แผลที่ไม่หาย { Y }

 

 

เลิกเรียนตอนเย็นผมกับนัทไปที่คลับ LADY ด้วยกัน เพราะวันนี้เป็นวันที่ผมต้องมาทำงานที่คลับพร้อมกับนัท นัทแยกไปอีกทางของคลับ ส่วนผมแยกไปเปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มของร้าน พอผมเปลี่ยนชุดเรียบร้อย

จากนั้นก็ต้องทำความสะอาดร้านและรอเวลาคลับเปิดเหมื่อนทุกที ที่นี่เปิดตั้งแต่ หนึ่งทุ่ม และปิดตอนตีหนึ่งตามกฎของคลับทั่วไป ซึ่งคนจะเยอะแทบทุกวันอยู่แล้ว

ผมทำงานตามปกติเหมื่อนวันอื่นๆ ที่มาทำ ซึ่งงานก็เยอะเหมื่อนเดิม แต่ผมก็มีความสุขดี เพราะยิ่งลูกค้ามาก ก็ยิ่งหมายถึงเงินทิปที่จะเข้ามา

เวลาล่วงเลยจนถึงสี่ทุ่มครึ่ง ผมถูกพี่หวานใช้ให้ไปรับออเดอร์เพราะไม่มีเด็กเสิร์ฟคนไหนว่างบริการ ผมจึงรีบเดินตรงไปยังโต๊ะที่พี่หวานบอก แต่สิ่งที่เจอทำให้ผมค่่อนข้างตกใจนิดหน่อย

มาร์คมาที่นี่กับเพื่อนเขาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดิม แต่เป็นกลุ่มที่มหาลัย

ผมก็จาตามปกติ เพราะเขาเองก็เคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง แม้ว่าผมต้องข่มอารมณ์เอาไว้เพื่อไม่ให้กระทบกับงาน ทำไมผมถึงหนีมาร์คไม่ได้สักที!

 

พรึ่บ!

อยู่ๆมาร์คก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาดันเพื่อนเขาที่นั่งขวางทางให้หลีกไป ก่อนจะตรงมาคว้ามือผมแล้วลากไปอีกทางแบบเต็มแรง

 

"ปล่อยนะ!" ผมร้องเสียงลั่นจนคนอื่นหันมามอง ทว่ามาร์คไม่คิดจะปล่อย เขาเหลียวมามองผมอย่างดุดัน

 

"หุบปากแล้วตามมาเงียบๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!"

 

"ฉันยอมเจ็บตัวดีกว่าไปคนอย่างนาย" ผมพยายามสะบัดมือออก

มาร์คบีบข้อมือแน่นจนผมต้องนิ่วหน้า เพราะรู้สึกเหมื่อนกระดูกกำลังจะแหลกคาฝ่ามือหนา

 

"งั้นนายก็เตรียมเจ็บตัวได้เลย ทั้งเจ็บตัวและก็ต้องไปกับฉัน!"

ผมโดนมาร์คเอามือปิดปากแล้วลากออกไปอย่างโหดร้าย โดยที่เพื่อนเขาไม่คิดจะห้ามอะไรเลย! ผมไม่เขาใจว่ามาร์คเป็นบ้าอะไร ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เขาว่าผมน่าขยะแขยง!

 

 

 

มาร์คลากผมมาที่รถของเขาและดันผมเข้าไปทางฝั่งคนขับ เขาผลักให้ผมข้ามไปนั่งที่นั่งข้างๆ อย่างทารุณ ก่อนจะตามเข้ามานั่งทันทีแบบไม่ให้ผมหนีไปไหนได้เลย มือหนาคว้าแขนผมและบีบไว้แน่นขณะสตาร์ทรถ แล้วเหยียบคันเร่งเลี้ยวรถออกไปจาก ลานจอดรถด้วยความเร็วทั้งๆที่จับพวงมาลัยแค่มือเดียว

ไม่แปลกเลย......

 

มาร์คเป็นนักแข่งรถที่แทบจะเรียกได้ว่ามืออาชีพ และตอนนี้ผมกลัวเขาแทบบ้าอยู่แล้ว โทรศัพท์ข้าวของรวมถึงชุดนักศึกษาของผผมยังอยู่ที่ร้าน และนัทไม่มีทางติดต่อผมได้แน่ๆ

 

ผมจะทำยังไงดี จะทำยังไงดี! ผมคิดซ้ำๆ และกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด

 

"อย่าคิดหนี เพราะครั้งนี้นายไม่มีทางแม้แต่จะกระดิกตัวได้ รู้ไว้เลยลายไทย!"

 

ก็ให้มันรู้ไปสิว่าจะไม่รอด!

ในที่สุดผมก็เจอช่องโหว่ที่ผมรอคอยมาถึง เมื่อร่างสูงเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของเขา ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากรั้วบ้านของผม ทันทีที่รถจอดสนิทผมก็รีบปลดล็อกประตูและวิ่งไปที่หน้ารั้วบ้านตัวเองอย่างไม่คิดชีวิต แต่เพียงครู่เดียวมาร์คก็ตามมากระชากแขนผมไว้สุดแรง เขาเอามือปิดปากผมไว้แน่นไม่ให้ผมส่งเสียงร้องได้

 

"อย่าฤทธิ์มากได้มั้ยวะ!!" เขากระซิบข้างหูขณะที่ผมพยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมแขน

 

"อื้อ!" ผมคำรามในลำคอและพยายามให้ใครสักคนในบ้านได้ยินเสียงร้องของผม

 

"ไม่มีทาง ใครจะได้ยินนายหรอก เก็บเสียงโวยวายไว้ร้องบนเตียงตอนอยู่กับฉัน มันน่าจะเวิร์คกว่านะ" เขากระซิบ และประโยคนั้นก็เหมื่อนมีดที่กรีดทึ้งหัวใจผมให้เจ็บปวด

 

ผมตัวสั่นไปหมดด้วยความหวาดกลัว แต่ร่างสูงใช้กำลังบังคับพาผมเข้าไปในบ้านเขา หนำซ้ำยังพาไปถึงห้องส่วนตัวของเขาได้อย่างง่าย ไม่ว่าผมจะออกแรงดิ้นรน ขัดขืนเขามากขนาดไหน

 

พลั่ก!

เขาโยนร่างผมลงบนเตียงอย่างไม่ทะนุถนอม ผมพยายามตั้งหลักให้ได้ แต่เพราะเตียงมันยาบทำให้การพยุงตัวเองของผม เป็นไปได้อย่างล่าช้า!

 

แควก!

มาร์คไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น เขากระชากเสื้อที่ผมสวมอยู่จนมันขาดออกจากกันอย่างรวดเร็วเพียงแค่ครั้งเดียว แต่แค่นั้นยังไม่พอ เขาตามมาคร่อมทับร่างผมแล้วฉีกทึ้งมักอีกเหมื่อนพวกโรคจิต

 

"ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไอ้ทุเรศเอ๊ย!! นายมันห่วยแตกจริงๆ!!"

 

"ฉันไม่สน" 

มาร์คพูดสั้นๆ เขาสอดมือเข้ากระชากเส้นผมของผมจนต้องแหงนหน้าขึ้นสบตากับเขา ผมนิ่วหน้าหน้าด้วยความเจ็บ

 

"ถ้ารู้ตัวว่ามันเจ็บก็อย่าดิ้นรน เพราะหลังจากนี้อาจจะเป็นนายเองที่ร้องขอให้ฉันสัมผัสแรงๆ"

 

"ไอ้ทุเรศเอ๊ย! อื้อ"

มาร์คไม่ปล่อยให้ผมได้ต่อว่าอะไรเขาอีก เพราะร่างสูงมอบจุมพิตอันแสนป่าเถื่อนที่ผมรังเกียจให้ทันทีที่ผมตะโกนด่าเขาแบบนั้น คำพูดทุกอย่างถูกกลืนกิน เขาช่วงชิงลมหายใจผมอย่างหยาบคายและไม่น่าให้อภัย ทุกสิ่งทุกอย่างโหดร้าย เต็มไปด้วยการตอบสนองความใคร่ ไม่ใช่ความรัก ไม่รักผมสักนิดเดียว

น้ำตาผมไหลซึมจากหางตา แต่ไม่ช่วยให้ผู้ชายคนนี้สำนึกขึ้นมา เขายังบดจูบหนักหน่วงอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกของผมตอนนี้คือถูกยัดเยียดให้ต้องยอมในสิ่งที่ไม่ต้องการ

จากจุมพิตธรรมดาที่จะบดขยี้กลืนกินตัวตน ก็กลายดเป็นความลึกซึ้งที่บ่อนทำลายสติสัมปชัญญะของผม เมื้อลิ้นร้อนสอดเข้ามา ปลยลิ้นแตะกัน บดเบียดเข้าหาและกลืนกินอย่างหิวกะหายบ้าคลั่ง

ผมเจ็บร้าวไปทั้งหัวใจ ขบกัดจนเจ็บ จนรับรู้ถึงรสคาวคลุ้งในปาก มาร์คถอนปากออกไปจากริมฝีปากของผม ขณะไล้จมูกไปตามแนวแก้มและสันกรามของผม....

 

"ฉันไม่แคร์ว่านายคิดกับฉัยยังไง ฉันไม่แคร์ว่านายจะรู้สึกยังไง ฉันไม่แคร์เพราะฉันยินดีจะเป็นคนสารเลวที่ได้กอดนาย"

 

ขมับ!

มาร์คบีบปลายคางผมและบังคับให้หันมามองหน้าเขา ทั้งๆที่น้ำตามันรื้นเต็มดวงตาจนผมจะมองไม่เห็นหน้าเข้าอยู่แล้ว!

 

"และฉันก็จะทำให้ร่างกายนายมันรักฉันตอบแทนที่นายเองก็คาดไม่ถึงเลยลายไทย!"

 

"ไอ้คนชั่ว! นายมันไม่เคยรักฉัน ไม่เคยรักฉันเลย ฉันมันโง่ที่ไปพัวพันกับนาย ใครเตือนก็ไม่ฟัง ฉันมันโง่ โง่จริงๆ ฮึก โง่จริงๆ"

 

ผมด่าตัวเองและสะอึกสะอื้นรุนแรงขณะที่มาร์คไม่สนใจ ผมไม่เห็นว่าสายตาที่เขามองผมมันเป็นยังไง ผมรู้แต่เสื้อผ้าถูกรั้งออกจากร่างจนหมดภายในพริบตาเดียว เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตขาดวิ่นที่ปกปิดร่างกายของผมไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

 

"อื้ออ"

คำพูดของผมหายไปในลำคอ เพราะริมฝีปากถูกอีกฝ่ายดูดกลืนอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่จูบที่หยาบคายป่าเถื่อนเท่าครั้งแรก แต่ก็ดุดันไม่ต่างกัน....

ไม่อยากคิดว่าอีกฝ่ายออมชอมให้ ริมฝีปากร้อนลากต่ำลงมาที่ลำคอของผม ขบเม้มดูดกลืนจนผิวเปลี่ยนเป็นสีเรื่อตามแรงดึงดูด ผมรู้สึกรังเกียจทุกร่องรอยที่เขาฝากฝัง 

ริมฝีปากร้อนคลีงคล้าบดเบียดทั่วจนแผ่นอกนวลเนียนบอบช้ำ ผมหายใจหอบถี่ และบางที่ก็หลุดเสียงครางเหมื่อนผู้หญิงจนนึกเกลียดตัวเอง ผมไม่รอดเงื้อมมือมาร์คแล้วแน่ๆ

 

ขาขาวสองข้างถูกแยกออก (อันแน่ๆ เพลินล่ะสิ เจ๊ขอบอก คนอ่านว่าฉากต่อไป เจ๊ไม่เก่ง NC นะ เข้าใจกันนะ)

 

 

 

ผมตื่นมาตอนเช้า เห็นว่าตัวเองสวมเสื้อผ้าที่มาร์คคงจะเป็นคนเช็ดตัวและเปลี่ยนให้ เขากอดร่างผมไว้เต็มอ้อมแขน ร่างสูงหลับสนิทขณะที่กอดร่างผมไว้แนบอกแล้วโน้มหน้าลงมาซุกซบ ผมแค่นยิ้มถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าเขารักผมมาก....

ช่างหัวมันสิ.....

 

ผมหย่อนเท้าลงจากเตียงก่อนจะทรุดลงบนพื้นด้วยความเจ็บ แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ต่อให้ต้องตายผมก็จะไม่มาตายให้ผู้ชายสารเลวแบบนี้สมเพชเวทนา

ผมรีบหนีออกมาจากบ้านของมาร์คแล้วตรงไปที่รั้วบ้านของตัวเอง ในใจก็ได้แต่ภาวนาขออย่าให้ใครอย่ามาเห็นสภาพผมตอนนี้เลยเถอะ แต่ดูเหมื่อนพระเจ้าไม่เคยเข้าข้างผมสักที เพราะตอนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้ารั่วนั้น น้ำเพิ่งลงจากแท๊กซี่พอดี เธอเพิ่งกลับมาจากการซื้อของ เธอตกใจจนหน้าซีดขาวที่เห็นสภาพยับเยินของผม แต่โชคดีที่แม่กับพี่ดินออกไปทำธุระ ผมขอร้องให้น้ำอย่าถามอะไร และอย่าบอกเรื่องสภาพของผมให้แม่กับพี่ดินรู้เด็ดขาด

น้ำแม้จะเครียดแค่ไหนแต่ก็สงสารจนยอมรับปาก เธอเอาโทรศัพท์และชุดนักศึกษามาให้ผม เธอบอกว่านัทเอาของพวกนี้มาด้วยและแวะมารอเกือบทั้งคืน

 

พอปิดประตูล็อกไว้แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์มากดดู นัทโทรมหาผมเกือยร้อยสาย คงเพราะคิดว่าผมอาจจะกลับมาหลังจากที่เขากลับไปแล้ว ผมกำโทรศัพท์ไว้แน่นและปามันลงพื้นจนหน้าจอแตก แต่ผมไม่คิดจะสน ผมนั่งลงกับพื้นแล้วก็กอดเข่าร้องไห้เหมือนคนบ้า....

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้าใจความรู้สึกของหัวใจที่แหลกสลายแบบนี้

มาร์คได้ทุกอย่างไปจากผมจนหมด ทั้งความรู้สึกที่จนบัดนี้ก็แทบจะไม่เปลี่ยนแปลงและการได้ย่ำยีผมจนสาแก่ใจ

ทำไมเขาถึงไม่รักผมเหมื่อนที่ผมรักเขาบ้าง

ทำไมเขาถึงไม่เคยคิดถึงหัวใจผมว่ามันจะยังเยิน ผมจะทนมานและเสียใจมากแค่ไหน

 

ตลอดทั้งวันผมไม่ออกจากห้องเลย เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง กอดตัวเองและร้องไห้ไหลออกมาใหม่ซ้ำๆ ผมอยู่ในชุดเดิม นั่งท่าเดิม พิงอยู่กับเตียง ไม่ไปเรียน ใครโทรหาก็ไม่รับ

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะห้องดังขึ้น แต่ผมก็นั่งเฉยเหมื่อนคนไร้ความรู้สึก

 

"ลายไทย....นัทมาหา" เสียงน้ำดังมาจากข้างนอก

 

"ผมอยากอยู่คนเดียว บอกให้เขากลับไปเถอะ" ผมพูดสั้นๆ แค่นั้นและนั่งหน้านิ่งอยู่ที่เดิม

 

น้ำไม่พูดอะไรอีก เพราะเธอคือคนที่เห็นสภาพยับเยินของผม ผมคิดว่าเธอเดาได้ แต่เธอคงกลัวเกินกว่าที่จะพูดมันออกมา

ผมนั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น ผมได้ยินเสียงน้ำพูดกับนัท บอกว่าผมไม่สบายและต้องการพักผ่อน นัทดูเป็นห่วงอยากคุย แต่เกรงใจน้ำจึงกลับไป

 

ลึกลงไปถึงแก่นหัวใจข้างในเลยยิ่งดี ให้มันจำไปเลยว่าต้องโดน ต้องเจอกับอะไรบ้าง ต้องโดนทำร้ายมากเท่าไหร่ถึงเลิกรักผู้ชายชั่วๆ อย่างนั้นได้

ผมเกลียดตัวเอง ผมยกมือขึ้นมาถูผิวที่แดงเรื่อของตัวเองอย่างรักเกียจ ถูซ้ำไปซ้ำมาทั้งน้ำตาที่เปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า ปัดข้าวของทุกอย่างใกล้มือให้พ้นตัว น้ำมาเรียกไปทานข้าวผมก็ไม่ไป แม่กับพี่ดินเวียนมาหน้าห้องทั้งวันแต่ผมไม่คิดจะเปิดมัน จนกระทั่งถึงตอนห้าโมงเย็น.....

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

 

"ลายไทย" เสียงของน้ำเรียกผมอีกครั้ง

 

"อะไร" ผมถามกลับไปด้วยเสียงที่เหน็ดเหนื่อย

 

"มาร์คมาหา....."

ชื่อของผู้ชายสารเลว ที่ย่ำยีผมทำให้ผมฝืนตัวเองหันไปมองบานประตู ก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

 

"ออกไป..."

 

"ลายไทย..." มาร์คเรียกชื่อผม

 

"ออกไป!! ออกไปจากชีวิตฉัน!! ออกไปจากบ้านฉัน!! ได้ยินมั้ย! ออกไป!!"

ผมตะโกนลั่นแล้วปาข้าวของทุกอย่างที่ใกล้มือกระแทกประตูเสียงดัง

ขณะเดียวกันผมก็ร้องไห้ ทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด...

 

"ลายไทย ขอร้องเปิดประตูให้ฉัน...." เสียงเข้มไม่บ่งบอกอารมณ์ดังขึ้น

 

"สาแก่ใจนายแล้วก็ไปสักทีเถอะ! ไป!!!" ผมยังไล่เขาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งสั่นพร่า แต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์และหนักแน่น "ไปให้พ้น...."

 

ผมล้มลงขดตัวอยู่กับพื้นอย่างน่าสมเพช กอดตัวเองแน่นราวกับการอยู่ในห้องนี้โดยไม่ออกไปไหนจะปกป้องผมจากการกระทำชั่วช้าของร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าห้องได้อย่างปลอดภัย

 

 

 

ผมหลับตาลงขณะที่น้ำตาไหลรินรดแก้มจนเปียกปอน.....

ไปจากชีวิตฉัน ได้ทุกอย่างแล้วก็ไปให้พ้นสักที.....

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมคิดได้ จากนั้นเปลือกตาของผมก็หนักอึ้งจนผมไม่รับรู้อะไรอีก......

 

 

 

### รู้สึกว่าตอนนี้ ลายไทยน่าสงสารมากๆ เนอะ แต่ขอโทษท่านผู้อ่านทุกท่านนะค่ะ ที่ฉาก NC เก๋าไม่มี เพราะเขาไม่เก่ง แฮ่ๆๆๆๆๆ ###

 

 

ติด ตาม อ่าน ตอน ต่อ ไป เน้ออออออออ