Written the rivers เขียนรักด้วยมือเรา

     และแล้วพวกเราก็มาถึงมหาวิทยาลัยนิวยอร์ค...ว้าวที่นี้สวยจังฉันอยากเรียนทีนี่จัง 
   “เฮ้ลงจากรถได้แล้วแอนนา”  เรย์เดอร์มองมาที่ฉัน
    “โทษทีฉันเมอนะ นายรีบไปเอาของสิเดี๋ยวฉันรอที่รถนายเนี่ยแหละ” ฉันยิ้มให้เขา
“ไม่ได้ ไปกับผมอย่าลืมสิผมเป็นผู้ปกครองคุณนะ” เขาจ้องหน้าฉัน จ้าพ่อคุณ....
      โอ้โห้ ในตึกนี่สวยจังไม่น่าเชื่อที่นี้คือตึกที่เขาทำงาน มองไปทางไหนก็เป็นกระจกแต่ข้างในนี่เย็นพอดีไม่หนาวมากไป มีนักศึกษาหลายคนที่วิ่งไปวิ่งมา จนฉันเกือบจะเซ...
“นี่แหละห้องพักครูของผม เข้ามาเร็วๆ” เขาจับมือฉันเขาไปในห้อง อย่างน้อยห้องนี่ก็สะอาดกว่าที่บ้านเยอะ
“ปกติ นักศึกษาผู้หญิงจะไม่ค่อยได้เข้าห้องของผมนักหรอก ถ้าพวกเธอเห็นเราสองคนต้องเดินมาถามเป็นขบวนแน่ๆ” ฉันมองหน้าเขา...อ้าวแล้วชวนฉันเข้ามาในห้องทำไมกัน
“เจอแล้ว กระเป๋าสะพายเรารีบไปกันเถอะ” เขารีบจับมือฉันออกไป ทำไมต้องจับมือ?..
และแล้วฉันก็เหมือนได้ยินเสียงใครคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อเรย์เดอร์
   “อาจารย์แอนดี้คะ...” เราสองคนหยุดพร้อมกันแล้วหันไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ฮื้มมตัวดำ แล้วยังแต่งตัวตัดกับสีผิวมากเลยนะคุณเธอ...
   “อ้าว มาเรีย ว่าไงเธอมาทำอะไรที่มหาลัยวันนี้วันหยุดนี้?” เรย์เดอร์ถามมาเรียแล้วมองหน้าฉัน
   “อ้อ มาเรียมาดูเจมมี่ซ้อมกีฬานะคะ แล้วคนข้างๆใครกันคะ?” เธอจ้องมองฉันเหมือนจะเชือดฉันให้ตายตรงนั้น...
   “เอ่อ...” เรย์เดอร์เหมือนพูดอะไรไม่ออก ไม่เป็นไรฉันตอบเอง
“ฉันเป็นเด็กในความปกครองของเขาคะ ทำไมรึคะ มีปัญหาอะไร รึเปล่า?”
“ไม่มีหรอกจ๊ะ ฉันก็แค่สงสัยนะ นึกว่าแฟนถ้าแฟนนะเธอไม่รอดยัยซาร่าหรอก” มาเรียจิกตาใส่ฉัน
“ใครกันคือซาร่า ฉันไม่รู้จักหรอกนะ คนดังหรอ เฮอะ! ฉันแคร์ที่ไหนละ ไปเถอะเรย์เดอร์ ฉันเริ่มเบื่อหน้าลูกศิษย์คุณแล้วนะ” เรย์เดอร์พยักหน้าฉันจับมือเขาเดินออกไปจากที่ตรงนั้น ยัยมาเรียคงเลือดขึ้นหน้าเลยมั้ง นึกสภาพแล้วฉันอยากจะหัวเราะ เราสองคนหัวเราะกันดังเมื่อมาถึงรถของเรย์เดอร์
   “เธอรู้ไม ไม่มีใครเรียกผมแบบคุณนะแอนนา แล้วผมก็ชอบนะที่คุณจัดการลูกศิษย์ของผมได้” เขายิ้มให้ฉัน
 “ไปเถอะ เรย์เดอร์ ฉันอยากจะทัวร์นิวยอร์คใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย”
“เอาสิ ไปกันเอาให้สนุกไปเลย” เรย์เดอร์เริ่มสตาร์ครถพวกเราจึงออกเดินทางจากมหาวิทยาลัย
   ตอนนี้เป็นเป็นตอนบ่ายกว่าแล้ว เราสองคนตกลงกันว่าจะหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยเริ่มทัวร์ เขาพาฉันมาที่ Faicco's Pork Store เป็นร้านอาหารอิตาลีชื่อดังในนิวยอร์ค ในร้านเต็มไปด้วยผู้คน ร้านนี่ขายดีจากที่เรย์เดอร์บอกมา เขาสั่งแซนวิชอิตาเลียนแบบพิเศษฉันก็สั่งเหมือเขา หน้าตาของแซนวิชจะแปลกตาไปนิดแต่รวชาติรับรองว่าเด็ดมาก เรยฺเดอร์บอกว่ามาที่นิวยอร์คทั้งทีต้องมากินร้านนี้ ฉันจะมาแวะร้านนี้บ่อยๆเลย  เรย์เดอร์บอกว่าวันนี้สถานที่แรกเขาจะพาไปคือ อนุสาวรีย์เทพีสันติภาพ ใช่ฉันนึกถึงที่นั้นเหมือนกัน เขาขับรถไม่นานเราก็มาถึงที่อนุสาวรีย์เทพีสันติภาพสวยจริงๆฉันมองจากไกลๆ พวกเราเดินให้ไปใกล้จนพอมองเห็นชัด..
    "เทพีสันติภาพเนี่ย สร้างขึ้นจากเพื่อเป็นของขวัญฉลองครบรอบ 100 ปี ในวันประกาศอิสรภาพจากประเทศอังกฤษ เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม 1776 โดยตัวเทพีมีความสูงถึง 96 เมตร ใช้ชิ้นส่วนมาประกอบตัวเทพีจำนวน 350 ชิ้น ซึ่งใช้ระยะเวลาในการประกอบถึง 4 เดือน สร้างโดย บาร์โธลดี" 
    "สุดยอดจริงๆ เรย์เดอร์คุณช่วยถ่ายรูปให้ฉันหน่อยสิ" ฉันยื้นโทรศัพท์ไอโฟนให้เขา
    "ได้สิ เดี๋ยวถ่ายให้" ่เรย์เดอร์หยิบโทรศัพท์ที่เขายื่นให้ ฉันจะโพสรูปอะไรดีนะ คิดไม่ออกบ้าจริง
    "เฮ้อ...ผู้หญิงนะผู้หญิงเจอกล้องเมื่อพวกเธอจะต้องคิดมากว่าจะโพสท่าอะไรดี"
    "นี่ นายหาว่าฉันเรื่องมากหรอ?" ฉันทำบึ้งใส่เขา แต่ก็จริงอย่างที่เรย์เดอร์พูด
    "ผมไม่ได้ว่าคุณ ส่วนรวมนะเอาเถอะรีบๆถ่ายเราจะได้ไปต่อ" ฉันยืนเฉยๆแค่ ยิ้มให้เท่านั้น
   "อีกรูปหนึ่งนะ หนึ่ง สอง สาม แชะ สวยมาก" ฮื้มเมื่อกี๊เขาชมฉันหรอเนี่ย
   "นายชมฉันหรอเรย์เดอร์?" เขาส่ายหน้า เขาโกหกหน้าตายแต่ฉันได้ยินเต็มสองรูหู
   "ไปต่อเถอะ วันนี้เราจะไปเที่ยวอีก" พูดเสร็จไม่รอช้าเรย์เดอร์และฉันกลับไปขึ้นรถที่จอดเอาไว้้ พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปสู่ พิพิธภัณฑ์ศิลปะ เมโทรโพลิทัน ตามที่เขาบอกอานะ แค่ชื่อก็น่าไปแล้ว
ไม่นานเราก็มาถึง ที่นี้เป็นแหล่งรวมผลงานศิลปะที่ล้ำค่าจริงๆ มีผลงานมากมายที่รวบรวมผลงานจากทั่วทุกมุมโลกมาประดับเอาไว้...
   "แอนนา เธอรู้ไหมที่นี้มีผลงานของจิตรกรเหล่าศิลปินทีมีชื่อเสียงขมากมายไว้ที่นี้ เช่น เซซานและโมเนต์ ปิกัสโซ่ แคนดินสกี้ เดอะ โมมา ประมาณนี้ และที่นี้ยังได้ชื่อว่าเป็นพิพิธภัณฑ์ที่ยอดเยี่ยมแห่งหนึ่งของโลกเลยทีเดียวเลยนะ" เรย์เดอร์มองมาที่ฉัน 
   "คุณนี้ความรู้เยอะจังนะคะ คุณอาจารย์" ฉันยิ้มตอบ
   "ก็คนมันหล่อ" ฉันหัวเราะพร้อมกับเขาที่เขาพูดฉันก็ไม่เถียงหรอกนะ
   "กี่โมงแล้วแอนนา" เรย์เดอร์ถามฉัน
   "เดี๋ยวนะ เอ่อ...ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้วทำไมรึ?" ฉันเงยหน้ามองเขา
   "รออีกนิดหน่อยผมจะพาคุณไปเที่ยวต่อแล้วเธอจะชอบแอนนา" เขาพูดเราเดินดูจนครบฉันรู้สึกปวดขาจัง...
   "เอาละ ได้เวลาออกเดินทางแล้วคุณต้องชอบแสง สี เสียงและคุณจะหลงรักที่นี้" เขามองหน้าฉัน
   "นายจะพาฉันไปไหนละเรย์เดอร์?"
   "เดี๋ยวก็รู้เองนะ ไปเถอะขึ้นรถ" 
   "รู้แล้วนะ" ฉันรีบขึ้นซ้อนท้ายรถของเขา 
เราเริ่มออกเดินทาง ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้วแถวๆนี้มันคุ้นๆนะเนี่ยเหมือนเคยมาตอนเด็กๆ ฉันเห็นป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ที่ติดตามตึกเกือบทุกตึกในแถวนั้น มีผู้คนเดินพลุกพล่านเต็มไปหมด แสงไปจากไฟข้างทางหรือจากตึก เหมือนมันไม่เคยหลับที่นี้ไม่เคยหลับไหลมันให้ควมรู้สึกฉันในแบบนั้น...
   "เรย์เดอร์ที่นี้ที่ไหน?...มันสวยมาก" ฉันถามเขาแต่ตาของฉันกับจับจ้องมองป้ายละครที่สวยมากป้ายหนึ่ง
   "ที่นี้คือบรอดเวย์ สถานที่ที่มีชื่อเสียงในด้านของโรงละครต่าง ๆ มากมายมารวมกันอยู่ที่นี่ และนี่ก็เป็นที่มาของชื่อ ถนนบรอดเวย์ไงละ" อ้ออย่างนี่นี้เองฉันไม่อาจกะพริบตาได้เลยที่นี้สวยจริงๆ...
   "เดี๋ยวฉันจะจอดเราจะไปลงไปเดินดูกัน" เรย์เดอร์หาที่จอดรถและเราสองคนเดินก็เดินไปตามถนนเพื่อดูการแสดงข้างทางที่นี้อัศจรรย์จริงๆ อยู่ๆเรย์เดอร์เขาก็จับมือฉันอย่างแน่น
   "จับมือฉันทำไม? เรย์เดอร์"
   "ผมกลัวคุณหลงไปจากผม ที่นี้มีคนเยอะต้องระวังไว้" ฉันมองหน้าเขา ฉันเริ่มหน้าแดง เขาก็คงไม่ต่างจากฉันนักหรอก ฉันเห็นเขายิ้มด้วย เราเดินมาเรื่อยๆแต่มือของเรายังไม่ปล่อยจากกัน รู้สึกอบอุ่นจังแฮะ   เอาจริงๆไม...ฉันไม่เคยจับมือกับผู้ชายคนไหนหรอก ไม่ได้ความว่าไม่มีแฟนแต่ไม่เคยได้จับมือเดินด้วยกันแบบนี้ สำหรับเรย์เดอร์ฉันก็อธิบายไม่ถูกหรอกแต่มันเป็นความรู้สึกว่ายิ่งฉันเขาใกล้ฉันมากเท่าใด ความรู้สึกก็เริ่มเปลี่ยนไปเท่านั้น... 
    "อาจารย์แอนดี้" ยัยนี่ใครกันนะ?..
    "ซาร่า" ฉันได้ยินเสียงอาจารย์กลืนน้ำลายลงคอ ยัยนี่หรอเนี่ยชื่อซาร่า
    "อาจารย์มาทำไรที่นี้แล้วนั้น...ทำไมต้องจับมือกัน" เราสองคนเอามืออกจากกันอย่างรวดเร็ว
    "ผมจะมาทำอะไรก็เรื่องของผม คุณมีเรื่องอะไรรึเปล่า?" เรย์เดอร์ตั้งใจมองไปที่ซาร่าโดยตรง
    "อาจารย์ก็รู้นี่ว่าฉันชอบอาจารย์แค่ไหน แล้วยัยนี่มันเป็นใครถึงจับมือกับอาจารย์ได้ละคะ" ซาร่าหันมาจิกตาใส่ฉัน ดีที่คนไม่สนใจเรื่องของพวกเรา...
    "ซาร่าผมบอกคุณแล้วใช่ไหม ผมไม่ได้ชอบคุณ แล้วผมจะจับมือใคร ทำอะไรกับใครมันเป็นเรื่องของผม" ฮื้มเขาคว้าข้อมือของฉันมาจับอีกครั้งและเราก็จับมือกันเหมือนเดิม
     "อาจารย์คะ เรื่องนี้มันไม่ง่ายหรอก สักวันฉันจะทำให้อาจารย์รักให้ได้" พูดจบซาร่าก็เดินกระทืบเท้าเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้...     "เรย์เดอร์ เธอคนนั้นใช่ซาร่า..."
     "ใช่คนนี้แหละ ซาร่า ลาซิโอ้" โฮ้ยัยนี่มีความพยายามสูงนะเนี่ย เราเดินไปได้สักพักนี่กี่โมงแล้วเนี่ย...
      "เรย์เดอร์สี่ทุ่มแล้วนะ" ฉันมองหน้าเขา ถึงจะมืดเขาก็ยังหล่ออยู่ดี
      "จริงสิงั้นเราควรกลับบ้านได้แล้ว" พวกเราสองคนเดินไปที่ลานจอดรถมุงหน้าเข้าสู่หมู่บ้านวิลสัน ประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้าน... 
      "เรย์เดอร์วันนี้ฉันขอบคุณนายมากเลยนะ สนุกจริงๆพรุ่งนี้เราไปอีกได้ไหม?" ฉันอยากไปๆอีกฉันคิดในใจ
      "ได้สิ ผมว่าคุณควรเขานอนได้แล้วนะนี่ก็ดึกมากแล้ว"
      "โอเค ฉันจะไปนอนแล้ว" ฉันเดินหันหลังเตรียมเขาบ้านแต่มือของเขากับคว้ามือฉันไว้
      "เอ่อ...ฝันดีนะแอนนา" เขาพูดแล้วยิ้มให้ฉันให้ตายเถอะ ตาสีฟ้าของเขาสวยจริงๆ
      "อื้ม...ฝันดีนะเรย์เดอร์" เราปล่อยมืออกจากกัน ฉันโบกมือลาเขาก่อนที่เราต่างคนต่างเข้าบ้านเตรียมตัวนอน ฉันเดินมาที่ห้องนั่งเล่นเปิดไฟ และทิ้งตัวเองนั่งลงบนโซฟาแสนนุ่ม เฮ่อวันนี้คุ้มค่าจริงๆได้ความรู้ ความสนุก เฮ่อแล้วยังได้จับมือกับเขาอีก โอ้ยเหนื่อยจังนอนตรงนี้แหละ ไม่ต้องอาบแหละเหนื่อยจัง...