โลกเวทมนต์ ของฉันกับด้านความเบ๊อะ

สวัสดีค่ะ เรามาแนะนำตัวกันก่อนนะคะ ฉันชื่อ มิคาสะคางะ โมกิ หรือจะเรียกว่า มิคาสะก๋ได้ค่ะ ฉันเป็น ...เอาไงดี- - เอ่ออายุประมาณ15 ค่ะ อยู่ ม.5 ค่ะ แค่นี้นะ

-----------------------------------------------------------------------------------

ซ่า ซ่า ติ๊ก ต๊อก ติ๊กต๊อก 

"เช้าแบบนี้ขออย่าให้พระเจ้ามาปลุกเกิดดด"ฉันนอนอย่างสบายโดยไม่คิดว่าวันนี้มันคือวันปิดเทอมที่น่าเบื่อ แต่และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดและเกลียดที่สุดก็คือ...

"มิคาสะ ตื่นได้แล้วไปซื้อโมจิมาเร็ว หิวจะตายแล้ว"แม่ผู้เป็นนาฬิกาแทนนาฬิกาที่ตั้งไว้พูดขึ้นมาพร้อมเท้าเอว

"ค่ะ ...ค่า แต่ถ้าแม่รักหนูล่ะก็ขอนอนอีก8ชั่วโมงนะคะ- -"ฉันลุกขึ้นแล้วบอกกับแม่พร้อมนอนหลับต่อแต่ไม่รู้ว่าแม่จะบอกว่าอะไร..

"ไม่ได้ลูก...ไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วรีบไปได้แล้ว"ว่าแล้วว่าแม่ต้องพูดแบบนี้ ฉันลุกขึ้นมาแล้วหยิบแปรงสีฟันที่ตากอยู่ตรงนั้นมา...

"เอ...ว่าแต่โมจิที่ว่ามันขายร้านไหนหว่า..."ฉันเอ่ยปากขึ้นมาระหว่างที่กำลังเดินไปหาโมจิ

"เฮ้ยเดี๋ยวนะ นี่มันเมืองอะไร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง (นางเอกเราเบ๊อะไปซะแล้ว)"ฉันวิ่งไปที่ร้านค้าร้านหนึ่งเขาบอกว่า..

"หนูมาทำอะไรที่นี่จ๊ะ เอ๊ะ รึว่าหลงทาง "นี่แม่ค้าคนนั้นคิดว่าฉันเตี้ยจนนึกว่าเป็นเด็ก ป.3 เลยรึ-W-

"ปล่าวค่า มาซื้อโมจิที่แม่สั่งไว้น่ะค่ะ"ฉันเอ่ยปากขึ้นแล้วเดินต่อไป

"ตื้ต ตื้ด สายรมที่กำลังพัดอยู่ นู่น นี่ นั่น"อยู่ดีๆโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นมา

"ใครโทรมาตอนกำลังยุ่งเนี่ย ไอ้เวลาว่างๆนี่ก็ไม่โทรมา "ฉันหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมา

"ฮัลโหล ๆๆๆๆๆ สวัสดี   ยินดีที่รู้จัก ได้รู้จัก แม้..."ฉันพูดแบบตะโกนเสียงดังออกมา

"ทำไมไปนานจังลูก แค่ไปซื้อโมจิ 1 เมตร ช้าจัง"แม่ผู้เป็นนาฬิกาโทรมาเรียกฉัน

"อ๊ะ.. อ๊ ... อ๊ะพอดีแวะไปซื้อของที่ไม่เกี่ยวข้องมาด้วยน่ะค่ะ ฮ่าาๆๆๆ"(ขำตายแหละ)ฉันหาข้ออ้างบ้าๆมาใส่ในหูของแม่

"อ๊ะ หรอจ๊ะ เดี๋ยวเอามาฝากแม่ด้วยนะ"แม่พูดแล้วยิ้มนิดน้อย พร้อมวางโทรศัพท์ แต่ที่คิดได้คือฉันต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ก่อน ฉันหาทางเดินออกไปจากเมืองนี้ แล้วก็เห็นป้ายอันนึงเขียนว่า ห้ามไปที่นี่มีป่า 

 ฟู่ ฟู่ หิมะค่อยๆ หล่นลงมาใส่จมูกฉัน 

"เอ แสดงว่าไปได้ทางนี้ทางเดียว เอ๊ย ถามคนแถวๆนี้ดีกว่า" ฉันชูนิ้วขึ้นมา(นิ้วชี้น่ะ)

"นี่ เด็กหลงทางปล่าวเนี่ย" อยู่ๆก็มีผู้ชายผมน้ำเงินเอ่ยปากขึ้นมา 

"เอ๋...ปล่าวนะ ฉันไม่ได้หลงทางซักหน่อย ฮ้าดดเช่ย!! โอยหนาว"ฉันกอดตัว ตัวเองแล้วขาสั่น

"ไหวมั้ยเดี๋ยว ฉันช่วย"ผู้ชายผมสีน้ำเงินพูดแล้วทำท่าแบบจะช่วยอีกอย่าง ฉันรู้สึกเกร็งขึ้นมาเลยอ่ะ

"มะ...ไม่ต้องฉันช่วยตัวเองได้น่า อย่ามาทำเป็น เก่ง งึ่ย หงุดหงิด โอยหนาว"ฉันโบกมือให้เขารู้ตัว

" ใครทำเป็นเก่งกันแน่... - - อย่ามาทำเป็นเก่ง" ผู้ชายผมน้ำเงินเอ่ยปาก

           ติชมตอนต่อไปจ้า