DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

         DISAPPEARED LUCKY
 
--POTTER'S PART--
 
หลังจากผมออกไปทำงานตั้งแต่เช้า ผมก็รีบกลับมาบ้านทันที เพราะต้องมาเขี่ยไอ้เด็กที่ตามเกาะเมียผม ช่วงนี้งานเยอะชิบเป๋งเลย ทำไมป๋าไม่เคยเข้าใจหัวอกคนมีเมีย T_T
 
 
ตอนนี้ผมกับลัคกี้เริ่มจะเข้ากันได้ดีแล้ว ผมเลยไม่อยากทิ้งโอกาสดีๆที่จะทำให้ตัวเองได้เป็นเจ้าหัวหัวใจดวงน้อยๆอย่างเต็มดวงสักที
ขากลับคุณ แววดาวมาส่งผม คุณแววดาวเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบลูไดมอนด์ ซึ่งพ่อของผมเป็นเจ้าของเอง ท่านให้ผมมา
บริหารธุรกิจต่อทันทีหลังผมเรียนจบ เราจูบลากันเล็กน้อยเพราะเธอคงจะติดมาจากวัฒนธรรมตะวันตก ได้ยินมาว่าเธอเพิ่งจบดีไซด์มาจากปารีส แต่ผมจูบเพียงด้วยตามมารยาทเท่านั้นแล้วผมก็รีบเข้ามาในบ้านทันที
 
 
สิ่งที่ผมเห็นคือลัคกี้ตาแดงๆเหมือนคนเพิ่งร้องไห้ และไอ้หน้าอ่อนเหมือนกำลังพูดปลอบ มันเป็นอะไรของมันวะ ผมเห็นมันมองผมด้วยสายตาผิดหวัง โกรธ หรืออะไรสักอย่าง หรือผมทำอะไรผิดวะ ?
 
หลังจากไอ้หน้าอ่อนนั่นกลับไปผมเลยตัดสินใจถามมันด้วยท่าทางจริงจังผมเป็นห่วงมันนะเว้ย เมียร้องเลยนะ -0-
"มึงเป็นอะไร ร้องทำไม" ผมดูออกว่ามันร้องไห้มาแน่ๆ
"หึ มึงเคยสนใจกูด้วยเหรอ..."
"มึงเป็น เมีย..กะ .." ผมพูดยังไม่จบประโยคก็โดนร่างเล็กพูดขึ้นแทรก พร้อมสีหน้าแววตากดดันอะไรสักอย่างจากผม
"มึงเลิกเอาคำนี้มาอ้างสักที ถ้ามึงแค่สนุก ก็พอเหอะหวะ เพราะกู ไม่ สนุก" เห้ย ตกลงนี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกันแน่วะ
"มึงพูดอะไรของมึงวะ หรือมึงไม่พอใจที่กูพูดไม่ดีกับไอ้เด็กนั่น" หรือจะเป็นเพราะผมว่าเด็กมันวะ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่
 
"มึงอย่าไปป้ายใส่คนอื่นสิวะ ถามตัวเองเหอะว่าทำเหี้ยอะไรมา" หา ? ตกลงกูจริงๆใช่ไหม กูก็อยากถามตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไร ?
"กูไม่ได้ทำอะไร ออกไปหาลูกค้า..."
"กูไม่มีอะไรจะพูดกับมึงแล้ว"
 
พอร่างเล็กพูดจบมันก็วิ่งขึ้นห้องนอนไปเลยเห้ย นี่มันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ ? ผมพยายามไตร่ตรองทุกอย่าง คิดแล้วคิดอีกว่าเพราะอะไร พอผมถาม เขาก็เอาแต่เงียบ
"กูไม่รู้ว่ากูทำอะไรผิด ถ้ามึงช่วยบอกกูก็จะดีมาก คราวหลังกูจะได้ไม่ทำอีก กูขอโทษแล้วกัน" ผมพยายามแล้วจริงๆ
"..." แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน...
 
.
.
.
 
แสงอาทิตย์สว่างจ้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาทักทายคนที่ยังไม่ตื่นนอน
"อือออ กี่โมงแล้ววะเนี่ยมึง" ร่างสูงยังคงไม่ได้สติดีนัก
"..."
"ลัคกี้" ร่างสูงพยายามคลำหาร่างเล็กที่คาดว่าจะอยู่บนเตียงก็คว้าได้แต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
"ไปไหนของมันวะ" ร่างสูงเริ่มได้สติ เห็นร้องรอยการเก็บข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ไปหมดแล้ว เรียกหาคนตัวเล็กทั่วทั้งบ้านแต่ก็ไม่พบ พยายามติดต่อทางโทรศัพท์แล้ว แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ
"มึงไปไหนวะ กูอุตส่าห์ไว้ใจมึง คิดจะหนีใช่ไหม แล้วมึงจะได้เห็นดี !!"
 
เช้านี้อารมณ์เสียชะมัดกะจะง้อเต็มสเต็ปอยู่แล้วเชียว เมื่อคืนผมเห็นว่ามันคงไม่อยากจะคุยกับผม ผมกะจะเคลียตอนเช้า แต่ดูดิแม่งไม่อยู่เคลียหายไหนวะ !!!
 
ผมไม่รู้ว่าจะต้องไปหามันที่ไหนแต่ผมต้องหามันให้เจอ มันหายไปโดยที่ผมไม่รู้สาเหตุเหี้ยอะไรเลยด้วยซ้ำ ทำไมวะ คนที่กูรักถึงชอบทิ้งกูไป !!!
 
'ถ้ากูเจออย่าหวังว่ากูจะใจดี'
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมคิด ก่อนจะขับรถด้วยความเร็วสูง ไปทุกๆที่ที่คิดว่ามันน่าจะไป
 
-----to Be con-----