เพื่อนรัก รักเพื่อน ( girlfriend )

"เต้ย" เสียงจากพีคที่ดังมา
"พี่พีค" เต้ยพูดสะอื้น
"พี่ขอโทษที่พี่ทิ้งเต้ยให้อยู่คนเดียวในซุ้มงานนะ"
"พี่พีค..จะ จะไม่เลิกกับเต้ยใช่มั้ยค่ะ"
"พี่ตัดสินใจแล้ว ว่าพี่...ต้องการเลิกกับเต้ย"
"แล้ว แล้ว แล้วพี่กลับมาหาเต้ยทำไม ฮือๆๆๆ"
"พี่กลับมาหาเต้ยในฐานะพี่น้องเท่านั้น แต่พี่สัญญานะว่าพี่คนนี้จะไม่มีวันทิ้งเต้ยไปไหน"
"...ในเมื่อพี่พีคไม่รักเต้ยแล้ว เต้ยก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม!" เต้ยเอื้อมหยิบคัตเตอร์ที่วางอยู่บนสแตนแล้วรีบวิ่งไป
ทันที
"เต้ย!" พีครีบวิ่งตามเต้ยไป
"...." เต้ยรูดคัตเตอร์ขึ้นเห็นใบมีดคมกริบที่ตอนนี้กำลังใกล้เข้ามาที่ข้อมือของเต้ย
"ไม่ ไม่นะเต้ย อย่าทำแบบนี้ คิดถึงพ่อแม่บ้างสิ ถ้าพ่อแม่รู้ท่านจะเสียใจขนาดไหน" พีคพยายามไกล่เกี่ย
"...." เต้ยเอาคัตเตอร์ลงช้าๆจังหวะนี้พีคก็เข้าไปแย่งคัตเตอร์จากเต้ยทันที
"ปล่อยพี่พีค ปล่อย ฉวบ!" 2 คนแย่งกันไปแย่งกันมาจนคัตเตอร์พลาดไปโดนพีคเลือดสีแดงไหลออกมา
"พี่พีค!!!!!" เต้ยรีบเข้าไปช่วยพีค
"....." พีคไม่รู้สึกตัวและสลบไป
..ณ โรงพยาบาล..
"เป็นไงบ้างเต้ย" กานที่รู้เรื่องก็รีบตรงดิ่งมาโรงพยาบาลทันที
"หมอ หมอบอกว่าพี่พีคพ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ" เต้ยกุมมือพีคแน่น
"แล้วตกลงพีคมัน......"
"พี่พีคเค้าบอกเลิกเต้ยแล้ว พี่พีคเค้าไม่รักเต้ยแล้ว" เต้ยร้องไห้
"...ไม่เป็นไรนะเต้ย เต้ยควรจะดีใจนะที่เต้ยได้เป็นแฟนคนแรกของไอพีคมัน มันไม่เคยมีใครเป็นแฟนเลยรู้เปล่า"
"เต้ยทำใจไม่ได้"
"เดี๋ยวสักวันเต้ยก็จะผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปแหละนะ ถึงแม้เต้ยจะไม่ได้เป็นแฟนกับมันแล้ว แต่ถึงยังไงๆก็เป็นพี่น้องกันได้นี่"
"ค่ะ เต้ยจะพยายาม"
"อึ้มดีแล้วล่ะ ตอนนี้เต้ยไปที่บ้านก่อนเถอะเพราะนี่มันเย็นมากแล้ว เดี๋ยวพ่อแม่จะเป็นห่วง"
"ไม่ดีกว่าค่ะเต้ยรอพี่พีคตื่นก่อนดีกว่า"
"เชื่อพี่นะกลับบ้านไปก่อน ถ้าไอพีครู้มันจะเป็นห่วงเอานะ"
"กะ กะ ก็ได้ค่ะ ฝากพี่พีคด้วยนะค่ะ"
"อืมๆ"
"อุ๊ยตาย คุณพีคเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะคุณกาน" ป้าอิ่มที่ได้รับข่าวก็รีบมาทันที
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า มันอ่ะดวงแข็ง"
"เห้อแล้วไปทำอีท่าไหนะนี่"
"อุบัติเหตุนะค่ะป้า"
"...." พีคค่อยๆลืมตาขึ้น
"เป็นไง เจ็บมากมั้ยล่ะ" กานถามขึ้นเมื่อเห็นพีคตื่น
"อ่าวป้าอิ่ม พีคจะกลับบ้านแล้ว" พีคลุกขึ้น
"นอนไปก่อนเถอะนะค่ะ แผลยังไม่หายดีเลย"
"ไม่อ่ะป้า พีครอไม่ไหวหรอก พีคขอกลับก่อนนะ"
"แต่....."
"ปล่อยมันไปเหอะนะป้า ป้าก็รู้ว่ามันดื้อดึงที่จะไปให้ได้"
"เห้อ ก็ได้ค่ะ งั้นป้าไปชำระเงินก่อนนะค่ะ" ป้าอิ่มพูดพร้อมเดินไป
"ไงแก" กานพูด
"ไงล่ะ แล้ว....เต้ยไปไหนล่ะ"
"กลับไปแล่ว เราบอกให้กลับไปเองแหละถ้าไม่บอกเต้ยก็ไม่กลับเพราะเป็นห่วงแก"
"เรา..........."
"แกไม่ต้องพูดหรอก เราเข้าใจแล้วเราขอโทษแกที่ต่อยแกจนเป็นแผลสะขนาดนั้น"
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เราขอบใจแกมากกว่าที่บอกให้เราถามใจตัวเองดีๆ"
"เออๆแกไปแต่งตัวไป พรุ่งนี้เรียนแต่เช้า"
"อืมๆ"