Sweet Devil! ยัยขนมหวานต้องเป็นของผม!!

10.0

เขียนโดย aumnoi

วันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 17.05 น.

  4 ตอน
  1 วิจารณ์
  7,250 อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

4) สายลมที่พัดผ่าน...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

               "ฮึ่ย!? ไอ้ปีศาจหน้าขาว!!!! ฉันจะไปจัดการมันเดี๋ยวนี้แหละ!!"ราวินแร๊คกัดฟันกรอด

               "จะ..ใจเย็นสิ! ถ้าอีวิลโกรธขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ!?"ฉันยับยั้งเธอไว้เพราะว่าไม่อยาก

ให้เรื่องมันลามปามไปมากกว่านี้

               "ก็เรื่องของมันสิ! ฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว!"ราวินแร๊ครีบวิ่งตรงไปยังโรงอาหารที่  

อีวิลเคยอยู่

               "..."ฉันเงียบไปไม่ตอบอะไรทั้งนั้น

               "เพื่อนเธอนี่แปลกๆกันทั้งนั้นเลยนะ"อดาอูชิบ่นให้ฉันฟัง

               "ก็เป็นกันทุกวันอยู่แล้วล่ะ เอาล่ะ! และสถานที่สุดท้ายที่ฉันอยากจะให้นายไปดูมากๆ

เลยล่ะ"เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วสิ! สถานที่นี้ฉันรอคอยใฝ่ฝันมาเป็นปีฉันจะดูว่ามันจะเป็นยัไงต่อไป

เมื่อเขามาเจอที่นี่!

               "รีบๆไปเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่นาน"

               "ทำไมล่ะ? ไม่ชอบดอกไม้รึไง?"

               "ฉันเกลียดพวกของสวยๆ= =*"อดาอูชิพูดออกมาพลางไม่หันไปมองดอกไม้

               "อะไรกัน? ดอกไม้ออกจะสวยแต่ว่านายกลับไปชอบมันเนี่ยนะ งั้นคราวหลังฉันพา

นายมาที่นี่อีกนะ เผื่อจะเปลี่ยนใจได้บ้าง"

               "!?"เขารีบจ้องหน้าฉันทันทีที่พูดประโยคนั้นไป

               "แหะๆ แค่ล้อเล่นเองน่า จริงจังไปได้"

               "..."

               ....

               ณ รูปปั้นแห่งสายลม..

               "เอาล่ะ! ที่นี่แหละจะเป็นที่สุดท้าย!และก็เป็นสถานที่ที่ฉันชอบมากที่สุดเลยล่ะ!

เตรียมใจไว้ได้เลย!"ฉันพูดพลางทำสีหน้าที่ตื่นเต้นสุดๆ

               ฉันกับอดาอูชิเดินไปในทางเข้าที่มีต้นไม้ทั้งสองต้นคอยเป็นประตู สายลมอ่อนๆพัด

มาจากหลายๆทิศทางทำให้รู้สึกว่าอากาศจะเป็นอะไรที่เหมาะมากในเวลานี้ แสงแดดที่ส่องมาจาก

หลังรูปปั้นผ่านช่องโหว่ของต้นไม้มากระทบที่พื้น 

               "อ่าาาา.... อากาศดีเป็นบ้า.."ฉันถอนหายใจยาว

               "..."

               "ที่นี่แหละเป็นที่ที่ฉันชอบมากที่สุด นั่นก็คือรูปปั้น'เดอะ วินเธอร์'"

               "แล้วมันน่าตื่นเต้นตรงไหน?"เขาถามฉันเสียงแข็ง

               "ตำนานได้บอกเอาไว้ว่าที่โรงเรียนแห่งนี้น่ะถูกปกครองด้วยสายลม ซึ่งมีเทพเจ้าแห่ง

สายลมคอยปกป้องที่นี่เอาไว้เพราะว่าเมื่อครั้นก่อนเคยมีปีศาจมาอาลวาตที่นี่ และรูปปั้นที่อยู่ตรง

นั้นก็เป็นที่สิงสถิตของเทพเจ้าแห่งสายลมซึ่งอยู่มาเป็นหลายร้อยพันปีมาแล้ว และด้วยความที่เธอ

ก็ต้องการอยู่อย่างที่สงบสุขเธอจึงคิดที่จะหาเทพทั้งหกมาปกป้องรูปปั้นแห่งนี้ แต่ทว่าเทพทั้งหก

นั้นได้ถูกกำจัดไปโดยราชาปีศาจ และจน ณ ปัจจุบันนี้ก็ยังหาคนที่จะมาแทนเทพทั้งหกไม่ได้"ฉัน

เล่าเกี่ยวกับตำนานรูปปั้นนี้ให้เขาฟัง

               "แล้วจะหาเจอเมื่อไหร่?"

               "ก็คงจะ...เป็นรุ่นพวกเราล่ะมั้ง?"ฉันตอบเขาไปพลางจ้องหน้าเขา

               "แล้วทำไมต้องเป็นรุ่นพวกเราด้วยล่ะ?"เขาถามฉันอีกครั้งหนึ่ง

               "ก็คงเป็นเพราะความรู้สึกเอาล่ะมั้ง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ว่าเมื่อสองสามวันก่อน

มีเรื่องผิดปกติกับฉันก่อนที่นายจะมาที่นี่"

               "..."

               "นายลองดูที่ปลายผมของฉันสิ"ฉันพูดเสร็จเขาก็รีบคว้าเส้นผมเป็นกระจุกย่อยๆไป

               "มันเหมือนกับรูป..."

               "เปียโน"ฉันตอบแทนเขา

               "..."

               "เพราะสาเหตุอะไรก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าผมของฉันไปทำอะไรมา แต่ที่รู้ๆคือเหมือน

ว่าตอนนี้ฉันเริ่มจะมีความผิกปกติกับฉันแล้วล่ะ"ฉันพูดพลางมองไปที่รูปปั้นเดอะ วินเธอร์ 

               "..."

               "โอ้! และอีกอย่างหนึ่งที่ฉันชอบมาที่นี่น่ะก็เพราะว่า..."

               "..."

               "ฉันกำลังรอใครซักคนหนึ่งน่ะ เข้ามาในหัวใจของฉัน และตำนานอีกอย่างที่เขาได้

บอกเอาไว้ก็คือ ถ้ากระแสลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆและถ้าลมพัดผ่านที่ใครต่อหน้าคนอีกคนหนึ่ง ก็

แสดงว่า..."

               "?"

               "ชอบคนๆนั้นไงล่ะ"ฉันพูดเสร็จอดาอูชิดูเหมือนว่าจะเริ่มมีอาการเขินอีกแล้ว

               ฟิ้ว!...

               กระแสลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆตามที่ฉันบอกไว้เป๊ะ พัดผ่านมาจากทางอดาอูชิ เอ๊ะ!?

เดี๋ยวนะ!...ถ้ากระแสลมผ่านทางอดาอูชิ ก็แสดงว่า...

               "นี่.."ฉันทักเขาไปทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับมองมาทางฉัน

               "..."

               "อย่าบอกนะว่านาย..."

               "มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก!?=////=*"เขาพูดแก้ตัวพลางเขินจนหน้าแดงรื่อ

เหมือนมะเขือเทศแล้ว

               "งั้นถ้านายไม่ได้ชอบฉันจริงก็ต้องหยุดหน้าแดงสิ"ฉันพูดเสร็จก็จับมือเขาไว้แล้วกุม

เอาไว้แน่นๆ และดูเหมือนว่าลมยังไม่หยุดพัดและยังพัดต่อไปเรื่อยๆ

               "ทะ...เธอจะจับมือฉันทำไม!?O///O"เขาลุกลี้ลุกลนพยายามที่จะไม่มองมาที่หน้า

ฉันแต่ว่ามันก็เหมือนจะไม่สำเร็จ

               "ฮ่าๆ! นายนี่มันน่ารักจริงๆเลยน้าา"รอบสองแล้วที่ฉันพูดคำหวานๆอย่างนี้ออกไปอีก

แล้ว! โอ๊ยย!! ปากมันไม่ตรงกับใจเลยจริงๆ= =

               "..."

               "..."

               .....

               และสายลมก็ได้หยุดพัดแล้ว ทำไมทำได้แล้วไม่ทำอ่ะ?

               "นายก็หยุดลมได้นี่นา"ฉันพูดเสร็จไม่ทนัไรเขาก็จูงฉันออกจากที่นี่ทันที

               "คราวหน้าอย่าพาฉันมาที่นี่อีกเป็นรอบที่สองนะ"เขาพูดพลางทำหน้าหงุดหงิดใส่

               "อะไรกัน!? แค่จะพานายมาดูเฉยๆต่างหาก ไม่ได้ให้นายมาลองจริงๆนี่"ฉันพูดพลาง

มองหน้าเขาแล้วส่งยิ้มกว้างให้

               "..."เขาไม่พูดอะไรก็ได้แต่ยืนเงียบ

               แค่วันแรกก็ใจเต้นแล้วหรอเนี่ย? น่าสนุกจริงๆ...

-------------------------------------------------------------------------------------

               เฮโหลว! กลับมากันอีกแล้วนะคะ! ก็ไม่มีอะไรมากกก ก็แค่อยากจะบอกว่าาา ไปนอนละ(?) บานนนนนนนนนนน

              

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา