แผลที่ไม่หาย { Y }

 

ตุบๆๆๆๆ

 

"กรี๊ด!!"

 

ผมยืนเบิกตากว้างอยู่อย่างนั้น มาร์คหันมามองหน้าผม ดวงตาวาวโรจน์จากนั้นเขาก็ชี้มาทางผม

 

"รายต่อไปก็คือนายนั่นแหละ!"

...............

........

 

"เฮือก!!"

 

ผมสะดุ้งพรวดขึ้นจากเตียง เพราฝันร้าย ลมหายใจหอบถี่ ผมรู้สึกเหนื่อยราวกับออกไปวิ่งมาสักร้อยเมตรทั้งๆ ที่เพิ่งตื่นนอนเมื่อกี้....

ให้ตายเถอะ ผมฝันถึงเรื่องเมื่อ สามปีก่อนอีกแล้ว

แต่ครั้งนี้ออกจะแฟนตาซีกว่าทุกที ตรงที่ผมออกไปยืนมองเหตุการณ์ ไม่ได้แอบอยู่ตรงกำแพงอย่างความเป็นจริง แถมมาร์คยังขู่ผมด้วยว่ารายต่อไปคือผม...

คงกังวลเรื่องเขาย้ายมาอยู่บ้านข้างๆจริงๆ.... เฮ้ออออออออออ

ระหว่างนั่นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสามครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"ลายไทย ตื่นได้แล้ว ลงมากินข้าว!" น้ำส่งเสียงเจื้อยแจ้วมา ผมเลยปัดผ้าห่มออกจากตัว

"ตื่นแล้วกำลังจะอาบน้ำ!" ผมบอกเธอด้วยเสียงดังกว่าปกตินิดหน่อย

"โอเค รีบๆตามมาล่ะ"

น้ำพูดแค่นั้น และได้ยินเสียงเธอวิ่งลงบันไดไป ผมสายหน้านิดหน่อย ขากนั้นผมก็เลิกคิดเรื่องร้ายแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำแทน

 

หลังจากอาบน้ำเสร็จ แต่งตัวเสร็จผมก็ลงมาจากชั้นบนและตรงไปที่ห้องครัว ผมแปลกใจนิดๆ ที่วันนี้ได้ยินเสียงแม่หัวเราะ แถมพี่ชายกับพี่สาวผมก็ยังพูดมากกว่าทุกวัน

 

"อ้าว ลายไทยมาพอดี วันนี้เรามีแขกนะนี้มาร์ค ลูกชายเจ้าของบ้านข้าๆ เราไง" น้ำแนะนำเสียงใส แน่นอน.....พี่สาวผมชอบคนหน้าตาดี

ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ความกลัวแผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย สายตาที่มาร์คมองผมเมื่อวานยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ไหนจะความฝันเมื่อเช้าอีกล่ะ

 

"รายต่อไปคือนายนั่นแหละ!"

 

"ลายไทย"

เสียงเรียกของพี่ดินทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว

"คะ ครับ"

"มานั่งทานข้าวสิ เป็นอะไรทำไมหน้าซีด"

พี่ดิน ขมวดคิ้วใส่ผม ท่าทางเขาค่อนข้างจะเป็นห่วง ส่วนผมก็ได้แต่เดินก้มหน้าไปนั่งข้างๆแม่ และเลื่อนจานอาหารมาไว้ตรงหน้าตัวเอง ผมจับช้อนด้วยมือที่สั่นระริก

จะไม่ให้สั่นได้ไงล่ะ ก็มาร์คนั่งตรงข้ามผมอีกแล้ว เหมือนเมื่อวานที่มหาลัย

ให้ตายเถอะ  ทำไมจู่ๆ มาร์คถึงเข้าใกล้ผมได้เร็วขนาดนี้จนน่าตกใจ ทั้งที่มหาลัย และ เป็นเพื่อนบ้านใหม่อีก

"เป็นอะไรจ๊ะ ลายไทย" แม่ทักผมด้วยรอยยิ้ม

"ปะ เปล่าคับแม่" ผมตอบกับแม่ทั้งๆที่มือสั่น ให้ตายเถอะ พระเจ้าาาาา แกล้งผมหรออออ ทำไมล่ะ

"ก็ลายไทยไม่ยอมเล่าเรื่องมาร์คให้แม่ฟังเลยนี่นา เมื่อเช้าแม่ไปตลาดก็เลยชวนเขามาทานข้าวด้วยซะเลย"

ผมเบิกตากว้างด้วยอัตโนมัติ อะไรที่ว่าผมไม่ยอมเล่าเรื่องมาร์คให้แม่ฟัง แม่รู้เรื่องผมกับหมอนี่แล้วหรอ!

"ตกใจอะไรลายไทย ก็เรื่องคุกกี้ไงเล่า!" น้ำพูดงงๆ เธอหรี่ตามองผมแบบจับผิด เฮ้ออออ พระเจ้านึกว่าเรื่องอะไร

"หรือว่ามีเรื่องที่นายไม่ได้เล่าฮะ"เอาแล้วๆ อะไร เรื่องไหน

"ไม่มีหรอกน่า กินข้าวของเธอไปสักทีได้มั้ย" ผมตัดบทแล้วรีบยัดๆเข้าปาก จะได้รีบไปจากตรงนี้สักที

"เมื่อวานคุกกี้อร่อยมากครับ ลายไทยอาจจะไม่คุ้นเคยกับผม ก็เลยไม่ได้คุยอะไรกัน"แหม๋ตีบทเก่งจริงนะพ่อคุณ

นี่อย่าบอกนะว่าเก็บจากพื้นมากินเนี่ยยย

ก็ผมทำตกพื้นนิหนา

"ต่อจากนี้สนิทสนมกันไว้นะจ๊" แม่ครับ อย่าเลยยยยครับ

"ฝากตัวด้วยนะ.....ลายไทย"มาร์คเอยขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เสแสร้ง...เก่งนิ

"ยินดีอยู่แล้ว"ผมยิ้มกว้างกลับไป หึผมนี้ก็ไม่แพ้มาร์คหรอกนะ

"ฮ่าๆ ดีแล้วล่ะจ๊ะ แล้วมาร์คเรียนคณะอะไรจ๊ะ"แม่ถามอย่างเป็นกันเอง

"ครับผมเรียนบริหารน่ะครับ"

มาร์คตอบสุภาพเรียบร้อย แต่ผิดจากบุคลิกเถื่อนของเขา

"อ้วอิ่มแล้วหรอลายไทย"น้ำถามงงๆ

"ใช่อิ่มแล้ว"ผมตอบแล้วกวาดตามองทุกคนบนโต๊ะ "เดี๋ยวอไปโทรหานัทก่อนนะครับ"

"จะให้หมอนั่นมารับล่ะสิ"น้ำพูดขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแบบหยอกเย้า

"รู้อยู่แล้วจะถามทำไม"

ผมหักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วเดินออกมาจากห้องครัว แต่ทันทีที่พ้นจากสายตามาร์ค ผมรีบกดโทรหานัททันที

"รับสินัท รับสิ!"

(ฮัลโหล)

"ทำไมนายถึงได้รับโทรศัพท์ช้าแบบนี้นะนัท!" ผมโวยวาย

(ทำไม นายมีอะไรหรอ)

"มีแน่ล่ะ นายมารับฉันตอนนี้เลยได้มั้ย"ใช่ๆ รีบมาตอนนี้เลยยยยย

(โทษทีว่ะลายไทย คือเรามีธุระไปทำให้แม่นะ) พระเจ้าาาาาาาา

"โกหกนะนัท"

(ก็วันนี้มันแอ็คซิเดนท์จริงๆ อย่าโกรธเขานะ) หืมมมมมมมมมมมมมม

"ฉันมีข้อเสนอ ถ้านายมารับฉันตอนนี้ ฉันให้นายเข้าบ้านฉันได้"ใช่ๆๆๆ

(ข้อเสนอดีนะ แต่เราไม่ว่างจริงๆ ขอโทษนะๆ)ไอ้เพื่อนบ้าๆๆๆๆ

"ก็ได้ๆ ไปเองก็ได้" ไม่ง้อแหละ

 

ตู๊ดดดดดดดด

 

"ถ้าไปเองรถติดเป็นชั่วโมงแน่"พี่ดินพูดขึ้น

"น้ำล่ะ เธอไปไหน" ผมมองหาพี่สาวผม

"ออ ล้างจานนะ"

"น้ำเธอมีเรียนมั้ย" 

"ไม่หรอก วันนี้ไม่มีเรียนนะ" ซวยยยยยยแล้ววววววว

"สรุปคือพี่ดิน ไปส่งผมนะ" นะๆๆๆๆสุดหล่อออ

"ไม่"อ้าวววววว หายหล่อเลยพี่เราาาาา ตายยยยยย

 

"ไปกับมาร์คไง" ไม่อย่าๆเลย

"อะไรนะ" ผมถามเสียงสูง

"ใช่ก็ไปกับมาร์คไง เขามีเรียนตอนเช้าด้วย"นั้นไง ไอ้หมอนี้ก็ยิ้มซะ ขนลุกเลย

"ครับ ไปกับเราก็ได้นะ" ไม่ ไม่ ไม่ไป

"เห็นมั้ยลายไทย มาร์คเขาก็ไม่ว่าอะไรสักหน่อย" หืม บทนี้เก่งนะนาย

"ว่าไง"

"ครับๆ"

ผมเดินออกมาจากบ้าน ตามหลังร่างสูงออกมา เฮ้อออ พ่อครับผมคิดถึงพ่อ (ใช่เวลามั้ย)ไม่เลยเจ๊ (อืม)ครับ

"ถ้าจะไปก็รีบขึ้นรถซะ เพราะฉันไม่มีเวลารอนายทั้งวัน"เอาแล้ว กลับมาเป็นเหมือนเดินสินะ พ่อคุณ

อย่างกับผมอยากไปด้วย!

 

ตลอดที่ขึ้นรถเขามาผมก็เงียบไม่พูดอะไร หันหน้าไปมองทางถนน ดูผู้คนมากมาย ที่ดูจะวุ่นวายในชีวิตแต่ล่ะวัน เออช่างพวกเขาเถอะ เอาชีวิตผมตอนนี้ให้รอดก่อนเถอะ!

รถคันหรูแล่นไปเรื่อยๆ

"เสแสร้งเก่งดี หึ"

"ก็พอๆกับนายนั้นแหละ" ใช่ไม่ต่างกัน

"เรื่องแบบนี้ฉันก็เรียนรู้มาจากนั้นแหละ ดูท่าทางนายจะสบายดีนิ มีไอ้หมอนั่นคอยมารับมาส่ง ท่าทางเอาใจขนาดนี้ มันเอาใจนายจนถึงเตียงด้วยหรือเปล่า"

มาร์คพูดเสียงเรียบๆ แต่ประโยคสุดท้ายมันทำร้ายจิตใจผมมากเลยจริงๆ

เขาดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ ผมนะหรอที่ทำให้เขาต้องมาเรียนรู้ นิสัยแย่ๆตาม อย่างกับเขาดีนักดีหนาแหละ

"ฉันยังมีอีกหลายด้านที่นายต้องเรียนรู้"ผมพูดแล้วยิ้มเหมือนไม่สะทกสะท้านสักนิด

มาร์คกระชากคอรถให้เคลื่อนไปด้วยความเร็ว ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปจอดที่ลานจอดรถ

"จริงหรอลายไทย นี่เท่าที่ฉันว่ามันก็มากพอแล้วนะ"มาร์คหันมาถามผม แววตาของเขาเหยียดหยามดูถูกผมมากในตอนนี้

"หึ"ผมแค่นหัวเราะ "มันไม่มากเท่าที่นายทำหรอกมาร์ค จำใส่หัวนายไว้เถอะ ว่าเป็นแค่เพื่อนบ้านกัน เสแสร้งต่อหน้าแม่ฉันต่อไปเหมือนที่นายและฉันมันก็ดีอยู่แล้ว เพราะถ้าฉันรู้ว่านายเป็นคนยังไง ฉันก็ไม่หวมตัวไปคบนายตั้งแต่แรกแล้ว!!"

พอพูดจบผมก็หันไปปลดเข็มขัดนิรภัยและจะเปิดประตูรถ แต่มาร์คคว้าข้อมือผมไว้แน่นจนเจ็บ เขากระชากไหล่ผมเข้าหาตัว ดวงตาเราประสานกัน ถึงผมจะกลัวเขา เกลียดเขา พยายามหนีความจริงยังไง แต่ผมรู้อยู่ว่าจริงๆของผมมันก็ยังทรยศสมอง ยังรู้สึกว่าวันหนึ่งผู้ชายคนนี้อาจจะกลับตัวได้

"ปล่อยฉัน!"ผมขึ้นเสียงด้วยความโมโห

"ฉันไม่ปล่อย!"มาร์คบีบไหล่ผมแรงจนผมนิ่วหน้า "ถ้านั่นคือสิ่งที่นายจะบอก ฉันก็อยากจะบอกเหมือนกันว่า เมื่อสามปีก่อนมันจะไม่มีเรื่องซวยชีวิตฉันแบบนั้นเกิดขึ้น ถ้านายไม่เป็นฝ่ายบมายั่วฉันก่อนเอง นายอยากได้ผู้ชายอย่างฉันจนตัวสั่นไม่ใช่เลยหรอลายไทย ถึงได้เร่ไปตามถึงสนามแข่ง ตามฉันไปทุกทีอย่างเงาตามตัว"

"พีท....."ผมเบิกตากว้างมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ใช่"มาร์คเลียริมฝีปาก "นี่แหละความจริงฉันตอนนี้ เสียดายนะที่ตอนนั้นฉันยังไม่ทันได้ฟันนายเลย นั่นแหละเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ฉันยังนึกถึงนายอยู่....ในบางครั้ง"

มาร์คบีบไหล่ผมแรงมากจนผมรู้สึกกระดูกกำลังจะหัก แต่นั่นเจ็บไม่เท่ากับหัวใจผมที่ได้ฟังคำพูดร้ายกาจจากปากเขา

ทั้งๆที่เข้ารู้อยู่แก่ใจว่าผมไม่ได้ทำอย่างนั้นเลย ไม่ได้ทำเพื่อยั่วยวนฟรือให้เขาชอบ!

 

"หึ"

ผมแค่นเสียงหัวเราะแล้วปั้นหน้าร้ายกาจ

"แล้วไง นายมันก็โง่ เหมือนทุกคนที่เข้ามาในชีวิตฉันนั่นแหละ และจำใส่หัวนาย จำลงไปลึกๆ เลยนะมาร์ค" ผมยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูเขาข้างๆ ที่เจ็บร้าวไปทั้งหัวไหล่

"ผู้ชายร่านๆ ที่เร่ตามนายไปถึงสนามแข่งอย่างฉันนี่แหละ เป็นคนเฉด -หัว-นาย-ทิ้ง!"

พอพูดจบผมก็รีบเปิดประตูลงรถของเขาไป แต่ทว่ายังไม่ทันที่ผมจะเดินไปไหนไกล แขนผมถูกกระชาก มือหนาจับใบหน้าผมและล็อกไว้แน่น ก่อนริมฝีปากร้อนจะนาบลงบนริมฝีปากผมอย่างรวดเร็ว

"อื้อ!"

ผมร้องในลำคอ พยายามดันอกกว้างออกไปแต่เหมือนไม่เป็นผล ร่างสู่ยิ่งบดจูบหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ ดูดดุนกลีบปากสีสวยจนบวมช้ำไปหมด ไม่มันสะใจเขาพอสักนิด เขาทำสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้น ด้วยการสอดลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากผม ยิ่งพยายามหลบหนียิ่งราวกับไปกระตุ้นอีกฝ่ายให้ตามมารัดพัน

ตอนที่มาร์คถอนริมฝีปากออกไปผมก็เข่าอ่อน เขาตวัดสายตาองหน้าผมอีก

"อย่าปากดี..ใส่ฉันอีก"

"นายมันชั่ว! ไหนว่าเกลียดกันหนักหนาไงล่ะ จูบทำไม!" ผมถามเขา พยายามมากจริงที่จะไม่ทำเสียงสั่น

"มันก็แค่เป็นวิธีปิดปากผู้ชายใจง่ายอย่างนายได้ไวดีแล้วก็ถึงใจดีเท่านั้นแหละ"

มือหนาบีบคางผมเต็มแรงจนผมต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

"หรือนายคิดว่าฉันยังเหลือเยื่อใยให้กับนายอยู่ ก็บอกแล้วไง แค่เสียดายที่ไม่ได้เอา"

 

พลั่ก!!

ใบหน้าของมาร์คสะบัดตามแรงชกทันทีที่ผมปล่อยมัดออกไปกระแทกโหนกแก้วซ้ายของเขาจังๆ

"นายมันก็แค่คนขี้แพ้คนหนึ่งแหละมาร์ค ไอ้ขี้แพ้ที่ทิ้งอดีตไว้ข้างหลัง ทั้งๆที่นายนั่นแหละทำมันยับเยิน เคยมองกลับไปไหม ว่านายทำร้ายชีวิตใครแล้วกี่คน!"

"ใช่ฉันมันคนขี้แพ้"

"........"

"แล้วไอ้คนขี้แพ้คนนี้แหละ ที่ครั้งนี้จะกลับไปอย่างมีชัยชนะ ฉันไม่มีวันปล่อยให้นายมีความสุขบนความเจ็บปวดของฉันหรอลายไทย"

มือหนาบีบเข้าที่คอผม ผมไอแค่กๆ ออกมาเพราะหายใจไม่ออก แต่มาร์คบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะโน้มหน้าลงมาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

"แค่กๆๆ" ผมไอไม่หยุดจนหน้าแดง

"มือข้างที่ฉันกำลังบีบคอนายอยู่ มันก็คือข้างเดียวกับที่ฉันสักชื่อนายไว้ ทุกครั้งที่ฉันจะลบมันออก ฉันเอาบุหรี่จี้ลงไป เพื่อย้ำให้ตัวเองรู้ว่าการลบนายออกมันเจ็บปวดแค่ไหน และฉัน...ไม่มีวันกลับไปเดินเส้นทางคนของคนขี้แพ้อีกเด็ดขาด"

น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวดุดัน ภาพที่ผมเห็นคาสึมินอนจมกองเลือดอยู่ที่เชิงบันไดแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง

 

"คนที่เจ็บปวดต่อไป คือนาย ไม่ใช่ฉัน" เขาพูดเสียงเรียบนิ่ง ขณะปาดน้ำใสๆ ออกจากหางตาผม ใบหน้าหล่อคมโน้มลงมาเรื่อยๆ จนเกือบจะบดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง

 

พลั่ก!

จู่ๆ ร่างมาร์คก็ถูกผลักกระเด็นออกไป พร้อมกับร่างผมที่ถูคว้าแขนไปบีบไว้จนเจ็บ ผมเงยหน้ามองผู้กระทำการอุกอาจนี้ ก่อนจะเกิดอาการน้ำท่วมปาก เมื่อผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ผมรู้จักดีจนต้องพึมพำชื่อเขาออกมา

 

"นัท"

 

 

 

### เจ๊ขอสวัสดีทุกท่านที่อ่านตอนนี้ คือตอนนี้ เจ๊ทุ่มสุดตัว และ หัวใจเรยยยยยนะ ขนาดเขียนเนี่ยน้ำตายังจะไหลเลย เจ๊สงสารลายไทยมากเลยค่ะ สุดๆอ่ะตอนนี้  ###

 

ติดตามต่อไปเน้อออออออออออ