ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

      ฉันผงะกับสิ่งที่ได้เห็น นี้พี่โมจะคิดยังไงเนี้ย พอตั้งสติได้ฉันก็รีบลุกจากโซฟาแล้วกึ่งวิ่ง

ไปหาพี่โมอย่างรวดเร็ว

ขนมผิง:"เจ๊มันไม่ใช่อย่างที่เจ๊คิดนะ"

พี่โม:"แล้ว...คือไร..." พี่โมถามกับมาอย่าง งงๆ แต่สายตามองสลับไปมาระหว่างหน้าฉันกับตา

แวมไพร์

                 ทันใดนั้นเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อนายแวมไพร์ลุกขึ้นจากโซฟา

เคน:"ผมเป็นเพื่อนกับผิงนะครับ...ผมให้ผิงเขาทําแผลให้ไม่ใช่อย่างที่พี่เขาใจนะครับ"

      ฉันอึ้งไปอีกรอบเพราะไม่คิดว่าคนอย่างนายนี่จะตอบคําถามทั้งหมดแทนฉัน นี่มันเป็นไปได้หรอ

เนี่ย???

ขนมผิง:"จริงๆนะเจ๊เราไม่ได้ทําอะไรที่ไม่ดีกันนะ" ฉันนํามือพี่โมขึ้นมากุมก่อนจะพยักหน้างึกๆ

เป็นเชิงที่ให้เชื่อว่าเรื่องที่เล่ามาคือเรื่องจริง

พี่โม:"แน่ใจกันนะ" เจ๊มองแบบจับผิด

ขนมผิง/เคน:"ค่ะ/ครับ" ฉันหันไปมองหน้านายแวมไพอย่างตกใจนิดๆเพราะว่าเรา2คนพูดออกมา

พร้อมกัน ก่อนจะหันกลัมามองหน้าเจ๊

พี่โม:"อืม...เจ๊เชื่อใจเรานะผิง"

ขนมผิง:"ค่ะเจ๊"

เคน:"เอ่อ...ถ้างั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนะครับ" นายแวมไพร์พูดพร้อมกับยกมือไหว้พี่โม

พี่โม:"อ้าวจะกลับแล้วหรอจ่ะ พี่ไม่ได้ว่าอะไรอยู่ต่อก็ได้นะจ่ะ...เอางี้ดีกว่าอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ไปเลย

มั้ย"

เคน:"เอ่อ...ขอบคุณมากนะครับแต่ไม่เป็นไรดีกว่าครับผมเกรงใจ"

พี่โม:"ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ่ะพี่ไม่ได้ทําเดี๋ยวยัยผิงทําให้กิน"

ขนมผิง:"ฮะ" ฉันมองหน้าพี่โมอย่าง งงๆ จะให้ฉันทําอาหารให้นายแวมไพร์กินเนี่ยนะ ฉันทัาไม่

เป็นนะ  ส่วนอีกฝ่ายก็ไม่ได้มีทีท่าต่างจากฉันไปเท่าไหร่ นายแวมไพร์ทัาสีหน้าเจื่อนลงเป็นเชิงว่าอาหารที่ฉันทําเขา

จะกินได้หรอ

เคน:"เอ่อ..."

พี่โม:"มีอะไร รึเปล่าจ่ะ หรือ คุณพ่อคุณแม่จะว่าถ้ากลับเย็น"

เคน:"ออเปล่าครับ ผมอยู่คนเดียว"

พี่โม:"โอเคถ้างั้นแสดงว่าทานมื้อเย็นที่นี่ได้ เป็นอันตกลงนะจ่ะ"

            พี่โมพูดจบก็เดินไปปล่อยให้ฉันกับนายแวมไพร์ยืนมองหน้ากันอย่าง งงๆ แต่ก็ต้องทําตาม

คําสั่ง

       พี่โมนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวกับนายแวมไพร์ ส่วนฉันยืนงงไม่รู่จะทําอะไร พอตั้งสติได้ก็นําผ้ากันเปื้น

ลายดอกไม้มาผูกที่เอวแบบที่พี่โมเคยทําเวลาจะทําอาหาร  แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อดูวัตถุดิบในการ

ทําอาหาร ในตู้เย็นมีไข่ 5 ฟอง หมูสับ แครอท เต้าหู้ ผักชี เมื่อพบวัตถุดิบแล้วฉันก็จัดการหยิบมัน

ออกมาจากตู้ที่ละอย่าง อย่างระมัดระวังที่สุด เมื่อหยิบวัตถุดิบออกมาครบแล้วฉันก็ยืนนมองอย่าง

สงสัยว่าจะเอาไปทําอาหารอะไร "ไข่เจียว" เมนูนี้แหละง่ายที่สุูด แต่ อย่างอื่นที่เหลือ จะเอาไปทํา

อะไรหละเนี่ย คิดไปคิดมาพลันสายตาฉันก็มองไปเห้นวุ้นเส้น ใช่แล้ว "ต้มจืดหมูสับ" เมื่อคิดเมนู

ออกหมดแล้วฉันก็จัดการการกับวัตถุดิบตรงหน้าจนได้ไข่เจียวออกมา ก่อนจะไปจัดการทําต้มจืด

ระหว่างที่ต้มนํ้า ฉันก็มาหั่นแครอท 

ขนมผิง:"โอ๊ย!!!" ความที่ไม่ระวังทําให้มีดที่หั่นแครอทบาดนิ้ว ฉันเผลอปล่อยมีดออกจนตกพื้นเสียง

ดัง

พี่โม:"ผิงเป็นอะไร" พี่โมรีบเดินมาดูพร้อมกับนายแวมไพร์

ขนมผิง:"มีดบาดอ่ะ"  ฉันจับนิ้วที่โดนบาดเอาไว้

เคน:"มานี่มาเดี๋ยวฉันทําแผลให้"

    นายแวมไพร์พูดพร้อมกับกึ่งลากข้อมือฉันไปนั่งที่โซฟา พร้อมกับเอาสําลีมาชุบแอลกอฮอล์

เคน:"ขอดูนิ้วหน่อย" เขาพูดพร้อมกับค่อยๆดึงมือและนิ้วที่ฉันโดนบาดไปแล้วค่อยๆใช่สําลีเช็ดเบาๆ

ขนมผิง:"โอ๊ยๆแสบ"

เคน:"แสบหรอ...เดี๋ยวฉันจะเบามือกว่านี้นะ"

                               เอ๊ะ!!ประโยคที่เขาพูดเมื่อกี้มันดูคุ้นๆนะ

                                      .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  . 

เคน:"ซึด...โอ๊ย"  เขาร้องออกมาอย่างดังทําให้ฉันพลอยตกใจไปด้วย

ขนมผิง:"เจ็บหรอ...เดี๋ยวฉันจะเบามือกว่านี้นะ"

                              อ่านตอนนี้ได้ในตอนที่ 11 ยอดมนุษย์ นะค่ะ

     นี่คือคําพูดของฉันตอนที่ทําแผลให้เขา ดูไปดูมาเขาก็เป็นผู้ชายที่ดูน่ารักและอบอุ่นคนนึงนะ

หัวใจฉันเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง พร้อมกับความรุ้สึกเขินในใจ ทัาไมฉันมีอาการนี้กับนายอีก

แล้วเนี่ย สรุปว่าฉันเป็นอะไรกันเนี่ย