ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

            หลังจากลงมาจากตึกฉันก็แยกกับนีน่าตามปกติและไปที่รอรถสองแถวที่ฉันไปยืนรอประจํา
....:"เป็นไงบ้างอ่ะ"
       มันเป็นเสียงคุ้นๆเหมือนฉันได้ยินครั้งสุดท้ายก่อนจะสลบ ฉันหันหน้าไปเพื่อจะดูหน้าเจ้าของ
เสียง และเขาคนนั้นก็คือ "เคน"
ขมมผิง:"ก็ ดีขึ้นแล้วล่ะมึนหัวนิดหน่อย"
          มาถามฉันแบบนี้เป็นห่วงฉันหรอ อยู่ดีๆฉันก็ยิ้มขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
เคน:"ยิ้ม คนเดียวอีกแล้วนะ"
       พูดทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าฉันแล้วรู้ได้ไงว่าฉันยิ้ม หรือว่าแอบเหล่มองหรอ
ขนมผิง:"ทําไม ฉันจะยิ้มคนเดียวไม่ได้หรอ ไม่เหมือนคนบางคนแอบยิ้มแล้วไม่ยอมรับ"
          นายแวมไพร์ หันมามองก่อนจะยักไหล่แบบไม่สนใจ ไม่สนก็ไม่สนสิ ฉันไม่แคร์
เคน:"เสาร์นี้ว่างมั้ย"
 จู่ๆ นายแวมไพร์ก็พูดขึ้นมา
         ไม่มีเรียน
          ไม่มีธุระ
         ดูๆไปฉันก็ว่างนี่นา ถามทําไมจะชวนฉันไปเดทหรอ
ขนมผิง:"ว่างนะ ถามทําไมหรอ"
         ใจเต้นตึกๆๆๆๆๆเหมือนรอคําตอบที่ต้องการ
เคน:"มาเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ 9.00 โมง"
       หน้าโรงเรียนมาทําไมจะขวนฉันมาเดทที่โรงเรียนหรอ -*-
ขนมผิง:"จะไป......"
     ยังไม่ทันถาม นายแวมไพร์ก็จับข้อมือฉันพาไปขึ้นสองแถว  อ้ายๆๆๆๆ นายบังอาจมากนะมาจับ
ข้อมือของฉัน  แต่ทําไมฉันไม่ขัดขืนล่ะ หรือว่าฉันเต็มใจให้เขาจับ 
        บนรถสองแถวมีผู้หญิงนักเรียนสองคนนั่งอยู่ทางริมสุดของทางลงฝั่งซ้าย ที่เหลือเป็นกลุ่ม
เทคนิคที่ดูถ้าไม่ค่อยเป็นมิตร และ แซวตั้งแต่ฉันเริ่มก้าวเท้าขึ้นรถ
.....:"น้องสาว น่ารักจัง ขอเบอร์ได้ป่ะ"
     ผู้ชายหน้าตาซอมซ่อหนึ่งในกลุ่มเด็กเทคนิคพูดขึ้น ตอนที่ฉันกําลังก้าวขึ้น
         โชคดีที่เหลือที่นั่ง2ที่ทางฝั่งขวา ฉันเลยให้เคนนั่งติดกับพวกเด็กเทคนิคส่วนฉันนั่งติดกับทาง
ลง
......:"เฮ้ น้องหยิ่งหรอ พูดด้วยแล้วไม่ตอบ"
              เอาแล้วไงพี่เขาเริ่มโมโหแล้วฉันจะเสร็จพวกนี้ไหมเนี่ย ไม่นะยัยผิง
        ฉันรีบจับที่แขนของเคนโดยอัตโนมัติเพราะความกลัว เขาเลยหันมา กระซิบถามฉัน
เคน:"กลัวหรอ"
ขนมผิง:"นายลองมาเป็นฉันมั้ยล่ะ"
         เขาค่อยๆแกะมือฉันออกจากแขน ไม่นะเคน นายจะปล่อยฉันไม่ได้นะ
   ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมา    แต่อยู่ดีๆ ฉันก็เกิดอาการตึกๆตักๆข้างใน เพราะเข้าแกะมือฉันออก
และเปลี่ยนมาสอดมือใหญ่ๆ ของเขาลงไปกับมือเล็กๆของฉัน ซึ่งมันทําให้ฉันอุ่นใจขึ้นเยอะ ถึงฉันจะ
ไม่เห็นหน้าตัวเองตอนนี้ แต่ก็พอจะเดาออกว่าหน้าฉันคงจะแดงไม่ใช่น้อย >////<
เคน:"โอเคขึ้นมั้ย"
      นายแวมไพร์มากระซิบข้างหูฉันด้วยนํ้าเสียงที่ดูเป็นห่วง ถ้าฉันไม่ไดคิดไปเองนะ
 ฉันไม่ได้ตอบอะไร แต่เขาก็น่าจะรู้ได้จากการที่สัมพัสมือฉัน ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกดีมากที่มีเขาอยู่ข้างๆ
.....:"มีแฟนแล้วก็ไม่บอก แล้วมาทําเป็นเล่นตัว"
         พี่เทคนิคคนเดิมพูดออกมา ก่อนจะตบลงบนหน้าตักตัวเองอย่างหงุดหงิด
           เพื่อนคนที่เหลือช่วยปลอบกัน และ คุยเรื่องอื่นกันตามประสาเด็กเทคนิค
เยสในที่สุดก็ถึงที่ ที่ฉันจะลงสักที่ 
       ฉันกับนายแวมไพร์ก้าวลงมาจากรถ  มือของเราทั้ง สองคนยังคงจับกันอยู่ และ เหมือนจะแน่น
ขึ้นด้วย ถ้าฉันไม่คิดไปเองนะ
       เขาจับมือฉัน พาเดินไปด้วย ทําเหมือนไม่รู้ตัวว่าเขายังจับมืฉันอยู่
ขนมผิง:"เอ่อ......ปล่อยมือฉันก่อนดีมั้ย"
เคน:"....."
        นายแวมไพร์ไม่ตอบอะไรทําเหมือนไม่ได้ยินแล้วจับมือฉันเดินต่อไป
ขนมผิง:"นี่ นายปล่อยมือก่อน" 
เคน:"....."
        พูดด้วยนํ้าเสียงดีๆแล้วนะ ยังไม่สนใจอีกหรอ
ขนมผิง:"นี่ จะเดินน่ะฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ ปล่อยมือก่อนดีมั้ย"
        หมดความอดทนแล้วนะ ฉันหยุดเดินและตะโกนใส่เขา    ครั้งนี้ได้ผลเขาหยุึดเดินและหันกลับ
มามองฉัน
เคน:"ไม่ปล่อย"
      เขาตอบกลับมาด้วยนํ้าเสียงกวนประสาท และ ลากฉันเดินต่อไป
   จะบ้าหรอไม่ปล่อยมือฉัน คนอย่างฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน ฉันหยุดเดินและสะบัดแขนจนสุดแรง
จนมือฉันหลุดออกจากมือเขา
ขนมผิง:"ขอบใจมากนะ ที่ช่วยปกป้องฉันบนรถ แต่ ตอนนี้มันเย็นมากแล้วฉันไม่มีเวลามาเดินเรื่อย
เปื่อยกับนายหรอกนะ"
        สีหน้าเขาดุเรียบๆเฉยๆไม่ได้รุ้สึกอะไรกับที่ฉันพูด  ฉันเลยเดินหันหลังกลับและเดินไปคอนโด
ตัวเอง แต่ฉันต้องหยุดฉะงักกับสิ่งที่เขาตะโกนออกมา
เคน:"อย่าลืมนัดพรุ่งนี้นะ"
         แปลกนะแค่คําพูดสั้นๆแต่ทําไมทําให้ฉันเขินจัง