high school รักใสๆกับนายอมนุษย์

“ชะ...ช่วยด้วย ช่วยฉันที...”ฉันตะเกียดตะกายหาสิ่งที่จะพาฉันออกไป แต่ก็หาไม่เจอ

“ฮึก..โฮยอน....มาช่วยฉันที....”ตอนนี้ฉันคงมีเธอเป็นความหวังอย่างเดียว เธอคงมาช่วยฉันนะ....

แอ๊ด.....

เสียงเปิดประตูเหมือนในหนังผีเลยอ่า><

“เป็นยังไงบ้าง สาวน้อย..”เสียงที่พาฉันมาที่นี่ เอ่ยขึ้น

“...นายเป็นใคร..แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม”ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้า ถึงแม้ในที่นี้จะไม่ค่อยมีแสง ฉันก็พอเห็นได้รางๆ คนที่มีใบหน้าที่คม ได้รูปดวงตาที่เฉียบคมรับกับใบหน้าปากที่บางน่าสัมผัส สีผิวสีน้ำผึ้งอ่อนที่ทำให้เขาดูเท่ และมีเสน่ห์ เดินเข้ามาใกล้ๆ ใช้มือเรียวจับคางฉันไว้แน่น

“ฉันชื่อวังซอง......เป็น.....”วังซองยังพูดไม่จบดีเสียงกระแทกจากประตูก็ดังขึ้น ทำให้เราสองคนต้องหันไปดู

“วังซอง!นายทำอะไรเธอ!”เสียงเข้มตรงเข้ามากระชากตัวเขาให้อยู่ห่างจากฉัน

“ขออภัยครับ”วังซองโค้งตัวแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

“จังมี!”ร่างสูงเรียก ’จังมี’ให้เข้ามา

“................เธออยากรู้จักกันพวกเรา”จังมีเดินเข้ามาจ้องหน้าฉันเงียบๆ แล้วพูดประโยคที่ที่ให้ฉันอึ้ง...เธออ่านใจคนได้!

“.....”ฉันได้แต่นั่งเงียบ

“อยากรู้จักหรอ ว้าว... ดีจริงๆ”ช่างเป็นการดีใจที่เสแสร้งได้ชัดเจนมาก - -;

“...ฉันขอตัวนะ”จังมียิ้มนิดๆแล้วเดินออกไป

“เธอรู้อะไรเกี่ยวฉันบ้าง!!!”เขาโถมเข้ามาจับฉัน จนฉันต้องหลบหนี

“ชื่อคุณฉันยังไงรู้เลย ฉันจะไปรู้ประวัติคุณได้ยังไง!”ฉันตะโกนใส่หน้าเขา

“เธออยู่ในเยจี ทำไมจะรู้จักฉัน!”เขาใช่เหล็กร้อนจิ้มที่ข้อมือฉัน จังหวะเดียวกับที่เขาพูดจบ ไฟในห้องก็ได้เปิดขึ้น

“ซองมิน....”ทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าของเขา ถึงแม้จะเคยเจอเขาเพียงครั้งเดียว แต่ความหล่อของเขาทำให้ฉันจำเขาได้ขึ้นใจ...

“หึ!ไหนบอกไม่รู้จักไง ยัยจอมโกหก”ซองมินบอกแค่นั้น ก่อนจะส่งสายตาเหยียดหยามแล้วเดินออกไป

“.......ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนาย..นายมันน่ากลัว ใช้เหล็กร้อนๆแบบนั้นได้ยังไงนะ ตัวอันตราย....”ฉันบ่นพึมพำอย่างเคียดแค้นหมอนั่นมาก ฉันไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเลย ให้ตายสิ!หมอนั่นเป็นคนแรกเลยนะ หงุดหงิดชะมัด

  21.30 น.

@ห้อง โฮยอน&ซองอึน

“ซฮงอึนอ่า เธอหายไปไหนมา รู้มั้ยกี่โมงแล้วน่ะ!”โฮยอนโววายทันทีที่ฉันเข้ามาถึงห้อง แต่ฉันคงไม่กล้าคุยกับเธอซักพักเลยล่ะ ขอแค่ฉันสืบให้รู้ก่อนว่าเธอเป็นอะไรก่อน ขอให้ฉันทำใจก่อนล่ะกันนะ

“ปะ..เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”ฉันจบบทสนทนากับเธอเพียงเท่านี้แล้วอาบน้ำนอนเลย กันเธอถามอะไรอีก แต่เวลาผ่านไปแล้วกี่ชั่วโมง ฉันก็นอนไม่หลับอยู่ดี

“เธอไปรู้อะไรมา..เฮ้อ.... ซองอึน ฉันอยากให้เธอย้ายออกไปซะ ที่นี่อันตรายเกินไปสำหรับเธอ..”โฮยอนพูดก่อนจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบนร่างกายฉัน

“ข้อมือเธอไปโดนอะไรมา!?”เธอพลิกข้อมือฉันมาดู มือเป็นตัวอักษรอังกฤษที่เขียนว่า...

“Songmin’s....”โฮยอนอ่านคำที่มีเพียง2พยางค์อย่างเนิ่นนาน เงยหน้าจากตัวอักษรมามองหน้าฉันช้าๆ”หมายความว่ายังไงกัน....ซองอึน”โฮยอนพูดเสียงแผ่ว กุมข้อมือฉันแน่น

“เธอไปทำอะไรมากันแน่...”โฮยอนพูดแค่นั้น ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปด้วยความรีบร้อน

  ฉันยันตัวนั่ง มองข้อมือของตัวเอง

“เหล็กร้อน.....บ้าเอ๊ย!”ฉันใช้กำปั้นเล็กทุบลงบนเตียงอย่างเหลืออด เขาทำมากไปแล้ว เราไม่รู้จักกันทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วย?

@ทางเดิน Jung Su hight school

“อดเลย...”

“อะไรกัน ท่านซองมินเร็วเหลือเกิน”

“อาหารของข้าาาาาา”

“โถ่เอ้ย!”

ฯลฯ

“อย่าใส่ใจเลยนะซองอึน เราไปทางนี้ดีกันดีกว่า”โฮยอนดึงมือฉันให้ไปทางอื่น ซึ่งฉันก็ทำตามอย่างว่าง่ายโดยไม่พูดอะไรแต่....

“ขอตัวซองอึนนะ ยัยสวะ!”แรงมหาศาลฉุดกระชากฉันให้อยู่ห่างโฮยอนไปหลบอยู่ในซอกตึก.....