ยุคันตวาต (ลมสิ้นยุค)

 

 

 

================================================

 

 

 

      ...ไม่กี่นาทีต่อมา ที่ห้องนอนของไกร...

 

        " เฮ้อ... "  ไกรถอนหายเฮือกยาวเหยียดอย่างเหนื่อยอ่อนพร้อมๆกับล้มตัวลงเอาหน้ากระแทกที่นอนที่อ่อนนุ่มอย่างแรง...เขาหลับตาลงและครางออกมาเบาๆราวกับลูกแมวที่เกียจคร้าน พร้อมกับบิดตัวไปมาจนกระดูกทั้งร่างลั่นเกรียว

 

        " ...วันนี้มันวันห่านเหวอะไรฟะเนี่ย ...เกือบตายเพราะยัยบ้ายูกิโอะเพื่อแลกกับการตีอาวุธให้ยังไม่พอ ตกกลางคืนยังต้องเสี่ยงตายจากเสือสมิงของไอ้สิงห์อีก นี่ตกลงเราใช้ชีวิตเสี่ยงตายจนกลายเป็นเรื่องปรกติตั้งแต่เมื่อไหร่กัน "  เขาครางเบาๆอีกครั้งพลางอ้าปากหาวหวอดๆ ถึงยุคสมัยนี้จะยังคงไม่มีนาฬิกา แต่ถ้าให้เขาคะเน ป่านนี้ก็คงจะเลยเที่ยงคืนมาโขแล้วแน่ๆ

 

        " ทั้งๆที่พรุ่งี้จะต้องตื่นแต่เช้ามืดแท้ๆ ไหงเราจะต้องมาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องพรรค์นี้ด้วยฟะเนี่ย...หวังว่าคงจะได้นอนอย่างสบายใจโดยไม่มีอีเว้นท์อะไรมากวนแล้วนะ "  เขาพูดกับตัวเองพลางตบหมอนให้ฟูขึ้นพร้อมกับเตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ที่แสนสุข แต่ก็อย่างที่หลายต่อหลายคนว่าไว้นั่นแหละ...

 

       ...เวลาแห่งความสุขน่ะมันสั้นเหลือเกิน...

 

 

          ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! 

 

 

        ' สั้นไปไหมฟะเฮ้ยยย!! '  ไกรทะลึ่งพรวดขึ้นมาตะโกนลั่นห้องพร้อมกับเอาหัวโขกหมอนอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยสีหน้าที่เกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ...วันนี้มันวันยุ่งยากแห่งชาติรึไงฟะเนี่ย?!! 

 

 

          ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! 

 

 

         ไกรถอนหายใจเฮือกอีกครั้งอย่างเริ่มควบคุมสติที่กระจัดกระจายของตัวเองได้ พร้อมๆกับที่รู้ตัวอยู่แล้วว่าต่อให้โวยวายไปก็ไร้ประโยชน์...เมื่อเสียงเคาะประตูเจ้ากรรมดังขึ้นอีกครั้ง เขาจึงส่งเสียงให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขารู้แล้วออกไป ก่อนจะขยี้ทรงผมที่ยุ่งเหยิงจากการนอนให้เข้าที่ ถึงจะนอนได้เพียงไม่กี่วินาทีก็ตามทีเถอะ

 

        " เฮ้อ...เอาวะ...คงจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆล่ะมั้ง ไม่งั้นคงไม่มากวนเราตอนนี้แน่ๆ "  เขาพูดกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับเปิดประตูออก แต่คนที่ยืนรออยูที่ฝั่งตรงข้ามของฟากประตูทำให้เขาถึงกับต้องเบิกตากว้างจนแทบถลนอย่างประหลาดใจ

 

        " อนาสตาเซีย...ใช่ไหม? "

 

          หญิงสาวชาวตะวันตกผู้เป็นมือสังหารอันดับหนึ่งแห่งชุมนุมมือสังหารที่เขารู้จักมักคุ้นดีอย่างอนาสตาเซียที่อยู่ในชุดนอนผ้าแพรสีขาวสะอาดเอียงคอเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มพรายอย่างน่ารักพร้อมกับตอบคำถามของชายหนุ่มเบาๆ

 

        " พูดอย่างงี้หมายความว่าอย่างไงกัน...กลัวว่าฉันจะเป็นเสือสมิงปลอมตัวมาอีกรอบงั้นรึไง? "

 

        ' อย่างงี้? อย่างไง? '  ไกรเอียงคอทวนวลีแปลกๆของอีกฝ่าเบาๆในใจ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆและถามต่อ

 

        " ใช่รึเปล่าล่ะ? "  

 

        " จะใหข้าจุดตะบันไฟให้ดูด้วยไหมล่ะ? "  หญิงสาวเสนอทางเลือกเบาๆ แต่ไกรก็ส่ายหน้าพร้อมกับเอามือนวดขมับตัวเองเบาๆอย่างเหนื่อยล้าพร้อมกับพูดต่อ

 

        " เฮ้อ...ขออภัยที่ถามคำถามเสียมารยาทไปแบบนั้น พอดีข้าง่วงมากเลย เพราะงั้น---เพราะอย่างนั้นมีธุระอะไรก็รีบว่ามาเถอะ เอาแบบเนื้อๆได้เลยยิ่งดีนะ "

 

        " ไกร... "  น้ำเสียงที่เขาไม่เคยได้ยินจากปากของอนาสตาเซียมาก่อนทำให้ไกรเบิกตากว้างอีกครั้ง แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป หญิงสาวก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวจนไกรต้องถอยหลังกลับเข้ามาในห้อง แต่อนาสตาเซียก็ยังไม่ยอมหยุดเดินปรี่เข้ามาจนกระทั่งหลังของเขาติดเข้ากับกำแพงหิน ซึ่งเธอก็เอามือเรียวยาวทั้งสองข้างกันทางหนีของเขาไว้ทันที

 

        ' เหมือนกับตอนยัยเสือสมิงมายาที่แปลงเป็นยัยนี่เลยแฮะ...แต่บรรยากาศมันกลับต่างกันแบบคนละโยชน์เลยนี่สิ '  ไกรคิดในใจอย่างงงๆ ...เพราะถึงท่าทีและสถานการณ์จะเหมือนกันกับตอนที่มายาจะมาทำร้ายเขาแบบไม่มีผิดเพี้ยน แต่คราวนี้กลับไม่มีความรู้สึกถึงความคุกคามของอีกฝ่ายเลย มันเลยทำให้เขาไม่คิดจะป้องกันตัวเองเช่นกัน

 

        " นี่เธอ...ถึงจะรู้ว่าเสียมารยาทก็เหอะนะ แต่เธอกำลังเมาอยู่รึเปล่าเนี่ย? "

 

        " เจ้า...คิดจะทำให้ข้าต้องอับอายไปถึงเมื่อไหร่กัน "  น้ำเสียงที่แหบพร่าและดวงตาที่รื้นลงของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องเบิกตากว้างจนแทบจะอ้าปากค้าง ไม่ใช่เพราะเขาไม่เคยได้ยินประโยคแบบนี้มาก่อนหรอกนะ...ในทางตรงกันข้าม เขาคุ้นเคยกับประโยคแบบนี้ดีเลยตางหากล่ะ

 

        " น...นี่เธอ...ย...อย่าบอกนะว่า "

 

        " ไกร...เจ้าเองก็รู้อยูแก่ใจใช่ไหมว่าที่ข้าโกรธมายาขนาดนั้น...ไม่ใช่เพราะนางจำแลงร่างเป็นข้าหรอกนะ แต่ว่า...ไกร...่เพราะผู้ที่ถูกนางทำร้ายน่ะเป็นเจ้าต่างหากล่ะ "

 

        " อนาสตาเซีย... "

 

        " ไกร...ข้ารู้ดีว่ามันฟังดูเหมือนกับเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอาย แต่นี่เป็นความรู้สึกที่แท้จริงของข้าและเป็นมาตลอด...ไกร...ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกับเจ้า...ข้าน่ะ... "

 

          อนาสตาเซียขยับหน้าเข้ามาใกล้จนเขาเห็นแพขนตาหนาของเธอได้อย่างชัดเจน  ดวงตาสีฟ้าจรัสที่ส่องประกายระยิบระยับในความมืดสั่นสัท้านอย่างไม่แน่ใจแต่กลับแฝงไว้ด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้าไม่แพ้กัน...เป็นดวงตาที่แม้แต่ไกรก็ไม่อาจจะปฏิเสธต่อไปได้อีกแล้ว...เขาหลับตาลงพร้อมกับเตรียมพร้อมรอรับความนุ่มนวลที่กำลังจะตามมาอย่างช้าๆ

 

 

        " ม...ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!! "

 

 

          ฉาด!! 

 

 

          ทั้งๆที่ควรจะเป็นจุมพิศที่อ่อนละมุนและตรึงใจ หลังสิ้นเสียงกรี๊ดแสบแก้วหูของอีกฝ่าย สิ่งที่เขาได้รับกลับเป็นฝ่ามือของคนที่ฝึกดาบมาทั้งชีวิตแทน ด้วยความแรงชนิดที่หัวของเขาต้องสะบัดเริ่ดไปตามแรงตบ หน้าซีกนั้นแสบวูบก่อนจะชาไปทั้งแถบทันที

 

          ระหว่างที่เขากำลังทรุดลงไปนั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่นั้น อนาสตาเซียก็ถอยหลังพร้อมกับเอามือกุมหัวพร้อมกับแยกเขี้ยววับ ก่อนจะกรีดร้องขึ้นอีกครั้ง

 

        " ย...อย่ามาควบคุมร่างกายของข้าตามใจชอบได้ไหม! ท่านอรัญญิกา!! "

 

        " อ...อรัญญิกา? ใครฟะ? "  ไกรที่กำลังลูบแก้มข้างที่โดนตบอ้าปากหวอเอ่ยถามขึ้นเบาๆ  แต่อนาสตาเซียกลับไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ ...และถ้าไกรไม่คิดไปเอง เขารู้สีกได้เลยว่าลักษณะท่าทางของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปเล็กน้อยอีกด้วย

 

        " โธ่เอ้ย...นาสตี้...ฉันเกือบจะทำให้ความต้องการของเธอเป็นจริงอยู่แล้ว เธอมาขวางทำไมเนี่ย? "  เธอครางเหมือนกับพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะสะบัดหน้าไปมาอย่างแรงและกลายเป็นอนาสตาเซียคนเดิมที่ดูเหมือนจะควบคุมสติและร่างกายของตัวเองได้อีกครั้ง

 

        " น...นี่ไม่ใช่ความปรารถนาของข้าซะหน่อย!! "  หญิงสาวก้มลงหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซึ่งแดงเถือกเป็นลูกตำลึงสุกที่ผสมปนเประหว่างความสับสน ความเขินอาย และความโกรธ หันกลับมาที่ชายหนุ่มอย่างช้าๆ และฉายสายตาเขียวปัดที่ยังคงมีน้ำตาคลอด้วยความอับอายใส่เขาทันทีราวกับกำลังโทษว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขาซะอย่างงั้น

 

        " เจ้าน่ะ! หุบปากไปเลย!! "  หญิงสาวตวาดใส่เขาด้วยคำพูดที่เขาแทบจะอ้าปากค้าง ถึงเขาจะรู้ว่าเธอต้องการแค่ระบายอารมณ์ที่ปั่นป่วนของตัวเองมากกว่าจะหมายความตามที่พูดจริงๆก็ตามเถอะ

 

        " เอ่อ...คือ "  ไกรทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่คำพูดของเขาก็ถูกหยุดด้วยดวงตาสีฟ้าจรัสที่ฉายแววฆาตกรโหดอีกครั้ง ในขณะที่อนาสตาเซียดึงเขาขึ้นมาพร้อมกับกดเขาติดผนังไว้ด้วยเรี่ยวแรงที่ผิดมนุษย์พร้อมกับกระซิบเรียบๆทันที

 

        " ไกร...เรื่องราวในคืนนี้ รวมทั้งเรื่องที่ข้าพูดออกไป เจ้าอย่าได้แพร่งพรายบอกใครเป็นอันขาด---ไม่สิ! เจ้าจงลืมเลือนเรื่องราวในค่ำคืนนี้ไปให้หมด เข้าใจที่ข้าพูดไหม?!! "

 

          ณ จุดนี้ ไกรได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ...ถึงแม้ว่าท่าทีลนลานของอีกฝ่าย บวกกับบรรยากาศและเหตุการณ์ที่ผ่านมาจะเชิญชวนให้เขาแกล้งหยอกเธอมากเท่าไหร่ก็ตามที แต่แววตาและรังสีอำมหิตอันน่าขนลุกที่แผ่ออกมาจากตัวหญิงสาวทำให้เขาตัดสินใจได้ทันทีว่า งานนี้อย่าดีกว่า

 

        " เธอมีท่าทีแปลกๆไปนะ นาสตี้...เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย? "

 

        " ข้า...ข้าสบายดี! "  อนาสตาเซียตอบกลับห้วนๆแถมมีท่าทีปิดบังอะไรบางอย่างอย่างชัดเจน ก่อนจะปล่อยเขาและรีบเดินไปที่ประตูทางออกของห้องของไกรทันที ก่อนที่เธอจะหันขวับกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้งด้วยสายตาคาดโทษ(ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเขาทำิดอะไรก็เถอะ) และพูดเรียบๆอีกครั้ง

 

        " ลืมเลือนเรื่องของคืนนี้ไปให้หมด เพราะมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก! ราตรีสวัสดิ์ ไกร! "

 

          ปัง !!

 

        " อาไรว๊าาา! "

 

 

 

 

...........................................

 

 

 

 

 

      ...เช้าตรู่...ที่หน้าประตูกำแพงทางเข้าป้อมปราการหมู่บ้านยุคันตวาต...

 

        " อ้าว...ว่าอย่างไร ไกร...ดูเจ้าทำหน้าเข้าสิ...ทำราวกับคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืนอย่างนั้นแหละ "  ท่านผู้เฒ่าหัวหน้าหมู่บ้านยุคันตวาตในชุดรัดกุมสีเข้มเอ่ยถามไกรที่เดินสะโหลสะแหลเข้ามาทันทีด้วยสีหน้าผ่องใสแช่มชื่นจากการนอนหลับมาอย่างเต็มอิ่ม ในขณะที่ไกรผู้เดินโอนเอนจากการอดนอน เบนดวงตาที่คล้ำเป็นหมีแพนด้ามามองท่านผู้เฒ่าด้วยสายตาที่ว่างเปล่าพร้อมกับถอนหายใจเฮือก

 

        " ก็เพราะลูกสาวตัวดีของท่านนั่นแหละ "

 

        " อนาสตาเซียน่ะหรือ?...ทำไม? นางไปรบกวนอะไรเจ้าในยามวิกาลอย่างนั้นรึ? "  ท่านผู้เฒ่าเลิกคิ้วถามเบาๆ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกไป เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งทางด้านหลังก็พูดขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

 

        " ใช่! ข้าไปรบกวนอะไรเจ้าอย่างนั้นรึ?! "  เสียงของหญิงสาวที่ไกรจำได้ติดหูว่าเป็นอนาสตาเซียแน่ๆทำให้เขารีบเบรกสิ่งที่เขากำลังจะบอกกับท่านผู้เฒ่าทันที และเขารู้ได้ทันทีว่าเขาโชคดีโคตรๆที่หยุดปากไว้ทัน เพราะมือของอนาสตาเซียขณะนี้กำลังกุมด้ามดาบชนิดเตรียมจะชักอยู่รอมร่อแล้ว

 

        " อ้าว? อนาสตาเซีย...ศกุนตลา สิงห์? ตื่นมาทำอะไรแต่เช้ามืดอย่างนี้เนี่ย? "  ท่านผู้เฒ่าที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเลิกคิ้วถามขึ้นเบาๆเมื่อเห็นทั้งสามคนเดินเข้ามาในวงสนทนาช้าๆ โดยเฉพาะลูกสาวบุญธรรมของเขาอย่างอนาสตาเซียที่ใส่ชุดเตรียมออกศึกเต็มยศแถมยังพกดาบประจำตัวที่ยูกิโอะตีให้มาด้วยอีกต่างหาก 

 

        " ท่านผู้เฒ่าลองถามท่านอนาสตาเซียดูเองเถอะเจ้าค่ะ...เพราะนางลงทุนไปปลุกข้าสองคนมาตั้งแต่ครึ่งชั่วยามที่แล้วแล้วล่ะ "  ศกุนตลาที่หากสังเกตชัดๆจะเห็นได้เลยว่าผมเผ้ายังไม่เข้าที่เพราะถูกปลุกมาก่อนเวลาอันควรพูดเบาๆพร้อมกับเหลือบมองที่เพื่อนสาวเหมือนกับโบ้ยมาให้ แต่อนาสตาเซียแทบจะไม่สนใจศกุนตลาหรือแทบจะไม่ได้สนใจท่านผู้เฒ่าเลยด้วยซ้ำ เธอเดินอาดๆเข้ามาตรงหน้าไกรแล้วอยู่ๆก็กระทืบเท้าใส่หลังเท้าของไกรอย่างแรงทันที

 

        " จ๊ากกกก!!! "

 

        " หยุดก่อน อนาสตาเซีย เจ้าทำอะไรของเจ้าเนีย! "  ท่านผู้เฒ่าร้องเสียงหลงทันทีที่เห็น ในขณะที่อนาสตาเซ๊ยถอนหายใจเฮือกก่อนจะหันไปพูดกับผู้เป็นพ่อบุญธรรมของเธอช้าๆ

 

        " ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ ท่านพ่อ...แค่การทักทายเล็กๆน้อยๆของพวกเราเท่านั้นแหละ "

 

        " ทักทายเล็กๆน้อยๆ? "  ท่านผู้เฒ่าทวนคำเบาๆ...ต่อให้เด็กอมมือยังรู้เลยว่าโลกนี้คงไม่มีการทักทายแปลกๆแบบนี้แน่ แต่ไกรที่ยังคงทรุดลงแยกเขี้ยวเอามือกุมหลังเท้าอยู่โบกมือเล็กน้อยเหมือนกับพูดว่าอย่าใส่ใจเลย นั่นทำให้เขาไม่อยากถามอะไรต่อไป

 

        " นี่...เจ้าคงไม่ได้ไปทำอะไรให้ลูกสาวของข้าลำบากใจหรอกนะ? "  ท่านผู้เฒ่าขมวดคิ้วพร้อมกับก้มลงถามไกรเบาๆอย่างผู้เป็นพ่อที่หวงลูกสาว ในขณะที่ไกรได้แต่ถอนหายใจเฮือก

 

        ' ลูกสาวแสนสวยของท่านต่างหากล่ะเฟ้ย ที่ทำให้ตูลำบากใจน่ะ ทั้งๆที่ตูแทบจะไม่เข้าใจอะไรเลยด้วยซ้ำ! ' 

 

          อนาสตาเซียขยับแหวนทองคำขาวประดับมรกตน้ำงามอันเป็นสมบัติของไกรที่บัดนี้อยู่ที่นิ้วโป้งของเธอให้เข้าที่เล็กน้อย ดวงตาของเธอไหววูบก่อนจะถอนหายใจเฮือกและหันไปพูดกับพ่อบุญธรรมของเธออีกครั้ง

 

        " พวกข้าแค่มาส่งท่านน่ะเจ้าค่ะ ท่านพ่อ "

 

        " มาส่ง? "  ท่านผู้เฒ่าหันไปมองศกุนตลากับสิงห์ที่ยังคงอ้าปากหาวหวอดๆ ก่อนจะอดหัวเราะแห้งๆไม่ได้...ถึงจะมองไม่ออกว่ากลุ่มที่เดินมาส่งนี่มีอารมณ์มาส่งตรงไหนก็เถอะ ก่อนที่เขาจะพูดต่อเบาๆ

 

        " ไม่ต้องเป็นห่วงพวกข้าขนาดนั้นก็ได้น่า พวกข้าแค่ไปแจ้งข่าวให้กับอโยธยาเท่านั้น ไม่น่าเกิน 7 ราตรีก็คงจะกลับมาแล้วล่ะ "

 

       " แน่ใจแล้วหรือเจ้าคะว่าจะไม่ให้พวกเราตามไปคุ้มกัน? "  ศกุนตลาถามขึ้นเบาๆ ในขณะที่สิงห์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่ท่านผู้เฒ่าก็ส่ายหน้าช้าๆ

 

        " ไม่จำเป็นหรอก...ข้าไม่ได้คิดจะไปรบหรือไปสังหารใคร...เฮ้ย พวกเจ้าไม่เชื่อใจข้ากับไกรเลยอย่างนั้นรึ? "

 

        " ข้าเชื่อฝีมือท่าน แต่ไม่เชื่อใจเขา... "

 

        " ตรงดีแท้ "  ท่านผู้เฒ่าพยักหน้ารับเบาๆ ในขณะที่ไกรถึงกับวางหน้าไม่ถูกก่อนจะโวยลั่น

 

        " เฮ้ยๆ ถ้าจะนินทากันเขาต้องทำตอนคนถูกนินทาไม่อยู่ไม่ใช่รึไงฟะ?! "  

 

          ดวงตาที่ว่างเปล่าของศกุนตลาบ่งบอกคำตอบได้เป็นอย่างดีเลยว่า เหมือนข้าสนอย่างนั้นแหละ  นั้นทำให้ไกรถึงกับต้องถอนหายใจเฮือก พร้อมกับหันไปพูดกับท่านผู้เฒ่าทันที

 

        " ยิ่งสายแดดยิ่งแรง ข้าว่าพวกเราออกเดินทางกันดีกว่านะ ท่านผู้เฒ่า "  ...ยิ่งอยู่ที่นี่นานยิ่งรู้สึกว่าความปลอดภัยในชีวิตเขามันลดน้อยลงไปทุกที ...

 

          ท่านผู้เฒ่าพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะก้มลงยกสัมภาระของตัวเองขึ้นหลังช้าๆ ในขณะที่ไกรทำท่าจะยกย่ามสีตุ่นๆที่สิงห์มอบให้เป็นของขวัญขึ้นข้ามหัวเพื่อสะพาย แต่สิงห์ร้องห้ามเสียงหลงจนเขาต้องชะงักกึกทันที

 

        " อย่า! ไอ้ไกร คิดจะทำห่าอะไรของเอ็งวะ?!! "

 

        " อ...อะไรของเอ็งฟะ! ใจหายใจคว่ำหมด "

 

        " ข้าสิต้องถามว่าเจ้าจะทำบ้าอะไร เจ้าก็เห็นของที่อยู่ในย่ามแล้วไม่ใช่รึไง ข้าขอเตือนไว้เลยนะว่าถ้าไม่อยากจะซวยกะลุดกุดหม้อไปทั้งชาติ อย่าคิดเอาของพวกนี้ข้ามหัวเด็ดขาด "

 

          ระหว่างที่ไกรยังคงทำหน้างงๆอยู่ ท่านผู้เฒ่าก็ขมวดคิ้วก่อนจะถามเรียบๆ

 

        " ของอะไรของเจ้า? สิงห์ "

 

        " เอ่อ...ของ...ของกำนัลน่ะ อ้อ แล้วนี่ก็เป็นของที่พวกคู่แฝดโคลัมบัส-ออเรลลาน่าฝากมาให้เจ้า...คือ ข้าว่าอย่าหวังอะไรกับของพวกนี้มากดีกว่านะ ถ้าหากเกิดระเบิดหน้าแหกขึ้นมาจะหาว่าข้าไม่เตือน "  สิงห์พูดพร้อมกับส่งห่อผ้าเล็กๆให้และเตือนเบาๆอย่างหวังดี ในขณะที่ไกรได้แต่หัวเราะแห้งๆ แต่ก็ยอมรับห่อผ้านั่นมาและใส่รวมไว้กับย่ามของสิงห์

 

          ท่านผู้เฒ่าขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทีลับๆล่อๆของชายหนุ่มทั้งสอง แต่ก่อนถอนหายใจเฮือกพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจอะไร เขาหันไปมองแสงอาทิตย์ที่กำลังโผล่เหนือหุบเขาซึ่งเป็นเส้นขอบฟ้ารำไร ก่อนจะสูดหายใจลึก

 

        " เอาล่ะ...ไปกันเถอะ ไกร...อโยธยารอเราอยู่! "

 

        

 

 

 

...........................................................