The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               เมื่อปราศจากคำพูดใดๆจากบุคคลข้างนอกประตูนั้น ปอนด์จึงตัดสินใจย่องไปส่องที่ตาแมวประตูหลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายมา เขาต้องคอยระแวดรังภัยให้ตัวเองมากขึ้น และทันที่ร่างของชายคนหนึ่งปรากฏต่อสายตาของปอนด์เขาถึงกับต้องอุทานออกมาเบาๆ
                “โถ่! พี่หมูนี่เอง ผมนึกว่าใคร” ปอนด์เปิดประตู
                พี่หมูเป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยประจำอพาร์ทเม้นต์ แม้จะชื่อหมูแต่พี่เขากลับเป็นชายร่างเล็กและผอม ปอนด์เคยพูดเล่นกับโจ๊กหลายครั้งว่า หากมีโจรขึ้นหอพักจริงๆพี่หมูแกคงช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากโทรแจ้งตำรวจ เพราะรูปร่างแกจะสู้กับเด็กมัธยมสมัยนี้ยังลำบากเลย
                “เปิดช้าจังนะ ดูหนังโป๊อยู่เหรอ ขอพี่ดูด้วยดิ” พี่หมูทำท่าเลิ่กลั่กเข้ามองเข้ามาให้ห้อง
                “ป... เปล่าพี่ ผมหลับอยู่ไม่สบายนิดหน่อย”
                “ปวดหัวเหรอ”
                “พี่รู้ได้ไง” ปอนด์ทำหน้าฉงน
                “ก็เพื่อนแกซื้อยามาฝากเนี้ย” หมูยื่นถุงยาห่อใหญ่ยื่นให้
                “ไอ้โจ๊กเหรอ” ปอนด์รับถุงยาไว้
                “เปล่า... ก็เพื่อนที่หิ้วน้องปอนด์กลับมาห้องเมื่อคืนไง เมาไม่ได้สติเชียวนะ”
                “ห๊ะ” ปอนด์อุทานอย่างตกใจ
                “เพื่อนรวยนะเรา ขับเบนซ์มาส่งอย่างหรู ไม่คุ้นหน้าด้วย เพิ่งรู้จักกันเหรอ”
                “พี่หมูนี่ถามมากจริง ผมไปนอนก่อนดีกว่า ยิ่งปวดหัวอยู่ด้วย”
                “เออๆ พี่ไม่กวนแล้ว ก็แค่เป็นห่วง คนไม่คุ้นหน้าคุ้นตาก็อยากให้ระวังตัวไว้เยอะๆ คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ แต่งตัวดีๆ เบื้องหลังอันตรายก็เยอะแยะ”
                “ครับ ขอบคุณครับพี่หมู ข้อนั้นผมคิดว่าผมรู้ดีแล้วล่ะ”
                “พี่ไปแล้ว หายไวๆนะ”
                “ครับ”
                ปอนด์แกะดูสิ่งที่อยู่ในถุงบนเตียงนอนของเขา ข้างในมีทั้งยาแก้ปวด ยาทาแก้ฟกช้ำ ยาคลายกล้ามเนื้อ พร้อมกระดาษโน๊ตกาวแปะกำกับรายละเอียดการทานยาต่างๆอย่างละเอียดครบถ้วน
                เขาสะดุดกับกระดาษสมุดที่ถูกฉีกพับไว้ในถุงยา จึงหยิบขึ้นมาอ่าน
                “ทั้งหมดนี่เป็นยาที่จำเป็นครับ หากขาดเหลือหรือไม่สะดวกอะไรโทรเข้ามาบอกผมได้ตลอดเวลานะครับ คุณเกรียงไกรควรพักผ่อนอยู่ห้อง 1-2 วันนะครับ ส่วนค่ากล้องและค่าเมมโมรี่การ์ดทั้งหมด อยู่ในซองสีน้ำตาลใต้หมอนครับ ลงชื่อเจสัน”
                เขาไม่รู้ว่าควรจะโกรธเจสันไปด้วยมั้ย หรือควรจะพยามเข้าใจว่าที่เจสันทำไปทั้งหมดก็เพราะเขาเป็นลูกน้อง และอย่างน้อยที่สุดเจสันก็แสดงความมีน้ำใจด้วยการซื้อยามาให้ แล้วไอ้ริวกิล่ะ คนที่ควรจะมาคุกเข่าขอโทษปอนด์มากที่สุด กลับไม่ใยดีอะไรเขาเลย หรืออาจจะเป็นเพราะคนอย่างริวกิคิดว่าตัวเองสูงส่งมาก จนมองไม่เห็นหัวคนอื่น
                “เงิน” เมื่อนึกขึ้นได้เขาก็รีบควานหาซองสีน้ำตาลใต้หมอนตามคำใบ้ที่ได้รับ และเขาก็เจอในสิ่งที่ค้นหา ปอนด์รีบเปิดซองสีน้ำตาลนั้นด้วยอาการตื่นเต้น
                ข้างในมีธบัตรไปละหนึ่งพันบาทเป็นปึก เขารีบเอาออกมานับด้วยสีหน้าชื่นมื่นแม้มันเป็นเงินที่เขาไม่ค่อยเต็มใจอยากจะรับ แต่ยังไงมันก็คือเงิน การปฏิเสธเงินเหล่านี้มันคงไม่ช่วยให้สิ่งที่เสียไปแล้วกลับคืนมาได้หรอก
ปอนด์ก็เป็นคนเสียอย่างนี้แหละ ร่าเริง มองโลกในแง่ดี แม้บางครั้งเขาจะต้องลำบากเพราะความคิดโลกสวยของตัวเอง แต่นั่นมันเป็นข้อดีที่ทำให้เขามีกำลังฝ่าฟันเรื่องร้ายไปได้อย่างสดใส และกำลังใจเรานั้นยังมีมากจนคนรอบข้างปอนด์เองก็ได้รับสิ่งดีๆเหล่านั้นเช่นกัน
                “99... 100...” ดวงตากลมโตใสแป๋วของปอนด์ตะลึงวาวขึ้นมา “หนึ่งแสนบาท”
                เมื่อหักลบค่ากล้องตัวละหลายหมื่นของเขาออกไป ปอนด์ก็ยังได้กำไรอยู่ไม่น้อย ส่วนเรื่องภาพในเมมโมรี่การ์ดเขาไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไหร่ คนฉลาดอย่างเขาต้อง Back Up ข้อมูลไว้ในโน๊ตบุ๊คเสมออยู่แล้ว เพราะเขาจะต้องเก็บไฟล์ไว้เวลาเสนอให้ลูกค้า เวลาจะรับงานถ่ายภาพ
                ปอนด์เก็บเงินสดใส่ซองอย่างระมัดระวังและรีบเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อเช็คภาพที่เขาเก็บไว้ เขาวางแผนจัดการเงินนี้อย่างรวดเร็วส่วนหนึ่งเขาใช้ถอยกล้องใหม่พร้อมอุปกรณ์อีกสักเล็กน้อย อีกส่วนเขาจะใช้ทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้แค้นริวกิ แม้ตอนนี้เขายังคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร
                “ไอบ้าริวกิ แกมันปีศาจในร่างมนุษย์ชัดๆ” ปอนด์ร้องลั่นอย่างโมโห เมื่อพบว่าไฟล์ภาพทั้งหมดที่เขาเก็บสะสมไว้ถูกลบทิ้งไปพร้อมภาพของริวกิ “ถ้าแกลบแค่รูปของแกฉันจะไม่ว่าอะไรเลย นี่เล่นลบทุกรูปเลยนะเจ้าบ้า”
                ปอนด์สงบใจกับตัวเองและเริ่มคิดแผนการต่างๆนาๆ การจะสู้กับคนอย่างริวกิที่มีทั้งอำนาจและหน้าตาในสังคมมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่จะว่าไปหากปอนด์ฉีกหน้ากากของริวกิออกได้ ความมีหน้ามีตาในสังคมอาจจะทำให้คนอย่างริวกิเจ็บหนักกว่าเดิมก็ได้ เขาอยู่ที่ลับส่วนริวกิอยู่ที่แจ้งเพราะฉะนั้นเขาต้องได้เปรียบอยู่แล้ว ปอนด์ต้องใช้วิธีแบบกองโจร... ทั้งหมดนี่คือสิ่งที่เขาคิด
 
 
               
                เสียงมือถือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะดังขึ้น มันทำให้ปอนด์สะดุ้งเฮือกจนต้องรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูผืนเล็กๆห่อร่างกายท่อนล่าง แต่แม้จะรีบร้อนขนาดไหนปอนด์ก็ยังต้องค่อยๆเดินเพื่อไม่ให้ความรู้สึกแปล๊บๆผุดขึ้นมา
                ปอนด์มองชื่อที่แสดงบนจอมือถือก่อนจะกดรับ
“ว่าไงโจ๊ก”
                “ฉันเรียนเสร็จแล้ว แกกินไรหรือยังให้ซื้ออะไรเข้าไปให้ป่าว”
                “เฮ้ยไม่ต้อง ว่าจะออกไปกินข้างนอก ไปด้วยกันดิ”
                “ไหนบอกว่าไม่สบาย ออกไปไหนมาไหนได้แล้วเหรอ”
                “เออ ได้นอนพักกินยามันก็ดีขึ้นแล้ว ไปป่าว... เดี๋ยวฉันเลี้ยงอาหารญี่ปุ่น” ปอนด์ทำน้ำเสียงยียวน
                “ของฟรีไม่พลาดอยู่แล้วเพื่อน งั้นเดี๋ยวแกรอที่ห้องก็แล้วกัน ฉันขอกลับไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะแวะเอาเอกสารที่อาจารย์แจกวันนี้ขึ้นไปให้ด้วย”
                “ได้รีบๆหน่อยนะ เดี๋ยวเย็นแล้วรถติด ฉันจะไปซื้อของอย่างอื่นด้วย”
                “เออๆ เลี้ยงข้าวแค่มื้อเดียวเร่งใหญ่เชียวนะ”
                “ไม่ได้เร่งเว้ยแต่ฉันเริ่มหิวแล้ว”
                “งั้นแค่นี้แหละ เดี๋ยวซื้อขนมไปให้รองท้องแล้วกันนะ ที่รัก”
                “กวนแล้ว”
                ปอนด์วางมือถือไว้ข้างๆซองยาที่แกะกินแล้ว เขาเดินไปแต่งตัวที่ตู้เสื้อผ้า เขาไม่ลืมที่จะสวมกางเกงในลายอุลตร้าแมน เขาหยิบเงินจากซองสีน้ำตาลออกมาอย่างระมัดระวัง ปอนด์แบ่งมันออกเป็น 2 ปึก ก่อนจะเอาส่วนหนึ่งเก็บเข้าซองและซ่อนมันไว้ตามเดิม
                “ฉันจะใช้เงินของนาย แก้แค้นนายคืน” ปอนด์คิดอย่างสะใจ