naruto(version girl)จอมซน ภาค อดีตที่แสนยาวนาน

นารูโตะจังจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ....ฉันคิดถึงนารูโตะจังจังเลยไม่รู้ว่าจะเจ็บตัวรึป่าวแต่ยังไงวันนี้ฉันต้องช่วยนารูโตะจังออกมาจากหมอนั่นให้ได้เลย
"ทำไมเธอยังไม่หลับอีกล่ะ มิราเบลล่า"
"ชิกามารุคุง วอดาสคุง ฉันเป็นห่วงนารูโตะจังจังเลยค่ะไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างแล้วว่ามั้ยค่ะ"
"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ที่รู้นะนารูโตะต้องปลอดภัยแน่ไว้พรุ่งนี้เธอไปช่วยนารูโตะ ฉันเชื่อในตัวพวกเธอทั้งห้านะว่าต้องช่วยน้องฉันได้"
"ขอบคุณมากนะค่ะ ชิกามารุคุง.....มีอะไรเหรอวอดาสคุง"
"เอานี่....ฉ....ฉันให้เป็นเครื่องรางนำโชคของฉันเอาติดตัวไว้มันอาจช่วยเธอได้-////-"
"ขอบคุณนะวอดาสคุง^^"
"ฉันไปล่ะไปกันเถอะชิกามารุ"
"เดี๋ยววอดาส"
วอดาสคุงเนี่ยเป็นคนตลกจังเลยนะ แต่ว่าก็ให้นี่มา ขอบคุณนะวอดาสคุง ฉันเองต้องเก็บแรงไว้สู้พรุ่งนี้เหมือนกัน
นี่ฉันอยู่ที่ไหน ทำไมฉันถูกมัดแบบนี้ล่ะ โอ๊ย ออกสิ ออกสิ ออกสิ ไม่ได้ผลเลลยเชือกนี่มันหนามากแก้ยังไม่ออกเลยฉันจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ 
"ฟื้นแล้วเหรอคงหิวแล้วสิ ฉันแก้มัดให้นะ"
"ทำไมนายถึง..ใจดีกับฉันจังล่ะ"
"ก็แค่สงสารน่ะ อีกอย่างแผลตรงนั้นเป็นยังไงบ้าง"
"นายต้องห่วงฉันหรอกแต่ฉันว่า ก่อนที่นายของนายจะรู้ฉันว่านายรีบออกไปก่อนเถอะนะ"
"จริงสิ ไปก่อนนะ"
หมอนั้นใจดีกว่าที่คิดไว้แต่ตอนสู้หมอนั้นถ้าจะเอาจริงน่าดู ชิ....ป่านนี้เจ้าพวกนนั้นจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ คงเป็นห่วงฉันกันแย่แล้วสิ
อย่านะอย่าฆ่านารูโตะจังเลยนะค่ะ มันสายเกินไปแล้วยัยหนู นารูโตะ!!!!!!!!!!ลาก่อนนะทุกคน!!!!! อ๊ะ....ฝันบ้าอะไรกันเนี่ย เป็นฝันที่เลวร้ายที่สุดเลยทำไมจู่ๆถึงฝันแบบนั้นกันนะ มันต้องการที่จะบอกอะไรอย่างงั้นเหรอ ไม่หรอกม้าง แต่ว่านี่มันเช้าแล้วนี่...ต้องเตรียมตัวแล้วสินะ
"อรุณสวัสดิ์ เมี้ยว จะไปกันรึยังพวกนาย"
"แปปนึงนะคาบูโตะคุง ฉันขอหยิบอะไรบางอย่างก่อนนะค่ะ"
ฉันจำได้ว่าฉันเก็บไว้ตรงนี้นี่นา เจอแล้ว 
"รีบหน่อยสิ เมี้ยว"
"มาแล้วค่ะ"
"งั้นไปหาซาสึเกะกันเลยเถอะ เมี้ยว"
"โอ้ว/ค่ะ"
แค่ไปตามพวกนั้นทำไมนานขนาดนี้นะ คราวหน้าฉันน่าจะไปเองซะดีกว่านะเนี่ย 
"ขอโทษที่มาช้านะ เมี้ยว"
"ช้ามากเลยนะ"
"ขอโทษทีนะ เมี้ยว"
"ไปกันเถอะ มุ่งหน้าสู่ศาลเจ้ากันเลยเถอะ"
"โอ้ว/ค่ะ"
นารูโตะรอก่อนนะเรากำลังไปแล้ว....
อื้อ วันนี้อากาศไม่ค่อยดีเลยไม่ชอบอากาศแบบนี้เลย ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะ แต่ยังไงก็ต้องรักษาเจ้าแผลนี่จริงสิ ฉันไม่ได้อยู่ที่บ้านนี่นา ฉันอยู่ในที่ๆค่อนข้างมืด ถึงแม้ห้องมันจะโซมหน่อยก็เถอะนะ โอ๊ย ให้ตายสิเหมือนยิ่งขยับเท้าซ้ายเลือดก็ยิ่งออก ทำยังไงดีล่ะ
ปัง
"ไง เจอกันอีกแล้วนะ"
"นายจะเข้ามาทำไม นายอยากโดนนายของนายฆ่าเหรอ โอ๊ย เจ็บนะ ทำอะไร"
"อยู่นิ่งๆไปก่อนเถอะนะฉันจะทำแผลให้เธอเอง"
"ทำไมนายถึงใจดีกับฉันจังล่ะ"
"ไม่รู้สิ ยังไงซะฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าเจ้านายจะบอกฉันให้เอาตัวเธอออกไปล่ะกัน ดีมั้ย^^"
"ขอบใจนะ เอิ่ม...."
"อากิระ เธอล่ะ"
"นารูโตะ ฉันชื่อนารูโตะ โอ๊ย "
"โทษทีนะ เสร็จแลวล่ะ ยังไงก้อย่าพึ่งไปขยับมันมากก็แล้วกันนะ"
"ขอบใจนะ อากิระ รู้อะไรมั้ยนายน่ะใจดีเหมือนกับคาแรคเตอร์ผู้พิทักษ์ฉันเลยนะแต่ว่าเป็นผู้หญิงน่ะ เธอมักจะเป็นห่วงฉัน นั่นแหละนิสัยของยัยนั่น"
"อย่างงั้นเหรอ"
"อืม แต่ว่านายเนี่ยแปลกคนนะจู่ก็มาผูกมิตรน่ะทั้งๆที่เราเป็นศัตรูกัน"
"นี่แหละนิสัยฉัน ครับอากิระพูด ครับ ครับ ฉันว่ามันถึงเวลาแล้วนะ"
"เราคงต้องลากันแล้วสินะ"
"คงประมาณนั้น"
"เป็นอะไรมากมั้ย"
"ไม่เป็นไร ทิ้งฉันไว้ตรงนี้แล้วรีบไปช่วยนารูโตะจังกันเถอะค่ะ"
"เรื่องอะไรที่ฉันจะปล่อยเธอไว้ตรงนี้ล่ะ"
"เดี๋ยวสิ ยูริเตะ ห๊า ขอบคุณนะค่ะ"
"ออกเดินทางกันต่อเถอะ เราใกล้ถึงจุดนัดพบแล้วรึยังซาสึเกะ"
"ใกล้ถึงแล้ว อยู่ข้างหน้านี่แหละ"
นี่มันศาลเจ้าซาโตรุนี่ พวกเขาต้องการอะไรกันแน่นะ
"ไงแม่สาวน้อยแสนน่ารักของฉัน"
งับ
"โอ๊ย!!!"
"จำไว้ด้วยอย่าเรียกฉันอย่างนั่นอีกเพราะฉันไม่ใช่ของนาย"
"ปากดีอยากตายก่อนเจอเพื่อนใช่มั้ย"
"โจจิ ใจเย็นหน่อยสิ"
"นี่ถ้าคาแรคเตอร์ผู้พิทักษ์ฉันไม่ห้ามไว้นะ เธอต้องตายก่อนที่จะเจอเพื่อนเธอแน่"
"ยังไงฉันขอบอกนายไว้ก่อนว่าซาสึเกะน่ะไม่มีทางแพ้คนอย่างแกแน่ เพราะฉันเชื่อมั่นในตัวเขาว่าต้องช่วยฉันได้แน่"
"แล้วจะรู้เอง แต่ว่านะถ้าฉันแพ้จริง ยังไงก็ขอไอ้นั่น แกมัดเธอซะ"
"หยุดนะ....แกอย่าเอาร่างแกมาจับฉันนะ ออกไป ได้ยินมัย ออกไป ออกไป ออกไป อ๊าาา ใครก็ได้"
"อยู่นิ่งๆซิจ้ะ"
ชิง หืมอะไรน่ะ ถอยไปห่างๆนารูโตะก่อนที่แกจะโดนบาทาของฉันหรืออยากจะตายก่อนดีล่ะ อย่าได้มิอาจมาแตะต้องเพื่อนฉันเด็ดขาด ไอ้อ้วน หน่อยปากดีนักนะ อีกอย่างนะฉันจะสั่งสอนแกเอง
"แน่จริงก็ออกมาสิ วะ คิดว่าตัวเองเก่งนักไงฮะ มาสู้ให้รู้ดำรู้แดงไปเลยเป็นยังไงล่ะ มัดเธอเข้ากับเสาท่อนนั้นซะ"
"ค่ะ ขอโทษนะค่ะที่หนูต้องทำอย่างนี้แต่มันเป็นคำสั่งพี่สาวคงเข้าใจนะค่ะ"
"พี่เข้าใจจ้ะ"
"แน่จริงก็ออกมาสิ ซาอิ"
"อืม"
หัวใจของผมจงเปิดล็อค คริ้ง คริ้ง คริ้ง คริ้ง ร่างจำแลงอีวิลออฟเดอะดาค
"เอางั้นก็ได้ ห๊ะ"
"วอดาส"
"อืม"
หัวใจของฉันจงเปิดล็อค คริ้ง คริ้ง คริ้ง คริ้ง ร่างจำแลง แองเจิ้ลออฟเดอะไลท์
"ลุยกันเถอะวอดาส"
"อืม"
"เดี๋ยวชิกามารุ"
นั่นใครน่ะ แต่น่าตาคุ้นๆเหมือนกันนะเนี่ยเหมือนพี่เลย
"เดี๋ยวสิ"
"ฉันจัดการหมอนี่เอง นายไปช่วยนารูโตะพวกเธอก็ด้วยรีบไปซิ"
"ฝากด้วยนะ"
"รีเอต้าถอยออกมา"
"ค่ะพี่"
"นายเป็นใครทำไมถึงมาช่วยฉัน เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ"
"นี่เธอจำพี่ไม่ได้เหรอ"
"พี่ค่ะ นี่พี่เหรอ"
"ก็เพราะอย่างนี้ไงพี่ถึงไม่อยากเป็นร่างจำแลง พี่ถึงอยากจะ...."
"ขอบคุณนะค่ะพี่ กระซิกๆ"
" ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงตลอดเลยนะ ยัยบ๋องเอ๋ย"
"ฮ้า...ฮ้า....ไม่เลวเลยนี่ถ้าฉันจัดการนายไม่ได้งั้นฉันขอจัดการพวกนั้นก็แล้วกัน"
แย่แล้ว....
"มิราเบลล่า"
"ค่ะ"
คริ้ง เปลี่ยนคาแรคเตอร์ ชิง
" พี่ค่ะ....แก....เล่นแสบนักนะแก ฉันจะไม่มีวันให้อภัยแกแน่ มิราเบลล่ารู้ใช่มั้ย"
"ห๊าาาค่ะ"
หัวใจของฉันจงเปิดล็อค คริ้ง คริ้ง คริ้ง คริ้ง ร่างจำแลงเมโลเดี้ยนออฟเดอะไลท์
"ว้าวสุดยอดไปเลยค่ะ เราบินกันได้ด้วย"
"นี่ไม่ใช่เวลาดีใจนะ ขอดูหน่อยนะว่าเธอมีพลังอะไร มิราเบลล่า"
"ค่ะ"
สวอต์ออฟเดอะไอซ์ ตึก 
"แกเล่นได้แสบมากนะ ฉันไม่ยอมให้อภัยแกแน่ โดยเฉพาะเรื่องเมื่อกี้นี้"
"หึ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"
ฟิ้วววว ตึก ตึก ตึก ตึก ชิง
"..............."
"..............."
"หึ...ไม่เลวเลยนี่ มิราเบลล่า"
"พลังของนารูโตะจังเองก็ไม่เลวเลยค่ะ ใช้พลังน้ำแข็งเข้ากับดาบ เป็นประกายสวบมากเลยว่ามั้ยค่ะ"
"อืม ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละ"
"นารูโตะระวัง ข้างหลัง"
"เสร็จล่ะ"
ชิง
"ซาสึเกะ"
"ชิฝากไว้ก่อนเถอะ อากิระ รีเอต้า กลับกัน"
"ห๊ะ ซาสึเกะ!!!"
"ไม่เป็นอะไรนะ นารูโตะฉันดีใจจังที่เธอปลอดภัย"
"อย่าพูดไปมากกว่านี้เลย พี่ค่ะแขนพี่เป็นไงมั้ง"
"ไม่เป็นไรมาก แต่คงจะลึก รีบกลับกันเถอะ เธอก็บินได้ไม่ใช่เหรอนารูโตะ"
"ค่ะ(ซาสึเกะขอโทษนะ)ไปเถอะทุกคน"
ฟรึ่บ ชึง ชึง ชึง ชึง ชึง ชึง
....................................................................................................................
                                               ติดตามตอนต่อไป