โสเภณีพรหมจรรย์

     “พี่เชส!” เนเทนอุทานชื่อของพี่ชายเสียงดัง นึกตกใจที่เห็นพี่ชายมาอยู่ตรงหน้าทั้งที่ตนเองนั้นได้โทรไปบอกพี่ชายแล้วว่าให้รอเขาอยู่ที่ทำงานเพราะว่าเขานั้นจะเข้าไปคุยด้วย
 
     “ทำไม!แกยังเห็นว่าฉันเป็นพี่แกอยู่หรือเปล่าฮะ!” เชสเตอร์หันไปต่อว่าน้องชาย อยากจะฆ่าให้ตายไปข้างหนึ่งจะได้ไม่ต้องสร้างปัญหาให้เขาอยู่อย่างนี้ แล้วแต่ละคดีมันธรรมดาเสียที่ไหน
 
“ใครอนุญาตให้คุณเข้าบ้านฉันคะ” พลอยลัดดาถามเชสเตอร์ขึ้นมาบ้าง เพราะเธอยังไม่ได้อนุญาตให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาเลยจู่ๆเขาก็โผล่เอาหน้าหล่อๆเข้ามาในบ้านของเธอ
 
     ตระกูลนี้มีแต่คนหน้าตาดีหรือไงนะ พลอยลัดดาคิด อดที่จะชื่นชมในความหล่อของเขาไม่ได้ ใบหน้าคมสัน จมูกโด่ง นัยย์ตาสีน้ำข้าว หุ่นที่สูงเกินมาตรฐานชายไทย ร่างกายที่ดูดีตามแบบฉบับของคนดูแลสุขภาพ
 
     “นี่คุณอย่ามองผมนานนะ เดี๋ยวคุณจะอดใจไม่ไหว” เชสเตอร์รู้ว่าพลอยลัดดาแอบมองก็อมยิ้มและแซวเธออย่างนึกสนุกทำเอาคนฟังถึงกับหน้าแดงรีบเก็บอาการเข้าทันควัน
 
     เชสเตอร์สำรวจร่างของพลอยลัดดาอย่างพินิจพิจารณา หญิงสาวผู้นี้มีสเน่หาอันเย้ายวน ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ผิวสีขาวของเธอทำให้เธอดูดี ใบหน้านวลไม่จำเป็นต้องแต่งเติมให้มันดูเลอะเทอะเพราะเธอสวยอยู่แล้ว หุ่นอันอ้อนแอ้นที่ซ่อนความงามไว้อยู่ภายในเสื้อผ้าราคาถูกทำให้เขาอยากจะค้นหามัน เส้นผมสีดำคลับถูกปล่อยลงมากลางแผ่นหลัง เชสเตอร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่มองร่างของพลอยลัดดาไม่กระพริบ ถ้าวันนี้เขาไม่ได้เธอไปนอนกกอย่าหวังว่าเธอรอดจากเงื้อมมือของเขา
 
     พลอยลัดดารีบหาเสื้อคลุมมาใส่เมื่อรู้ว่าเธอกำลังถูกมองด้วยสายตาของมัจจุราช ดูสายตาเขาสิมองเธอแทบจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวตั้งแต่หัวยันหาง ไม่บอกก็รู้ว่าเขาเป็นผู้ชายเจ้าเล่ห์ชัดๆสายตาที่ออกจะโลมเลียขนาดนี้คงทำให้ผู้หญิงสยบแทบเท้ามาเป็นร้อยแล้วกระมัง
 
     “คุณก็หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสักทีสิ” พลอยลัดดารีบเถียงกลับผู้ชายอะไรบอกให้คนอื่นหยุดแต่ตัวเองยังไม่หยุดบ้างเลย เห็นแก่ตัวชัดๆ
 
     “ไม่หยุด! เพราะผู้ชายอย่างผมชอบมองของสวยๆงามๆมันเป็นเรื่องธรรมดา” เชสเตอร์เถียงกลับส่งสายตาล้อเลียนก่อนจะหันกลับไปพูดกับน้องชาย
 
     “นี่!เนเทน เดี๋ยวแกกับเมียแกไปรอฉันที่บริษัทนะ ฉันจะตามไปทีหลัง”
 
     “ครับคุณพี่ชาย...ลาก่อนนะครับคุณพี่สะใภ้ ผมขอพาน้องสาวคุณพี่สะใภ้ไปทำหน้าที่ภรรยาที่ดีก่อนนะครับ บ๊ายบาย!”
 
     “คุณจะไม่ทำอะไรพี่สาวฉันใช่ไหมคะ คุณเชสเตอร์” พิมมาดาหันกลับมาถามชายหนุ่มทั้งที่กำลังจะเดินออกจากบ้านไป
 
     “แน่นอนสาวน้อย” เชสเตอร์รับปากแววตามีเลสนัย โดยที่พิมมาดาไม่ได้สังเกตมันเลยสักนิด
 
     “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราก็กลับกันเลยนะครับเมียจ๋า” เนเทนดึงร่างของพิมมาดาออกมาแล้วพาไปขึ้นรถก่อนที่จะสั่งลูกน้องขับรถออกไป และตอนนี้ภายในบ้านก็เหลือแค่พลอยลัดดากับเชสเตอร์เท่านั้น เขานั่งลงที่เก้าอี้ด้วยท่าทางที่สบายๆในขณะที่เจ้าของบ้านได้แต่ยืนจ้องหน้าขายหนุ่มด้วยสายตาที่แทบจะกินเลือดกินเนื้อ
 
     “ทำไมคุณไม่กลับไปหาน้องชายของคุณล่ะ จะมาอยู่ที่นี่ทำไม”
 
     “จุ๊ๆ อย่าพูดแบบนั้นสิครับทูนหัว ผมก็อยากจะกลับอยู่เหมือนกันนะแต่มันมีสิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าเรื่องของน้องชายผมเสียอีก” พูดจบก็ลุกขึ้นกระชากร่างของพลอยลัดดามานั่งที่ตักแกร่งของตนอย่างรวดเร็ว แขนทั้งสองข้างโอบกอดร่างบางไว้ไม่ให้เธอลุกไปไหนได้
 
     “นี่คุณ! จะมาทำแบบนี้ในบ้านฉันไม่ได้นะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” พลอยลัดดาพยายามแกะท่อนแขนที่โอบรัดตัวเธอไว้แต่แกะอย่างไรก็แกะไม่ออก
 
     “ไม่ปล่อยจนกว่าจะยอมนอนกับผม” พูดจาเห็นแก่ได้ทำเอาคนฟังถึงกับถลึงตาใส่ แต่มีหรือที่เขาจะสนคนอย่างเชสเตอร์เสียอย่างอะไรที่อยากได้ก็ต้องได้
 
     “คุณมันเป็นผู้ชายที่นิสัยต่ำ หน้าตาดีโตมาในตระกูลที่สูงส่งแต่มีจิตใจที่ต่ำช้าดั่งสัตว์นรก” พลอยลัดดาจิกกัดเขาด้วยคำพูดที่รุนแรง
 
     เชสเตอร์สติขาดผึงตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่กล้าพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน เธอคือใครกันถึงกล้ามาด่าเขาแบบนี้ ฝ่ามือหนาผลัดร่างบางลงไปที่พื้นอย่างแรงจนใบหน้าหวานเกือบทิ่มลงไปที่พื้น โชคดีที่เธอใช้มือท้าวไว้ได้ทัน
     ดวงตาคมของชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวด้วยความโกรธ อยากจับคอเธอมาบีบให้แหลกคามือไปเสีย
 
“กล้ามากนะที่พูดกับฉันแบบนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะมีจิตใจต่ำช้าดั่งสัตว์นรกแต่เธอมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกกาลกิณีสักนิด ลงทุนให้น้องสาวเธอไปจับน้องชายฉันมาเป็นผัวเข้าใจทำดีนะ!” เชสเตอร์ตอกกลับด้วยคำพูดที่รุนแรงพอๆกับที่พลอยลัดดาด่าเขา ในเมื่อเธอด่าเขาด้วยคำพูดที่รุนแรงก่อนเขาก็จะด่ากลับด้วยคำพูดที่รุนแรงไม่แพ้กัน
 
     “ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นสักนิดนอกจากคุณจะมีจิตใจที่ต่ำแล้วนะ สมองคุณก็มีความคิดที่ต่ำอีก ชีวิตของฉันกับน้องสาวดำเนินชีวิตได้โดยไม่ต้องพึ่งงานนรกแบบที่คุณคิดหรอก!”
 
     “ฮึ! ถ้าไม่พึ่งแล้วจะให้น้องสาวตัวเองไปทำทำไมกัน ผมน่าจะจ้างสำนักพิมพ์ทำข่าวนี้นะโดยให้พาดหัวข่าวที่ว่า ’เด็กนักเรียนมอปลายใจแตก หาเงินเลี้ยงตัวเองโดยการนอนกับลูกชายเจ้าของผับ’ คุณคิดดูสิข่าวนี้มันจะดังขนาดไหน” เชสเตอร์ยังย่ำยีหญิงสาวไม่เลิกซึ่งเขารู้อยู่แล้วว่าสองพี่น้องคู่นี้ไม่ทำงานพวกนั้นเด็ดขาด หลังจากที่ได้อ่านประวัติของพวกเธอมาบ้างแล้ว
 
     ในตอนแรกเขาก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมน้องชายของเขาถึงโทรมานัดเขาให้รออยู่ที่บริษัทโดยบอกว่าเรื่องจะคุยด้วย แต่พอแมทธิวลูกน้องคนสนิทได้มาบอกข่าวเรื่องน้องชายของตนกับเด็กนักเรียนมอปลายเท่านั้น เขาก็รีบสั่งให้ลูกน้องไปสืบประวัติของหญิงสาวมาและก็ได้รู้ว่าเธอมีพี่สาวอยู่หนึ่งคนชื่อพลอยลัดดามีความสวยดั่งนางฟ้า เชสเตอร์จึงรีบมาที่นี่ทันทีเพราะความงามของเธอที่เป็นแรงดึงดูดเขา
 
     “เมื่อไหร่คุณจะเลิกพูดย่ำยีฉันเสียที ฉันไม่เคยคิดให้น้องสาวไปทำงานแบบนั้นเลย ความผิดทั้งหมดมันอยู่ที่ฉัน ถ้าฉันไม่ปล่อยให้พิมไปขายของแทนเรื่องก็คงไม่เกิดขึ้นแบบนี้และอีกอย่างครอบครัวคุณจะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบผู้หญิงชีวิตติดดินอย่างเราฮือๆ” น้ำตาไหลอีกรอบทั้งที่เธอเพิ่งจะห้ามไม่ให้มันไหลออกมาไม่นานแท้ๆ
 
     เชสเตอร์มองหญิงสาวใจแป้วเธออ่อนแอกว่าที่เขาคิดจริงๆภายนอกนั้นเธอดูเหมือนผู้หญิงแกร่งที่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้โดยไม่ต้องพึ่งความช่วยเหลือจากใคร กลับกันภายในนั้นเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอยิ่งกว่าอะไร
 
     บางสิ่งบางอย่างดลใจให้เชสเตอร์อุ้มเธอมาไว้กับอก ความรู้สึกสงสารทำให้เขาอยากปลอบโยนเธอ ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเขาอุ้มเธอแต่เธอก็ปล่อยยากที่จะขัดขืนเขาถึงจะต่อต้านเขามากเท่าไหร่เธอก็ไม่ชนะเขาอยู่ดี
 
     “อย่าร้องไห้นะครับทูนหัว...” คำปลอบโยนที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าทำให้พลอยลัดดารู้สึกกลัว ผู้ชายคนนี้จะมาไม้ไหนกับเธออีกนะ
 
     “ผมขอโทษที่พูดกับคุณแบบนั้น...หยุดร้องนะครับคนดีของผม”
 
     “ค่ะ..” ตอบกลับเสียงเบาหวิวอยากจะกัดปากตัวเองนัก เธอไม่ควรเชื่อฟังในคำคารมของเขาร่างกายของเธอก็เช่นเดียวกัน ไม่ยอมต่อต้านแต่กลับเป็นหลงใหลในอ้อมกอดและอ้อมแขนของเขาแทน ใบหน้าหวานซุกเข้าหาอกแกร่งแล้วผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะปัญหาในชีวิตของเธอมีมากมายเหลือเกิน
 
     เชสเตอร์ลอบมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยใจที่สั่น ริมฝีปากหนาจุมพิตกับริมฝีปากบางอย่างฉาบฉวยและนุ่มนวล หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อยบ่งบอกถึงว่าอย่ารบกวนเวลานอนของเธอ เชสเตอร์ต้องผละออกมาด้วยแสนเสียดายแต่การจูบเธอเมื่อสักครู่นี้มันทำให้เขาหลงใหลเธอยิ่งขึ้นไปอีกเท่าตัว ริมฝีปากเล็กนั่นมีความหวานซ่อนอยู่จนเขาอยากจะปิดปากนั้นทั้งวันด้วยปากของเขาเอง ก่อนจะพ่นคำพูดที่ตนต้องการออกมา
 
     “คุณคิดหรือว่าน้องชายผมจะสนใจน้องสาวคุณ ฮึ!อีกไม่นานหรอกครับทูนหัว พิมมาดาก็จะถูกเนเทนปล่อยออกจากกรงไปอย่างไม่ใยดี ส่วนคุณก็ต้องทำหน้าที่นางบำเรอให้สมใจอยากของผมก่อนเมื่อผมเบื่อคุณเมื่อไหร่ผมก็จะสลัดคุณทิ้งออกไปจากชีวิตทันที เพราะสัมพันธ์ระหว่างเราจะมีแค่คำว่าเซ็กส์เท่านั้น!”
 
 
 
***ไรเตอร์ยุติดารอัพไว้เท่านี้นะคะ ตามที่ได้บอกไว้ในตอนที่6ค่ะ ปล.ด้วยรักจากตัณหยง(ดาราการ)****