Sweet Devil! ยัยขนมหวานต้องเป็นของผม!!

               ฉันกับอดาอูชิเดินลงไปชั้นล่างของตึก E อีกครั้งหนึ่ง อย่างแรกฉันคงต้องพาให้เขา
ไปดูตึกของชั้นต่างๆก่อนแล้ว
               "แล้วเธอจะพาฉันไปไหนบ้างล่ะ?"อดาอูชิถามฉันขึ้นมา
               "ก็ฉันจะคอยบอกก็แล้วกันว่าที่ไหนคืออะไร แล้วอีกอย่างฉันจะให้นายไปดูอะไรที่
พิเศษตอนท้ายด้วยนะ"ฉันพูดชักชวนเขา
               "หมายความว่าไง?"
               "เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า ตามมาเถอะ"ฉันพูดเสร็จก็เดินนำหน้าเขาไปก่อนและเขาก็เดิน
ตามหลังฉันมาอยู่ห่างๆ
               "โอเค ตึกนี้ที่เราอยู่กันในห้องผอ.น่ะ นี่คือตึก E ซึ่งตึก E จะเป็นตึกสุดท้ายที่จะจบ
ในการศึกษาของโรงเรียนเรา ซึ่งตึกตแ่ละตึกจะแบ่งระดับชนชั้นเอาไว้ ซึ่งแบ่งเอาไว้ง่ายๆแค่ 4
ประเภทเท่านั้น"
               "..."เขาไม่พูดอะไรก็ได้แต่ยืนฟังที่ฉันพูด
               "คือ มีทั้ง ปีศาจ นางฟ้า แม่มด และคนธรรมดา ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้อยู่พวกใดพวกหนึ่ง
เลยซักอย่าง เพราะว่าฉันยังหาตัวตนที่แท้จริงไม่ได้ซักที แต่ถ้าจะให้แบ่งเกณฑ์นายล่ะก็คงจะเป็น
ปีศาจนั่นแหละ"ฉันอธิบายให้ฟัง
               "แล้วทำไมเธอถึงไม่ตั้งอีกกลุ่มนึงล่ะ?"เขาถามฉัน
               "ได้ซะที่ไหนล่ะ ถ้าฉันจะตั้งกลุ่มเองก็คงต้องใช้งบประมาณอีกล่ะสิ"
               "แปลกๆนะที่นี่ เหมือนว่าฉันเคยเห็นที่นี่มาก่อนเลย"อดาอูชิบ่นพลางมองไปรอบๆตึก
ทั้งหมด
               "ใช่มั้ยล่ะ? ฉันเองก็เคยเป็นนะไอ้ประเภทแบบว่าเคยเห็นมันมาก่อน"ฉันเองก็บ่นพึม
พำไม่แพ้กัน
               "แล้วเธอจำได้มั้ยล่ะ?"เขาถามฉัน
               "ทุกคนน่ะที่มาที่นี่ล้วนจำไม่ได้หมดนั่นแหละ ซึ่งทุกคนจะความจำเสื่อมหมดทุกคน
รวมถึงตัวฉันด้วย และทุกคนก็ต้องเริ่มใช้ชีวิตใหม่ด้วยตัวคนเดียวเอง ทำอะไรเอง และต้องไม่
อาศัยใครอีกด้วย"
               "..."เขาไม่ตอบอะไรแล้วเขาก็ยืนนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง
               "เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวฉันจะพาไปดูสถานที่ก็แล้วกัน"ฉันพูดเสร็จก็ชักชวนให้เขาเดินตาม
หลังมา
               ณ โรงอาหาร
               "ที่นี่เป็นโรงอาหารนะ ถ้านายจะมาล่ะก็คงต้องวนไกลเลยล่ะ"ใช่แล้ว เพราะว่ากว่าฉัน
จะมานี่ได้ต้องหาเขาแทบนานเพราะว่าเขากลับหลงทางจนได้= =
               "ถ้าเป็นไปได้ฉันจะไม่หลงอีกเป็นรอบที่สอง"
               "ขอให้จริงเถอะ"
               "แล้วนั่นใครน่ะ ยืนอยู่ตรงมุมห้อง?"อดาอูชิถามฉันพลางชี้ไปที่ชายคนหนึ่ง ผทสีดำ
เข้มสนิท ใส่เสื่อกันหนาวสีดำแบบบาง กางเกงยืนสีดำ กำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่มุมห้อง
               "เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า?"ฉันทักเขาไปและในไม่ช้าเขาก็หันมาหาฉันพอดี
               "โอ้! มาได้จังหวะเลยนะ พอดีว่าฉันทำต่างหูหลุดไปข้างนึงน่ะสิ ฉันจำได้ว่าฉันน่าจะ
ทำมันตกไปแถวนี้นี่"อีวิลบ่นพึมพำพลางหาต่างหูต่อไป
               "ใช่ไอ้อันนี้รึเปล่า?"อดาอูชิถามอีวิลพลางชูต่างหูที่เหมือนกับของอีวิลพอดี
               "อ่าฮะ! อันนั้นแหละ! ขอบใจนายมากเลยนะแต่ว่านายมาใหม้รึไง?"อีวิลถามเขา
พลางหยิบต่างหูที่อยู่ในมืออดาอูชิ
               "อืม...ว่าแต่นายชื่ออะไร?"อดาอูชิหาจังหวะถามชื่ออีวิลพอดี สงสัยคงได้เพื่อนใหม่
แล้วล่ะ
               "ชื่ออีวิล ยินดีที่ได้รู้จักนะไอ้น้องใหม่"พวกเขาทักทายกันอย่างเป็นมิตร
               "ว่าแต่มันก็ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วไม่ใช่หรอ?"ฉันถามอีวิล
               "ก็วันนี้เป็นวันดีน่ะสิ เพราะว่ายัยกรีฟมันไม่มาสอนก็เลยตามสบายน่ะสิ"เขาพูดพลาง
ทำสีหน้าสบายใจสุดๆ
               "อย่างนี้นี่เอง งั้นฉันไปก่อนนะ"ฉันพูดเสร็จก็เดินผ่านเขาไปแต่ว่าเขากลับรั้งแขนฉัน
ไว้ก่อน
               "เดี๋ยวสิ ฉันขอเอาอะไรไปฝากยัยราวินแร๊คหน่อยจะได้มั้ย?"อีวิลถามฉันพลางหยิบ
กล่องของขวัญอันเล็กมาให้ฉัน
               "ดะ..ได้สิ แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกหรอที่นายจะเอาของขวัญไปให้?"
               "เปล่าหรอก ครั้งที่ห้าสิบแล้วต่างหาก"เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ
               "ยะ..อย่างนั้นเองหรอกหรอ งั้นฉันจะเอาไปให้ก็แล้วกันนะ"ฉันพูดเสร็จก็รีบเดินออก
ไปจากโรงอาหารทันทีพร้อมอดาอูชิที่เดินตามอย่างงงๆอยู่
               ....
               ณ สวนพุ่มไม้
               "และที่นี่ก็เป็นสถานที่ฉันชอบมากเลยล่ะ ทุกเช้าฉันจะคอยมานั่งฟังเพลงที่เปียโนทุก
ครั้ง ซึ่งจะมีเพื่อนฉันมานั่งเล่นเปียโนให้ฟังตลอดเลย"ฉันเล่าให้เขาฟังพลางวิ่งไปที่เปียโน
               "แล้วทำไมเธอถึงไม่เล่นเองล่ะ?"เขาถามฉันพลางนั่งตรงเก้าอี่ที่ฉันนั่งไปเมื่อเช้านี้
               "ก็เพราะว่าฉันไม่เคยเล่นยังไงล่ะ"ฉันตอบเขาไปด้วยเหตุผล ถึงแม้ว่ามันจะไม่น่าฟัง
ก็เถอะนะ
               "...."
               "แล้วอีกอย่างที่นี่น่ะ ฉันเป็นคนสร้างสวนพวกนี้ขึ้นมาเองแหละ"
               "...."
               "เป็นอะไร? มองหน้าฉันทำไมหรอ? หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่า?"ฉันถามเขาไปและดู
เหมือนว่าสติเขาจะกลับมาแล้ว
               "ปะ..เปล่าหรอก!? พอดีว่าฉันแค่เหม่อนิดๆหน่อยๆ"เขารีบแก้ตัวทันที แถมยังหน้า
แดงต่างหาก
               "แน่ใจนะ? ถ้าแน่ใจจริงก็อย่าหน้าแดงสิ"
               "...."และสุดท้ายเขาก็เลิกหน้าแดงไปจนได้
               "งั้นไปดูสถานที่ต่อไปกันเถอะ เหลืออีกสองสถานที่เท่านั้นเอง"ฉันพูดเสร็จก็เดินออก
จากสวนพุ่มไม้ทันที
               "..."
               "จับมือฉันสิ"อยู่ดีๆฉันก็เอ่ยคำนี้ไป ทำให้เขาเริ่มจะมีอาการหน้าแดงอีกรอบ
               "ทะ..เธอว่าไงนะ!?"
               "จับมือฉันสิ เดี๋ยวเราก็ลงจนได้"นี่ฉันเผลอพูดอะไรลงไปเนี่ย!? น่าอายจริงๆเลย
เรา=///=
               "..."
               "..."
               ต่างคนต่างเงียบกันไปครู่หนึ่ง เราจ้องตากันเหมือนว่าจะเริ่มเป็นคู่กัดกันซะแล้วสินะ 
แต่ว่าฉันพูดอะไรบ้าๆออกไปนะ! คิดแล้วปวดหัวจริงๆ
               "งั้นไปกันเถอะ"ฉันเริ่มเอ่ยขึ้นมาเสียงแข็ง
               ....
               ณ สวนดอกไม้
               "อ่าาา... อากาศดีจังเลยนะ"ฉันไปยืนอยู่ตรงข้างๆต้นไม้ซึ่งใบเป็นสีชมพูและสีส้ม
เข้มสลับกัน 
               "..."เขาไม่พูดอะไรก็ได้แต่ยืนเงียบอย่างเดียว
               "นายก็ช่วยพูดอะไรหน่อยสิ"
               "แล้วจะให้ฉันพูดอะไร?"
               "อะไรก็ได้"
               "..."
               "..."
               และความเงียบก็ได้ครอบงำอีกรอบ นี่เขาไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึไงกันนะ?
               "นี่! รีลีส!"เสียงของราวินแร๊คเอ่ยขึ้นมาทางข้างหลัง ทำให้ฉันสะด้งเล็กน้อยพร้อม
กับหันไปทางต้นเสียงทันที
               "เอ๊ะ! ราวินแร๊ค!"ฉันตะโกนเรียนชื่อเธอ
               "ฉันว่าแล้วเชียวว่าเธอจะต้องมาอยู่ที่นี่"ราวินแร๊คบ่น
               "แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่?"ฉันถามราวินแร๊คพลางทำหน้างง ส่วนอดาอูชิก็ไม่แพ้กัน
               "ฉันก็นึกว่าเธอหาไปไหนซะอีกอ่ะ!? แล้วนี่เธอ..."ราวินแร๊คหยุดพูดไปทันทีที่มอง
อดาอูชิ
               "..."
               "ไอ้หมอนี่คือใคร?"เธอถามฉัน
               "อดาอูชิ"เขาตอบแทนฉัน
               "โอ้! ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็น..."
               "..."
               "แฟน"จะบ้าเรอะ!!!!!!!=[]=
               "จะบ้าเหรอ!? ฉันไม่ใช่แฟนเขาซะหน่อยนี่!!"ฉันรีบพูดขัดทันที
               "...."ไม่พูดอะไร แถมยังหน้าแดงรื่ออีกนะ
               "นั่นแน่ๆๆ! ถ้าไม่ใช่แฟนจริงก็อย่าแก้มแดงดิ๊!? ฮ่าๆ!"ราวินแร๊คหัวเราะออกมาอย่าง
ชอบใจสุดๆ
               "มะ..มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ!?"
               อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!! จะหน้าแดงไปทำไมเล่าาาาาาาาา!!!???
               "อะ..เออนี่! พอดีว่าอีวิลเค้าเอาของขวัญมาให้ด้วยล่ะ!?"ฉันรีบตัดบททันทีก่อนที่
เรื่องมันจะไปใหญ่
               "ฮะ!? ไอ้โรคจิตเนี่ยนะ!? งั้นเอามาสิ!"ไม่ทันไรราวินแร๊คก็คว้ากล่องของขวัญที่อยู่
ข้างหลังฉันภายในพริบตา และเธอก็รีบเปิดมันออกมาทันที
               กา! กา!
               "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!"
               "เฮ้ย!?=[]="
               "อิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!"
               อิกาออกมาจากในกล่องของขวัญเต็มไปหมดเลย!? นี่เขาจงใจแกล้งราวินแร๊คหรอ
เนี่ย!? โนวววววววววTT
-------------------------------------------------------------------------------------
               อิส์ๆ มาแล้วๆ! อยากจะบอกว่านิยายเรื่องนี้จะมีทั้งหมด 45 ตอน และที่จริงทั้งหมดมีทั้งหมด 90 ตอน(ฮะ!!??=[]=) แต่จะแบ่งเอาไว้เป็นสองซีซั่นนั่นเองง!!! และไม่ต้องสงสัยนะคะว่า ตัวละครที่พิพ์มามันไม่มีตัวละคร! ไม่ต้องตกใจนะคะเพราะว่าจะได้เจอซีซั่นสองแน่นอนค่า>.O