ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

            หลังจากลงมาจากตึกฉันก็แยกกับนีน่าตามปกติและไปที่รอรถสองแถวที่ฉันไปยืนรอประจํา

....:"เป็นไงบ้างอ่ะ"

       มันเป็นเสียงคุ้นๆเหมือนฉันได้ยินครั้งสุดท้ายก่อนจะสลบ ฉันหันหน้าไปเพื่อจะดูหน้าเจ้าของ

เสียง และเขาคนนั้นก็คือ "เคน"

ขมมผิง:"ก็ ดีขึ้นแล้วล่ะมึนหัวนิดหน่อย"

          มาถามฉันแบบนี้เป็นห่วงฉันหรอ อยู่ดีๆฉันก็ยิ้มขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

เคน:"ยิ้ม คนเดียวอีกแล้วนะ"

       พูดทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าฉันแล้วรู้ได้ไงว่าฉันยิ้ม หรือว่าแอบเหล่มองหรอ

ขนมผิง:"ทําไม ฉันจะยิ้มคนเดียวไม่ได้หรอ ไม่เหมือนคนบางคนแอบยิ้มแล้วไม่ยอมรับ"

          นายแวมไพร์ หันมามองก่อนจะยักไหล่แบบไม่สนใจ ไม่สนก็ไม่สนสิ ฉันไม่แคร์

เคน:"เสาร์นี้ว่างมั้ย"

 จู่ๆ นายแวมไพร์ก็พูดขึ้นมา

         ไม่มีเรียน

          ไม่มีธุระ

         ดูๆไปฉันก็ว่างนี่นา ถามทําไมจะชวนฉันไปเดทหรอ

ขนมผิง:"ว่างนะ ถามทําไมหรอ"

         ใจเต้นตึกๆๆๆๆๆเหมือนรอคําตอบที่ต้องการ

เคน:"มาเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ 9.00 โมง"

       หน้าโรงเรียนมาทําไมจะขวนฉันมาเดทที่โรงเรียนหรอ -*-

ขนมผิง:"จะไป......"

     ยังไม่ทันถาม นายแวมไพร์ก็จับข้อมือฉันพาไปขึ้นสองแถว  อ้ายๆๆๆๆ นายบังอาจมากนะมาจับ

ข้อมือของฉัน  แต่ทําไมฉันไม่ขัดขืนล่ะ หรือว่าฉันเต็มใจให้เขาจับ 

        บนรถสองแถวมีผู้หญิงนักเรียนสองคนนั่งอยู่ทางริมสุดของทางลงฝั่งซ้าย ที่เหลือเป็นกลุ่ม

เทคนิคที่ดูถ้าไม่ค่อยเป็นมิตร และ แซวตั้งแต่ฉันเริ่มก้าวเท้าขึ้นรถ

.....:"น้องสาว น่ารักจัง ขอเบอร์ได้ป่ะ"

     ผู้ชายหน้าตาซอมซ่อหนึ่งในกลุ่มเด็กเทคนิคพูดขึ้น ตอนที่ฉันกําลังก้าวขึ้น

         โชคดีที่เหลือที่นั่ง2ที่ทางฝั่งขวา ฉันเลยให้เคนนั่งติดกับพวกเด็กเทคนิคส่วนฉันนั่งติดกับทาง

ลง

......:"เฮ้ น้องหยิ่งหรอ พูดด้วยแล้วไม่ตอบ"

              เอาแล้วไงพี่เขาเริ่มโมโหแล้วฉันจะเสร็จพวกนี้ไหมเนี่ย ไม่นะยัยผิง

        ฉันรีบจับที่แขนของเคนโดยอัตโนมัติเพราะความกลัว เขาเลยหันมา กระซิบถามฉัน

เคน:"กลัวหรอ"

ขนมผิง:"นายลองมาเป็นฉันมั้ยล่ะ"

         เขาค่อยๆแกะมือฉันออกจากแขน ไม่นะเคน นายจะปล่อยฉันไม่ได้นะ

   ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมา    แต่อยู่ดีๆ ฉันก็เกิดอาการตึกๆตักๆข้างใน เพราะเข้าแกะมือฉันออก

และเปลี่ยนมาสอดมือใหญ่ๆ ของเขาลงไปกับมือเล็กๆของฉัน ซึ่งมันทําให้ฉันอุ่นใจขึ้นเยอะ ถึงฉันจะ

ไม่เห็นหน้าตัวเองตอนนี้ แต่ก็พอจะเดาออกว่าหน้าฉันคงจะแดงไม่ใช่น้อย >////<

เคน:"โอเคขึ้นมั้ย"

      นายแวมไพร์มากระซิบข้างหูฉันด้วยนํ้าเสียงที่ดูเป็นห่วง ถ้าฉันไม่ไดคิดไปเองนะ

 ฉันไม่ได้ตอบอะไร แต่เขาก็น่าจะรู้ได้จากการที่สัมพัสมือฉัน ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกดีมากที่มีเขาอยู่ข้างๆ

.....:"มีแฟนแล้วก็ไม่บอก แล้วมาทําเป็นเล่นตัว"

         พี่เทคนิคคนเดิมพูดออกมา ก่อนจะตบลงบนหน้าตักตัวเองอย่างหงุดหงิด

           เพื่อนคนที่เหลือช่วยปลอบกัน และ คุยเรื่องอื่นกันตามประสาเด็กเทคนิค

เยสในที่สุดก็ถึงที่ ที่ฉันจะลงสักที่ 

       ฉันกับนายแวมไพร์ก้าวลงมาจากรถ  มือของเราทั้ง สองคนยังคงจับกันอยู่ และ เหมือนจะแน่น

ขึ้นด้วย ถ้าฉันไม่คิดไปเองนะ

       เขาจับมือฉัน พาเดินไปด้วย ทําเหมือนไม่รู้ตัวว่าเขายังจับมืฉันอยู่

ขนมผิง:"เอ่อ......ปล่อยมือฉันก่อนดีมั้ย"

เคน:"....."

        นายแวมไพร์ไม่ตอบอะไรทําเหมือนไม่ได้ยินแล้วจับมือฉันเดินต่อไป

ขนมผิง:"นี่ นายปล่อยมือก่อน" 

เคน:"....."

        พูดด้วยนํ้าเสียงดีๆแล้วนะ ยังไม่สนใจอีกหรอ

ขนมผิง:"นี่ จะเดินน่ะฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ ปล่อยมือก่อนดีมั้ย"

        หมดความอดทนแล้วนะ ฉันหยุดเดินและตะโกนใส่เขา    ครั้งนี้ได้ผลเขาหยุึดเดินและหันกลับ

มามองฉัน

เคน:"ไม่ปล่อย"

      เขาตอบกลับมาด้วยนํ้าเสียงกวนประสาท และ ลากฉันเดินต่อไป

   จะบ้าหรอไม่ปล่อยมือฉัน คนอย่างฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน ฉันหยุดเดินและสะบัดแขนจนสุดแรง

จนมือฉันหลุดออกจากมือเขา

ขนมผิง:"ขอบใจมากนะ ที่ช่วยปกป้องฉันบนรถ แต่ ตอนนี้มันเย็นมากแล้วฉันไม่มีเวลามาเดินเรื่อย

เปื่อยกับนายหรอกนะ"

        สีหน้าเขาดุเรียบๆเฉยๆไม่ได้รุ้สึกอะไรกับที่ฉันพูด  ฉันเลยเดินหันหลังกลับและเดินไปคอนโด

ตัวเอง แต่ฉันต้องหยุดฉะงักกับสิ่งที่เขาตะโกนออกมา

เคน:"อย่าลืมนัดพรุ่งนี้นะ"

         แปลกนะแค่คําพูดสั้นๆแต่ทําไมทําให้ฉันเขินจัง