โลกเวทมนต์ ของฉันกับด้านความเบ๊อะ

"อยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็อุ้มฉันไปห้องพัก" ฉันดิ้นยังไงเขาก็ไม่ปล่อยฉัน

"เฮ้นย ! ปล่อยนะ นายเป็นใครมาจากไหนฉันก็ไม่รู้แถมยังมาอุ้มฉันแบบนี้อีก" ฉันตะโกนใส่คนบ้าไม่รู้ตัวให้รู้เรื่อง

"ถึงห้องพักแล้วเอ้าไปนอนไป๊"ชายบ้าคนนั้น(คุมะ)ปล่อยสัตว์เลี้ยงผู้แสนน่ารัก มุ้งมิ้ง (โม้) อย่างฉันไป

                                                 9 นาทีผ่านไป

"ไข้ขึ้นเยอะมาก นี่เธอ มาจากไหนแล้วมายังไงหนีออกจากบ้านมารึ"คุมะ (บร๊ะเอก)พูดแบบเข้าใจผิด

"- - ใช่ซะที่ไหน โครตเข้าใจผิดเลย เรื่องเกิดเพราะโมจิจังต่างหากล่ะะ"ฉันเอ่ยปากพูดแล้วมองไปยังหน้า บร๊ะเอก

"โมจิ ? เอ๋ โมจิ สร้างเรื่องด้วยหรอ" คุมะเอียงหน้าเล็กน้อยแล้วพูดอย่างสงสัย

"ระ...เรื่องเป็น อย่างนี้ ฉันกำลังนอนอยู่จากนั้นแม่ก็มาเรียกฉัน  ฉันจึงบอกแม่ว่าขอนอนอีก8ชั่วโมง แม่ให้ไปซื้อโมจิฉันจึง เ่ออ เดินมาหาร้านโมจิเลยหลงทาง นู่น นี่ นั่น น่ะ - -"ฉันทำหน้า น่ารำคาญใส่คุมะ

"เรื่องสับสนจัง เอ่อ ฟังไม่รู้เรื่อง"คุมะเอียงหน้าไปถึงพื้น

"ใช่มั้ยล่ะขัดขวางการนอนของฉัน งึ่ย หงุดหงิด "ฉันพูด เพราะสำคัญที่สุดคือการนอน

"แล้วนี่จะให้ฉันไปส่งที่ไหนฮะ"คุมะจับมือฉัน

"ใครสั่งให้มาส่ง - -"ฉันทำหน้าไม่พอใจอย่างยิ่ง เลยค่าาาา

                                              8ชั่วโมงผ่านไป

"งั่ยยยย ง่วงจัง โอยหนาว ม่ายยยยยยยยยยไหววว"ฉันตะโกนสุดเสียง ณ ในห้องพัก

"เอ๋ ว่าแต่ คุมะ ล่ะ ไปไหนของเขาฟะ "(ไหงไม่เห็นสนเค้าเลย)

"ระ..หรือว่าคุมะจะไป ที่ ไหน คน เดียว ม่ายยยยยนะะะะะ เย้ ดีจังได้อยู่คนเดียวด้วย คิ คิ" ฉันกระโดนสุดพลังดีใจ

"ปั้งงงง!!! กลับมาแล้ว ว่าไงสบายดีมั้ย"คุมะคนผู้ขัดขวางความสุขของฉันเปิดประตูเข้ามา

"หะ.. ห....ไม่นะ จ..จะ...กลับมาทำไมทำไมทำไปตายที่อื่นล่าาาา

"เอ๋ งง ไรหว่า"คุมะเอียงหน้านิดหน่อย

                      ติชมตอนต่อไปด้วยจ้า