เจ้าชายกระจก yaoi

      คุณหนูมอร์นิ่งกอรี่บรรจงหวีเรือนผม เธอไม่เคยตัดผมเลยตั้งแต่เกิดมา มันยาวแผ่สยายดุจคลื่นตัวทะเลคลุมจรดพื้น ดวงหน้าหวานหมดจดยามนี้ถูกแววตากระด้างลดความงามจนหมองลง เธอมักปล่อยผมยาวสลวยออกงานสังคม มอร์นิ่งกอรี่เฉิดฉายโดดเด่นกลางงานเสมอ ถูกให้ความสนใจ ชื่นชม และเป็นที่อิจฉาของแม่คุณหนูบ้านอื่นเมืองอื่น เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ดอกไม้งามใครๆต่างก็แย่งจีบ มีแต่เจ็ฟออกงานทุกครั้ง ไม่เคยมีทีท่าสนใจเธอ ไม่กระตือรือร้นเข้ามาผูกสัมพันธ์ ทั้งที่ชายอื่นต่างก็แข่งกันหาดอกไม้ของขวัญมารุมกำนัล คืนนั้น งานกุศลสมทบทุนช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาส ยัยแม่ชีลิลลี่ ยัยเด็กกำพร้า นมก็เล็ก ได้ความสนใจเจฟไป ทำเป็นคออ่อนสำลักไวน์ ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเอาแต่สนทนากันตลอดเวลา เจฟก็คุยอยู่แต่ยัยลิลลี่ และที่สำคัญ ยัยนั่นเดินเหยียบผมเธอจนสะดุดล้ม    
 
"โปรดให้อภัยในความซุ่มซ่ามของข้าน้อย คุณหนู" มอร์นิ่งกอรี่ดึงเธอขึ้นมา ตบหน้าสั่งสอนเพี๊ยะใหญ่
 
"เขาขอโทษเธอแล้ว"เจฟรีบเข้ามาประคองลิลลี่ "ผมเธอต่างหากที่เกะกะเป็นรากไม้ ไปที่ใหนก็รุงรังน่ารำคาญ"
 
เพราะมัน!  
 
ทำให้เจฟดูหมิ่นผมอันเป็นสิ่งภาคภูมิใจของเธอ มอร์นิ่งกอรี่รู้สึกอับอาย เธอว่าเธอโดน ฉีกหน้าท่ามกลามผู้ชายมากมาย เช้าวันต่อมามอร์นิ่งกอรี่บุกไปโบสถ์พร้อมลูกสมุน ขณะนั้นลิลลี่สวดมนต์อยู่ตามลำพัง มอร์นิ่งกอรี่จับลิลลี่กร้อนผม จากนั้นหล่อนก็ถูกลูกสมุนเธอส่งไปขายแหล่งเริงเมืองไกลโพ้น คิดถึงตรงนี้ ใบหน้างามก็ยิ้มสมใจ บรรจงหวีเรือนผมต่ออย่างรักใคร่ 
 
"แม่.."เสียงเรียกจากหน้าประตู
 
"แมมมม่" 
 
มอร์นิ่งกอรี่ลุกขึ้นมาเปิดไม่พบใคร มองไปในสวนไม้ตกแต่งท่ามกลางความสงัดก่อนปิดประตู เยื้องย่างมาดับโคมไฟ ทอดตัวนอน จวนจะเคลิ้มหลับ..
 
"แม่" มอร์นิ่งกอรี่ขมวดคิ้ว ลืมตาพรึบ ใครกันหนกขูน่ารำคาญจริง 
 
กรี๊ดดดดด 
 
เงาภูเขาตะคุ่มๆข้างเตียงกำลังกินผมเธอ มอร์นิ่งกอรี่กระโจนหนี แต่ผมก็ถูกรั้งไว้จนหน้าหงาย เธอควานมือไปกระชากลิ้นชักข้างเตียง หยิบมีดออกมาตัดผมขาด วิ่งลงจากเตียง ลิ้นยาวตวัดรอบเอวดึงร่างเธอเข้าปากปิศาจ มันบดเคี้ยวกร้วมกร้าม ปิศาจเผ่นหนีทางระเบียง กระโดดสู่ถนนยามดึกร้างผู้คน มุดดำใต้ถนน ปิศาจพันธุ์กินผมออกจากนิคมคุนทรีมาเที่ยว เช้าวันนี้ มันได้กลิ่นแม่จาก สาวน้อยถักผมเปียเส้นอวบหนาตอนเดินผ่านมันที่ตลาด มีบริวารชายร่างกำยำล้อมหน้าหลัง ความหลงตัวเองของแม่ให้กำเนิดมัน สำหรับปิศาจใครได้กินแม่คือยอดปิศาจ แม่เป็นยาอายุวัฒนะ แล้วมันก็เจอแม่โดยบังเอิญ ช่างโชคดีเหลือแสน อยู่ๆมันก็ชนกึกกับอะไรบางอย่าง มันเด้งจากพื้นอิฐขึ้นมาเจอกับเซียนปราบคนเดิม
 
"ยอมให้จับซะดีๆ"
 
ฝันไปเถอะ!
 
ปิศาจพันธ์กินผมปล่อยผมใส่ร๊อกอย่างคึกคนอง ร๊อกฟันผมขาดโดยดาบวิเศษ ผมถูกฟันลุกใหม้ ผมส่วนหนึ่งฝ่าเข้าไป ล๊อคแขนข้างที่ถือดาบได้เข้าก็ตรึงแขน แล่บลิ้นยาวไปรัดคอร๊อก นัยน์ตาเซียนปราบหาได้สะทกสะท้านไม่ ปิศาจดึงร๊อกจะเข้าปาก..
 
ฉัวะ.. อ๊ากกกกกก
 
เซียนปราบหายตัวจากพันธนาการลิ้นโผล่มาฟันลิ้นปิศาจกินผมลิ้นขาดเลือดสีฟ้าไหลนอง ร๊อกพุ่งดาบรัวฟัน ปิศาจมุดดินหนีร๊อกเสกหลุมข้างหน้าใช้โซ่ดักจับมันได้พอดิบดี ร๊อกสาวโซ่ดึงปิศาจขึ้นมาเหวี่ยงปิศาจลอยฟาดกับพื้นจนพื้นอิฐสะเทือนและแตกร้าว ก่อนเดินมาคล้องกุญแจสีม่วงมันละเลื่อมเข้ากับแขนปิศนั่งยองๆ เขาค่อยๆหมุนเปิดฝากระบอกสีดำอย่างใจเย็นปิศาจตัวใหญ่ถูกดูดเข้าไป เหลือกุญแจมือเปล่าๆหล่นเคร้ง ร๊อกเก็บมันขึ้นมา อัลเบิร์ตยืนดูห่างๆข้างเกลนบนหลังคาตามพอใจของร๊อก เสียงการต่อสู้ยามวิกาลปลุกชาวเมืองในละแวกออกมาดูต้นเสียง ได้ทำการมุงหลุมของแอลกับรอยแตกฝีมือร๊อกเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนชาวยุ่ง
 
 
 
ร๊อกฝากกระบอกดูดวิญญาณกับอัลเบิร์ต เดินไปเอามังกรในคอกบริการ สักพักเขาก็กลับมาพร้อมมังกร อัลเบิร์ตแอบหมุนฝาเปิดเทกระบอก ไม่มีอะไรออกมา ส่องตาดูข้างใน.. เกลนย่องเงียบจากด้านหลัง ตะครุบตัว  
 
เเฮรรรรรรรรร่
 
อัลเบิร์ตสะดุ้งจริงทำทั้งสองถูกใจ   
 
"ลองได้ถูกดูดเข้าไปเป็นอันจบ"
 
"ปิศาจตายแล้วใช่ใหมครับ"    
 
"ถ้าจับเป็นเราจะได้พอยต์มากกว่า" เกลนอธิบาย
 
"แปลง่ายๆพอยต์คือทอง แต่ตอนนี้น่ะมันถูกดูดเข้าทัพเซียนไปแล้ว"  ร๊อกสรุป
 
"ดูดเข้าไปทำไมเหรอครับ" อัลเบิร์ตถาม จดจ่อรอคำตอบ ร๊อกกับเกลนสบตากัน
 
"เอาไปทำพวงกุญแจที่ระลึกขาย"  
ร๊อกยกมุมปากข้างซ้ายทำให้หน้าเขาดูเจ้าเล่ห์ เขากำลังไล่เช็ดทำความสะอาดดาบที่เบิกออกมา
 
"เอาไปทำพายเลี้ยงชาวเมืองด้วยนะ"  เกลนที่ขึ้นไปนั่งเล่นบนมังกรกระดิกปลายเท้า
 
ไม่ตลก ผมไม่ใช่เด็กนะว้อย ผมอายุพอๆกับพวกคุณแหล่ะ! ผมเเค่ไม่มีพลังพิเศษ ง่อว.. แอนนูร่านึกอยากรู้.. ชะตากรรมใดรอปิศาจพวกนี้ที่ปลายทาง ถ้าไม่ฆ่าเลโอนาร์ทเอาปิศาจไปทำอะไร อยากรู้ต้องเข้าไปในทัพเซียน ไปดูให้เห็นด้วยตาตนเอง เซียนปราบมีอาวุธวิเศษบวกกับพลังเหนือมนุษย์ ปิศาจยังสู้ไม่ได้ ถ้าเป็นเซียนปราบจึงจะต่อกรเซียนปราบด้วยกันได้สินะ! อัลเบิร์ตหมายมาดในใจ กอดอก กระแอม   
 
"เป็นเซียนปราบนี่เท่ห์จริงๆ ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะเป็นเซียนปราบ" แอนนูร่าพูดลอยๆ 
แต่เกลนกลับหัวเราะหึเดียว ส่ายหัว
"เซียนปราบ ไม่ใช่ใครจะเป็นกันง่ายๆว้อย ต้องผ่านการคัดเลือก" พูดใส่หน้า
 
" เพราะคนที่มีพลังจิตเท่านั้นจะถูกเลือก ไม่งั้นร่ายคาถาไปก็ไม่เกิดผล" พี่ชายหัวดำหมุนอาวุธในมือติ้วๆ
 
"คัดเลือกแบบใหนครับ"    
 
"ก็เข้าพิธีคัดเลือก อย่างวันจันทร์ที่จะถึงนี้" ร๊อกตอบ อาวุธที่หมุนติ้วๆอันตรธานไปทีละอัน
 
ห๊ะ!
 
วันจันทร์.. อีกแค่สามวันเอง!
 
ด้วยเหตุนี้อัลเบิร์ตจึงยอมตามร๊อกกลับคฤหาสน์ฮาร์วาร์ตแต่โดยดี
 
 
 
~~♥♡♥~~
 
 
 
เลอเซลมาถึงชายป่านิคมคุนทรี ที่อีวองเฝ้าพิทักษ์กระจกไว้ เลอเซลชอบป่า ใครๆในนิคมต่างเคารพนาง ได้เวลาเอาพลเมืองมิราฌออกจากมิติกระจก 
 
"ข้ามารับพวกเขา"
 
"กระจกอยู่ที่ใด จะให้พวกนี้ อพยพไปอยู่ที่ใด เจ้าพวกมนุษย์นี้ไม่ปากสว่างเรอะ ท่านลบความจำพวกเขาออกได้ใหม"
 
ควีนกระจกหมายถึงชาวมิราฌที่กำลังฟังการเจรจาระหว่างเลอเซลแม่มดผู้ฝากกับปิศาจผู้รับฝากกันหน้าสลอน   
 
"การปรับเปลี่ยนความจำเป็นศาตร์ชั้นสูง ต้องใช้ตบะเเรงกล้า ยากจะมีใครยุ่มย่ามกับความจำผู้อื่น"เลอเซลผู้ไม่อาจแก่กล้าในอาคมนั้นเอ่ย
 
"พวกเราไว้ใจได้ ท่านจงสบายใจ เราถูกทรยศหักหลังมามากพอ" อำมาตย์ยืนยันหนักแน่น
 
"กระจกอยู่ชายป่านิคมคุนทรี พวกเขาจะเข้าไปอยู่ นิคมรวมกับชาวปีศาจ จะมีที่ใหนเร้นลับปลอดภัยจากอิทธิพลเลโอนาร์ทเท่า เราย่อมรู้กัน"
 
มิสมิรรอลเปิดประตูมิติกระจก เลอเซลกวาดตามองหาอลัน
 
"อลันอยู่ใหน อย่าเพิ่งออกไป เรามีนัดที่นี่" 
 
"อลันคนใหนล่ะ" มิสมิรรอลเสกให้พลเมืองมิราฌกลายเป็นอลัน อลัน และอลัน ต่างก้มสำรวจตัวเองงงๆ หลากสีหน้า ปิศาจ ยิ่งรู้ว่าเด็กคนใหนกลัวมัน มันจะยิ่งฮึกเหิม เจ้าเด็กคนนี้ลุกลนหวาดระแวงตั้งแต่เข้ามาแล้ว อลันผู้ยืนเก้กัง ถูกมิสมิรรอลเสกเขาลอยหวือขึ้นไปอยู่บนดวงอาทิตย์เลียนแบบ 
 
"ปล่อยช้านลงไปน้าาา"
 
เลอเซลกับอำมาตย์ทยอยลำเลียงคนออก อำมาตย์รั้งท้ายๆ ยังรีรอ
 
"ช่วยลูกข้าด้วย"  ชายวัยกลางคนกระซิบกับแม่มดเฒ่า  
 
"ท่านอย่าได้กังวล เขาจะตามข้าออกไปแต่อาจออกไปช้าหน่อยเพราะจะรอพบเจ้าชายแอนนูร่าที่นี่"
 
อำมาตย์พยักหน้ายอมออกไปคนสุดท้าย
 
"แอนนูร่ายังปลอดภัยดี ข้าว่าแล้วเชียว" อลันร้องอย่างปิติยินดี
 
"พระองค์ทรงรอดมาได้ หากได้รู้ว่าพระสหายเองก็ปลอดภัยเช่นกันคงจะดีใจและอยากพบ " ติดต่อไปทีไร ตาแดงช้ำหน้าตาซึมเศร้าทุกที..
 
"ข้างบนร้อนใหม" มิสมิรรอลตะโกนถามขึ้นไป
 
"ร้อน" ความจริงดวงอาทิตย์เลียนแบบปราศจากอุณหภูมิใดๆ อลันไม่สนอุณหภูมิ
 
"ปล่อยข้าลงไปซักที"มิสมิรรอลเสกอลันลอยตกบ่อน้ำ
 
"น้ำเย็นดีใหม ฮิฮิฮิฮิ"
 
"อยากรู้ก็ลงมาเองสิ ยัยป้าปิศาจ"
 
"ต๊าย หยาบคาย" อลันว่ายมาเกาะริมตลิ่งขึ้นจากน้ำวิ่งพุ่งใส่มิสมิรรอล เลิกกลัว มิสมิรรอลเนรมิตเมฆลองใต้เท้าอลัน กลายเป็นเขาเหยียบวิ่งไปบนเเพเมฆซึ่งลอยสูงขึ้น
 
"ปล่อยช้านลงไปน้าาาา"
 
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
 
"วิเศษ! ข้าอยากขี่เมฆได้บ้างคงจะให้สัมผัสนุ่มฟูฟ่องกระมัง"
 
"ด้วยความยินดี!"เลอเซลถูกส่งขึ้นมาอยู่กับอลัน
 
"มิรรอลแลนด์มหัศจรรย์ โลกแห่งความจริงตาเห็นยังไม่อาจสัมผัสได้แต่มิติกระจกลอกเลียนได้สมบูรณ์แบบไม่ต่างกับยกเอาของจริงมาแถมยังสัมผัสจับต้องได้อีกด้วย" เลอเซลกล่าวทำให้ควีนกระจกยิ้มหน้าบาน
 
"ข้าสงสัยว่าเมฆนี้เหาะได้แบบพรมอาละดินใหม เมฆซิ่งได้รึเปล่า"
 
"เมฆซิ่งไวยิ่งกว่าสายลม" เมฆที่ลอยตัวอยู่เหาะฉิว ควีนกระจกแปลงเป็นนกกาบบัวแสนสวยบินคู่มาด้วย เลอเซลชมทิวทัศน์ระหว่างทาง
 
"มิติกระจกสวยงามจริง เจ้าชายแอนนูร่าเข้ามาคงหลงเที่ยวเพลิน"
 
"เจ้าชายแอนนูร่าอยู่เมืองใหน"
 
"เซาท์สตาร์ กระจกบานใหนซักบาน"
 
"งั้นเราไปกันเถอะ ประตูเซาท์สตาร์สิบหกจุดสี่"
 
อลันมองเเม่มดเฒ่าด้วยสายตาชื่นชมระคนนับถือ
 
    คฤหาสน์ฮาร์วาร์ตมีคุณหนูเพิ่มมาอีกคน วันๆคุณหนูเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องสาวใช้ต้องเอาอาหารขึ้นไปให้เอง
 
"อัลเบิร์ตเป็นไงบ้าง"
 
"ขลุกตัวอยู่แต่ในห้องเหมือนเดิมค่ะ"
 
"ผูกคอตายตามคุณลุงฟิลลิปไปแล้วมั้ง"
 
ร๊อกเหลือบมองไปยังตำแหน่งที่ตั้งห้องนอนอัลเบิร์ต
 
"ไม่ลงมาเลยค่ะ อาหารแทบไม่แตะ เปิดประตูมาทีไรดิฉันเห็นคุณหนูขอบตาแดงๆทุกที"
 
อัลเบิร์ตคงยังทำใจเรื่องคุณลุงไม่ได้ ทุกคนต่างเข้าใจดังนั้น ร๊อกสั่งสาวใช้ให้คอยเรียกเขาไว้ ถ้าอัลเบิร์ตไม่ขานตอบส่งข่าวด่วนหาเขาทันที 
 
"ไม่ต้องเรียกบ่อยก็ได้ ขี้เกียจอื้มตอบ"
 
แอนนูร่าต้องเปิดมารับชุดอาหาร ขืนปล่อยไว้ เจ้าหล่อนจะเรียกอยู่อย่างงั้น
 
"เป็นคำสั่งคุณหนูร๊อกค่ะ" หล่อนออกตัวถึงคำสั่งให้อัลเบิร์ตฟังอีกครั้งเป็นเชิงปกป้องตัว คร้าบ กำชับบ่อยจัง.. "คุณพี่เป็นห่วงคุณหนูอัลเบิร์ตนะคะ"
 
"ฉันไม่เป็นไร ฝากขอบคุณพี่ด้วย"
 
"ค่ะ คุณหนู" ประตูปิดลง ..ใหน อีวองลองทำเสียงซิ
 
"อื้มมหึมม" แอนนูร่าส่ายนิ้ว ชี้ที่ลำคอ ทำตัวอย่างให้ดู
 
"อืม"
 
"อึ้มมมม"
 
"อืม" ออกเสียงเป็นตัวอย่างอีกครั้ง สาวใช้อีกคนถูพื้นโถงทางเดินผ่านประตูได้ยินเข้า อะไรของเค้า อื้มบ่อยจัง ทีเวลาให้อื้มไม่ค่อยอยากจะอื้มตอบ เธอคิด ถูพื้นเลยผ่านรัศมีห้องไป
 
"ฮึ่มมมม" ยัง ยังไม่ผ่านเทส
 
"อืม"
 
"อืมม" แอนนูร่าดีดนิ้ว โอเคใกล้เคียง ผ่าน เลอเซลติดต่อมาผ่านกระจกพกพาถามไถ่การเป็นอยู่ของเขา ล่าสุดเลอเซลบอกอีวองกำลังบินมาหา
 
อีวองบินมาถึงชั่วโมงก่อนคาบข่าวดีๆมาถ่ายทอด กิ้งก่ายักษ์แฮปปี้ดี๊ด๊ากับถาดอาหารส่วนตัวแอนนูร่าเอ่ยรหัสกระจกตามที่อีวองบอก เดินทะลุผิวกระจกเข้ามา ถนนสายรุ้งเจ็ดสีทอดจ่อรอเบื้องหน้าแอนนูร่า เจ้าชายเดินมาจนสุดโค้งความสูง ปลายสายรุ้งยาวสู่แพเมฆ เลอเซลกับอลันยืนอยู่บนเนินเมฆ อลันหน้าบาน แอนนูร่าก้มหัวให้เลอเซล สองสหายได้สบตาก็ยิ้มให้แก่กัน อลันโบกมือ แอนนูร่าสไลด์ตัวบนถนนสายรุ้งลงไป 
 
อีวองจัดการอาหารในถาดอย่างมูมมาม อร่อยจัง กิ้งก่ายักษ์เลียปาก ท้องพองโต ตาปรือ อาหารของมนุษย์ยังครองแชมป์รสเลิศถูกใจมัน ขณะนั้น ผีเสื้อบินผ่านหน้าต่างเข้ามา เกาะขอบโต๊ะเครื่องแป้ง อีวองเชิดจมูก ตาวาววับราวเห็นเครื่องประดับ ผละจากถาดเกือบเกลี้ยง เลื้อยปรู๊ดไปหา แหงนหน้าดูมันพลาง ปีนขึ้นเก้าอี้ ผีเสื้อบินผละขึ้นสูงเหนือตู้ อีวองรุดตามมัน ขยับใช้ปีกตามสัญชาติญาณ กลายร่างเป็นมังกรตัวจิ๋วโผบินเขึ้นไปเกาะบนหลังตู้ ตู้รับน้ำหนักไม่ไหวผสมแรงถีบ เอนล้มโครมมมม
 
"แค่อื้มตอบยังขี้เกียจ ต่อไปจะทำมาหากินอะไร " ร๊อกว่า
 
ตึงงงงง
 
เสียงของหนักหล่นดังจากชั้นบน ทั้งหมดแหงนมองเพดานทันที ร๊อกกับพ่อบ้านสบตา คิดตรงกัน
 
รึว่า!! 
 
ทั้งหมดรีบวิ่งขึ้นบันได ร๊อกพลันนึกได้ว่าตัวเองหายตัวได้ จึงพากันหายตัวมาถึงหน้าห้องอัลเบิร์ต เนื่องจากแต่ละห้องลงยันต์กันหายตัวป้องกันการบุกรุกจากเซียนปราบคนอื่น พวกเขาเลยได้แค่รัวประตู
 
"อัลเบิร์ต"
 
"อืมม" สบตากัน ค่อยโล่งใจ มีเสียงตอบ 
 
"อัลเบิร์ต เมื่อกี้เสียงอะไร"
 
"อืมม"
 
"นายไม่เป็นไรใช่ใหม"
 
"อืมม"
 
"....."
 
"อัลเบิร์ต"
 
"อืมม"
 
"อัลเบิร์ต เปิดประตูให้พี่หน่อย"
 
"อืมม" รัวทุบประตูเป็นครั้งที่สอง
 
"อัลเบิร์ต!!!"
 
"อืมม!" ผิดปกติ..   
 
ร๊อกร่ายคาถาเบิกดาบจากรอยสัก เริ่มเจาะประตูผ่าออก อีวองเห็นคมดาบกำลังเลื่อยประตู วิ่งปรู๊ดเข้ากระจกไปตามแอนนูร่า แอนนูร่ากลับออกมาทันรอยเจาะกำลังบรรจบกันพอดี ร๊อกถีบส่วนที่เจาะแล้วเข้ามาจังหวะเดียวกับ แอนนูร่าดึงลูกบิดประตูผลักเปิดออกไป
 
!!
 
"....."
 
"......"
 
"ทำไมเพิ่งมาเปิด มัวทำไรอยู่" แอนนูร่าลูบผม
 
"พี่เรียกตั้งนานทุบแล้วก็ตะโกนเลย"
 
"เมื้อกี้เสียงอะไร" ร๊อกกวาดมองในห้อง
 
"นั่น ตู้ล้ม.. "
 
"ผมพยายามเลื่อนตู้มันก็เลยล้ม" 
 
"ทำไมไม่เรียกคนอื่นๆมาช่วย"
 
"ผมเกรงใจสาวๆครับ" ตู้อยู่ของมันดีๆเลื่อนทำไม เหตุผลฟังไม่ขึ้น ชายผ้าปูนอนลากยาวจากเตียงลงมาบริเวณเก้าอี้ที่บังเอิญอยู่ใกล้ตู้ อัลเบิร์ตเลื่อนตู้จะปีนขึ้นไปผูกคอกับโคมไฟระย้า! ร๊อกมองตาพ่อบ้านอีกครั้ง พ่อบ้านเดินดูๆห้อง ร๊อกหันมาตบบ่าอัลเบิร์ตบีบหมับ   เสียงอ่อน
 
"ชีวิตยังมีเรื่องดีๆให้ทำอีกเยอะ เชื่อพี่" อัลเบิร์ตยืนงง 
 
เอ๋.. คิดว่าเขาจะฆ่าตัวตายหรอ  
 
อุ๊บ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า     
 
"ไว้สนุกกับชีวิตให้เต็มที่ก่อนก็ไม่สาย" พ่อบ้านถือมีดปอกผลไม้กลับมา ร๊อกใช้พลังจิตยกตู้ขึ้นลอยกลับไปวางตำแหน่งเดิมอย่างนุ่มนวล ปะชิ้นส่วนถูกเจาะเข้ากับประตู เชื่อมรอยจนกลืนสมานเป็นเนื้อเดียว พ่อบ้านเริ่มเก็บอะไรให้พอเข้าที่เข้าทาง เสร็จแล้วทั้งคู่ยืนมองอัลเบิร์ตแบบแปลกๆ
 
"อัลเบิร์ต ลงไปเล่นข้างล่างกับพี่นะ" ร๊อก์ขอ
 
"ครับ.. เดี๋ยวผม เคลียร์ไรนิดหน่อยจะตามลงไป"
 
อัลเบิร์ตพึมพัมแหบเบา ร๊อกพยักหน้า ยกยิ้มมุมปากส่งให้ขณะเดินออกจากห้องไป เซียนปราบร๊อกคนนี้เป็นคนดีเหมือนกันนะ แอนนูร่าหยิบผ้าปูที่หลุดลุ่ยจากเตียงขึ้นมาถือในมือ แหงนมองโคมไฟระย้า ถ้าคนจะฆ่าตัวตาย ไม่เลือกวิธีลำบากๆแบบเลื่อนตู้ไซต์ยักษ์ใบนี้หรอก เขาเดินไปที่หน้าต่าง ชะโงกลงดูสุมทุมพุ่มไม้ วิธีนี้สะดวกกว่า ผูกเกลียวผ้าล๊อคหน้าต่าง กระตุกแรงๆ ผูกแบบนี้จะรับน้ำหนักตัวได้แน่นอน เผื่อตกไปพิการไม่ตาย เสร็จแล้วก็ทำบ่วง
 
"อัลเบิร์ตพี่ว่า.."ร๊อกเปิดย้อนกลับมาเปิดประตูผาง อัลเบิร์ตกำลังขยับบ่วงเกลียวผ้าที่คล้องคอ นั่งหมิ่นเหม่บนกรอบหน้าต่าง หันมามอง
 
"!!!"
 
 
 
 
 
~`¤♡¤`~