โสเภณีพรหมจรรย์

     ‘’ไอติมไหมจ้ะ ไอติมเย็นๆจ้า’’ เสียงหวานๆของแม่ค้าตาคมดังเจื้อยแจ้วไปทั่วบริเวณ ดวงตาหวานเข็นรถขายไอติมมองหาลูกค้าประจำแต่ก็ไร้วี่แวว เธอขายมาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เริ่มบ่ายคล้อยแล้วยังขายไอติมได้ไม่กี่ไม้ ด้วยความเหนื่อยล้ามาทั้งวันเธอจึงนั่งพักลงบริเวณฟุตบาทข้างถนน ซึ่งเวลานี้รถคันเล็กน้อยใหญ่ยังแล่นไปมาไม่ขาดสาย อากาศที่แสนจะร้อนอบอ้าว บรรยากาศที่เต็มไปด้วยมลพิษทำให้หายใจไม่ค่อยสะดวกนัก
 
     นี่แหละหนา เมืองกรุงเทพ เธอคิด พลันก็นึกไปถึงน้องสาวที่เรียนอยู่ในเครือโรงเรียนของรัฐบาลซึ่งกำลังจะเรียนจบชั้นมอหกในปีนี้ ตอนนี้น้องสาวของเธอจะทำอะไรอยู่หนอ น้องสาวของเธอจะได้ทานขาวอย่างคนอื่นไหม คิดได้ดังนั้นหัวใจก็กระตุกวูบลงทันทีเพราะความเป็นห่วงน้องสาวผู้เป็นที่รัก
 
     เธอชื่อนางสาวพลอยลัดดา อนันตการ หญิงสาวในวัยยี่สิบสามปี ดำเนินชีวิตอย่างปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่สมัยอายุสิบห้าปีโดยไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องคอยช่วยเหลือ พอพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตลงเธอก็ต้องดูแลน้องผู้เป็นที่รักด้วยตนเองเรื่อยมา ยอมสละการเรียนเพื่อให้น้องสาวได้ศึกษาต่อแล้วเธอก็มาทำงานหาเลี้ยงชีพเพื่อตนเองและน้องสาวแทน ด้วยวุฒิการศึกษาที่มาน้อยนักส่งผลให้เธอไม่สามารถสมัครงานที่ไหนได้ ปัจจุบันนี้งานอะไรก็ต้องพึ่งวุฒิที่สูงๆกับใบปริญญาเท่านั้น
 
     ในขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องของตนเองอยู่นั้น สายตาก็มองไปเห็นร่างหญิงสาววัยชราเป็นลมหมดสติอยู่กลางถนนด้วยความที่เป็นเพื่อนมนุษย์ที่ดีเธอจึงรีบวิ่งไปหาร่างนั้นอย่างรวดเร็ว
 
     ‘’คุณป้าคะ คุณป้า! เป็นอะไรมากไหมคะ’’ พลอยลัดดาพยุงร่างหญิงชราให้ลุกขึ้นพลางใช้มือพัดให้เพื่อระบายอากาศ ใบหน้าที่เหี่ยวย่นซีดลงจนเห็นได้ชัด ทำให้พลอยลัดดาวิตกกังวลมากกว่าเดิมด้วยเกรงว่าหญิงชราคนนี้จะชัก
 
     ‘’น้ำๆ ขอน้ำหน่อย’’ หญิงชาเมื่อลืมตาขึ้นมาได้ก็ร้องขอน้ำทันที พลอยลัดดารีบวิ่งไปร้านค้าเพื่อซื้อน้ำมาให้ดื่มเป็นพัลวัน โชคดีที่บริเวณนี้มีร้านค้าไม่อย่างนั้นเธอคงต้องปล่อยให้หญิงชราคนนี้หิวน้ำตายแน่ๆ
 
     ‘’นี่น้ำค่ะคุณป้า ดื่มเยอะๆนะคะจะได้สดชื่น’’ หญิงสาวบอกพร้อมกับเปิดขวดน้ำใส่หลอดลงไปแล้วยื่นให้หญิงชราดื่มพร้อมกับร้อยยิ้มที่ที่เป็นมิตรของเธอ
 
     ‘’ขอบใจหนูมากนะจ๊ะที่ช่วยป้าไว้ ถ้าไม่ได้หนูช่วยไว้ป้าคงแย่แน่ๆเลย’’ หญิงชรากล่าวขอบใจหญิงสาว เธอช่างมีน้ำใจงามจริงๆสมกับหน้าตาที่อ่อนหวานงดงามตามแบบฉบับหญิงไทย
 
     ‘’ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูเต็มใจช่วยเพียงแค่เห็นคุณป้าฟื้นขึ้นมาหนูก็ดีใจแล้ว’’ พลอยลัดดาพูดอย่างยินดี เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้ช่วยเหลือผู้อื่นแม้ในบางครั้งเธอจะไม่ได้ผลตอบแทนก็ตาม
 
     ‘’หนูช่างมีน้ำใจงามจริงๆ ขอให้เจริญๆนะจ๊ะหนู ว่าแต่หนูมาทำอะไรที่นี่หรือ’’ หญิงชราถามหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
 
     ‘’หนูมาขายไอติมค่ะ อ้อ! คุณป้ารอสักครู่นะคะ’’ ว่าแล้วก็เดินไปหยิบไอติมรสส้มมาส่งให้หญิงชรา ‘’คุณป้าคะหนูให้ค่ะ ช่วยดับร้อน’’
 
     ‘’อร่อยดีนะจ๊ะ ขายไม้ละเท่าไหร่เนี่ย’’ ใบหน้าที่เหี่ยวย่นสดชื่นขึ้นมาทันใด ความอร่อยของไอติมที่แสนธรรมดาทำให้เธอติดใจ
 
     ‘’ไม้ละห้าบาทค่ะ’’ พลอยลัดดาตอบแล้วคลี่ยิ้มส่งให้ หญิงชราได้ฟังถึงกับผงะไม้ละห้าบาทแต่ขนาดของไม้นั้นไม่สมกับราคาเลยแม่สักนิด
 
     ‘’ทำไมถึงขายถูกจังล่ะหนู ไม่ขาดทุนแย่หรือ’’
 
     ‘’ไม่หรอกค่ะ หนูเต็มใจขายถึงแม้ว่ามันจะขายไม่ค่อยดีก็ตาม’’ คำหลังหญิงสาวพูดออกมาอย่างแผ่วเบา แต่หญิงชราก็ได้ยินอยู่ดี
 
     ‘’ตอนนี้ก็ใกล้เวลาเย็นแล้วด้วย ถ้าหนูขายต่อถึงเย็นคงไม่ดีแน่ งั้นป้าเหมาหมดเลยนะจ๊ะ’’ บอกพลางนึกไปถึงเจ้านายน้อยที่หลงรักไอติมเป็นชีวิตจิตใจ จนตอนนี้เจ้านายน้อยโตขึ้นเป็นหนุ่มแล้วก็ยังชอบทานไอติมเหมือนเดิมแต่คงจะทานน้อยกว่าผู้หญิง
 
     ‘’จริงหรือคะคุณป้า ขอบคุณมากนะคะ’’ พลอยลัดดาถามกลับด้วยความดีใจ เธอคิดว่าวันนี้จะขายไม่ได้เสียอีก วันนี้เธอคงได้กลับบ้านเร็วกว่าเดิมและจะได้กลับไปทำอาหารรอน้องสาวสุดที่รักด้วย