The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               ริวกิเริ่มโลมเลียไปทีใบหูของปอนด์จนคนที่ถูกรุกเร้าตัวสั่นเทิ้ม
                “นายก็รู้สึกเหมือนฉันใช่มั้ย ร้อนวูบวาบ ทุรนทุราย ต้องการการปลดปล่อย” ริวกิทั้งพูดทั้งเลียอยู่ที่ใบหูของปอนด์จนชุ่มน้ำลาย มือของเขาค่อยๆถอดชุดสูทของตัวเองออกและโยนทิ้งไป
                “ซ... อ๊า...พ... พอเถอะ” ปอนด์ครางออกมาจากอารมณ์ที่เกินจะเก็บไว้
                “พอเหรอ นายพูดเรื่องอะไร ร่างกายนายยังต้องการมันนะ” ริวกิลากลิ้นจากใบหูผ่านแก้มและตรงไปยังริมฝีปากที่บางเรียวของปอนด์
                “อึก... อ่า...” ปอนด์กัดริมฝีปากล่างและเม้มไวเพื่อไม่ให้ริวกิสอดลิ้นเข้าไป เขารู้สึกดีเกินกว่าจะปล่อยให้มันเกินเลยไปกว่านี้ ถ้าปล่อยให้เจ้าปีศาจนั่นทำอะไรตามใจอีก เขาคงต้านทานความหื่นกระหายในใจตัวเองไม่ได้เช่นกัน
                ริวกิประกบจูบเข้ากับปากที่เม้มแน่นของปอนด์ มือของเขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกจนหมด มือที่ใหญ่นุ่มทั้งคู่ ปล่อยสัมผัสที่ซุกซนไปทั่วหน้าท้องที่มีกล้ามนิดๆของปอนด์ก่อนจะเคลื่อนต่ำลงไป
                ยิ่งปอนด์เกร็งตัวหรือขัดขืน มันก็ยิ่งทำให้กล้ามหน้าท้องของเขาแน่นขึ้น และยิ่งกลายเป็นการเติมเชื้อไฟสวาทให้ริวกิรุกหนักมากขึ้น มือที่อยู่ไม่นิ่งของริวกิไล้ขึ้นไปยังหน้าอกแน่นของปอนด์และเริ่มนวดคลึงอย่างนุ่มนวล
                “อ๊า... ” มันถึงขีดสุดของอารณ์แล้ว ปอนด์ไม่อาจฝืนความต้องการของตัวเองได้อีกต่อไป เขายอมรับการรุกคืบนี้โดยดีและเผยอริมฝีปากเพื่อเชื้อเชิญปีศาจในกายริวกิ เขาปล่อยให้ไฟอารมณ์ค่อยๆแผดเผาเรือนร่างจนมอดไหม้อย่างช้าๆ
                “ด... เดี๋ยวก่อนสิครับคุณริวกิ” ปอนด์เสียงสั่นในขณะที่ริวกิขย้ำซอกคอเขาอย่างบ้าคลั่ง “ผมไม่ถนัดครับ อ๊า... ช่วยแก้มัดผมก่อนได้มั้ยครับ ให้ร่างกายของผมให้ตอบสนองความต้องการของคุณได้มากกว่านี้”
                “นายทำมันบนเก้าอี้ไม่ถนัดเหรอ หนูน้อย” ริวกิยังคงใช้ริมฝีปากไซร้ซอกคออย่างไม่แยแส
                “อึก... ใช่ครับ ถ้าเป็นบนเตียงคุณอาจจะทำอะไรผมได้ถนัดกว่า”
                “ฉันจะได้อะไรถ้ายอมไว้ใจนาย” ริวกิผละตัวออกมา ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่
                “คุณก็จะได้กลืนกินร่างกายและวิญญาณของผมทั้งหมด เพราะคืนนี้มันเรียกร้องแต่คุณ” ปอนด์ขบริมฝีปากตัวเอง และเลื่อนสายตาไปยังบางสิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ใต้บ๊อกเซอร์ของริวกิ
                “เข้าใจเอาตัวรอดนะ” ริวกิหัวเราะลั่น
                “ผมหนีคุณไปไหนไม่รอดหรอกครับคุณทำให้อารมณ์ผมพลุ่งพล่านขนาดนี้ ผมจะไม่ไปไหนจนกว่าเราทั้งคู่จะได้ทำในสิ่งที่ต้องการ” ปอนด์ส่งสายตาเย้ายวน “ถ้าไม่เชื่อคุณลองสัมผัสมันดูสิครับ ว่ามันเรียกร้องคุณริวกิขนาดไหน”
                ปอนด์ส่งสายเชื้อเชิญให้ริวกิมาพิสูจน์อารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดของเขา บางอย่างที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้กางเกงในลายซุปเปอร์แมน
                “ก็คงไม่เท่าของฉันหรอก” ริวกิยิ้มมุมปาก “ถ้าหากนายเล่นไม่ซื่อหรือทำไม่ได้อย่างที่พูด ฉันจะเพิ่มบทลงโทษชนิดที่ว่า นายจะไม่มีวันลืมฉันได้ตลอดชีวิต”
                ริวกิหยิบมีดที่ข้างตัวเดินอ้อมไปตัดเชือกที่ผูกข้อมือปอนด์ไว้กับเก้าอี้ออกทั้ง 2 ข้าง ปอนด์รีบสะบัดข้อมืออย่างรวดเร็ว ทั้งเมื่อยและอึดอัด เขาแทบอยากจะใช้มือที่เพิ่งเป็นอิสระนี้ต่อยหน้าเจ้าปีศาจริวกิสักครั้ง แต่... ไม่ใช่ตอนนี้
                “ที่เหลือก็อยู่ที่นาย จะต้องทำให้ฉันใจอ่อนจนยอมปล่อยนายไปทั้งตัว” ริวกิอ้อมไปยืนตรงหน้าปอนด์ด้วยท่าทีวางมาด
                ปอนด์ใช้มือขวาของเขากระชากไปที่บอกเซอร์ของริวกิอย่างรวดเร็ว และดึงตัวเขาเข้ามาใกล้ๆ
                “คุณคอยดูก็แล้วกัน” ปอนด์ใช้มือซ้ายที่เหลืออีกข้างจับไปที่บั้นท้ายของนายปีศาจ “ถ้าไม่ไหวก็ร้องออกมาได้นะ”
                บ๊อกเซอร์ของริวกิถูกปอนด์กระชากลงอย่างรวดเร็ว เขาใช้มือข้างซ้ายดันบริเวณบั้นท้ายของริวกิ และส่งหัวขนาดใหญ่เข้าปากไปอย่างรวดเร็ว แรงดูดและโลมเลียทำให้ริวกิต้องครางออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ
                “อือ... ก็ไม่เลวหนิ” ริวกิใช้มือซ้ายที่ไม่ได้ถือมีดเสยผมข้างหน้าของปอนด์ขึ้น และจิกมันไว้แน่น
                ปอนด์หลับตาพริ้มและเริ่มปลุกเร้าอารมณ์ที่บั้นท้ายของริวกิ ส่วนมือข้างที่ดึงบ๊อกเซอร์เขาก็ยกขึ้นมากุมส่วนที่เหลือเกินกว่าช่องปากเขาจะรับได้หมด เพื่อให้ง่ายต่อการควบคุมทิศทาง
                “นายนี่เก่งนะ เคยทำแบบนี้บ่อยเหรอ” ริวกิเงยหน้าขึ้น แต่ยังคงจิกหัวปอนด์ไว้แน่น
                “…” ปอนด์ได้แต่ส่ายหัวเบาๆ และเร่งจังหวะรักด้วยการรูดเจ้าท่อนตรงหน้าไปมาเร็วขึ้น
                แม้ขนาดเจ้าสิ่งที่อยู่ในปากของปอนด์ตอนนี้ จะไม่ใหญ่เท่าของเจสันแต่ความยาวและขนาดของหัวที่ใหญ่โตมันทำให้เขาอึดอัดไม่ต่างกัน
                ไม่มีเสียงคำพูดใดเล็ดลอดออกมา ทิ้งให้ห้องนี้ร้อนอบอวลไปด้วยไฟแห่งความต้องการ มีเพียงเสียงครางและเสียงโลมเลียเท่านั้นที่บ่งบอกว่าในห้องนี้มีคนอยู่
                ริวกิเริ่มควบคุมตัวเองให้ยืนตัวตรงได้ยากขึ้นทุกที ในขณะที่เริ่มหลั่งน้ำเหนียวขาวใสแห่งตัณหาออกมา ทั้งน้ำลายและน้ำหล่อลื่นท่วมท้นอยู่ในปากของปอนด์มากเกินกว่าที่เขาจะรับมือได้ จนเขาต้องยอมปล่อยให้มันไหลเยิ้มเปื้อนแผ่นอกขาวเนียนของเขา
                “ดูดมันเข้าไป กลืนกินมันให้หมด” ริวกิสั่งในขณะที่สิ่งนั้นยังคงปล่อยเมือกใสออกมาอย่างต่อเนื่อง
                ปอนด์เลื่อนมือจากตำแหน่งบั้นท้ายให้สูงขึ้น เขาสอดมือเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวและเริ่มบีบนวดที่หน้าอกของริวกิ ปอนด์รู้สึกแน่นและเต็มไม้เต็มมือ เขาใช้นิ้วสะกิดไปยังส่วนที่แหลมชี้ขึ้นมาตรงหน้าอก มันแข็งจนเขาสามารถใช้หัวแม่โป้งและนิ้วชี้บี้มันได้
                ริวกิปัดมือของปอนด์ที่กำท่อนสวาทของเขาออก เขาเริ่มบรรเลงเพลงรักอย่างดุเดือดด้วยแรงกระแทกกระทั้นอย่างบ้าคลั่ง จังหวะของเอวที่โยกไปข้างหน้าและการกดหัวของปอนด์ให้ต่ำลง มันทำให้ท่อนยาวๆนั้นหายเข้าไปในปากของปอนด์ทั้งลำ ปอนด์แทบจะสำลักจนต้องคลายความทุรนทุรายด้วยการจิกเล็บลงบนหน้าอกของริวกิ
                เสียงครางสั่นเครือของริวกิเริ่มดังเป็นจังหวะขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุด
                “อ๊า... ” ริวกิปล่อยเสียงครางยาวพร้อมกับน้ำอุ่นเหนียวที่ทะลักลงคอปอนด์ไป เขารู้สึกได้ว่ามันไหลลงคอไปจนหมดเพราะเจ้าท่อส่งน้ำนี้ยาวจนปอนด์รู้สึกว่าเขาแทบจะกลืนลงไปได้
                แท่งอุ่นๆสั่นอยู่ในปากของปอนด์นิดหน่อย ก่อนจะถูกถอนออกมาจากปากอุ่นๆที่เลอะเทอะ ริวกิล้มตัวลงบนเตียงด้วยความหนื่อยทิ้งปอนด์ให้กระแอมเนื่องจากสำลักเบาๆ
                “หมดฤทธิ์แล้วเหรอ” ปอนด์ท้าทาย “นี่ยังไม่ใช่ของจริงนะ”
                “ยังหรอก” ริวกิหัวเราะลั่น ใช่ฝ่ามือปิดดวงตา “นายนี่มันสุดยอดจริงๆ ที่ผ่านมามันแค่การทดสอบ นายอย่างเพิ่งได้ใจไป”
                “งั้นก็แก้เชือกที่ขาฉันออกสิ ฉันอยากกินอีกส่งมันมาให้ฉันเลยสิ”
                “เอางั้นเลยเหรอ” ริวกิยกตัวขึ้นในท่านั่ง เขาถอดเสื้อเชิ๊ดสีขาวออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นทุกสัดส่วน เขาลุกขึ้นไปตัดเชือกที่เท้าทั้ง 2 ข้างออกและยืนขึ้น
                “ฉันรอเวลานี้จนจะสำลักตายอยู่แล้ว” ปอนด์เงยหน้าจูบริวกิ ที่ก้มหน้ามารับการจูบอย่างรู้จังหวะ
                มือของปอนด์ทั้ง 2 ข้างโอบรอบคอของริวกิไว้ ทั้งคู่บดขยี้จูบกันอย่างดูดดื่มราวกับเป็นคู่รักกัน มือทั้งคู่ของปอนด์ค่อยๆเลื่อนลงประกบกล้ามเนื้ออกที่แน่นตึงของริวกิทั้ง 2 ข้าง
                ก่อนที่ริวกิจะทันรู้ตัว ปอนด์ก็ใช้แรงทั้งหมดที่ตัวเองมีดันตัวของริวกิให้ออกห่าง จากนั้นจึงรีบวิ่งไปที่ประตูทางออก เขาไม่สนว่าใครจะเห็นเขาวิ่งกลางถนนในสภาพกางเกงในตัวเดียว เขาแค่คิดว่าจะต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เรื่องอื่นนั้นค่อยคิดเอาทีหลัง
                ปอนด์เอื้อมมือคว้าลูกบิดประตูออก ทิ้งริวกิให้นอนหงายอยู่บนเตียง เขากระชากประตูห้องทำงานออกอย่างรวดเร็ว และวินาทีนั้นเอง
                “อ๊า... ปล่อย ปล่อยฉัน”
                เจสันที่ยืนอยู่หน้าประตูรีบล็อคตัวปอนด์ไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดร่างขาวๆที่ชุ่มเหงื่อของปอนด์ลงกับพื้น เสียงหัวเพราะร่าดังมาจากในห้องนอนอย่างพึงพอใจ ปอนด์มั่นใจว่าถ้าในสภาวะร่างกายที่ปกติ เขาคงมีแรงดิ้นมากกว่านี้แน่นอน แต่ในสภาวะตอนนี้เขาทำได้ดีที่สุดก็แค่สั่นตัวเบาๆเท่านั้นเอง