แผลที่ไม่หาย { Y }

ผมเลิกงานตอนห้าทุ่งเหมือนปกติ มาร์ครอจนผมเปลี่ยนเสือผ้าเสร็จ จากนั้นผมกับเขาถึงได้หกลับบ้านพร้อมกัน ผมไม่ได้เล่าเรื่องธารให้ใครฟังทั้งนั้น ผมเก็บความสงสัยเรื่องธารไว้ในใจเพีงคนเดียวเพราะไม่กล้าบอกใคร เนื่องจากคนที่รู้เรื่องนี้จะเป็นอันตรายไปด้วย ลองหมอนั่นกล้าฆ่าคนล่ะก็ ก็ไม่ธรรมดาแน่

พอรถของมาร์คจอดสนิทที่หน้าบ้น ผมก็รีบลงจากรถทันทีโดยแทบไม่ได้บอกลาอะไรอีกฝ่ายมากมาร์คหงุดหงิดนิดหน่อย แต่เขาก็รั้งผมไว้ไม่ทัน เลยได้แต่ทำหน้าบึ้ง

ผมต้องขอโทษเขาจริงๆแต่ผมไม่มีเวลาว่างขนาดจะต้องมาง้องอนเขา ในขณะที่เรื่องคอขาดบาดตายกำลังจะเกิดหรอกนะ!

ผมเข้ามาที่ห้องขอตัวเอง รีบ เปิดคอมพิวเตอร์เช็กเมลดู อดจะตื่นเต้นไม่ได้เมื่อเห็นว่าอาราตะซังส่งเมลตอบกลับมาแล้ว ผมรีบเปิดเมลด้วยความกระตือรือร้น และกวาดสายตางานเนื้อหาในเมลอย่างรวดเร็ว

จริงด้วย!!!!

ธารและมิกซ์เป็นโอโซซังเมื่อ สามปีก่อนจริงๆ อาราตะซังแนบไฟล์ภาพให้ผมดู ไม่ผิดแน่ สมแล้วที่เป็นอาราตะซัง (เรื่องชาวบ้าน คืองานของเขา)

.

.

.

.

รุ่งเช้า ผมตื่นนอนเร็วกว่าปกติ เพราะเมื่อคืนผมคิดมากจนนอนแทบไม่หลับ ผมอาจจะตื่นเต้นก็ได้ ทว่าสิ่งแรกที่ผมทำในวันนี้

ไม่ใช่อาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้าหรอกนะ!

มันคือการโกหก!

ผมบอกมาร์คว่าผมไม่สบายให้เขาไป เรียนก่อนได้เลย แล้วคิดหรอว่าหมอนั่นเชื่อ กว่าผมขู่เข็ญ ออดอ้อนสารพัด กว่าหมอนั่นจะยอมเชื่อ!

ผมรอให้รถของมาร์คออกไปจากบริเวณหน้าบ้านของเขา ดูให้แน่ว่าเขาไปมหาลัยแล้วจริงๆ ผมจึงออกจากบ้านบ้าง

ผมไม่ได้ไปเรียน! ผมไปเพื่อพิสูจน์อะไรบ้างอย่าง ถึงเจ็บตัวก็ช่างผมอยากให้หมอนั้นยอมรับความจริงเรื่องคาสึมิ นี้คือสิ่งที่ผมต้องทำ

และเพื่อเป็นการล้างบาปในจิตใจ  ที่ผมเคยปกป้องคนผิดถ้าหากว่าคนคนนั้นไม่ใช่มาร์คจริงๆ

อพาร์ตเมนต์ OK

รถแท๊กซี่มาจอดสนิทที่หน้าอพาร์ตเมนต์ซึ่งมีลักษณะเป็นตึกแถวหกชั้น มีป้ายชื่อเก่าๆ แต่สะอาดสะอ้านบ่งบอกว่าที่นี่ก่อตั้งมานานแค่ไหนแล้ว อพาร์ตเมนต์ที่ธารกับมิกซ์อาศัยอยู่ไม่หรูหรานัก ค่อนข้างธรรมดาไม่สะดุดตา

ผมเดินขึ้นไปตามทางเดินที่เงียบสงบของชั้นหก ซึ่งดูเหมือนจะมีคนอาศัยอยู่น้อยกว่าชั้นอื่น ในที่สุดขาของผมก็มาหยุดอยู่ที่ห้อง 600 จนได้

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนจะลงมือเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

ตึกๆๆ....หัวใจผมเต้นรัวระหว่างที่ยืนรอคนข้างในเปิดประตูออกมา

แกร๊ก!

เสียงบิดลูกบิดข้างในดังขึ้นทำให้ผมใจหาย ตามมาด้วยประตูไม้เนื้อหนาที่ถูกกระชากออกจากแรงคนข้างใน! คนที่เปิดประตูออกมาเป็นมิกซ์ เขาทำตาวาวโรจน์ด้วยความโมโห และจะปิดประตูกระแทกใส่เมื่อเห็นว่าเป็นผม!

ปึก!!

เสียงประตูกระแทกลงมาที่แขนอย่างจังเพราะผมเอาแขนไปยันเอาไว้ไม่ให้เขาปิด มิกซ์ทำหน้าตะลึกนิดหน่อย จังหวะนั้นเองผมเลยโพล่งเรื่องคาสึมิออกมา

"นายจะหนีความจริงเรื่องคาสึมิไผปคลอดชีวิตเลยรึไง!"

"แก!" มิกซ์กัดฟันกรอด เขาเปลี่ยนมาบีบไหล่ผมไว้แน่น และกระชากเข้าไปคุย

"เลิกจุ้นจ้านชีวิตของฉันสักที! ไม่งั้นฉันจะทำให้ชีวิตของแกไม่มีความสุขอีกเลย!!"

แววตาเขาดูน่ากลัวมาก

"นายเคยคบกับคาสึมิจริงๆ ใช่มั้ย" 

มิกซ์แสยะยิ้มทันทีที่ได้ยินคำถามของผม

"ถ้าใช่.....แล้วทำไม! ถ้าแกยังดื้อด้านยุ่งเรื่องของฉัน ฉันจะฆ่าปิดปากแก!!"

ไม่พูดเปล่า มือหนาของมิกซ์ยังคว้าเข้าที่คอผมและดันอย่างแรงจนตัวผมกระแทกกับกำแพงห้อง!

พลั่ก!!

ผมงอตัวด้วยความจุก เจ็บจนร้องไม่ออก และดูเหมือนแรงบีบที่คอจะมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนว่าเขาอยากฆ่าผมให้ตายจริงๆ

"แค่กๆๆๆ" ผมเริ่มไอสำลัก และดิ้นไปมาเมื่อขาดอากาศ แต่มิกซ์ยิ้มแสยะและไม่คิดจะปล่อย

ผมจะตายจริงๆงั้นหรอ!!

จู่ๆ โทรศัพท์ของมิกซ์ก็ดังขึ้นช่วยชีวิตผมไว้+

///// คิดถึงเจ๊มั้ยคนดี ฮ่าๆๆๆ ยังได้อีก เจ๊สอบ GAT PAT และ โคตา เสร็จแหละ!! คงเหลือแค่ O-NET หรือไม่แน่ จะสอบโคตา ม.ราชภัฏเลยไว้อยู่ เจ๊เหนื่อย แถมป่วยกับข้อสอบโคตา ม.ข จนเป็นไข้แต่เจ๊รักทุกคน คิดถึงทุกคน เลยมาอัปให้ครัช //////

ติดตามต่อไปเน้ออออออออออออ