Love you Monster รักหมดใจนายปีศาจ

พักเที่ยง

กรี๊ดดดดดดด 

เสียงกรี๊ดมาอีกแล้วเหรอให้ตายเถอะ -_- ฉันเกลียดเสียงกรี๊ดของยัยพวกนี้จังฉันจะไม่เดือดร้อนอะไรเลยถ้า อีตาพวกนี้มันไม่นั้งอยู่ข้างหลังฉันและยัยมิลค์ก็เป็นหนึ่งในชะนีที่ตามกรี๊ดอีตาพวกนี้จนทำให้ฉันไปกินข้าวไม่ได้ด้วยเหตุที่ว่า ยัยบ้าพวกนี้ล้อมโต๊ะเราไว้

"นี่ๆ พวกนายย้ายมาจากที่ไหนเหรอ พวกนายมีสาวๆที่ชอบหรือยัง @$#^#*@^#*@*^$@*(&()&$(%&)@" ฉันละอยากจะหนีออกไปดาวศุกร์จะได้ไม่ต้องมาทนเสียงแสบแก้วหูพวกนี้

"เอ่อคือ...พวกเราขอตวก่อนนะคือจะไปกินข้าวอะ"นายเร ริว รุย อะไรสักอย่างมั้งพูดขึ้นท่ามกลางออร่าสีชมพูที่บรรดาชะนีทั้งไหลปล่อยใส่(มันคือตัวไรนิ -_-)

"งั้นเดี๋ยวพวเรานำทางให้เองนะจ๊ะเร็นคุงงงงง"จะหวานไปไหน

"มิลค์ไปได้ยัง" ฉันหันไปสะกิดยัยมิลค์เพื่อนยาก ยากมากตรงที่ต้องลากมันออกมาจากอาการบ้าผู้ชายกำเริบเนี่ย

"เดี๋ยวสิเอ๊ะ ฉันยังมีความสุขกับการมองหน้าเร็นคุงอยู่เลย"ไม่พูดเปล่ามันยังสะบัดมือฉันออกด้วย พูดดีๆไม่ฟังใช่ไหม

"มิลค์"

"กรี๊ด เร็นคุง เคคุง ยูจิ จิน"ไม่สนฉันใช่ไหมให้ตายเหอะเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ

"มิลค์"ฉันจะให้แกอีกครั้งเดียวถ้าไม่หันนะแม่จะอาละวาดให้

"กรี๊ดๆๆๆๆ" หึๆฉันเตือนแกแล้วนะยัยเพื่อนบ้า

"ยัยมิลค์!!!!!" ทั้งห้องเกิดอาการเงียบ เหวอ ยัยมิลค์หันมายิ้มแฮะๆ ส่งมาเพราะมันรู้ดีว่าถ้าฉันเริ่มปรี๊ดขึ้นมาเมื่อไหร่ มันไม่มีทางรอดแน่ไอ้ที่เหลือก็เริ่มถอยออกไปเรื่อยๆ แล้วก็แว็บหายไปในพริบตา ส่วนไอ้ที่เหลือก็มองตากันปริบๆ ยกเว้นไอ้พวกผู้ชายสี่คนที่นั้งอยู่ข้างหลังฉันที่นั้งยิ้มแป้นแล้นไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับชาวบ้านเขาเลย

"โอเคๆ เค้าไปแล้วก็ได้" มิลค์พูดอ้อมแอ่มพลางเดินคอตกกลับไปเก็บของที่โต๊ะ ฉันที่กำลังเตรียมตัวจะออกไปกินข้าวเช่นกันก็โดนไอ้ข้างหลังนี่เรียกไว้ซะก่อน

"นี่เธออะ ชื่อไรเหรอ ^0^ ฉันชื่อเร็นน้าาาา ยินดีที่ได้รู้จัก"จะแนะนำเพื่อฉันเคยอยากรู้จักไอ้พวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"-_-?" <--- ฉัน

"^0^v" <--- เร็น

"-_-?" <--- ฉัน

"(. .)"  <--- เร็น

"แค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้ไปกินข้าวสักที" คนยิ่งหิวๆอยู่

"เธอไม่คิดจะแนะนำตัวให้พวกฉันรู้จักรึไง"นายอุนจิ แหวะชื่อน่าเกลียดจัง(ยูจิป่ะ :() เอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันเตรียมจะเดินออกจากโต๊ะ (ยังไม่ได้ไปไหน..เหอะวันนี้ทำไมโต๊ะเรียนช่างรักฉันจัง)

"ฉันเรียกร้องอยากจะรู้จักกับพวกนายเหรอ ก็เปล่าเพราะงั้นต่างคนต่างอยู่นั้นละดีแล้ว ไม่ต้องค่องเกี่ยวกันมันจะเป็นอะไรที่ฉันจะแฮปปี้มากมาย สวัสดี"พูดเสร็จขณะที่กำลังจะเดินออกจากโต๊ะเสียงที่ฉันเกลียดที่สุดก็พูดสิ่งที่ฉันไม่อยากได้ยินออกมา ฉันเกลียดการท้าทายโดยเฉพาะจากปากผู้ชายคนนี้ จิน ผู้ชายที่พูดจาหว่านล้อมหาเหตุผลล้านแปดจนทำให้ฉันเคยเจ็บมาแล้วรอบหนึ่ง

"เธอกลัวอะไรเหรอ พาย" จิน ไอ้บ้าจิน ไอ้ -_-

"ใครกลัว ฉันเหรอ รึว่า นายกันแน่ที่กลัว กลัวจนต้อง...เหอะไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมฉันจะได้ไปสักที"พูดจบฉันก็ออกจากห้องทันทีโดยไม่ลืมลากยัยมิลค์ที่ทำหน้าสงสัยเต็มที่ ตอนนี้คงคันปากยิบๆอยากจะถามฉันเยอะแยะเลยสิ

"ฉันไม่มีอะไรจะบอกเธอเพราะงั้น ไม่ต้องคันปากอยากถามฉันขนาดนั้นหรอก"ฉันพูดดักทางยัยนี่ไว้ก่อนไม่งั้นยาวแน่นอน

"เห้อ เธอนี่มันรู้ทันฉันไปซะทุกเรื่องงเลยนะพายสมแล้วที่เป็นเพื่อนฉัน โอเคไม่ถามก็ไม่ถามเราไปกินข้าวกันเถอป่านนี้โรงอาหารข้าวหมดละมั้ง"

"เพราะใครละ มัวแต่กรี๊ดผู้ชายอยู่ได้" ได้ทีก็ขอแขวะหน่อยเถอะ

"ขอโทษค่ะคุณเพื่อนนนนน"

"ให้มันได้อย่างนี้สิ ^^"

ช่วยวิจารณ์กันหน่อยนะคะ เขียนครั้งแรกผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมาณ ที่นี้

ป.ลิง ตอนที่เขียนคิดอะไรอยู่ไม่รู้อ่านไปอ่านมาอย่างงนะถ้าบางตอนมันงงๆ   >< 5555 

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ