We are Love.อยากให้เป็นรักของเรา
เขียนโดย 
mussayaappakarat
วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 13.41 น.
แก้ไขเมื่อ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 19.45 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) หมอนข้าง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 4 หมอนข้าง
และแล้วพวกเราก็ใช้เวลาเลือกบทความกัน 2 ชั่วโมง ผมตาลายและไม่ไหวกับตัวหนังสือตัวเล็กๆ ซึ่งมันก็เยอะเต็มหน้ากระดาษ
“เฮ้อ...”ท็อปมันถอนหายใจและล้มตัวลงนอนบนเตียง ผมมองมันที่นอนแผ่อยู่ก่อนจะหันไปหาโต๊ะคอมที่วางอยู่ตรงหน้า
“เฮ้ยท็อป! ยืมคอมเล่นเกมหน่อยดิ”ผมหันไปบอกมัน
“เล่นเลยดิ”เท่านั้นแหล่ะครับ! ผมรีบวิ่งไปเปิดคอมและเล่นอย่างรวดเร็ว เอาล่ะ...ความฝันอันยิ่งใหญ่กลับมาแล้ว เรามาก้าวเข้าสู่โลกแห่งความฝันกันเถอะ
Start...
...เวลาผ่านไป...
“หิวยัง?”เสียงดังมาจากข้างหลังผม ผมไม่หันกลับไปมองเพราะคิดว่าเป็นไอ้ท็อปอยู่แล้ว ผมพยักหน้าแทนเป็นการบ่งบอกว่า ท้องของผมกำลังประท้วงแล้ว... ตอนนี้ผมเข้าด่านที่ 28 แล้ว...
“กินบะหมี่กัน กินได้ป่ะ?”มันยังคงถามผม ผมพยักหน้า หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงปิดประตู ซึ่งก็เหมือนว่ามันจะออกไปจากห้องแล้ว สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตู แล้วกล่องบะหมี่ที่มีควันลอยล่องที่แสดงว่ากำลังร้อนก็มาวางอยู่ตรงหน้าผม
“กินดิ เดี๋ยวมันอืดก่อน” ดูเหมือนเสียงของมันจะดังอยู่ข้างหลัง แต่ว่าผมไม่สนใจครับ สิ่งทีผมสนใจในตอนนี้ก็คือเกม...เกมอย่างเดียว
“แป๊บนึงๆ” ผมตอบไปอย่างไม่สนใจและลงมือตั้งใจกับการเล่นคอม
...ผ่านไป 5 นาที...
“บูม เส้นมันอืดแล้วนะ” เสียงที่ดังอยู่ข้างหลังผม ผมบอกปัดๆ ไป
“แป๊บนึงๆ น่า”
...ผ่านไป 10 นาที...
“เฮ้ย! บูม...มันเป็นบะหมี่แห้งแล้วนะ” แห้งก็ดีสิ กูยิ่งชอบกินบะหมี่ไม่มีน้ำ
“แป๊บดิวะ!”
...ผ่านไปสักพัก...
พรึ่บ!
“ฮะ...เฮ้ย!!” ผมร้องทันทีหลังจากที่คอมได้ดับลงไปอย่างกะทันหัน ผมมองซ้ายมองขวาหาไอ้ท็อป คือว่า...มันมืด
“บูมๆ” สักพักเสียงก็ดังที่เตียง เป็นเสียงของไอ้ท็อป
“อะไรๆ ไฟเป็นอะไรวะ! หรือนายแค่แกล้งปิดคัทเอาต์วะ!” ผมพูดอย่างสุภาพ ก็ไม่อยากจะขึ้นกูๆ มึงๆ กับมันเท่าไรนัก
“ขอโทษนะ คือพอดีเราไม่ได้จ่ายค่าไฟมาหลายวันละ ทางนั้นเลยตัดไฟตั้งแต่ 2 ทุ่มไปจนถึงตอน 6 โมงเช้า” ผมอยากจะบ้าตาย...
ผมคว้าเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิดไฟฉาย ก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงข้างๆ ไอ้ท็อป คือตอนนี้ผมหงุดหงิดล่ะ คนกำลังเล่นเกมเสือกมาดับก่อน
“รอแป๊บนะ เดี๋ยวไปเอาเทียนมาจุดก่อน” มันลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกไปจากห้อง
ฮะ...เฮ้ย! ปล่อยให้ผมรอคนเดียวได้ยังไงวะ?! กลัวผีนะเว้ย!!
***
“ป๊ากับม๊าเคยบอกว่าตอนที่เราเด็กอยู่ เราชอบเอาแต่ใจแล้วก็ชอบเก็บกด” ท็อปพูดพร้อมกับเลื่อนสายตาไปมองที่เพดานด้วยสีหน้าที่เหงาๆ
ตอนนี้เราทั้งสองคนกำลังนอนคุยกันอยู่ที่เตียงโดยมีแสงไฟจากเทียนคอยช่วยให้เราได้มองเห็นอะไรอยู่ เฮ้ยๆ เราแค่คุยกันเรื่องตอนเด็กๆ เท่านั้นเองนะ
“เราจะเงียบมากจนไม่มีใครกล้าสุงสิงกับเราสักคน...” ดูน้ำเสียงในการเล่าเรื่องราวของมันจะดูเศร้าไปนะ เออ! แล้วมันจะเล่าเศร้าๆ ให้ผมร้องไห้ไปทำไม??????
“ส่วนเรา...” ตาผมเล่าบ้าง รู้สึกไม่ชินเลยแฮะที่จะต้องมาพูดเราๆ นายๆ
“...” ท็อปเงียบไปเหมือนกำลังฟังในสิ่งที่ผมจะเล่าในตอนนี้
“ตอนเด็กๆ เราจะชอบไปเที่ยวกับพ่อที่ทะเล แต่ตอนนี้...เราจะชอบไปเที่ยวกับแม่ที่เขาใหญ่”
“...”
“ไม่รู้ทำไม...อาจเป็นเพราะเราชอบป่ามากกว่าน้ำมั้ง” ผมพูดก่อนจะหันไปทางที่ท็อปนอนอยู่...
จมูกของผมได้ไปชนเข้ากับจมูกของท็อป จังหวะการหายใจของคนที่นอนอยู่ตรงข้ามเป็นระยะๆ ผมรีบผละออกห่างจากตัวท็อป ตอนนี้เขาหลับตาอยู่ เอิ่ม...แม่งหลับไวจริงว่ะ!!
“ท็อปๆ” ผมเรียกมันพร้อมกับสะกิด
“...”เงียบครับเงียบ นี่มึงจะเงียบไปห่าไรวะ
“เฮ้ย! มึงหลับแล้วหรอวะ??” ผมโยกตัวมัน มันก็ดิ้นเลยครับ สงสัยจะรำคานที่ผมโยกตัวมัน
ควับ!
“เฮ้ยๆๆ ปล่อยกู!!” ผมนี่ร้องเลยล่ะครับ อยู่ดีๆ ไอ้ท็อปดึงผมเข้าไปกอดอย่างกับว่าผมเป็นหมอนข้างซะอย่างนั้นน่ะ เอ๊ะ! หรือมันคิดว่าผมเป็นหมอนข้างของมันจริงๆ ฮะ...เฮ้ย! ขนลุกเว้ย...
ไอ้ท็อป!! มึงปล่อยกูเหอะ T_T
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
