The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน
เขียนโดย 
MeTang
วันที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 04.06 น.
แก้ไขเมื่อ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 15.09 น. โดย เจ้าของนิยาย
20) ตอนที่ 20
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความปอนด์และฟ้าตกลงกันอยู่นานว่าจะกินอะไรดี ปอนด์อยากกินบุฟเฟ่ต์เพราะความหิวจัด แต่ฟ้าอยากจะกินอะไรที่เบาๆกว่านั้นเพราะเธอกำลังควบคุมหนักอยู่ จนในที่สุดทั้งคู่ก็ได้ข้อสรุปจบลงที่ร้านเค้กหรูในห้างดัง
อาหารที่สั่งถูกเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว ฟ้าผู้ซึ่งกำลังควบคุมน้ำหนักสั่งเค้กไวท์ช็อคโกแลต เค้กส้ม ทีรามิสสุ พุดดิ้ง และโกโก้ปั่นใส่วิปปิ้งครีม ส่วนปอนด์คนที่หิวจัดสั่งแค่ชาเย็น กับเค้กชาเขียวไปเท่านั้น
“นี่คือควบคุมน้ำหนักแล้วใช่มั้ยฟ้า” ปอนด์ถามเมื่อฟ้าเริ่มจัดการเค้กส้มคำแรกลงไป “ควบคุมไม่ให้มันลงหรือเปล่า”
“ปากเสียนะปอนด์ แค่วันเดียวไม่เป็นไรหรอก” ฟ้าทำหน้ามุ่ย
“คติประจำวันนี้คือ กินวันนี้ลดพรุ่งนี้ใช่มั้ย”
“นานๆครั้งเอง พูดมากฟ้ากลับบ้านนะ กลับแบบไม่จ่ายเงินด้วย” ฟ้ายิ้มอย่างสดใส
“โอ๋ๆใจเย็นๆนะ” ปอนด์ขำอย่างเอ็นดู
“แล้ววันนี้โจ๊กไปไหน ทำไมไม่มาด้วยกัน”
“กลับบ้าน”
“ใช่... ฟ้าลืมไปเลย ปกติโจ๊กจะกลับบ้านทุกครั้งที่ไม่มีเรียนยาวๆ” ฟ้าจัดการกับเค้กส้มจนเกือบหมด “แล้วปอนด์จะกลับบ้านเมื่อไหร่?”
“เพิ่งคุยกับพี่สาวเอง กะว่าจะกลับช่วงปีใหม่”
“แย่จังเนอะ ต้องมาใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพฯกันตามลำพัง โชคดีนะฟ้ามีบ้านอยู่ที่นี่เลยได้อยู่กับครอบครัวตลอด นี่ถ้าต้องไปอยู่คนเดียวคงคิดถึงบ้านแย่”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก ปอนด์ชินแล้ว ส่วนโจ๊กก็ยิ่งสบายกว่าปอนด์อีก”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็พ่อโจ๊กส่งโจ๊กไปอยู่ประจำที่โรงเรียนชายล้วนตั้งแต่มัธยมแล้ว”
“อ้าวเหรอ? เหมือนโจ๊กเคยพูดอยู่เหมือนกัน แต่ฟ้าคงจำไม่ได้เองแหละว่าแต่โรงเรียนชายล้วนนี่... น่าสนุกเนอะ” ฟ้าหัวเราะอย่างมีเลศนัย ความคิดของเธอลึกล้ำเกินกว่าที่ปอนด์จะตามทัน “โรงเรียนชายล้วน อ๊า...ดีจริงๆ”
“คิดอะไรอยู่น่ะ”
“ปอนด์ว่าโจ๊กจะเคยมีแฟนเป็นผู้ชายมั้ย” ฟ้าถามอย่างทะเล้น
จริงๆแล้วปอนด์ก็ไม่ได้รู้เรื่องส่วนตัวหรือเรื่องในอดีตของโจ๊กมากเท่าไหร่ เพราะทั้งคู่ไม่ค่อยจะถามหรือพูดกันเรื่องนี้
“ก็ไม่รู้สิ ปอนด์ไม่เคยถาม โจ๊กก็ไม่เคยพูด”
“แล้วปอนด์ล่ะ ไม่มีใครในใจให้ชีวิตเป็นสีชมพูบ้างเหรอ”
“รอหลังฟ้ามีก็แล้วกัน” ปอนด์ยิ้มหวาน
“รอฟ้านานๆ จะพาลขึ้นคานเปล่าๆ” ฟ้าเริ่มจัดการกับเค้กก้อนที่ 2 “ทุกวันนี้แค่เรียนกับแต่งนิยาย ตารางชีวิตก็แน่นจนไม่อยากทำอะไรแล้วล่ะ”
“ดูมีความสุขจังนะ” ปอนด์น้ำเสียงเศร้าสร้อย
“มาก... การได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักแล้วคนอื่นไม่เดือดร้อน มันมีความสุขมากเลยล่ะ” ฟ้าจ้องหน้าปอนด์อย่างสงสัย “ปอนด์พูดอย่างกับว่าตัวเองไม่มีความสุข”
“รู้ได้ไง?”
“ปอนด์ไม่รู้ตัวหรอกว่าปอนด์เป็นคนที่อ่านใจง่ายมาก เวลาดีใจหรือเสียใจปอนด์มักจะแสดงออกทางสีหน้าและท่าทางหมด”
“ปอนด์ดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ รู้สึกเหมือนเป็นคนซื่อบื้ออย่างไรก็ไม่รู้”
“ไม่นะ ฟ้าชอบที่ปอนด์เป็นคนแบบนี้แหละ คิดอะไรก็พูด ชอบอะไรก็บอก ไม่เอาเปรียบใครด้วย”
“โง่ล่ะสิไม่ว่า” ปอนด์นึกเจ็บใจตัวเองที่พลาดท่าให้ริวกิ
“หนักนะเนี้ย ใครทำอะไรปอนด์มาหรือเปล่า” ฟ้าวางช้อนที่กำลังจะตักเค้กเข้าปากลง “ซีเรียสนะเนี้ย”
“เปล่าหรอก บางทีก็รู้สึกเจ็บใจเวลาไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคน”
“มีอะไรอยากเล่าให้ฟ้าฟังมั้ย”
“ก็...” ปอนด์ทำท่าคิด เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดหรือเปล่า เพราะเขาไม่รู้ว่าคนอื่นจะมองปอนด์เป็นตัวประหลาดหรือไม่
“เล่ามาเถอะ ปอนด์จะได้สบายใจ มีอะไรเก็บไว้คนเดียว เดี๋ยวก็กลายเป็นพวกโรคจิตเก็บกดหรอก”
“อือ... ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน” ปอนด์ใช้เวลาลำดับความคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คือปอนด์ดันไปมีอะไรกับใครคนหนึ่ง...”
“เดี๋ยวก่อน” ฟ้าสั่งเบรก “มีอะไรด้วยเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ก็...” ปอนด์อ้ำอึ้ง “ผู้ชาย”
“ฮืม...” ฟ้าส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้ปอนด์ “ต่อๆ”
“ก็เรามีอะไรกันโดยที่ไม่ได้รู้สึกดีด้วยกันทั้งคู่ ปอนด์เองก็ไม่ได้ยินยอม เขาเองก็แค่อยากทำให้ปอนด์อาย”
“ร้ายกาจ ได้โครงเรื่องแต่งนิยายแล้ว”
“อะไรนะ”
“เปล่า… แล้วมีอะไรกันกี่ครั้ง”
“ส... สอง” ปอนด์เริ่มหน้าแดง
“สุดยอด” ฟ้าอุทาน “ขอโทษทีเก็บอาการไม่อยู่” ฟ้ากล่าวขอโทษเมื่อเริ่มเห็นปอนด์ทำหน้างง
“ปัญหาคือปอนด์มีเวลาได้ใกล้ชิดเขา แล้วรู้สึกว่าเขาเป็นคนน่าสงสาร อีกใจหนึ่งก็มองว่าเขาเป็นคนน่ารังเกียจ แต่เวลาที่เขามีท่าทีเหมือนเอาใจใส่ ปอนด์ก็ใจอ่อน รู้สึกดีอยู่นิดหน่อย”
“แค่นี้เองเหรอ นอกจากเขาน่าสงสารปอนด์มีคิดแบบอื่นอีกมั้ย เช่นรู้สึกอบอุ่นเวลามีเขาอยู่ข้างๆ หรือใจเต้นตุบๆเวลาเห็นหน้าเขา บางครั้งก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง หรือไม่ก็ชอบทะเลาะในใจเรื่องเขาอยู่คนเดียว”
“อืม... ก็เป็นเหมือนที่ฟ้าบอกนะ เหมือนบางครั้งก็รู้สึกอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ แต่พอนึกถึงเรื่องแย่ๆที่เขาทำกับเรา มันก็ทำตัวไม่ถูก”
“แล้วปัญหาของปอนด์คืออะไร” ฟ้าเริ่มต้อนถามเพื่อให้ปอนด์เริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น
“ไม่รู้สิ ปอนด์สับสน ไม่รู้ว่าควรจะทำดีกับเขา หรือควรจะอยู่ห่างๆเขาดี”
“ลังเลล่ะสิ?” ฟ้าเริ่มขยับเก้าอี้มาชิดโต๊ะ “ฟ้าไม่รู้ว่าปอนด์กับเขามีเรื่องอะไรกัน แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาดีกับปอนด์หรือเลวกับปอนด์อย่างไร ฟ้าว่าปอนด์ต้องลืมไปก่อนว่าเขาทำอะไรปอนด์ สิ่งแรกที่ปอนด์ควรจะหาคำตอบให้ตัวเองคือ... ปอนด์ต้องการอะไร?”
“จะให้ลืมเรื่องแย่ๆเนี้ยนะ มันทำง่ายที่ไหนล่ะ”
“ไม่ได้บอกให้ลืมไปเลย แต่ให้ลืมไปก่อนสักพัก แล้วถามใจตัวเองว่าจริงๆแล้วรู้สึกกับเขาคนนั้นแบบไหน รักหรือว่าเกลียดกันแน่”
“รักเหรอ” ปอนด์ทำหน้าสงสัย “เป็นไปไม่ได้หรอก เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง คนเราจะรักกันได้อย่างไร”
“เขาเรียกว่ารักแรกพบไงล่ะ เหมือนบางคนเจอกันก็เกลียดขี้หน้า แต่พอรู้จักกันเรื่อยๆก็ขาดกันไม่ได้ มีตั้งหลายคู่”
“แต่ว่าเราเป็นผู้ชายทั้งคู่ มันไม่ใช่หรอก มันก็เป็นแค่เรื่องของอารมณ์ความต้องการ ไม่ได้เกี่ยวกับความรักเลย”
“ข้อนั้นน่ะปอนด์ต้องตอบตัวเองให้ได้ว่าปอนด์รักหรือแค่อารมณ์ชั่ววูบ” ฟ้าพยักหน้าให้ปอนด์ “อีกอย่างนะความรักมันไม่มีเงื่อนไขหรอก ว่าจะจนจะรวย จะเกิดที่ไหน เชื้อชาติไหน จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ความรักก็เกิดขึ้นได้กับทุกคน ปอนด์อย่าใจแคบกับความรักด้วยการจำกัดความหมายว่ารักคือผู้ชายกับผู้หญิงเลย”
“ปอนด์เข้าใจนะว่าฟ้าเปิดกว้างกับโลกแบบนี้ แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมองโลกด้วยความคิดดีๆแบบฟ้าหนิ”
“ถ้ามัวแต่ปิดกั้นตัวเองคนที่เสียใจที่สุดคือตัวปอนด์นะ ถ้าปอนด์มัวแต่ทำตามที่คนอื่นสั่ง ตัวปอนด์เองแหละที่จะลำบาก แล้วเวลาปอนด์ลำบากก็ไม่ได้มีใครมาเสียใจกับปอนด์นะ”
“แต่...” ปอนด์ทำท่าทางลังเล
“ความรักมันก็เหมือนภาพลวงตาแหละปอนด์ ใครจะมองว่าเป็นรูปอะไรก็อยู่ที่ว่าคนนั้นยืนตรงไหน เพราะฉะนั้นปอนด์จะทำตามที่ทุกคนต้องการทั้งหมดมันไม่มีทางเป็นไปได้”
“มันก้จริงของฟ้าแหละ เราทำตามความต้องการของทุกคนบนโลกใบนี้ไม่ได้” ปอนด์ยิ้มอย่างอุ่นใจ “แต่ปอนด์ก็ยังไม่แน่ใจว่าปอนด์รักเขามั้ย”
“คนเราก็ต้องเคยทำผิดพลาดด้วยกันทั้งนั้นแหละ เขาคนนั้นอาจจะเริ่มต้นทำบางสิ่งบางอย่างไม่ดีนักกับปอนด์ แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นคนไม่ดีตลอดไปนี่” ฟ้าดูดน้ำเพื่อเพิ่มความชุ่มชื่นให้คอ หลังจากที่เธอพูดมาตั้งยืดยาว “ถ้าตอบตัวเองได้แล้วว่ารักเขา ก็อย่าลืมบอกด้วยนะ”
“ได้” ปอนด์ยิ้มหวาน “ปอนด์จะบอกฟ้าคนแรกเลย”
“หึ... ไม่ต้อง ปอนด์ต้องไปบอกคนๆนั้นสิ”
“ขอบคุณมากนะฟ้า ปอนด์จะกลับไปคิดดู” ปอนด์มีสีหน้าที่สดใสขึ้น การได้คุยกับฟ้าทำให้เขาคลายเรื่องที่กังวลอยู่ แม้ตอนนี้คำตอบภายในใจเขาจะยังไม่เด่นชัด แต่ปอนด์เชื่อว่าปมต่างๆในใจเขาจะต้องคลี่ออกมาได้ในไม่ช้า
“ปอนด์ไม่ต้องกังวลนะ ไม่ว่าปอนด์จะเป็นอะไร สำหรับฟ้าปอนด์ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของฟ้าเสมอ คนอื่นไม่ได้รู้จักปอนด์ดีเท่าฟ้า ใครจะมองแบบไหน ใครจะพูดอะไรก็ปล่อยเขาไปเถอะ เราห้ามเขาไม่ได้แต่เราเลือกที่จะมีความสุขได้”
“ฟ้าเองมีอะไรให้ช่วยก็บอกปอนด์ได้นะ สำหรับปอนด์ฟ้าก็เป็นเพื่อนที่ดีสำหรับปอนด์เหมือนกัน”
“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นช่วยเลี้ยงมื้อนี้ด้วยนะ” ฟ้าหัวเราะอย่างร่าเริง
“สบายมาก” ปอนด์ยิ้มตอบ “แต่ฟ้าช่วยปอนด์อีกเรื่องได้มั้ย”
“ได้สิ อะไรล่ะ”
“อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะโจ๊กนะ”
“เอาตำแหน่งนายกสมาคมสาววายแห่งประเทศไทยเป็นประกันเลย ว่าเรื่องนี้จะไม่มีทางแพร่งพรายเป็นอันขาด”
หัวใจของปอนด์ถูกเติมเต็มให้อบอุ่นอีกครั้ง เขารู้สึกโชคดีที่มีเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา มีครอบครัวที่คอยเป็นห่วง สิ่งเหล่านี้มันทำให้เขากลายเป็นคนที่มองโลกอย่างสดใส แม้ปัญหาจะหนักหนาเท่าไหร่ กำลังใจจากพวกเขาเหล่าน้ะทำให้เขาก้าวผ่านมันไปได้อย่างสวยงาม
ปอนด์และฟ้าใช้เวลาจัดการกับของที่สั่งจะหมด ก่อนที่ทั้งคู่จะตัดสินใจเดินเล่นในห้างแก้เบื่อเพื่อเป็นการย่อย ฟ้าได้เครื่องสำอาง 2-3 ชิ้น และกระโปรงใหม่ ส่วนปอนด์คอยเดินตามและถือถุงให้ ไม่นานนักทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับบ้านเพราะเริ่มมืดแล้ว
เดิมทีปอนด์อาสาจะไปส่งฟ้าถึงที่บ้าน แต่ฟ้าดึงดันที่จะกลับเอง จนในที่สุดปอนด์ก็ต้องยอมแพ้ เขาส่งฟ้าขึ้นรถแท็กซี่ก่อน จากนั้นตัวเองจึงรอขึ้นแท็กซี่คันต่อมา
ปอนด์ก้าวขึ้นนั่งบนแท็กซี่และบอกจุดหมายปลายทางที่เขาจะไป โชคดีที่การจราจรยามค่ำคืนไม่ติดขัด และคนขับแท็กซี่ก็ไม่ได้ชวนเขาพูดคุยเลย ปอนด์จึงมีเวลาคิดทบทวนถึงการสนทนากับฟ้าในวันนี้สักเล็กน้อย ถ้าตัดเรื่องที่ปอนด์โดนข่มเหงออก ริวกิก็ไม่ได้จัดว่าแย่สำหรับปอนด์ แต่ปอนด์เองก็ไม่รู้ว่าริวกิจะคิดอย่างไรกับเขา บางทีแล้วริวกิอาจจะไม่ได้สนใจอะไรปอนด์เลยก็ได้
ในช่วงเวลาที่ความคิดของปอนด์กำลังตกผลึกอยู่นั้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปอนด์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เขาคิดว่าฟ้าอาจจะถึงบ้านแล้วจึงโทรมาบอกเขา แต่มันไม่ใช่... เบอร์โทรศัพท์ที่ไม่มีชื่อปรากฏอยู่บนหน้าจอ ปอนด์ลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจรับสาย
“สวัสดีครับ” ปอนด์กล่าวคำทักทายอย่างระแวง
“สวัสดีครับ คุณเกรียงไกรใช่มั้ยคะ” เสียงผู้หญิงปลายสายกล่าวถาม
“แล้วคุณเป็นใครครับ”
“ดิฉันศิริ หรือจะเรียกว่าซินดี้ก็ได้ค่ะดิฉันทำงานอยู่ที่บางกอกไทม์ คุณน่าจะรู้จักดี”
“แล้วคุณมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ”
“ฉันจะคุยกับคุณเกรียงไกรเรื่องราคาของภาพที่ส่งมาให้ทางเราพิจารณานะคะ”
“ด... เดี๋ยวครับ แต่ผม...”
“เอาเป็นว่าดิฉันจะรออยู่ที่อพาร์ทเม้นต์ของคุณนะคะตามที่เราเคยคุยไว้” พูดจบเธอก็ตัดสายทิ้งในทันที
ปอนด์นั่งนิ่งเงียบ ในหัวสมองเขาอื้ออึงและรู้สึกไม่ปลอดภัย นี่มันเรื่องอะไรกันนี่ เรื่องเก่ายังไม่ทันจะจางหาย แล้วเรื่องใหม่นี้คืออะไร ปอนด์ไม่เคยรู้จักผู้หญิงที่ชื่อซินดี้เลย และภาพริวกิที่เขาส่งไปขายที่บางกอกไทม์ ก็โดนคนที่นั่นรายงานริวกิจนเขาต้องโดนเล่นงานเสียเอง ส่วนภาพอื่นเขาก็ไม่ได้ส่งอะไรไปอีกเลย ยิ่งคิดปอนด์ก็ยิ่งร้อนใจ เขาไม่รู้ว่าชะตากรรมจะเล่นตลกอะไรกับเขาอีก
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
