The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน
เขียนโดย 
MeTang
วันที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 04.06 น.
แก้ไขเมื่อ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 15.09 น. โดย เจ้าของนิยาย
19) ตอนที่ 19
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแสงแดดยามเที่ยงปลุกปอนด์ให้ตื่นจากการพักผ่อน ชีวิตนักศึกษาปีสุดท้ายก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าจัดการชีวิตในช่วงปีแรกๆอย่างรัดกุมแล้ว ปีสุดท้ายก็จะมีเวลาว่างพอที่จะขี้เกียจ
ในวันที่ปอนด์ไม่มีอะไรทำอย่างวันนี้การนอนเอื่อยเฉื่อยมักจะเป็นวิธีโปรดของเขา แต่วันนี้ความเบื่อกลับทำให้เขาทนนอนแช่อยู่บนเบาะต่อไปไม่ได้แล้ว ปอนด์รู้สึกมีอะไรค้างคาในใจ แต่ปัญหาคือเขายังนึกคำถามที่เขาควรจะหาคำตอบให้ตัวเองยังไม่ออก
ปอนด์ใช้เวลาแต่งตัวไม่นานก็ตัดสินใจหยิบกล้องถ่ายภาพตัวโปรดของเขาขึ้นไปบนดาดฟ้าของอาร์ทเม้นต์ การถ่ายรูปมักช่วยให้เขารู้สึกดี เพราะทุกครั้งที่เขาได้มองสิ่งต่างๆรอบกายผ่านเลนซ์กล้อง เขาจะรู้สึกมีความสุขและเกิดความสงบในใจ และแน่นอนในวันที่เขาสับสนเช่นนี้การถ่ายภาพจะช่วยเพิ่มสมาธิให้มากขึ้น
แดดวันนี้ไม่ร้อนมากเพราะมีเมฆปกคลุม ปอนด์ยกกล้องถ่ายก้อนเมฆที่รูปร่างคล้ายหัวใจไว้ ก่อนจะถ่ายรูปก้อนเมฆที่ดูแปลกประหลาดอีก 3 ภาพ แล้วจึงหามุมสวยๆถ่ายภาพอาคารบ้านเรือนจนไป เขากดชัตเตอร์ทุกที่ที่เขาเห็นความสวยงาม จนมาสะดุดความรู้สึกที่ซอยเล็กๆข้างๆอพาร์ทเม้นต์ ซอยที่เขาได้รูปของริวกิเป็นครั้งแรก และทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆในชีวิต ปอนด์ยืมมองซอยนั้นผ่านรูเล็กๆของกล้อง แต่หัวใจกลับล่องลอยย้อนไปถึงเรื่องในอดีต
สายลมเย็นพัดโชยปะทะกับเหงื่อเม็ดเล็กๆบนต้นคอของปอนด์ ดึงเอาสติของเขาออกจากภวังค์แห่งความคิดถึง เขาล้มลงนั่งพิงกำแพงเตี้ยๆที่กั้นไว้บนดาดฟ้านี้ เลื่อนเช็คดูรูปที่เขาได้มาทีละรูป ภาพตึกสูงๆและภาพหลังคาบ้านสภาพเก่าๆที่อยู่ห่างกันไม่กี่ช่วงตึกทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ที่แตกต่างก็อาจจะเป็นปอนด์ในวันนี้
“เมฆก้อนนี้เหมือนหัวใจเลยแฮะ” ปอนด์พูดออกมาเมื่อเลื่อนเจอรูปเมฆที่ตัวเองถ่ายไว้
ปอนด์ค่อยๆเลื่อนรูปดูทีละช้าๆ จนถึงรูปที่ทำให้เขาเกือบหยุดหายใจ รูปที่ทำให้หัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นภาพนี้มันคืออะไรกัน
“ริวกิ” ปอนด์เผลออุทานชื่อของชายในรูปขึ้นมา แน่นอนว่าเขาเป็นคนถ่ายรูปนี้เองกับมือ “เจ้าบ้านี่ป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ”
ปอนด์นั่งพิจารณารูปชายหนุ่มผมดำ ที่กำลังหลับพริ้มอย่างมีความสุข ปอนด์อยากจะรู้เหลือเกินว่าอะไรในฝันของชายคนนี้ที่ทำให้เขาดูมีความสุข เขาเผลอมองไปยังริมฝีปากที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ และคิดถึงรสจูบอันเร่าร้อนเมื่อยามเขาได้สัมผัส
“บ้าจริง นี่เราคิดอะไรไป” ปอนด์รู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่เริ่มปล่อยใจให้ฟุ้งซ่าน “โธ่เว้ย”
แสงแดดมีทีท่าว่าจะร้อนมากขึ้นจนปอนด์ตัดสินใจกลับห้อง และในนาทีนี่เองที่เขากำลังละสายตาจากรูปภาพของริวกิ เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น ปอนด์หยิบขึ้นมาดูว่าเป็นใครโทรมาหา แต่ก็ไม่ปรากฏชื่อคนโทร
“สวัสดีครับ” ปอนด์รับสาย
“ว่าไง” เสียงจากปลายสายดังขึ้น
“ใครครับ”
“นายจำฉันไม่ได้เหรอ”
ปอนด์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า เจ้าของเสียงๆนี้เป็นใคร
“ร... ริวกิ นายโทรมาทำไม”
“แล้วทำไมฉันจะโทรมาไม่ได้”
“นายมีธุระอะไร”
“วันนี้นายว่างมั้ย ฉันอยากชวนนายมาดินเนอร์ด้วยกัน”
“ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น ฉันไม่อยากเจอหน้านายอีก”
“นายคงเกลียดฉันมากสินะ… ปอนด์”
“ใช่ ไว้ฉันยกโทษให้นายเมื่อไหร่ฉันจะไปเจอหน้านายแล้วกันนะ” ปอนด์กัดฟันพูด “อ้อไม่สิ! ฉันลืมไปว่าคนอย่างนายคงไม่ได้สนใจเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะสำหรับนาย ฉันไม่ได้มีค่ามีราคา”
“มันก็อาจจะจริงอย่างที่นายพูด มันก็คงดีเหมือนกัน เพราะการเจอนายมากขึ้นมันก็อาจจะทำให้ฉันแย่หนักไปกว่าเดิม”
ริวกิตัดสายทิ้งในทันทีโดยที่ไม่ได้เอ่ยคำลาใดๆ ปอนด์คิดว่ามันคงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้ชายอย่างริวกิที่ไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของผู้อื่นอยู่แล้ว ยิ่งกับปอนด์ที่ริวกิแทบจะมองว่าเป็นศัตรูแล้ว การกระทำที่เย็นชาไร้ความรู้สึก คงเป็นสิ่งที่ริวกิตั้งใจจะทำให้ปอนด์รู้สึกแย่
ปอนด์จัดแจงวางของและถอดเสื้อผ้าทันทีที่ถึงห้อง เขาคงต้องอาบน้ำอีกสักรอบ เพราะตอนนี้ทั่วทั้งร่างขาวเนียนของเขาพร่างพราวไปด้วยหยาดเหงื่อแทบทุกซอกทุกมุม เขาใช้เวลาอาบน้ำอีกรอบไม่นานก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนโดยมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวห่อร่างกายท่อนล่างไว้
ความสับสน งุนงง และโกรธเกลียด เริ่มก่อตัวทำลายจิตใจที่สงบสุขของปอนด์อีกครั้ง เป็นเพราะเจ้าริวกินั่นคนเดียวแท้ๆ ทั้งๆที่เขาเริ่มอารมณ์ดีแล้วเชียว ปอนด์เริ่มโหยหาบรรยากาศใหม่ๆ ที่ไหนก็ได้ตอนนี้ เขาอยากจะออกไปเดินเล่น ปล่อยใจให้เว้นว่าง หรือพูดคุยกับใครสักคนที่ทำให้เขารู้สึกดี
ปอนด์คว้ามือถือขึ้นมากดไปดูรายชื่อในโทรศัพท์ ในรายชื่อทั้งหมดนี้คงจะมีสักคนที่เขาสามารถพูดคุยด้วยแล้วรู้สึกดีขึ้นได้ เขาเลื่อนลงอย่างช้าๆจนเจอคนๆนั้น คนที่อาจจะช่วยให้เขาอารมณ์ดีขึ้น
เสียงสัญญาณรอสายดังไม่นานก่อนที่ปลายสายจะรับ
“เอ่อ... ฮัลโหล” ปอนด์กล่าวทักทาย
“ว่าไงตัวแสบ หายหัวไปเลยนะ”
“อะไรกันพี่ปัง น้องโทรมาไม่คิดจะทักทายดีๆเลยเหรอ”
“จะให้พูดราชาศัพท์เลยมั้ยคะคุณน้องขา” หญิงสาวจากปลายสายลากเสียงยาว
ผู้หญิงคนนี้คือพี่สาวแท้ๆของปอนด์ เธอชื่อว่าขนมปัง เธออายุมากกว่าปอนด์ 5 ปี เธอเป็นทั้งพี่สาวผู้ปกครองให้ปอนด์อยู่บ่อยครั้ง เพราะพ่อแม่ของทั้งคู่ไม่ค่อยจะอยู่บ้าน พวกท่านใช้เวลาท่องเที่ยวไปรอบโลกบ่อยครั้ง
“พี่ปัง พ่อกับแม่กลับมายัง” ปอนด์ถามอย่างใคร่รู้
“กลับมาแล้ว แล้วก็ไปแล้ว”
“รอบนี้ไปเที่ยวไหนอีกล่ะ”
“จีน... แล้วแกล่ะเมื่อไหร่จะเรียนจบ จะได้มาเฝ้าร้านแทนพี่”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวพอผมเรียนจบผมก็จะหนีไปเที่ยวกับพ่อกับแม่ ให้พี่ปังเฝ้าร้านต่อแหละดีแล้ว”
“ไม่มีวันเสียหรอก”
“แล้วร้านเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็ดีนะ ช่วงนี้เบเกอรี่ก็ขายดีขึ้น วันก่อนมีโรงแรมใหม่มาสั่งเพิ่มด้วย ที่โรงงานก็ทำกันแทบไม่ทันแล้วเนี้ย” ปังโอ้อวดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “ทำไม? จะโทรมาขอเงินล่ะสิ”
“เปล่า คิดถึงมั่งไม่ได้หรือไง”
“แปลกแฮะ รอบนี้ไม่ได้ขอเงินใช้นานแล้ว ได้งานเยอะเหรอช่วงนี้”
“ก็ไม่เชิงหรอก”
“แล้วสบายดีมั้ย”
“สบายดี แล้วพี่ปังล่ะ” ปอนด์พูดด้วยหัวใจที่อบอุ่น
“ก็ดีนะ งานยุ่งหน่อยแต่ก็สู้ตาย” ปังพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “ว่างๆก็กลับบ้านบ้างนะ พี่คิดถึง”
“ได้ครับ เดี๋ยวช่วงปีใหม่หยุดยาวจะกลับไปหานะ”
“ดูแลตัวเองดีๆ มีอะไรก็โทรบอกพี่เลยนะ พี่ทำงานก่อนล่ะ”
“โอเคพี่ปัง ไว้จะโทรมาหาใหม่นะ”
“รักแกนะน้องชาย”
ประโยคสุดท้ายจากพี่สาวที่รักของปอนด์ทำให้หัวใจของเขาพองโต เขามีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงครอบครัวมันทำให้เขามีแรงใจจะต่อสู้กับเรื่องร้ายต่างๆในชีวิต เมื่อเขารู้สึกชื้นใจขึ้นมาแล้ว สิ่งต่อไปที่เขาอยากจะทำคือ ขจัดทุกคำถามในใจให้ปลอดโปร่ง เขาอยากจะคุยกับใครสักคนที่สามารถปรึกษาได้ ใครคนนั้นที่ปอนด์เรียกว่าเพื่อน
ปอนด์เลื่อนหาหมายเลขของเพื่อนสนิทของตัวเองทันที ไม่นานนักปลายสายก็ตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“ว่าไงปอนด์”
“ฮัลโหลฟ้า... วันนี้ว่างหรือเปล่า ไปเดินเล่นที่ห้างกันมั้ย”
“ได้สิ กี่โมงล่ะ”
“อีกสัก 2 ชั่วโมงแล้วกัน ปอนด์ยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“โอเคเลย ห้างเดิมใช่มั้ย” ฟ้าถามด้วยเสียงสดใส
“ใช่ ใครถึงก่อนก็โทรบอกแล้วกันนะ”
“แล้วโจ๊กไปด้วยมั้ยปอนด์”
ปอนด์นิ่งเงียบไปสักครู่ เขายังตกใจกับจูบของโจ๊กเมื่อคืนนี้อยู่เลย เขายังไม่อยากเจอใครก็ตามที่ทำให้ใจเขาสับสน ตอนนี้จึงยังไม่เหมาะจะเจอโจ๊กเท่าไหร่นัก
“โจ๊กไม่ว่างน่ะฟ้า”
“แย่จังไปกับผู้ชาย 2 ต่อ 2 ดูไม่ดีแน่เลย”
“โถ่ฟ้า... ไม่เอาน่า”
“ฟ้าล้อเล่น ตามนั้นแล้วกันนะ ฟ้าจะได้ไปแต่งตัวก่อน” ฟ้าหัวเราะคิกคักอย่างสนุก
“ครับ”
เมื่อตกลงเรียบร้อย ปอนด์รีบจัดแต่งตัวเองให้ดูดี เขาเลือกเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่คิดว่าตัวเองดูดีที่สุด ปอนด์สวมรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลหม่นเพื่อให้เข้ากับสีผมของเขา และจัดเตรียมข้าวของก่อนจะเดินออกไป
ทันทีที่ปอนด์หันหลังเพื่อเช็คความเรียบร้อยของลูกบิดประตู เขาก็เห็นกระดาษโน้ตกาวสีเหลืองแปะอยู่ ปอนด์หยิบมันขึ้นมาอ่านข้อความทันที
“ฉันกลับบ้าน 3 วัน ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะเว้ย มีอะไรก็โทรมา เป็นห่วง ลงชื่อโจ๊ก”
ปอนด์ถือกระดาษนี้ไว้ในมือ อย่างน้อยที่สุดเขาก็จะได้ไม่รู้สึกผิดที่ไม่ได้ชวนโจ๊กไปด้วย และไม่ได้โกหกฟ้าเรื่องที่โจ๊กไม่ว่าง เขาแปะกระดาษกลับไปที่บานประตูตำแหน่งเดิม ก่อนจะเดินออกจากอพาร์ทเม้นต์ไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
