โลกเวทมนต์ ของฉันกับด้านความเบ๊อะ

"คร่อก ฟี้ คร่อก ฟี้"เสียงฉันนอนกลนกังวาน- -แต่เมื่อฉันได้มานอนที่นี่ก็รู้สึกดีขึ้น เพราะได้อยู่ใน
ปราสาท โชกดีที่โนมิพาไป เพราะโนมิคนเดียว ฮุ เล ^^ฉันรักโนมิที่สู้ดด
"นี่คุณมิคาสะคะกลนเบาๆหน่อยค่ะ- -*"เสียงมิงะเด็กหญิงผู้น่ารักที่ไปเจอกันที่รถเมล์แต่กลับบอกว่า
ฉันกับคุมะจิ้นกัน อย่างงี้ยอมไม่ได้ล่ะ- -ฮะ ฮะ เอาเถอะยังไงเรื่องที่เล่ามาก็ลืมไปเถอะ เรามาเริ่มต้น
ชีวิตใหม่กันดีกว่าเนอะ พอฉันนอนเสร็จฉันก็ลุกขึ้นมาแปรงฟันล้างหน้าล่ะ เห็นวันนี้ทุกคนก็ดีใจกัน
หน่อย (เอ๋ ? เธอเอาเพื่อนๆมาด้วยเรอะ- -) เอาเหอะๆยังไงฉันก็เป็นนางเอกปล่อยมันไปย่ะ- -(เฮ้อ
คนเขียนทะเลาะกับนางเอกในเรื่อง คิดได้) พอแปรงฟันเสร็จฉันก็ไปเล่นกับเพื่อนนอกปราสาทล่ะ
     •
     •
     •
"มิคาสะเธอเห็นพลังเวทมนต์ของเธอยัง"ชิยากะที่อยู่ข้างหลังฉันเข้ามาจับไหล่
"- -จะเห็นได้ไงล่ะฉันไม่ใช่วิญญานที่หลับใหลมาซะหน่อย"ฉันหันหน้ามามองชิยากะพร้อมเอ่ยปาก
"แต่ไม่ทันเวลานั้นทุกคนก็บินไปเข้าห้องกันหมด(ไปไหนของเขาฟะ) เหลือฉันกับคุมะอยู่
กัน2ต่อ2เอิ่มมทำมายยยยยก๊านนนนนนน  แต่ไม่ทันนั้นตัวฉันที่ยังไม่รู้สึกตัวก็หล่นลงมาจากพลัง
ของตัวเอง (ลอยได้นะแจ๊ะ) 
"กร๊ดด  โดราเอม่อนนนนนนนนนนนน (นี่เธอเป็นโนบิตะรึไงเนี่ย)"ฉันตะโกนลั่นปราสาทสุดเสียง
     •
     •
     •
"ฟุ่บ"เสียงเท้าใครบางคนที่่จะมาช่วยฉัน กรี๊ดดด ดารามาริโอ้เหรอ!? (เธออยู่กัน2-2ไม่ใช่รึ- - โอย นางเอกเราประสาทสุดค่าา) ฟุ่บ 
"โอยเจ็บบั้นท้ายเฟ้ย"ฉันตะโกนลั่นปราสาท
"เฮ้ยย ไม่เจ็บแล้ว- -พลังเวทมนต์ช่วยฉันเอาไว้ ฮุเล ฮูเลฉันมีพลังเวทมนต์แล้ว"แต่ภาพที่ฉันเห็นคืออีตาคุมะมันอุ้มฉันอยู่- -
"เว้ย!!! อย่าอุ้บ! เออขอบคุณนะ- -"ฉันตอบด้วยเสียงอันเบื่อยิ่ง
"เมื่อกี้กะจะพูด ว่าอย่าอุ้มสินะ- - ได้ งั้นเอางี้"คุมะเอ่ยปากกับฉันแล้วอุ้มฉันสูงกว่านี้
"กรี๊ดดดดด ปล่อยนะอีตาบ้า! "ฉันพูดกับคุมะแต่แอบเขินนี๊ดดดดดเดียว
      •   
      •
      •
                     ติชมตอนต่อไปด้วยนะคะ