เจ้าชายกระจก yaoi

เหลือเวลาอีกสองคืน  อันคัมภีร์อยู่ที่ใดแอนดันเต้รู้แน่แก่ใจ    แต่คุณท่านแองโกลไม่ยอมออกจากห้องเลย  ให้สาวใช้หน้าเดิมยกสำรับอาหารเข้าไปให้ทุกมื้อ  มีทางเดียวต้องบุกเอากลางดึก อาจมีลงไม้ลงมือกับคนแก่กันบ้าง...   กึ๋ย  เข้าข่ายโจรจริงๆด้วยอย่างที่พอลลีนบอก  ก็เราเข้ามาขโมยของนี่นา  แอนดันเต้คิดพลางเช็ดหุ่นตั้งโชว์ไปพลาง

 

"  เมื่อไหร่จะเผด็จศึกล่ะ  "    เสียงอีวองเท่าทันความคิด   แต่ตอนนี้อีวองกบดานอยู่ในห้องนอน...

 

"  ชู่ว์  ออกมาทำไมเดี๋ยวมีคนเห็น  "

 

"  โธ่   หูชั้นนี้  จมูกชั้นนี้  "

 

กรี้ดดดด 

 

 เสียงร้องดังก้องคฤหาสน์เท่าที่คนๆนึงจะทำได้   แอนดันเต้รีบไปดู  พอลลีนทำท่าจะเป็นลม   สาวใช้นางอื่นวิ่งตามมาดูเป็นพรวน  บนพื้นที่นำ้ยายังไม่แห้งดีมีรอยเท้าประหลาดเลื้อยเป็นทางยาวตรงมาที่แอนดันเต้  คุณท่านแองโกลโผล่หน้าตามเสียงเข้ามาดู  เอามือจับคาง  คุกเข่าลงเหมือนนักสืบ  พินิจพิเคราะห์

 

"  กิ้งก่ายักษ์  ต้องเป็นกิ้งก่ายักษ์แน่ๆ  แต่ทำไมมีข้างละเจ็ดนิ้ว  ประหลาดดีแท้  "

 

"  กิ้งก่าเข้ามาได้ไงไม่รู้ " สาวใช้หวีดร้องเกรียวกราว  

 

"  ตัวต้องบักเอ้กๆแน่ๆ  "   คุณท่านแองโกลสืบเท้าตามรอยแบบวิ่งเหยาะๆหวังเจอเจ้ากิ้งก่าปริศนา  

 

"  ไปจับกิ้งก่าเร็ว  ก่อนที่มันจะไปใกลกว่านี้  "   แอนดันเต้เหลียวมองไปที่หุ่นโชว์ทันที  กลัวเจออีวองในสายตา  และดูว่ามันทิ้งรอยให้ตามแค่ใหน  จนคุณท่านมาหยุดตรงหน้า

 

"  แล้วเธอคือใครกัน  "ถัดจากใบหน้าฉงนดุๆคือบรรดาสาวใช้ที่ตามมา แอนดันเต้รู้ตัวดีว่าทำพลาดไปแล้ว  ในนาทีที่กลับตัวไม่ทัน  ด้วยเหตุนี้พอลลีนจึงต้องสารภาพความจริงทุกอย่างเสียงอ่อยแบบสำนึกผิด

 

"  เอาเถอะ  ใหนๆก็มาแล้ว  ฉันจะจ้างเธอเพิ่มอีกคน  แล้วเธอเห็นกิ้งก่ายักษ์บ้างใหม  " แอนดันเต้อึกอัก  กับการกลับตัวแสนง่ายดายของคุณท่านแองโกลซำ้ยังติดใจกิ้งก่ายักษ์มากกว่าสาวใช้ที่ตนไม่ได้จ้าง

 

"  หนูเพิ่งเห็นรอยเหมือนกันค่ะ  "

 

"  ชั้นกำลังอยากได้สารจากต่อมเหงื่อกิ้งก่ามาทำนำ้ยาพอดี  ตัวใหญ่ขนาดนั้นต้องให้สารเยอะแน่ๆ  ไปบอกทุกคน  หนุ่มๆสาวๆ    ทุกๆคนในคฤหาสน์ให้ช่วยกันหากิ้งก่าตัวนี้ให้เจอ  ใครจับได้มีรางวัล  ไปเร็ว  ก่อนที่มันจะออกไปในทางที่มันเข้ามา  "   แอนดันเต้ทำพลาดได้  แต่จากนี้ต่อไปอีวองพลาดไม่ได้เลย   คฤหาสน์ยามนี้ตกอยู่ในความโกลาหล  คุณท่านอยากได้กิ้งก่าและสาวใช้อยากได้รางวัล  แต่แอนดันเต้เล็งเห็นความชุลมุนนี้เป็นช่องทาง เขาเร่งฝีเท้าเป้าหมายคือประตูกระจกสารพัดสี   ตลบผืนพรม  ดึงประตูลับและลงไปชั้นใต้ดินเห็นหม้อปรุงยาตั้งไว้เรียงราย นำ้ยาเหล่านี้ส่งกลิ่นที่มีเอกลักษณ์แตกต่างกันจนกลิ่นตีกันอบอวล  ตู้กระจกเก็บสารพัดเครื่องปรุงแต่ละชนิดติดป้ายบอก  โต๊ะหินตัวยาว  โกร่ง   ตาชั่ง  อุปกรณ์ปรุงยามากมายล้นโต๊ะ  ไต่ลงไปห้องด้านล่าง ห้องโล่งๆสีขาวสะอาดเตียงคนไข้ตั้งเรียงราย  เด็กผู้หญิงคนนึงยังนอนหลับอยู่   สุดห้องมีบันไดพาดขึ้น   ทางออก....

 

มุมห้องวางโต๊ะมีหนังสือและกระดาษกองทับ   ชั้นหนังสือพิงกำแพง   ตำราเล่มเก่าแก่เกือบรุุ่งริ่งเปิดค้างไว้บนโต๊ะ  แอนดันเต้หยิบมันขึ้นมา  ในตำราเขียนด้วยหมึกสีแดงเลือด  ภาษาครีเซียส...  เขายืนอ่านคร่าวๆ  สูตรนำ้ยาเพื่อการต่างๆ   เพราะบนสมุดอีกเล่มมีรอยเขียนพยัญชนะเรียว  พยัญชนะอิ   พยัญชนะตง   พยัญชนะคิสลับไปกับเส้นประทั้งเล่ม   บางทีอักษรแปดตัวนี้ก็รวมเป็นประโยคได้  ทว่าใจความก็ยังไม่สมบูรณ์อยู่ดี  คุณท่านแองโกลพยายามถอดความหมายทั้งที่รู้จักภาษาครีเซียสแค่แปดตัวอักษร  แต่แอนดันเต้เรียนภาษานี้ตั้งแต่จำความได้ แอนดันเต้นั่งลง  เร่งมือเติมคำในรอยประเป็นภาษาสามัญให้ไวที่สุด   ขีดฆ่าคำแปลเก่าที่เดาผิด  ใส่คำแปลที่ถูกต้องลงไป  จนเวลาล่วง  เขามั่นใจว่าต้องไปได้แล้ว  จึงเขียนโน๊ตหน้าสุดท้ายที่ตนเพิ่งทำเสร็จว่าที่เหลือจะแปลและส่งมาให้ทีหลัง  เขียนเสร็จก็ลุกขึ้นยืนเอาคัมภีร์ซุกหลังผ้ากันเปื้อน  คัมภีร์ที่หนาสองนิ้วกว่าจึงซ่อนลำบาก     ได้ยินเสียงข้างบนเพดาน  สบตาแป๋วแหววกับเด็กหญิงที่ตื่นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

 

"  แอบขโมยของคุณหมอนิสัยไม่ดี  "

 

"  อยากโดนฆ่าทิ้งเหรอจ๊ะ  แม่หนูน้อย  "

 

"  ไม่กลัว  คุณหมอเก่งป่วยแค่ใหนก็รักษาได้  "

 

"  ตายน่ะ  ให้อะไรก็รักษาไม่ได้หรอก   เชื่อเถอะ  เดี๋ยวจะสาธิตให้ดูก็ได้  "   

 

"  คุณหมอเร็วๆค้า   ขโมยจะฆ่าหนูแล้วววว  "    เจ้าหล่อนแหกปากลั่น   เสียงกึกกักบนเพดานแว่วๆ   สาวใช้จำแลงวิ่งปีนขึ้นบันไดดันฝาท่อออก  โผล่หัวออกไปดูว่ามีใครอยู่หรือเปล่า  ถึงมีก็ต้องเผ่นขึ้นไปล่ะ  เขาหันไปทำหน้ายักษ์ใส่เด็ก

 

"  ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ  " เด็กหญิงแล่บลิ้นปลิ้นตาให้ เขาพรวดพราดออกมา   สู่พุ่มดอกไม้ใจกลางสวน   กอดคัมภีร์  วิ่งเลียบหลังแนวพุ่มไม้ดัดแต่งสวนป้องกันคุณท่านโผล่ขึ้นมามองเห็น  อันดับต่อไปคือวิ่งหาอีวองแล้วรีบบินหนีไปซะ  เขากลับไปเอาสัมภาระที่มีกระจกวิเศษ  ดึงคัมภีร์ออกมายัดรวมในกระเป๋า  เอากระเป๋าใส่ตะกร้าผ้า  ออกไปเก็บผ้าปูที่นอนมาคลุมบนตะกร้า  วิ่งร่อนหาอีวอง  ปากตะโกนเรียกไปด้วย อีวองส่งเสียงตอบว่าทางนี้  คลานออกมาจากใต้ตู้  

 

"  โอ๊ย  เกือบได้บินหนีออกไปเเล้วใหมล่ะ  แล้วค่อยกลับมารับท่านตอนทำใจได้  "  

 

"  ดีแล้วล่ะ  เราจะไปกันแล้วตอนนี้  เตรียมบินเลย  แอนดันเต้จับอีวองยัดใส่ตะกร้า วิ่งไปหาหน้าต่างที่ใกล้ที่สุด

 

"  เดี๋ยวก่อน  "    เสียงหนึ่งเรียก  แอนดันเต้ตัวแข็งหันไป   พอลลีนกอดอกตรงตีนบันได

 

 

 " ฉันรู้ความจริงหมดแล้วนะ "  พอลลีนกอดอกตรงตีนบันได ยิ่งรู้ยิ่งต้องรีบหนี เดี๋ยวจะโดนฟาดหัวจนสลบแบบขโมยในการ์ตูนซีเอ็น   แต่พอลลีนกำม้วนกระดาษหลวมๆในมือขวา ไม่ใช่ไม้หน้าสาม  ค่อยโล่งอกหน่อย

 

"  ขอโทษนะที่โกหกมาตลอด  "    แอนดันเต้วิ่งขึ้นบันไดต่อไปเรื่อย  พอลลีนตามมาวิ่งข้างๆ..

 

"  ฮื่อ  ไม่เป็นไร  เธอตัดสินใจดีแล้วเหรอ  "

 

"  คงอยู่ช่วยงานพี่พอลลีนต่อไปไม่ได้แล้ว ขอโทษนะ  "   

 

"  อะไรกัน  เธอจะไปแล้วเหรอ  "   อ้าว!!  ไปสิครับ

 

"  ....................  "

 

"  ไม่เป็นไร  คราวนี้ เธอตัดสินใจถูกแล้ว  ไปตามทางที่ดีของเธอเถอะ  อย่ามาจมปลักกับงานสาวใช้เลย  "    แอนดันเต้วิ่งต่อไป  ยังไม่ได้พูดอะไร

 

"  ไปแล้วอย่าลืมกันนะ  "

 

" แน่นอน  พี่พอลลีน  ถูพื้นไปเรื่อยๆก็เพลินดีเหมือนกันนะ  "

 

"  ฮ่าฮ่า  เกิดมาคงไม่เคยทำเลยสิ  ทนไปเถอะ  ถึงเจ้าบ่าวจะไม่หล่อแต่บิซซาร์น่ะมั่งคั่งจะตาย  ขุมทรัพย์แซฟไฟต์เชียวนะ  เป็นเจ้าหญิงถึงจะถูกจับคลุมถุงชนก็คงทำอะไรตามใจชอบมากกว่าสาวใช้ล่ะ  "    แอนดันเต้เบรคเท้ากระทันหันแทบหน้าทิ่ม  หันขวับคอแทบเคล็ด  พอลลีนคลี่กระดาษในมือออกโชว์  โป้สเตอร์รูปเหมือนเจ้าหญิงแอนดันเต้ในชุดงานหมั้นสีชมพู  รูปวาดแค่ใบหน้าลงมาสุดช่วงอก  พอลลีนอ่านข้อความกำกับข้างล่างภาพ  

 

"  เจ้าสาวบิซซาร์ถูกลักพาตัว    หากผู้พบเห็นเเจ้งเบาะแสมาที่เมืองบิซซาร์หรือช่วยเหลือพานางกลับมามีรางวัลอย่างงาม..   

 

" แล้วถ้ากลับไปเธอจะบอกบิซซาร์ว่าไงล่ะ  ในเมื่อเธอหนีมาเองนี่นา  จะบอกว่าหลบจากโจรมาได้งั้นหรือ  "   แอนดันเต้มองโป้สเตอร์แบบพูดไม่ออก   พอลลีนยื่นให้เพื่อนใหม่ไม่กี่วันรับไปดู  แอนดันเต้อุ้มตะกร้าผ้าไว้อกซ้าย  มือขวาชูโปสเตอร์  หน้าในภาพวาดเหมือนเป๊ะๆราวส่องกระจกด้วยฝีมือจิตรกรเอก

 

"  พี่พอลลีนไปเอามาจากใหน  "

 

"  ทหารแบล็คอาวน์เดินเเจกตามคฤหาสน์เมื่อสามวันก่อน  เผอิญพี่สุมๆไว้กับกองใบปลิวยังไม่ทิ้ง  มันล่วงลงมา เห็นอีกครั้งเลยจำได้ "   พอลลีนยิ้มแฉ่ง    ทันใดนั้นหัวก๊อตซิล่าก็ดันผ้าคลุมตะกร้าลอดโผล่ออกมา  

 

"  เร็วๆซี่  ข้าอยากบินจะแย่อยู่แล้ว  " พอลลีนกรี๊ดลั่น  ผงะหงายหลัง  ดีที่แอนดันเต้คว้ามือไว้ทัน  เธอเข่าอ่อนรูดตัวลงนั่งโดยสวัสดิภาพบนบันได  

 

"  กิ้ง...   กิ้ง...    กิ้ง...  "    จงเติมคำในช่องว่างให้สมบูรณ์"  .... ก่ายักษ์พูดได้    ไปก่อนนะพี่พอลลีน  " สู่ดาดฟ้า  แอนดันเต้วางตะกร้าลงอีวองกระโดดออกมาอย่างอิสระเสรีหลีกให้แอนดัันเต้ดึงกระเป๋าออกมา   ทันใดนั้นสาวใช้สิบสี่คนกับนายท่านแองโกลผู้กำโปสเตอร์ไว้เปิดประตูผางวิ่งเข้ามา   และเด็กหญิงบนเตียงก็ชี้ตัวแอนดันเต้

 

"  คนนี้ล่ะค่ะ  ที่ขโมยหนังสือคุณหมอไป  "

 

"  ฉันเห็นที่เธอเขียนแปลไว้ให้แล้ว  เธอเก่งนะที่รู้ภาษานี้  "

 

"  ขอบคุณครับ   ขอโทษเรื่องคัมภีร์จริงๆ  ถ้ามันเป็นของท่าน  "

 

"  มันไม่ใช่ของฉันหรอก    พี่ชายฉัน  เอ็ดมันต์น่ะ  ยึดได้จากปิศาจพวกนึง  แล้วฉันก็แอบเอามา  ป่านนี้เขาลืมคัมภีร์เล่มนี้ไปแล้ว  กิ้งก่าตัวนั้นใช่ตัวเดียวกับเมื่อกี้รึเปล่า  รึว่าเป็นอีกตัวที่ใหญ่ขึ้น  "

 

"  ตัวเดียวกันละครับ  " กิ้งก่ายักษ์นามอีวองขยายตัวราวกับจะอ มันกลายร่างเป็นมังกรเต็มตัว  และคู้ขาให้แอนดันเต้ขึ้นคร่อมขี่  

 

"  ว้าว  อยากได้สูตรนำ้ยาลดขยายตัวได้แบบนี้จัง   ฉันอยากได้มังกรแบบพกพามั่ง  เผื่อเอาไว้เป็นเพื่อนสาวๆเค้า   เค้าจะได้ไม่เหงา   " สาวใช้คนนึงกระซิบว่าอย่าเลยค่ะ   แต่แอนดันเต้วางแผนว่าจะขอสูตรจากเลอเซลไว้ซะแล้ว   

 

"  ว้าย  "    แอนดันเต้รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงร่างกายของตน   แอนดันเต้จากไป   แอนนูร่ากลับมาร่างเดิมแล้วสินะ

 

"  นี่เธอคงใช้ร่างนี้หนีการแต่งงานสินะ  "    พอลลีนวิจารณ์  แอนนูร่ายิ้ม  ส่วนคุณท่านตบมือให้

 

"  ยอดเยี่ยม  "   มังกรโผบินขึ้นฟ้า  คนข้างล่างโบกมือให้   คุณท่านแองโกลตะโกนก่อนจะลับหายจากกันว่า

 

"  อย่าลืมแปลส่วนที่เหลือส่งมาให้ด้วยนะ  "    แอนนูร่าโบกตอบ    คงเพราะสาวใช้อยู่ในสังคมเมืองที่ต้องห้ามเวทมนตร์  ซำ้ยังมีเจ้านายทำงานในพระราชวัง   พอได้เห็นอะไรแปลกมหัศจรรย์จึงตื่นเต้น  โดยเฉพาะคุณท่านแองโกลผู้หลงไหลเวทมนตร์ทางด้านนำ้ยาเป็นพิเศษ   หัวขโมยผู้โชคดีบินออกมาหน้าตาเฉยต่อหน้าต่อตาเจ้าบ้าน  แถมเจ้าบ้านยังโบกมือลากับมังกรบินมาเรื่อยๆ  บ่ายหน้าสู่บิซซาร์   

 

"   บิซซาร์ทำชั้นขายหน้าชะมัด   ถึงขนาดทำใบปลิวรูปชั้นไปแจกตามบ้าน    ตอนนี้ฉันเป็นผู้ชายไปแล้ว...  ขืนกลับบิซซาร์ทั้งอย่างนี้มีหวังช็อคกันทั้งตระกูลที่เจ้าสาวเป็นผู้ชาย      ลงจอดก่อนเถอะอีวอง  เหลือเวลาอีกสองวันคงกลับเป็นผู้หญิงได้   หวังว่าเลอเซลจะหาวิธีทัน  "

 

"   เลอเซลเก่งมาก  เจ้าชายนอนพระทัยได้เลย  " อีวองกำลังร่อนลงหาสถานีมังกรประจำเมืองวู้ดเดนท์ฮาร์ท  จอดลง  มันลากับเขาแค่ตรงนั้นเพื่อเอาคัมภีร์กลับไปให้แม่มด   เจ้าชายแอนนูร่าเปิดโรงแรมชั่วคราวหวังนอนให้เต็มอิ่มพักร่างกายที่อดนอนจนเพลีย   เสียงแมลงร้องดังจากในกระเป๋า   แอนนูร่าล้วงกระจกออกมา  

 

"  เลอเซล  อีวองกำลังเอาคัมภีร์ไปให้ท่านนะ  ส่วนข้ากลายร่างเป็นผู้ชายไปแล้ว    รู้ใหมข้าเจออะไรมา  คุณท่านแองโกลน้องชายเคานต์เอ็ดมันต์รักษาคนด้วยนำ้ยาเวทมนตร์ด้วย  เขาสนใจวิธีย่อขนาดมังกรด้วย ข้าอยากให้ท่านได้พบกับเค้าจัง  "

 

"  เจ้าชายแอนนูร่า  คุยกับพระมารดาก่อนนะ  "    เลอเซลส่งกระจกให้เเม่เขา  ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายอยู่นะ  เลอเซลลืมไปรึเปล่าว่าเรื่องนี้ต้องปิดเป็นความลับ  แต่พระราชินีที่โผล่เข้ามายิ้มกว้าง   ฉากหลังที่ผ่านกระจกวูบนึงบอกให้รู้ว่าแม่อยู่ที่มิราฌบน"  ดีจริงๆที่ลูกแม่ไม่ได้เป็นผู้หญิงไปเลย  ต้องขอบคุณเลอเซล  "    แม่พูดเหมือนรู้มาก่อนหน้านี้  ท่าทางก็ไม่ได้โกรธอะไรด้วย  "  ถ้าผมกลับคืนเป็นผู้หญิงเมื่อไหร่  ผมจะกลับบิซซาร์ไปหมั้นเลยนะครับ  ผมไม่เถลไถลแน่นอน  ฮะ ฮะ "

 

"  อย่านะแอนนูร่า  อย่าเพิ่งกลับมา   ตอนนี้อยู่โรงแรมอะไร  "    แอนนูร่าบอกชื่อโรงแรมไป   

 

" อย่าออกจากโรงแรม  โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เปลี่ยนเป็นผู้หญิงจนกว่าเลอเซลจะเอานำ้ยาคืนร่างไปให้ถึงห้อง   สัญญากับแม่ได้ใหม  "   แม่คงห่วงเรื่องมือสังหารตามล่าเขาอยู่

 

"  ได้ครับ  "

 

"  สัญญาสิ  "

 

"  ผมสัญญาครับ  "

 

"   แม่รักลูกนะ  พ่อก็รักลูก  แม่รู้  "    แม่จูบลงบนผิวกระจกแอนนูร่าลูบผมเขินๆ  การติดต่อจบลงเพียงเท่านั้น  เจ้าชายแอนนูร่าขลุกอยู่แต่ในห้อง  ลงมากินอาหารเฉพาะที่ล้อบบี้ในโรงแรม  จนล่วงเข้าวันถัดมา   เสียงกริ่งไฟใหม้แผดร้อง  ทุกคนวิ่งลงมาอลหม่านชนกันไม่สนใจใครเพื่อจะเอาตัวเองรอดจากมฤตยูพระเพลิง  แอนนูร่าคว้าเสื้อคลุมมีฮุคกันพลาดวิ่งลงมาด้วย  ทหารคอยโบกมืออยู่หน้าประตูต้อนให้ทุกคนวิ่งออกไปหาทหารอีกกลุ่มข้างนอกโรงแรมซึ่งตะโกนบอกให้ทุกคนวิ่งตามมาเป็นระยะ  แอนนูร่าแหงนขึ้นดูตึก  ไม่มีควัน  ไม่มีสัญญาณจากพระเพลิง  รึว่ายังใหม้ไม่ถึงใหนนะ   ทหารหลายคนวิ่งสวนขึ้นตึกไปขณะพวกเขาที่ลงมาเรียบร้อยวิ่งตามทหารที่เกลื่อนเมืองไปหมดทั้งวิ่งนำหน้ากลุ่มและต้อนล้อมจากข้างหลัง   ประชาชนจากตึกรามร้านรวงข้างทางก็ถูกต้อนวิ่งมาทางทิศเดียวกัน  

 

"  ใหนล่ะไฟใหม้  เกิดอะไรขึ้น  "

 

"   ทหารให้พวกเราไปใหน  "

 

"  บ้าเอ้ย  ฉันยังไม่ล้างสบู่ออกจากตัวเลย  "

 

"  ให้พวกเราวิ่งไปถึงใหนเนี่ย  "    คำตอบคือจตุรัสใจกลางเมืองหน้าพระราชวัง เนืองแน่นเเออัดไปด้วยประชากรซึ่งถูกต้อนมาวิธีเดียวกัน   ฝ่ายที่มาถึงก่อนตะโกนซักถาม  วิจารณ์สถานการณ์  คาดเดา  แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเซ็งแซ่   ทหารจัดแถวเป็นระเบียบล้อมจตุรัส    มังกรประทับตราทัพเซียนหมอบนิ่ง  การปรากฏตัวตนของมันคือหัวข้อสนทนาอันดับหนึ่ง มันมีขนาดตัวที่ใหญ่ยักษ์ได้เศษหนึึ่งส่วนห้าพระราชวังเบื้้องหลัง หลายคนเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเช่นเดียวกับแอนนูร่าฟังจากเสียงฮือฮารอบกาย  เหนือมังกร  บุรุษชราทีชาวเมืองวู้ดเดนท์ฮาร์ทเห็นต้องทำความเคารพทันทีเพราะรู้ว่าเขาคือพระราชาผู้ปกครองอาณาจักรวู้ดเดนท์ฮาร์ท   คนต่างเมืองพลอยทำความเคารพตามๆกัน  เซียนปราบวัยกลางคนยืนด้านหลังเยื้องๆข้างพระองค์      พระราชาตรัสเสียงดังกระหึ่มด้วยอำนาจเวทมนตร์

 

"  ข้าต้องขออภัยที่เรียกรวมตัวฉุกเฉิน  เชื่อว่าหลายคนต้องตามทหารมาทั้งที่ไม่พร้อม  ทั้งชาวเมืองของข้าและผู้ผ่านทาง  เนื่องจากมีโองการด่วนจากมหาเวทย์เลโอนาร์ทต้องการจะกล่าวไปถึงทุกคน   โดยผู้นำโองการ  เซียนปราบท่านนี้  

 

"  พระราชาก้าวถอยหลบให้เซียนปราบก้าวออกมา   ประกาศดังก้องกระหึ่มจนปวดหู  ราวกับประสงค์ให้ถ้อยโองการขจรไปถึงเขตชายแดน 

 

 "    ก่อนอื่นผมต้องรายงานว่า   ขณะนี้พื้นที่เขตแดนอาณาจักรมิราฌมหาเวทย์ประกาศเป็นพื้นที่หวงห้าม   การขนส่งสินค้าทางเรือท่าเรือมิราฌจะยกเลิกไม่มีกำหนด  ให้เปลี่ยนไปใช้ท่าเรืออื่นแทน และห้ามอยู่อาศัยทำการใดๆบนพื้นที่ทุกประการ  เนื่องจากเราได้ตรวจพบเรือผีหลบซ่อนเร้นกบดานอยู่ที่นั่น!!  เป็นแหล่งซ่องสุมกำลังพลปิศาจร้าย  นำโดยเจ้าแผ่นดินเสียเอง   จากนี้ไปอาจมีพลเมืองมิราฌลี้ภัยมายังเมืองอื่นๆ  ก็ขอให้อย่ารังเกียจหวาดกลัว  เนื่องจากหน่วยเซียนปราบตรวจสอบคัดกรองพลเมืองมิราฌหาปิศาจเป็นรายบุคคลแล้วก่อนปล่อยตัวออกจากพื้นที่กักกันชั่วคราว   และผู้นำแคว้นบิซซาร์ผู้สนับสนุนเรือผีอย่างลับๆ  จะมีการเปลี่ยนตระกูลผู้ปกครองเมือง  โดยผู้ปกครองเมืองตระกูลบิซซาร์และผู้ปกครองเมืองตระกูลมิราฌมีความผิดในข้อหาซ่องสุมเป็นกบฏต่อแผ่นดินรวม  และร่วมปกปิดช่วยเหลือปิศาจอันเป็นอาญาแผ่นดิน  จะต้องรับสำเร็จโทษตามกฏหมายคือประหารชีวิตทายาทผู้สืบสันตติวงศ์และผู้ร่วมนามสกุล  "   ราชาวู้ดเด้นท์ฮาร์ทปีนจากมังกรลงมา   กล่องเหล็กสีดำใหญ่โตบนหลังมังกรเปิดออกโดยทหารลึกลับต่างเครื่องแบบ   ตระกูลบิซซาร์กลุ่มใหญ่ถูกคุมตัวออกมาสู่สาธารณชน  มีทั้งเด็กแบเบาะในอ้อมอกแม่  เด็กอายุไม่เกินสิบปี   คนหนุ่มสาวแข็งแรง  แม้กระทั่งผู้เฒ่าชรา  ที่เป็นสตรีก็รำ่ไห้  ที่เป็นบุรุษก็เงียบซึม   แต่ความหวาดกลัวมัจจุราชล้วนฉาบฉายในแววตาถ้วนทุกคน  พวกเขายังสวมเครื่องแต่งกายเดิม และถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือสีม่วง  อดีตประมุขแห่งบิซซาร์และโอรสของพระองค์   ว่าที่เจ้าบ่าวของเจ้าหญิงแอนดันเต้อยู่หน้ากลุ่มกัดฟันร้องไห้  ทหารลึกลับซึ่งก็คือเพชรฆาตเงื้อดาบใบกว้างขึ้น  เหวี่ยงลงฉับตัดศีรษะเหล่านั้นกระเด็นทีละหัวสองหัว   คนข้างแอนนูร่าร้องอี๋   สะดุ้งปิดตา  เกิดภาพกลุ่มคนคอกุดนั่งรวมกันบนหลังมังกรดูน่าสยดสยองชวนคลื่นเหียน   โลหิตพรวดพุ่งออกจากคอดังสายนำ้พุสาดต้องเครื่องแบบเพชรฆาต   เปรอะเปื้อนกายนักโทษไหลเจิ่งนองพื้นกระเบื้องสีเขียวมุก  สีพื้นราชวังบิซซาร์...

 

"  ราชวงศ์บิซซาร์รับโทษประหารเมื่อสิบหกนาฬิกาของเมื่อวาน ต่อหน้าประชาชนชาวบิซซาร์ทุกคนจะเป็นสักขีพยาน  ผู้ใดให้ความช่วยเหลือปิศาจในทุกกรณี    นี่คือโทษทัณฑ์สำหรับคนผู้นั้น ประหารทั้งตระกูล...  "   ซากศพเหยื่อประหารหมู่เลือนเป็นควันพุ่งขึ้นสูงพร้อมกันกับกล่องดำลึกลับสลายวับไป   มันคือบันทึกภาพเหตุการณ์ย้อนหลังโดยอำนาจเวทมนตร์  เรือมิราฌที่มองจากมุมมองเบื้องบน ฉายขึ้นกลางอากาศเหนือเซียนปราบ  กองทัพมังกรตราเซียนปราบบินกันมืดฟ้ามัวดิน   ทหารมิราฌที่เห็นเป็นจุดเล็กวิ่งกันวุ่นเข้าประจำปืนใหญ่  ปล่อยลูกปืนยิงระดมขึ้นสกัดใส่ผู้บุกรุก   มังกรล่วงใส่หลังคาเรือนกราว  มังกรหลายตัวพ่นลูกไฟเวทมนตร์ขณะพุ่งโฉบลงไปหา   ภาพถูกแสงสีและควันใหม้กลบวิสัยทัศน์  กองทัพเซียนปราบในเกราะมนต์ขี่มังกรบินมาสมทบ  มังกรยักษ์ลูกไฟจากปากมันก็ยักษ์ตาม ร่อนลงไปหาบ้าง  เซียนปราบกระโดดจากหลังมังกรลงไปเองบ้าง  ล้วนมีอาวุธประหลาดในมือ   ทันใดนั้น  เรือเมืองก็ปล่อยรัศมีสีรุ้งอาบเรือ  มังกรบนฟ้าโดนกรอบรัศมีแผดเผาร้องสนั่นหวั่นไหว   จนบางตัวต้องบินถอยมาสูงลิบ บินวนเวียนคุมเชิงอยู่อย่างนั้น  ลูกไฟเวทมนตร์  ไม่อาจทะลุผ่านม่านบาเรียไปได้   ได้แต่ระเบิดอยู่ระยะแค่นั้น  แต่ระเบิดจากทหารข้างล่างทะลุขึ้นมาต่อเนื่องโดนมังกรบางตัวเข้าจังๆ  มันแผดร้องบินตกลงไปใหม้บนม่านบาเรีย   เซียนปราบในเกราะมนต์กระโดดลงไป   ร่างในเกราะมนต์แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ  เลโอนาร์ทปรากฏกายบนความว่างเปล่า

 

"   เซียนปราบทุกคน   เลิกต่อสู้และออกมา นับถึงสิบ  จะระเบิดเรือนี้ทิ้งทันที   9  8  7   6     5     4      3       2       1   " ไม่มีเซียนปราบผู้ใดบินออกมาซักคน    เลโอนาร์ทร่ายอักขระยาวเหยียดเป็นตาข่ายแหทอดลงไปที่หัวเรือ  มันทะลุม่านบาเรียหล่นลงไปสามรอบ  จอมมหาเวทย์ส่งสัญญาณให้กองทัพบินกลับ   ฝูงมังกรบินเฟี้ยวออกมา...    ส่วนหัวเรือระเบิดลุกใหม้ดังตูมสนั่น    ห้อยร่องแร่งกลางอากาศ   บาเรียดับวูบลง   ก่อนจะล่วงใส่ผิวนำ้ตูมใหญ่   คลื่นมหึมาสาดโถมหาฝั่ง   ประชาชนร่วมกับทหารมิราฌกำลังต่อสู้ขับไล่ทหารต่างเมืองฝ่ายบุกรุกพยายามรวบรวมควบคุมพวกเขาถูกคลื่นพัดกระเด็นกลืนหายในสายนำ้ กองทัพมังกรตราเซียนบินประกาศชัยชนะอยู่เหนือน่านนำ้  คลื่นที่โซมซัดคล้ายกระฉอกออกมายังจตุรัสวู้ดเดนท์ฮาร์ท   ฝนตกซู่ลงมาในจังหวะกำแพงคลื่นโถมซัดสู่หาดพอดีเหลือเชือ    เซียนปราบผู้นำโองการยังยืนกลางสายฝน  เร่งทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จลุล่วงไป  

 

"   อย่าถูกปิศาจครอบงำหลอกล่อจนตกเป็นเครื่องมือแก่การเติบโตของเผ่าพันธุ์มัน  หากพบเบาะแส  ให้แจ้งทหารของเมืองนั้นๆตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง  และสุดท้าย   ผู้ที่มีความเกี่ยวข้องในเรื่องนี้!! รวมทั้งสายเลือดเชื้อพระวงศ์บิซซาร์และมิราฌที่หลบหนีไปได้ ทางการจะติดตามล่ากลับมารับโทษทัณฑ์ตามกฎหมาย      ขอบคุณสำหรับการสละเวลามา  "    มังกรยักษ์กระพือปีกจนเม็ดฝนกระเด็น  บินจากไป  ประชาชนแตกฮือวิ่งหลบฝนทั้งที่เปียกจนชุ่มไปแล้ว  นำ้บนหน้าแอนนูร่าปะปนทั้งฝนและนำ้ตา  อุณหภูมิอันอบอุ่นคุ้มกันจากอากาศดูจะระเหิดจากกาย   ทิ้งไว้แต่ความหนาวเยือกเย็นดำดิ่งปั่นป่วน  โชคดีที่คว้าฮุ้ดติดมาเพราะแอนดันเต้กลับมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ระหว่างยืนชุมนุม  เขาวิ่งเหยียบบ่อนำ้ขังฝ่าฝนกระหนำ่จนถึงโรงแรม   ทหารแบ่งมาเฝ้าทรัพย์สินอาคารระหว่างประชาชนไปชุมนุม  "  เย้   "    ชายผู้ออกจากโรงแรมทั้งสบูู่ดีอกดีใจ  วิ่งเริงร่่าในสายฝนกลับมา   "   กลับถึงห้องไม่ต้องอาบนำ้ต่อแล้ว  เปลี่ยนเสื้อผ้าได้เลย   ต้องขอบคุณคนเขียนที่บันดาลให้ฝนฟ้าตก   ขอบคุณคร้าบ  "     ยินดีคร้าบ  แต่กลับมาอาบนำ้อีกรอบดีกว่านะ  เพื่อความสะอาดจริงๆและเพื่อสุขภาพที่ดี  อย่าลืมกินยาแก้หวัดดักไว้ด้วยนะครับ พนักงานหลังเคานเตอร์ที่วิ่งนำหน้ากลับมาพร้อมกัน  บ่นอู้กับชุดฟอร์มเปียกซ่ก  เช็ดคราบเครื่องสำอางค์ออกแต่ก็ยังไม่วายหยอกล้อกัน   แอนดันเต้กลับมาที่ห้อง  มือสั่นสะท้านเฝ้าแต่วาดสัญลักษณ์บนกระจกซำ้ไปซำ้มา  ภาพสะท้อนในนั้นคือหญิงแปลกหน้ากำลังร้องให้    

 

"  ได้โปรดเลอเซล  ติดต่อฉันที  "    เขาเฝ้าทำซำ้ไปซำ้มาอย่างบ้าคลั่งแม้จะไร้ปฏิกริยาใดๆเกิดขึ้น  คืนนั้น   แอนดันเต้ติดต่อแม่มดเลอเซลไม่ได้เลย   เจ้าชายนั่งชันขาหลังพิงขอบเตียง  มือกุมกระจกจนขาวซีด  ภาพเรือมิราฌระเบิดลุกใหม้จมหายลงสู่น่านนำ้ยังประทับแน่นในมโนสำนึก    

 

"  เจ้าชายแอนนูร่า  " กุล ปิศาจความฝัน   เจ้าก้อนเมฆหนาฟูฟ่องอุ้มเขาลงในห้องเครื่องมิราฌ  แม่เขาส่งกระจกพกคืนเลอเซล  พ่อนั่งเขียนจดหมายบางอย่าง   เช่นเดียวกับอาจารย์เขา  พื้นใต้เท้าสะเทือน ทุกสรรพสิ่งสั่นคลอนเป็นระยะ เดี๋ยวสั่น เดี๋ยวหยุด   คนอื่นๆในห้องเดินหายเข้าไปในกระจกบานสูง  เมื่อทั้งห้องเหลือพระราชา  พระราชินี  อาจารย์ฟิลลิป   เลอเซล  และขุนนางบางคน   แอนนูร่าทักแต่ไม่มีใครสนใจเขาทั้งสิ้น

 

"   ผมอยากให้คุณหนีไปซ่อนในกระจกด้วย  โรส   เพื่อลูกของเรา  "    พระราชาตรัสกับชายาพระองค์"  แอนนูร่าจะปลอดภัยใช่ใหม   พี่ฟิลลิป   "    พระราชินีตรัสถามอาจารย์

 

"  แน่นอน  คุณโรส     "

 

"  ผมอยากให้คุณไปกับเลอเซล   เพื่อผม  "

 

"  ไม่   ฉันอยากอยู่กับคุณ ในบ้านของเรา แจ็ค  "

 

"  โรส  "

 

"  แจ็ค  "     แจ็ครวบโรสมากอดแน่น..Every  night  in  my  dreamsI  see  you.  l  feel you.  that is now  l Know  you  go on...       เรือมิราฌจะล่มแล้ว   ผู้ชายสองคนช่วยกันห่อกระจกด้วยผ้าผืนใหญ่  ประคองวางบนหลังมังกร   ผูกยึดให้แน่นหนา    แม่กอดเลอเซล  พูดอะไรบางอย่าง   พ่อกับอาจารย์มอบจดหมายให้แม่มดเฒ่า  

 

"  ฉบับนั้นด้วยรึเปล่ากระหม่อม  "    เลอเซลถามถึงกระดาษยู่ยี่บนโต๊ะ  พระราชาไม่ได้หยิบมันมาด้วย

 

"  ไม่ใช่   จดหมายจากเลโอนาร์ทจากวังล่างเมื่อสามวันก่อน  ส่งมาเตือนว่าเราไม่เคยส่งลูกสาวไปคัดเลือกเข้าหน่วยเซียนซักที  จะให้ส่งแอนดันเต้ไปคัดเลือกเป็นการส่วนตัว  "    พระราชาตอบ  ประตูฉุกเฉินบนพื้นห้องเครื่องเปิดออก   มันคือทางออกใต้ท้องเรือ    เลอเซลขึ้นควบคุมมังกรที่บรรทุกกระจกบินลงไป   

 

"  เจ้าชายแอนนูร่า  "    ลมพัดแอนนูร่าล้มหงายกับพื้น  เขาผุดลุกยืน     ...แอนนูร่าเห็นทุกคนบนเรือ  กุล  ปิศาจความฝันยืนอยู่เบื้องหลัง  และพ่อแม่ยืนเบื้องหน้าเขา  อากาศรอบกายมีแสงตะวันจ้าและคลื่นลมแรง  แอนนูร่าก็ยืนตรงนั้นด้วย  มิราฌไม่เคยมีท้องฟ้าสดใสเช่นนี้มาก่อน   สายลมเย็นชื่นเคล้ากลิ่นไอเกลือ  สภาพเรือเหมือนพายุเพิ่งผ่านไป  เสียหายเล็กน้อย  แค่ข้าวของกระจัดกระจาย  ใช้เวลาประมาณสามสี่วันฟื้นฟูทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทางดุจเดิม  ทุกคนก็ไม่รอช้าแบ่งงานกันทำ   

 

"  ผมกลับบ้านแล้ว  ผมกลับมาแล้วฮะ  "   พ่อวางมือบนใหล่เขา   ยิ้มละไม    ความร้อนในอุ้งมือ  แอนนูร่ามองใบหน้าสุขุมใจดีที่เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นน่าเชื่อถือเก่าๆ  ความร้อนที่บ่าปลุกเขาขึ้น  เขานอนคู้หมอบแทบพื้น เสื้อผ้าแห้งคาตัว กระจกหลุดจากมือห่างออกไป   ฝัน...   เวทมนตร์ทำให้ทุกสิ่งเป็นเรื่องลวงตา  ผิดเพี้ยน  เขาลุกขึ้น  ใจมุ่งจะกลับมิราฌ  เจ้าชายคลุมหมวกขณะเดินปะปนกับฝูงชน   

 

"  ไปมิราฌ  "    เขาบอกกับรถม้ารับจ้าง    เจ้าของขมวดคิ้ว   

 

"  นี่น้องสาว   ตกข่าวหรือจ๊ะ  มิราฌเพิ่งถูกปิดไปแหม่บๆ  " แอนนูร่ากลืนนำ้ลาย   ข่าวเมื่อวานคือความฝัน   ภาพในฝันอาจจะเป็นจริง ใครจะไปรู้  เหมือนที่เขาเกิดมาเป็นผู้ชาย  แต่ชายคนนี้เรียกน้องสาว

 

"  ผมมีความจำเป็นต้องรีบไปครับ  "

 

"  ก็ได้  ไม่รู้จะไปทำไม   คนมิราฌติดด่านคัดกรองตรวจสอบปิศาจ  พยายามอพยพหนีออกมาจะตายอยู่แล้ว  แค่ส่งในละแวกพอนะ  "

 

"  อือ  "    แอนนูร่าก้าวขึ้นรถม้า

 

"  ไปหาญาติเหรอ  "

 

"  อือ  "

 

"  เป็นโชคร้ายหนอ  มิราฌเมืองก็เล็กไม่น่าคิดทำการใหญ่เลย  ประชาชนเดือดร้อนกันหมด  เดี๋ยวจะเร่งให้จะได้ทันเจอญาติก่อนจะอพยพไปใกล  " บ่นงึมงัม    ลมแรงพัดพาผ้าคลุมล่วงจากศีรษะ     สารถีรับจ้างชะงักกึก

 

"  เจ้าหญิงแอนดันเต้!!  "    แอนนูร่าเผ่นพรวดวิ่งออกมา  มือดึงผ้าคลุมแน่นกันปลิว  จึงได้รู้ว่าโปสเตอร์วันหมั้นได้ถูกนำไปแก้ไขข้อความใหม่ว่าเจ้าหญิงกบฏ   แอนดันเต้  มิราฌทองหนึ่งตันสำหรับผู้จับส่งมอบ  ทองครึ่งตันสำหรับผู้แจ้งข่าวนำไปสู่การนำจับ    ช่วยเหลือทุกกรณีประหารยกสกุล

 

ทหารกำลังนำโป้สเตอร์แปะตามกำแพง  อาคาร  ร้านรวง   แจกจ่ายให้พ่อค้าแม่ขายและคนข้างทางเก็บไว้ดู   แอนนูร่าก้มหน้าลงตำ่  เดินงุดๆไร้จุดหมาย  พยายามเลี่ยงทหารที่เดินขวักไขว่   เมื่อไหร่จะคืนร่างเดิมสักที...  เจ้าชายแอนนูร่าตกตำ่ลำบากถึงที่สุดในชีวิต   แม้แต่กลับไปโรงแรมก็ทำไม่ได้  เปิดโรงแรมใหม่ก็เป็นไปไม่ได้ เจ้าหน้าที่กวดขันคนที่สวมหมวกต้องเปิดหน้าก่อนทุกคน   ซื้ออาหารก็ถูกจับตามองอย่างลังเลและสนใจ   เธอมีค่าหัว...   ดีที่ยังหาซื้อได้บ้าง   แอนดันเต้นั่งรอในสวนเล็กๆลับตาคนมุมข้างโรงแรมเดิมรอกระจกส่งสัญญาณ   ครึ่งวันกว่ากระจกจะส่งเสียงนกร้อง  แอนดันเต้คว้าออกมา 

 

"   เจ้าชายยังอยู่บนห้องใช่ใหม  หม่อมชั้นจะไปหาเดี๋ยวนี้  " แอนดันเต้บอกทาง  ไม่นานเลย  หญิงชราในชุดคลุมเขียวหิ้วกระเป๋าเดินทางเดินมาทรุดนั่งข้างๆ   

 

"  ขออภัยที่กระหม่อมมาล่าช้าจนข้ามวัน   คนเดินทางทุกคนติดด่านตรวจจับเจ้าหญิงแอนดันเต้กันหมด  ทั้งชายแดน  สถานีมังกร  ทั้งคอกมังกรบริการ  มีทหารคุมเข้มงวดกวดขันมาก ไม่ให้มังกรหลุดลอดเข้ามาในเมือง  จะได้ตรวจเจ้าของได้ครบถ้วน สถานีมังกรเข้าวู้ดเดนท์ฮาร์ทคิวยาวมากจริงๆ  "

 

"  ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะเลอเซล  "

 

"  มีใครบางคนในบิซซาร์ทรยศ   เอาเข็มทิศวิเศษจากพระบิดาท่านที่มอบให้ราชาบิซซาร์เพื่อแลกเปลี่ยนกับบรรณาการเป็นแซฟไฟต์รอบแรกลอบส่งให้เลโอนาร์ท  เลโอนาร์ทคงให้คลังอาวุธเเกะกลไกมันผลิตขึ้นมาหลายอันนำทางกองทัพไปโจมตีมิราฌ  "

 

"  พวกเขาลงจากเรือเรียบร้อยแล้วใช่ใหม...  เขาไปแอบที่ใหน  "    แอนดันเต้กลั้นใจถามให้เหมือนคำถามทั่วไป

 

"  ตอนที่เรา  พระมารดาติดต่อกับท่านทางกระจก  พระราชินีลำเลียงคนไปซ่อนในมิติกระจกชั่วคราว  แต่สองพระองค์ไม่ยอมลงมา  พระราชาจะอยู่คุมเรือรับมือสู้กับกองทัพเซียน  ทรงฝากให้หม่อมชั้นเอานำ้ยามาให้เจ้าชายให้ไวที่สุดด้วย เพื่อความปลอดภัยของพระองค์ที่อยู่ทางนี้  ทรงฝากจดหมายถึงเจ้าชาย  "    เลอเซลล้วงจดหมายในสาปเสื้อคลุมยื่นให้    มือซีดรับมาเปิดอ่าน   ยังแอบหวังว่าผู้ปกครองเรือมิราฌจะบอกที่ซ่อนตัวและนัดไปพบกัน

 

"  แอนนูร่า   สิ่งที่เราปรารถนาคือให้ลูกอยู่อย่างสุขสบายและปลอดภัยเหมือนมนุษย์ธรรมดาพึงเป็น ได้เรียนรู้และสนุกสนานกับชีวิตตามช่วงวัย   เราอยากให้ลูกซ่อนตัวจากทุกสิ่งเป็นหนุ่มน้อยทั่วไปจนกว่าราชาริชาร์ดจะมารับลูก  เมื่อนั้นเขาจะปกป้องคุ้มครองลูกเอง   ขอให้ลูกดูแลตัวเองดีๆนะ  รัก  พ่อกับแม่  " แอนดันเต้กลั้นนำ้ตาแห่งความผิดหวังไม่อยู่   ความรู้สึกสิ้นหวังแสบร้อนแล่นพล่านไปทั่วกาย   เลอเซลยื่นจดหมายอีกครั้ง  มันซ้อนทับกันมาสองฉบับ  ฉบับหนึ่งซีนปิดเรียบสนิท  จ่าหน้าถึง  ร๊อก  ฮาร์วาร์ต  นามสกุลเดียวกับอาจารย์  และกระดาษที่พับไว้เฉยๆ 

 

"  ฉบับนี้เป็นของอาจารย์ท่าน  เขาไม่ยอมลงจากเรือด้วยเช่นกัน   ไปหาเขา   คนนี้เป็นญาติห่างๆของคุณฟิลลิป  เจ้าชายต้องอ้างตัวว่าเป็นลูกของอาจารย์  เขาจะรับหน้าทีี่ดูแลเจ้าชายต่อ  แม้แต่นิคมคุนทรีก็จะต้องมีเสี่ยงอันตรายมาถึงพระองค์  สองพระองค์ทรงหวังให้เจ้าชายศึกษาเล่าเรียนต่อไป  "   ในกระดาษที่พับไว้เฉยๆ  เขียนด้วยลายมือคุ้นตาของอาจารย์ใจความว่าให้เขาไปหาญาติห่างๆของอาจารย์ที่เมืองเซาท์สตาร์   ไปในนาม  อัลเบิร์ต  ฮาร์วาร์ต   ลูกชายอาจารย์ที่เสียชีวิตตั้งแต่สองขวบ  ส่งจดหมายปิดผนึกให้  ร๊  ฮาร์วาร์ต  แล้วเขาจะเข้าใจทุกอย่าง   ให้เปลี่ยนสีผมเป็นสีบรอนซ์ตามอาจารย์ด้วยเพราะเจ้าชายกับอาจารย์ก็ตาสีฟ้าเหมือนกัน  ส่วนท้ายของจดหมาย  อาจารย์อวยพรให้เขามีสติปัญญาและชัยชนะเหนืออุปสรรคทั้งมวล....    ตามด้วยที่อยู่โดยละเอียดของคฤหาสน์ฮาร์วาร์ต  เมืองเซาท์สตาร์  

 

 "  นำ้ยานั้นทำให้ร่างลวงคงอยู่จนกว่าจะพ้นสามเดือน  ไม่มียาอะไรถอนได้  แต่ขวดนี้จะระงับมันได้   "     มือเหี่ยวชราวางขวดจุของเหลวสีนำ้นมจางๆใส่มือบาง  มีขวดเล็กและขวดใหญ่อย่างละหนึ่ง  กล่องยาย้อมผม 

 

"  นำ้ยาแก้นี้จะทำให้เจ้าชายคืนร่างเดิมเป็นชายโดยสมบูรณ์ไปเลย   เจ้าชายระวังอย่าให้มีเรื่องกลั้นหายใจนานๆก็พอ    จนกว่าจะครบสามเดือน  " แอนดันเต้ดื่มนำ้ยาขาวนำ้นมทีเดียวหมดขวด  แอนนูร่ากลับมาอีกครั้งและจะอยู่กับเขาตลอดไป     เขาถอดหมวกฮู้ดออก  เลอเซลยิ้มกับผลลัพธ์ที่เห็น   แม่มดเฒ่าจับมือเจ้าชายแบออก   นิ้วยาวมีเล็บงองุ้มชี้ที่ขวดจิ๋วที่วางบนมือเจ้าชาย

 

"  ขวดนี้หม่อมชั้นเตรียมสำรองไว้ตอนฉุกเฉิน  เผื่อเจ้าชายจะกลั้นหายใจเรียกร่างลวงมาใช้งานให้กินยานี้คืน  ผลเห็นทันตาคืนร่างเดี๋ยวนั้น  " 

 

"  น่าเสียดายที่หม่อมชั้นไปส่งเจ้าชายไม่ได้   เพราะติดไปเอาคนมิราฌบนออกจากมิติกระจก   การล้อเล่นที่แสนอันตราย  เข้าบานใหนต้องออกบานนั้น  จากนี้ไป  เราจะยังติดต่อกันได้เสมอ  ด้วยกระจกพกพาบานนี้...  "

 

"  แล้วพบกัน เลอเซล  "

 

"  ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ  เจ้าชายแอนนูร่า  "    หญิงชราหลังโก่งหิ้วกระเป๋าเดินทางจากไปด้วยความเร็วกระฉับกระเฉงไม่ต่างกับคนสาว   แอนนูร่ากลับเข้าโรงแรมขึ้นห้องไปใช้ห้องนำ้ในการตระเตรียมความพร้อม  เจ้าชายยืนมองตนเองในกระจก  แอนนูร่ากลับคืนมาถาวร  เขาควรดีใจที่ได้กลับมาเป็นตัวของตัวเอง  แต่แอนนูร่าก็ต้องจากไป  เป็นอัลเบิร์ตแทนตั้งแต่นี้ต่อไป   เจ้าชายโกรกยาย้อมผม  ไม่มีแม้แต่เวลาลำ่ลาแอนนูร่าคนเดิม เขาต้องรีบออกเดินทางเผื่อเวลาที่เสียไปตอนติดด่านถึงสี่เมืองสู่เซาท์สตาร์      เขาคงเดินทางไปถึงเซาท์สตาร์ก่อนฟ้ามืด...   ถ้าเขาโชคดี