แผลที่ไม่หาย { Y }

 

 

หลังจากเลิกคาบเช้า ผมกับนัทพากันไป ทานข้าวที่โรงอาหาร ผมโล่งใจมากที่ไม่เห็นมาร์คเลยวันนี้ ซึ่งมันเป็นเรื่องดีมากๆ หลังจากที่ผมกับนัททานข้าวเสร็จ พวกเราก็ต้องไปทำกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัยต่อ เพราะทุกคณะกำหนดให้นักศึกษาต้องมีชมรมเลือกเสรี พวกผมจึงแยกย้ายกันไปหาชมรมที่ใต้ตึกหก

ที่นี่เป็นลานอเนกประสงค์กว้างๆ เอาไว้ทำกิจกรรมต่างๆ ซึ่งตอนนี้ก็มีบูธของชมรมต่างๆ มาตั้งเต็มไปหมด ผมมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น รุ่นพี่ต่างก็พูดชักชวนให้รุ่นน้องปีหนึ่งมาเข้าชมรมตัวเอง เท่าที่ผมเห็นก็มีไม่ต่ำกว่าสามสิบชมรม

 

"นายสนใจชมรมไหนหรอนัท" ผมหันไปถามระหว่างที่มองไปรอบๆ

 

"คนเท่อย่างฉันต้องชมรมดนตรีอยู่แล้ว"

นัทตอบอย่างมั่นใจจนผมต้องเบ้หน้า แต่นัทไม่ได้พูดเกินจริงสักนิด เพราะเขาเป็นผู้ชายที่หล่อและเท่มากจริงๆ ทั้งยังมีพรสวรรค์ที่สุดยอดมากในทางดนตรี

 

"ไม่ต้องมาเบ้หน้าแบบนั้นเลยนะ" นัทล็อคคอผมเข้าไปหา และยีผมของผมจนยุ่งไปหมด

 

"นายทำผมฉันยุ่งหลายทีแล้วนะ!"

 

"ขอโทษน่า ฮ่าๆๆ ก็ลายไทยน่ารักนี่"

 

"ไม่ต้องมาชม"

แปลกมากที่ทุกครั้งที่นัทชม ผมไม่เคยรู้สึกเก้อเขินเลย อาจจะเป็นเพาะเราเป็นเพื่อนกันมานาน

 

"แล้วลายไทยสนใจชมรมไหน ให้ฉันหาเป็นเพื่อนมั้ย" นัทถาม

 

"ไม่ต้อง นายไปชมรมดนตรีเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันหาเอง ฉันอยากเข้าชมรมศิลปะน่ะ"ผมบอกยิ้มๆ

 

"ชอบวาดรูปเหมือนเดิมเลยนะ ทำอย่างอื่นบ้างเหอะน่า"นัทดุอย่างไม่จริงจังนัก

 

"ช่างฉัน" ผมสบถเบาๆ แล้วเดินแยกมาอีกทาง นัทเลยได้แต่มองอย่างขำๆ

 

ผมเดินเล่นไปตามบูธต่างๆ จนกระทั่งผมเจอเข้ากับชมรมวาดรูป

 

"น้องสนใจหรอครับ" รุ่นพี่ที่กำลังยิ้มอยู่ถามขึ้น

 

"ครับ" ผมพยักหน้า

 

"ถ้าน้องสนใจ ก็มาอ่านรายระเอียดได้นะ ชมรมของเราแชร์ประสบการณ์การวาดรูปทุกรูปแบบครับ"

 

ผมกวาดสายตาไปมองผลงานที่สวยและน่าอัศจรรย์มาก ผมชอบงานจิตรกรรมประเภท Realistic (งานเหมือนจริงจ้า เจ๊ขอบอกเจ๊ก็แอบชอบนะ)ครับเจ๊

 

"ตกลงสนใจมั้ยครับ พี่จะได้เอาใบสมัครให้" พี่ถามผมด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

 

"สนใจครับ"

 

"เฮ้ยไอ้หมี เอาใบสมัครให้น้องหน่อย!" พี่เขาตะโกนเรียกเพื่อนอีกคนเพื่อเอาใบสมัครมาให้

 

"พี่ชื่อกานนะครับ น้องชื่ออะไรครับ"

 

"ลายไทยครับ"

 

"ว้าว หน้าตาน้องเนี่ยไม่เหมาะกับชื่อเลยนะครับ" 

 

"ออ ผมเป็นลูกครึ่งนะครับ"

 

"ลูกครึ่งอะไรหรอน้อง?"

 

"ลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นครับ" ผมยิ้มให้พี่เขา

 

"ดีจัง เรามีลูกครึ่งญี่ปุ่นเพิ่นอีกหนึ่งคนแล้ว" พี่เขายิ้ม พลางหันหน้าไปทางเพื่อน

 

"ออ พี่ลืมบอกน่ะลายไทย ที่นี่มีสอนภาพสีด้วย มีทุกแบบ ทั้งสีไม้ สีน้ำ สีอะคริลิค สีน้ำมันด้วยนะ"

 

คำว่าสีน้ำมันของพี่กานทำให้ผมนึกถึงเมื่อสามปีก่อนมาร์คเขาก็ชอบมันมาก

 

"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ ตามสบายนะเรา" พี่กานยิ้มและเดินไปหากลุ่มเพื่อน

 

คำว่า สีน้ำมัน ทำให้ผมจมดิ่งไปยังห้วงอดีตอีกครั้ง

มาร์คเป็นคนมีฝีมือและพรสวรรค์มากในการวาดรูป ผมจำได้ ครั้งหนึ่งเขาชวนผมไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขา

 

"ลายไทย ดูนี่สิ" มาร์คดึงมือผมไปที่เฟรมผ้าใบมีผ้าสีดำปิดไว้ เขาเปิดผ้าขึ้นให้ผมเห็น เฟรมที่ว่างเปล่า

 

"อะไรอ่ะ ไม่เห็นมีอะไรเลย"

 

"กำลังจะมี"

มาร์คโน้มหน้ามาจูบผมแรงๆ ก่อนจะดึงผมไปนั่งที่โซฟา

 

"มาร์จะวาดรูปลายไทย" เขาพูดแล้วมองหน้าผม

 

"จริง?"

 

"ใช่ครับ" มาร์คพยักหน้าแล้วหัวเราะ

 

"ก็ํได้ๆ แต่ต้องวาดให้หล่อนะ"

เขากดริมฝีปากลงบนปลายจมูกผม

 

"ได้เลย"

และจากนั้นริมฝีปากของเราก็สัมผัสกัน

 

 

 

ผมส่ายหน้าไปมา เพื่อไล่ความทรงจำในอดีตออกไปจากหัวสมอง แต่เมื่อมองลงบนโต๊ะก็ยังไม่ได้กรอกใบสมัครสักนิด

 

"เสร็จยังลายไทย" พี่กานเดินมาพอดี

 

"กำลังกรอกครับพี่" ผมยิ้มให้พี่เขา ก่อนจะลงมือกรอกใบสมัคร

 

ระหว่างที่ทุกคนในชมรมทำความรู้จักกัน สายตาผมก็ดันไปสบตาเข้ากับร่างสูงที่แสนคุ้นตา

มาร์คผมเจอเขา อีกแล้ว!

มาร์คเองก็เห็นผม สายตาของเขาเย็นชามาก แล้วเขาก็หันหน้าไปทางอื่น

 

"เอาล่ะ น้องๆปีหนึ่งทุกคน ขอให้มาร่วมตัวกันตรงนี้ครับ" พี่กานเรียกรุ่นน้องปีหนึ่งไปรวมตัวกัน

 

ดูเหมื่อนว่าความซวยมักมาหาผมทุกที มาร์คผมนั่งข้างเขา!

 

โอ้ย อึดอัดจะบ้า!

 

พี่กานเล่าถึงกฎในชมรม แต่ผมไม่ได้ฟังมันเลยสักนิด เพราะผมอึดอัดมากในตอนนี้ มาร์คเขานั่งจ้องหน้าผมอยู่ได้ ผมไม่มีกะจิตกะใจที่จะฟัง

 

"สำหรับชมรมพวกเราจะนัดเจอ วันจันทร์ พุธ ศุกร์ ครับ หรือน้องคนไหนว่างก็มาได้ทุกวันนะครับ สำหรับพี่ก็มีเรื่องชี้แจงแค่นี้ครับ วันนี้ก็โชคดีนะ เดินทางปลอดภัยครับ"

 

พอรุ่นพี่ปล่อยผมก็เดินออกมาทางประตูหลัง เพราะคิดว่ามาร์คเขาคงจะออกไปทางประตูหน้า แต่ดูเหมื่อนผมคิดผิดเพราะมาร์คเดินตามผมมาติดๆ แถมยังคว้าแขนผมไว้ด้วย

 

"ปล่อย!" ทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกทีเลยเนี่ย!

 

"ไม่ปล่อย" เสียงเย็นชาและเต็มไปด้วยอำนาจ

 

พลั่ก!

เขาดันผมไปชนกำแพงจนผมต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

 

"อยากเจอฉันนักไม่ใช่หรอ ถึงได้เสนอหน้าไปให้เห็นทุกที่อย่างกับเงาตามตัว" พร้อมกับบีบไหล่สองข้างของผมจนแน่น

 

"นายต่างหากที่เสนอหน้ามาหาฉัน! ฉันอยู่ของฉันดีๆ เรียนอยู่ที่นี้ดีๆ ทั้งเรื่องบ้านนั้น นายก็ย้ายมา ทำไม! ทำไม! เจ็บใจนักหรอที่ฉันเฉดหัวทิ้ง ถึงได้กัดไม่ปล่อยแบบนี้น่ะ!"

มือหนาจับเข้าที่ปลายคางผม พยายามให้ผมหันหน้ามาทางเขา

 

"ปล่อยนะ!! อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน!!!" ผมขึ้นเสียงใส่ แต่ดูเหมือนไม่เป็นผลสักนิด

 

"อื้อ!"

ผมร้องครางในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อนบดเบียดรุนแรง ดูดดุนกลีบปากสีสวยจนบวมช้ำ อ้อมแขนแกร่งรัดร่างผมแน่นขณะที่ริมฝีปากร้อนบดเบียดรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นร้อนจะสอดเข้ามาเกาะเกี่ยวลิ้นนุ่ม เกี่ยวกระหวัดดุดันทั่วโพรงปาก และบีบปลายคางผมไว้ไม่ให้ขัดขืน

รสจูบที่เร่าร้อนรุนแรงเหมื่อนจะสูบพลังต่อต้านในกายผมออกไปจนหมดสิ้น จนผมกลัวใจตัวเอง

กลัวว่าจะเป็นฝ่ายที่ต้องการ!

 

"นายต่างหากตามหลอกหลอนฉันไม่เลิก ทั้งๆที่นายเป็นฝ่ายทิ้งกันไป"

แรงบีบแก้มเพิ่มมากขึ้นเหมื่อนเขาเกลียดการกระทำของผมมาก

 

"งั้นก็รู้ไว้ซะว่าฉัน เกลียดนาย ไม่เคยอยากเจอนาย ต้องโทษโชคชะตาเฮงซวยที่ทำให้ฉันต้องเจอกับนาย ทุกๆที่! ฉันเกลียดนาย ได้ยิ้มมั้ย" ผมตะโกนใส่หน้ามาร์ค

 

พลั่ก!!

ร่างสูงพลั่กผมไปกระแทกกำแพงอีกครั้ง

 

"อย่างงั้นหรอ งั้นก็อย่าตอบรับจูยกันเซ่!" เขาย้อนอย่างเดือดดาล

 

แต่จู่ๆร่างมาร์คก็กระเด็นไปพร้อมกับหมัดหนักๆ ที่ซัดลงใบหน้าหล่อๆของเขา

 

ผัวะ!!

 

"นัท!"

 

พอมาร์คตั้งหลักได้ เขาจะวิ่งเข้ามาชกนัทกลับขณะที่นัทตั้งท่ารออยู่แล้ว ทว่าผมวิ่งไปบังร่างนัทไว้

มาร์คชะงักมือที่กำลังงื้อสุดหมัด แว่วตาผมสั่น แต่ปากกลับพูดไปว่า

 

"เอาสิ ชกเลย! คนที่น่าเกลียด คนที่น่าขยะแขยงคือฉัน!" ใช่เขาพูดว่าผมมันน่าขยะแขยง

 

"อย่าแม้แต่จะคิดนะ"

นัทจ้องหน้ามาร์คอย่างเดือดดาล

 

"ลายไทย! ถอยไป!" นัทขึ้นเสียงใส่ผม

 

"จำที่บอกไม่ได้หรอนัท ถ้ามีเรื่องคือถูกไล่ออกนะ!" ใช่ที่มหาลัยมันเป็นกฎ

มาร์คมองผมด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก แต่สุดท้ายเขาก็ลดมือลง พอนัทเห็นแบบนั้นก็ดึงผมไปไว้ด้านหลัง

 

"ฉันกับลายไทย กำลังศึกษาดูใจกัน เสืออย่างแกเลิกฝันลมๆแล้งๆเถอะ ฉันจะดูแลลายไทยแทนแกทุกอย่าง อุ้ย! ไม่ใช่สิ มากกว่าแกทุกอย่าง"

 

นัทพูดจบก็ดึงแขนผมให้เดินตามเขาไปทันที ผมหันกลับไปมองมาร์ค สายตาเขาเหมือนอยากจะฆ่านัท แต่ถึงแบบนั้นก็ยังแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

 

 

ผมไม่เข้าใจมาร์คเลย ทำไมกัน ทั้งๆที่มาร์คเองก็พูดออกมากลางคลับว่าขยะแขยงผม

ทำไมผมถึงยังเห็นสายตาเจ็บปวดแบบนั้นอีก............

 

 

 

 

### เจ๊คิดว่าตอนนี้มันสั้นไปนะ ว่าป่ะคนอ่าน (ไม่เลย ผมทรมานมากอ่ะเจ๊) โถ่ๆ คนหน้ารักของเจ๊ เจ๊ขอโตดนะ ( ครับ ผมจะทน ยังไงก็ฝากติดตาม จอเจ๊ของผมด้วยนะ ชีน่ะ ตั้งใจๆ ฝุดๆ) เบื่อจังภาษาวัยรุ่นนี้ ###

 

ติดตามเน้อออออออออ จุ๊ฟฟฟฟฟ