แผลที่ไม่หาย { Y }

 

 

ผมถูกนัทพามาที่รถด้วยความฉุนเฉียว เขาดันให้ผมขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนจะออ้มไปนั่งฝั่งคนขับ

 

ปัง!!

 

เสียงประตูที่กระแทกอย่างแรง ทำให้ผมต้องกัดริมฝีปากไว้แน่น ผมรู้ ผมไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ยังไงผมก็ต้องทะเลาะกับนัท

 

"นายจะทำให้ฉันเป็นบ้าไปแล้วมั้ยลายไทย!!"

 

ขมับ!

นัทคว้าแขนผมไปบีบอย่างแรงจนนิ่วหน้า ร่างกายที่บอบช้ำจากมาร์คเป็นทุนเดิมอยู่แล้วดันต้องมาเจออารมณ์ร้ายๆ ของนัทอีก

 

"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด นายก็เห็น!"

 

"ไม่ได้ทำอะไรผิด! นายพูดทั้งๆที่วิ่งไปหามัน! อยู่กับไอ้เวรนั้น อยู่ติดกัน อยู่ชมรมเดียวกันกับมัน ฉันไม่ต้องช็อกไปเลรึไงถ้าจู่ๆ นายก็ไปอยู่บนเตียงเดียวกับมัน!"

 

พลั่ก!

ผมชกหน้านัทจนหันไปอีกฝั่งอย่างแทบไม่ต้องคิด

 

"ฉันจะไปอยู่บนเตียงกับใครมันก็เรื่องของฉัน! เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วก็ไม่มีวันได้เป็น!!"

 

"หรอ" นัทยิ้มแสยะ "เดี๋ยวนายได้รูว่าเราจะได้เป็นยิ่งกว่าที่จินตนาการ ไว้ซะอีก!!"

 

นัทเหยีบคันเร่งพารถเคลื่อนออกไปจากลานจอดรถอย่างรวดเร็วจนผมต้องรีบคว้าเข็มนิรภัยมาใส่ไว้ บอกตามตรงผมไม่กล้าที่จะเสี่ยงเปิดประตูตอนรถกำลังวิ่งด้วยความเร็วแบบนี้

 

"นัท!! หยุดบ้าสักที!!" ผมตะคอกราวกับต้องการจะเรียกสติ แต่นัทยิ่งเร่งความเร็วรถยิ่งกว่าเดิม และนี่ก็ไม่ใช่ทางไปบ้านผมแล้วด้วย!

 

"ใช่" นัทกระซิบด้วยเสียงที่น่าหวาดกลัวสำหรับผมในยามนี้ "ฉันมันบ้า และก็คงไม่เลิกบ้าง่ายๆ ถ้านายยังไม่เป็นของจริงๆ!!"

 

"นัท!!" ผมเรียกชื่อเขาด้วยความโม

 

"เอาเลย! แหกปากเรียกชื่อฉันเข้าไปสิ เพราะตอนที่นายอยู่บนเตียงของฉัน นายอาจจะต้องเรียกชื่อฉันด้วยเสียงที่น่ามันน่าฟังมากกว่านี้มากเลยก็ได้!!

 

"........." ผมกัดริมฝีปากแน่นแล้วไม่ตอบนัท

 

ทั้งนัท ทั้งมาร์ค เป็นอะไรกันทำมั้ยถึงคิดแต่เรื่องต่ำๆ ได้ถึงขนาดนี้ ผมไม่มีอะไรจะพูดกับนัท เลยได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์เงียบๆ แต่ดูเหมือนนัทไม่คิดจะจบมันง่ายๆ

 

"เงียบทำไม ลายไทย กลัวจะเสียงแหบก่อนวินาทีสำคัญหรอ"

 

"........."

 

"ตอบคำถามฉัน!" นัทตวาดด้วยความโมโห "หึ! แล้วนายจะเสียใจ" นัทสบถ

 

เขาจอดรถที่หน้าคอนโดฯของเขา ซึ่งผมพยายามหนีจากเขาแค่ไหน แต่ก็ดูเหมื่อนไม่เป็นผลเลย นัทพาผมมาห้องส่วนตัวของเขา ไม่ใช่แค่นั้น เขากระชากผมไปยังห้องนอนส่วนตัวของเขาด้วย!

 

ตุบ!

ร่างผมโดนเหวี่ยงลงเตียง ตามด้วยการถูกคร่อมทับด้วยร่างนัท

 

"อย่าทำอย่างนี้เลยนะนัท!" ผมขึ้นเสียงใส่ตอนที่เขากำลังจะพยายามปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของผม

 

"ฉันจะทำ!" เขาขึ้นเสียง และจับปลายคางผมให้เงยหน้ามองเขา "และนายก็ไม่มีสิทธิ์โกรธฉัน เพราะนายทำให้ฉันระแวงมากเกินไปไงลายไทย!"

 

"อื้อ!"

 

คำพูดถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อนบดลงแนบแน่น อยาบคาย และดิบเถื่อน มือของนัทก็กระชากเสื้อผ้าผมไปด้วย เขาทำแรงขึ้นทุกทีเมื่อกางเกงยีนพอดีตัวของผม มันไม่ได้ถอดง่ายๆ ดั่งใจเขา ผมรู้สึกดีที่มันเป็บแบบนั้น!

 

พลั่ก!

ผมถองข้อศอกใส่หน้าท้องนัทเต็มแรงเมื่อมีโอกาส เขานิ่วหน้าและถอริมฝีปากออกไปด้วยความเจ็บ แต่เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆ นัทกดไหล่ผมตรึงไว้กับเตียงเมื่อเห็นผมจะลุกหนี

 

"ไม่รอดหรอน่า เลิกหวังลมๆ แล้งๆ ได้แล้ว!"

 

"เอาสิ ทำฉันเลย!! แต่บอกไว้เลยว่า นับจากนี้ ฉันจะโกรธเกลียดนายไปตลอดชีวิตของฉัน! ฉันจะวิ่งเข้าหามาร์คทุกครั้งที่มีโอกาส!! ไม่ใช่แค่มาร์ค ฉันจะวิ่งไปหาผู้ชายทุกคนที่ต้องการฉัน ถึงต่อไปนายจะสำนึกผิดจนอยากกราบเท้าฉันเลยก็ได้!!"

 

คำพูดของผมทำให้นัทหน้าชาดิก เขานิ่งไปเมื่อถูกตบ ร่างกายกัดฟันกรอด แต่ก็ยอมผละออกจากร่างผมไปอย่างง่ายดาย

นัทมีนิสัยอย่างหนึ่งที่ยอมใครไม่ได้คือ เขาจะไม่ยอมใช้ของร่วมกับกับคนอื่น เขาไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับของของเขา ตอนนี้เขามองผมเป็นของของเขา ของที่แสนดื้อรั้น และ นัทเองก็รู้นิสัยผมดีพอๆ กับที่ผมรู้นิสัยเขา

 

ปัง!!

 

นัทเตะโต๊ะเต็มแรงด้วยความหงุดหงิด ส่วนผมก็รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมลงจากเตียงและจะออกไปจากห้องนี้เพื่อกลับบ้าน แต่นัทกระชากแขนผมไว้

 

"การที่ฉันไม่ทำไม่ได้หมายความว่าฉันจะปล่อยนายออกไปจากห้องฉันง่ายๆ!!"

 

ผมกับนัทจ้องหน้ากันอยู่พักใหญ่ จนนัทกลายเป็นฝ่ายคลายสีหน้าลงเอง และปล่อยมือ ผมมองหน้าเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย แล้วจะหันหลังเดินหนี แต่นัทรวบร่างผมไปกอดไว้จากด้านหลัง คางของเขามาเกยอยู่ที่ไหล่ผม

 

".........." ผมเงียบและไม่พูดอะไรเลย

 

"ฉันรักนายมากนะลายไทย"

 

"........"

 

"ยิ่งรักมาก มันก็ยิ่งระแวง ยิ่งฉันรู้สึกดีๆ กับนายมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งกลัว"

 

"........"

 

"ฉันไม่ได้ไม่ไว้ใจนาย แต่ฉันไม่ไว้ใจมัน!! ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำ ไม่เหมือนกับคนที่เกลียดนายหรือลืมนายไปแล้วสักนิดเลยนะลายไทย ไม่เหมื่อนเลย"

 

"........" 

 

ผมฟังสิ่งที่นัทพูดเงียบๆ และพยายามหลีกหนีความรู้สึกลิงโลดในใจเมื่อคิดไป ว่ามาร์คยังมีความรู้สึกดีๆ ในใจกัน 

ผมอยู่ในห้องนัท อยู่ในอ้อมแขนเขา แต่ที่ติดอยู่ริมฝีปากและความคิดผมกลับเป็นผู้ชายชื่อ มาร์ค ทั้งหมด

 

"ขอโทษนะลายไทย อยู่ที่นี่กับฉันได้มั้ย"

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนของนัท ทำให้ผมใจอ่อน ถึงยังไงเขาก็เป็น เพื่อนสนิทผม

 

ผมดันแขนนัทออกแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขา

 

"ไม่เป็นไร"

 

"ขอโทษจริงๆ..." นัทกุมมือผมไว้

 

"เออ ช่างมันเหอะ นายมันก็แค่บ้า" ผมแขวะ นัทก็รวบตัวผมไปกอดและจูบที่หน้าผากเบาๆ

 

"นายพูด แบบนี้ทำให้ฉันยิ่งหลงนายเข้าไปอีก"

 

"พอได้แล้ว"

 

"นายมันใจร้ายที่สุดเลยลายไทย!"

 

หลังจากท่ี่ผมกับนัทเคลียร์เรื่องความรู้สึกเรียบร้อย พวกเราก็หิว จึงซื้ออะไรมาทาน ตอนแรกผมปฏิเสธที่จะไม่ค้างด้วย แต่นัทรับปากว่าจะดูแลผมเป็นอย่างดี รวมทั้งโทรไปบอกพี่ดินอีกด้วย ผมเลยตกลงที่จะค้างที่นี่

 

พอทานกันเสร็จผมก็ใช้นัทไปล้างจาน ส่วนตัวผมก็ไปอาบน้ำ แล้วแอบใช้คอมฯนัทเล่นเฟซบุ๊กซักหน่อย

จนไปเจอกับเพจ 'คนหน้าตาดีมหาวิทยาลัย....' เป็นมหาลัยที่ผมเรียนอยู่จึงกดเข้าไปดู

 

#น้องลายไทย#น้องมาร์ค ปีหนึ่ง หนุ่มหล่อน่าขย้ำ และหนุ่มน้อยน่ารักน่าขยี้จากชมรมศิลปะ#หน้าตาดีใช่มั้ยถึงต้องเข้าชมรมนี้ได้ตอบบบบบ

 

หา! ผมกับมาร์คเนี่ยนะ!

 

"ทำอะไรลายไทย" นัทชะโงกหน้าถาม ผมเลยรีบกดออกแล้วลุกจากโต๊ะคอมฯอย่างเนียนๆ

 

"คิดว่าฉันไม่เห็นหรือไง" นัทส่ายหน้าไปมา

 

"เห็นอะไร" ผมมองหน้านัทหวั่นๆ

 

"ก็เห็นแอบใช้คอมฯ ฉันน่ะสิ" นัทหัวเราะ "ไม่ต้องรีบออกเลย เล่นไปก็ได้ไม่ว่าหรอกน่า"

 

"......."

ผมเงียบและยิ้มแห้งๆ ให้นัท เขาก็เลยเอื้อมมือมาโยกศีรษะผมเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำบ้าง

 

รูปมาร์คที่ถูกถ่ายโดยบังเอิญ ผมเอื้อมมือแตะที่รูปของอีกฝ่าย ลากไล้ผ่านจมูกโด่งจัด และดวงตาสีน้ำเงินอย่างโหยหา

 

มาร์ครู้มั้ยว่าลายไทยรักมาร์คมาก รักทั้งๆ ที่ีคิดว่ามาร์คเป็นฆาตกรนั่นแหละ!

 

ผมหลุบตาลง พยายามห้ามความรู้สึกที่อยากร้องไห้ให้ลงไปอยู่ส่วนลึกๆ ของใจ ก่อนจะติดสินใจกดออกจากเพจนั้น

ระหว่างที่ผมนั่งเหม่อ นัทก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

 

"จะนอนรึยังลายไทย" นัทถาม

 

"อืม"

 

ผมเดินไปขึ้นเตียง ผมเห็นนัทไปเปิดตู้หยิบชุดผ้าห่มสำรองกับหมอนออกมา ไว้ตรงพื้นข้างๆเตียง

 

"ทำไมไปนอนพื้น"

 

"ฉันใหเกียรตินายไง" เขายักคิ้วเหมื่อนตัวเองเท่มาก

 

"อย่ามาเวอร์ ขึ้นมานอนบนเตียงนี่ก็ได้"

 

"ไม่ฉันสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำอะไรนาย" นัทว่าแล้วตบๆ หมอนก่อนจะล้มลงนอนพื้นด้วยความหมั่นไส้

 

"อย่างกับแค่นอนเตียงเดียวกันนายจะละเมอมาปล้ำฉันแบบนั่นแหละ!" ผมล้มตัวนอนตะแคงแล้วแกล้งเอามือไปเขี่ยจมูกนัท

 

ขมับ!

นัทคว้ามือผมไว้

 

"ก็นายมันน่ามันเขี้ยว ไม่แน่หรอก" นัทหัวเราะ เขาเอื้อมมือปิดไฟที่หัวเตียงจนทั้งห้องมืดลง แต่ไม่ได้ปล่อยมือจากผม

 

"......."

 

เวลาผ่านไปสักพัก มือผมก็ยังถูกนัทจับเอาไว้แบบนั้น

 

"นัท?" ผมเรียกเขาเบาๆ

 

"......" แต่ดูเหมือนนัทจะหลับไปแล้ว

 

มือที่จับผมก็คล้ายลง จนผมค่อยๆดึงมือออกมาอย่างนุ่มนวล ผมพลิกตัวนอนตะแคงมาอีกด้านและซุกหน้าในผ้าห่ม

เผลอคิดไปว่าผมและมาร์คเอง ก็เคยมีความทรงจำช่วงเวลากลางคืนแบบนี้ด้วยตอนยังเรียนอยู่ไฮสคูลที่ญี่ปุ่น แต่แตกต่างกันที่เป็นการขับรถตะเวนไปเที่ยว เปิดเพลงร็อดังกระหึ่มและฟังมันไปตลอดทาง แล้วก็จูบกันแบบดูดดื่มระหว่ารถติดอะไรแบบนั้น

ผมหลับตาลงและปล่อยให้น้ำตาไหลซึมลงมาที่แก้ม ผมกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ เพราะกลัวนัทจะตื่นขึ้นมาได้ยิน

 

 

ตอนเช้าผมต้องไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับนัทปกติ เพราะเมื่อคืนผมกับเขานอนด้วยกัน แค่นอนหลับเฉยๆนะไม่มีอะไรสักนิด

 

"ลายไทย เลิกเรียนแล้วไปทานอาหารฝรั่งกันมั้ย ฉันเลี้ยง" นัทพูดกับผมด้วยรอยยิ้ม

 

"นั่นอะไร" ผมถามเขาแล้วเลิกคิ้ว

 

"อะไรล่ะ" นัทเลิกคิ้วกลับ

 

"ขอเดทหรอ" ผมแกล้งถาม

 

"ฮ่าๆ" นัทระเบิดเสียงหัวเราะแทบจะทันที "ไม่ได้ขอสักหน่อย จริงๆฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้นหรอกนะ แต่ถ้านายอยากคิดแบบนั้น..."

 

"ขอทีเหอะ ไม่มีทาง"

ผมแลบลิ้นใส่นัทก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ นัทลงจากรถแล้วตามผมมาอย่างอารมณ์ดีกว่าทุกวัน

 

 

ผมกับนัทขึ้นไปเรียนคาบเช้าด้วยกัน แต่นัทก็ปล่อยมุขต้องกลั้นขำจนตัวสัั่นทุกห้านาที ไม่รู้ว่าตอบสอบผมกับนัทจะเอาอะไรไปสอบ

 

ผมกับนัทเดินลงอาคารเรียนมาด้วยกัน ท้องผมร้องโครกครากเพราะเมื่อเช้าเราตื่นสายและรีบเข้าเรียนให้ทัน จึงไม่มีอะไรตกลงท้องเราทั้งคู่

 

"กินอะไรดี" นัทถมตอนเดินเข้ามาในโรงอาหาร

 

"ข้าวมันไก่ ง่ายๆดี แถมเร็วอีกด้วย" ผมพูฉะฉานจนนัทหัวเราะ

 

" ฮ่าๆๆ อะไรกันลายไทย กินง่ายมาก เมื่อก่อนกว่าจะเลือกได้"

 

"ก็มันหิวมากๆอ่ะ" ผมแก้ตัว

 

"เดี๋ยวไปหาที่นั่งก่อนมั้ย"

 

"ครับ"

 

ระหว่างที่กำลังเดินต่อไปนั้นเอง ผมก็ต้องเงียบเพราะเจอกับมาร์คและกลุ่มเพื่อนเขาที่เดินสวนพอดี

นัทกับมาร์คหยุดจ้องหน้ากัน พวกเขาสบตากันแบบไม่มีใครยอมใคร และเพื่อนมาร์คก็มองนัทเหมื่อนพร้อมจะหาเรื่องได้ทุกเมื่อ

 

"นัท" ผมบีบแขนร่างสูงไว้แล้วเรียกชื่อเบาๆ

 

มาร์คเหลือบตามองมือผมที่จับแขนของนัทอยู่ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

รอยยิ้มราวกับเพชที่มุมปากของมาร์คทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด ผมสำนึกทุกนาที ว่าควรลืมเรื่องนั้นไปให้หมด

พอคิดได้แบบนั้น ผมก็เลื่อนมือลงไปจับนัทไว้

 

"ไปเถอะนัท"

 

"ลายไทย...." นัทหันมามองผม เข้าทำหน้าตกใจนิดหน่อย

 

มาร์คมองมือผมที่จับนัทอยู่ ก่อนจะเลื่อนสายตามามองหน้าผมอีกครั้ง ผมก้มหน้า ในจังหวะที่เดินสวนกับมาร์ค ผมรับรู้ว่าหลังมือผมแตะกับหลังมือเขา แต่ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองอีกฝ่าย พอเดินผ่านกลุ่มมาร์คมาแล้วผมก็คลายมือนัท แต่ร่างสูงบีบผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

 

"นัท" ผมมองหน้าเขา

 

"นายรู้มั้ย ฉันช็อกมาก" นัทว่า

 

"ช็อก เรื่องอะไร?" ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

 

"ก็ฉันไม่คิดว่านายจะทำ  รู้สึกสะใจยังไงก็ไม่รู้" นัทพูด แล้วเดินไปซื้อข้าวมันไก่

 

 

 

ผมมีอะไรหลายอย่างจริงๆที่ยังไม่ได้บอกนัท ผมบอกว่าจะให้โอกาสเขา

ทั้งๆที่ผมเองกลับ ลืมมาร์คไม่ได้เลย

 

นี่ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่ผมต้องขอโทษเขา....แต่ผมยังไม่กล้าบอกนัทตอนนี้

 

 

### แต่งไปแต่งมา เจ๊รู้สึกสงสารนัทมากกว่านะ ฮ่าๆ ไม่รู้สิ ###

 

ติดตามต่อไปเน้อออออออออ