ตตี้ฉนเต็มปากเกือบจะพุ่ง
      "ใช่ กินดีๆหน่อยเลอะปากแล้วนะ" พ่อกับแอนดี้หัวเราะฉัน 
      "คุณน้าครับ แอนนาเขาอายุเท่าไร?"
      "อ้อ สิบเจ็ดใกล้สิบแปดแล้วละ ลูกผมน่ารักมากเลยนะ"
      "ครับ ผมก็ว่างั้น" โอ้โห้แฮะ เขาชมฉัน ฉันเขินนะเนี่ย
      "แอนนา แอนดี้เนี่ยเขาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยนิวยอร์ตด้านภาษาเยอรมันเลยนะ"
      "อ้อคะพ่อ" ภาษาหรอนี่มันวิชาประโปรคฉันเลยนะเนี่ย
      "ว่างๆ ถ้าลูกอยากรู้อะไรก็ถามเขาก็ได้"
      "แน่นอนคะพ่อ" ฉันหันไปยิ้มให้เรย์เดอร์ เรย์เดอร์ก็ยิ้มให้ฉัน
พวกเราสามคน คุยกันนานมาก พ่อโม้เรื่องของฉันที่อยู่เมืองไทยให้เรย์เดอร์ฟังเอาเถอะ เอาที่พ่อสบายใจเลย... เฮ้อวันนี้เหนื่อยจังไปอาบน้ำนอนดีกว่า
      "พ่อคะ หนูไปนอนก่อนนะเหนื่อยมากๆเลย"
      "ได้ๆ ฝันดีนะลูก" พ่อหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ 
      "ฝันดี แอนนา" เรย์เดอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆให้ฉันน่ามั่นไส้ชะมัด
      "ฝันดี เรยเดอร์" ฉันพูดเสร็จรีบวิ่งเขาห้องทันที
หายตายเถอะ เรย์เดอร์ทำไมเขาหล่อขนาดนี้ฉันไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนมีรัศมีความหล่อเม่าเขามาก่อนเลย ตาสีฟ้าของเขาที่จ้องมาทางฉัน ฟันเรียงสวยจาวสะอาด โอ้ยคืนนี้ฉันคงฝันถึงเขาแน่ๆเลย.... 
     หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันเปิดไอโฟนดู โอ้โห้เพื่อนหลายคนแอดมาหาฉันรวมทั้งสามคนนั้นด้วย พวกนั้นคงไปกระจายข่าวละสิ เอาเถอะฉันกดรับแอดหมดทุกคน แล้วก็มีคนทักมาฉันหลายคน คืนนนั้นฉันนอนดึกเลยทีเดียวเพราะต้องมาตอบแชทของแต่ละคน คุยกันเพลินเลย ฉันเลนโทรศัพท์อยู่ ตาของฉันก็มองไปที่หน้าต่างห้อง นั้นมันเรย์เดอร์นี่ เขากำลังนอน เขาถอดเสื้อนอนทำให้ฉันเห็นกล้ามของเขา โอ้เอาอีกแล้วนะแอนนาเธอคิดอะไรเนี่ย ฉันกรนด่าตัวเองในใจ ทั้งคืนนี้ฉันก็คิดถึงหน้าของเขา ฉันนั่งมองอริยาบถของเขาทางหน้าต่าง จะว่าไม่ไปฉันก็ไม่ใช่พวกถ้ำมองโรคจิตหรอกนะ แต่ทำไงได้ก็เจ้าตาไม่รักดีมันดันไปมองเขานะสิ...เขามีแฟนรึยังนะ?...หรือแต่งงานหรือยัง?...เอ้แต่ถ้าเขาแต่งงานก็ต้องมีเห็นผู้หญิงแต่ฉันไม่เห็น เอาเถอะคืนนี้เหนื่อยแล้วฉันอยากจจะฝันถึงเขาคืนนี้ นอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องมีอะไรสนุกๆทำแน่ๆ.....
 
           "กริ่งๆ กริ่ง" เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาให้ฉันตื่นได้แล้ว ไม่มีทางหรอถึงฉันจะตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ฉันก็จะไม่ตื่น ฉันติดนิสัยตื่นเช้าที่เมืองไทยแต่ที่นี้ขอตื่นสายละกัน....
 
            ในที่สุดฉันก็ตื่นได้เสียทีกี่โมงแล้วเนี่ย... สิบโมงเข้าเองไม่เป็นไรหรอกป่านนี้พ่อทำอะไรอยู่นะ... ฉันแปรงฟันอาบน้ำและใสเสื้อกล้ามกางเกงยีนส์สั้นเดินลงไปชั้นล่าง อ้าว...พ่อไม่อยู่หรอเนี่ย แล้วใครจะมำอาหารให้ฉันกิน อันดับแรกฉันเดินไปห้องนั่งเล่นเพื่อพ่อจะทั้งโน้ตเอาไว้ แต่ปรากฏว่าไม่มี สงสัยต้องอยู่ที่ห้องครัวแน่ๆ นั้นไงแปะไว้บนฝาเปิดตูเย็น 'แอนนาพอมีข่าวร้ายจะบอก พ่อต้องไปทำงานที่บอสตันแล้วมีงานด่วนเข้ามากว่าจะกลับก็อีกหนึ่งเดิอน พ่อฝากแอนดี้ไว้ แล้วก็อาหารอยู่ในตู้เย็นนะลูก อุ่นเอา พ่อรักลูกนะ' ไม่จริงใช่ไหมเนี่ยพ่อปล่อยฉันอยู่บ้านคนเดียวแต่ก็ยังดีที่มีเรย์เดอร์อยู่ ฉันรีบเอาอาหารออกจากตู้เย็นอุ่นในไมโครเวฟฉันนั่งกินข้าวเช้าอย่างเอร็ดอร่อย ฉันต้องไปบ้านเรย์เดอร์สินะ โอเคได้ฉันจะไปบ้านเขา...
ฉันกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว ล้างจานแล้วออกไปหาเรย์เดอร์ทันทีวันนี้เขาน่าจะอยู่เพราะเป็นวันเสาร์ หน้าบ้านของเขามีชิงช้าไว้สำหรับนั่งเล่น ในโรงจอดรถเขามีรถบิ๊กไบส์โอ้นั้นมันรถในฝันฉัน เขาเป็นอาจารย์คงจะเท่ห์น่าดูขับบิ๊กไบส์ไปมหาลัยวิทยาลัย ฉันกดกริ่งที่ประตูบ้านเขา 
           "แป๊บหนึ่งนะ แอนนา" แล้วสักพักเขาก็ออกมา อื้มวันนี้เขาใส่เสื้อคอวีสีดำ 
           "เข้ามาสิ แอนนา" ฉันเดินเข้าไปในบ้านของเขาใหตายเถอะบ้านเขาเละกว่าที่ฉันคิด
           "ขอโทษทีฉันไม่ค่อยเก็บบ้านนะเดี๋ยวรอฉันเก็บบ้านหน่อยนะ" ฉันยิ้มให้เขา เขาเก็บบ้านเร็วอยู่เหมือนกัน 
           "วันนี้ ฉันจะพาไปเที่ยวนิวยอร์คดีไหม?" ฉันตาโต จริงดิเขาจะพาฉันไป
           "ดีสิ ดีแน่นอน" ฉันยิ้มแฉ่ง
           "โอเคแต่ต้องแวะไปมหาลัยก่อนนะ ฉันลืมของเองไว้นะ"
           "ไม่มีปัญหาหรอกนะเรย์เดอร์ ขอแต่คุณพาฉันไปก็โอเคแล้ว งั้นฉันไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ"
           "โอเค ไม่ต้องรีบวันนี้พาทัวร์เราจะไปเที่ยวกัน" เขายิ้ม จากนั้นฉันไปเปลี่ยนเสื้อนิดหน่อยสวมเสื้อคลุมแบบหนังที่พ่อซื้อให้ กางเกงก็ใส่ยีนส์ขาสั่นขาดๆนิดหน่อยเป็นเทรนด์ รองเท้าบูทยาวพร้อมแว่นกันแดด กระเป๋าเงินพร้อม มือถือพร้อม เมื่อแต่งตัวเสร็จฉันเดินออกจากและล็อคบ้าน เรย์เดอร์รอฉันอยู่แล้วเขายื่นรอฉันกับเจ้ารถบิ๊กไบส์คันสวย ฉันจะได้นั่งจริงๆหรือนี่...
           "ฉันพร้อมไปแล้วละ เรย์เดอร์"
           "โอเคขึ้นรถเถอะ" เขาขึ้นรถพร้อมหมุดกุญแจบิ๊กไบส์เสียงดังกระหึ่ม ฉันขึ้นนั่งซ้อนท้ายรถของเขา
           "กอดฉันไว้แน่นๆนะ เจ้ารถของฉันมันแรง" พูดไม่ทันจบเขาก็เรื่มขับรถออกไปแล้ว ฉันกอดเขาแน่นขึ้น เขาขับเร็วและชำนาญมากจากการนั่งของฉัน 
            "เฮ้ เรย์เดอร์คุณมีแฟนหรือยัง?" ฉันถามเขาแบบต้องการคำตอบมากที่สุด
            "ฉันไม่มีหรอก ยังไม่เจอคนที่ถูกใจแล้วก็วันๆก็ทำแต่งานสอนหนังสือพวกนักศึกษา"
            "แล้วคุณอยากจะมีไหมละ?" ฉันซบหลังเขาขณะที่รถกำลังแล่น
            "เมื่อก่อนไม่อยากแต่เดี๋ยวนี้ ฉันว่าเริ่มอยากมีแล้วหละ" โอ้เขากำลังหมายถึงใครกันนะ..
            "คุณบอกได้ไหมว่า เธอคนนั้นเป็นใคร?" หัวใจฉันเต้นแรง
            "เดี๋ยวฉันจะบอกเธอทีหลังนะ"
            "โถ้.." ฉันหน้าบึ้งซบหลังเขา ก็ได้ไม่บอกก็ไม่บอก 
แล้วเขาก็ขับรถมุ่งหน้าไปมหาวิทยาลัยต่อไป...