DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

 
APOLOGIZE
 
 

 
 
     ผมรู้สึกหัวมึนๆ งงๆ ไม่อยากจะยกหัวขึ้นจากหมอนเลยด้วยซ้ำ ผมพยายามยกเปลือกตาหนักๆทั้งสองข้างขึ้น ดวงตาปรับเข้าหาแสงสว่างยามเช้า มองสิ่งแปลกตารอบกาย เอ๊ะ !! ที่นี่ที่ไหนวะเนี่ย นี่มันไม่ใช่หอไอ้พีคนี่ ?! ละ แล้วเสื้อผ้าผมหายไปไหนหมดวะ ชิบหายแล้วลัคกี้เอ้ยยย แต่...ห้องนี่มันก็คุ้นๆนะ เหมือน...
 
"ตื่นแล้วเหรอ :) " เสียงของบุคคลปริศนาพูดขึ้นแล้วเปิดประตูออกจากห้องน้ำ แผงอกเต็มไปด้วยหยดน้ำเล็กๆ ท่อนล่างถูกปกปิดด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ร่างสูงยิ้มเยาะในชัยชนะ มองร่างเล็กตรงหน้าด้วยความสะใจ
 
"หะ เหี้ยย !!!! มะ มึงมาอยู่ที่นี่ได้ไง" ชิบหายแล้ว มันเจอผมได้ไงวะเนี่ย
 
"ก็นี่บ้านกู -_-" อะ อ้าว นี่บ้านมึงเหรอวะ กูมาอยู่นี่ได้ไง
 
"ละ แล้ว เสื้อผ้ากูอยู่ไหน !!" เหตุการณ์นี้มันกลับมาอีกแล้วเหรอวะเนี่ย
 
"ก็เห็นเมื่อคืนมึงบ่นว่าร้อนๆ กูก็เลยถอดออกให้ไง จำไม่ได้เหรอ แล้วเมื่อคืนนะ สุดยอดเลย มึงนี่เด็ดกว่าที่กูคิดอีกนะ"มันพูดอะไรของมันวะ ผมไม่เห็นจะรู้เรื่อง
 
"มึงพูดเรื่องอะไร กูไม่รู้เรื่อง เอาเสื้อผ้ากูคืนมาเดี๋ยวนี้นะ"
 
"จุ๊ๆๆ อย่าเสียงดังสิครับที่รัก รู้รึเปล่าว่าเมื่อคืน คุณทำเอาผมคลั่งขนาดไหน" มันพูดผมส่งสายตาหื่นๆมาให้ผม นะ นี่อยากบอกนะว่าเมื่อคืนมันกับผม... O.o
 
"หยุดพูดเรื่องเหี้ยนี่สักที กูไม่อยากฟัง"
 
"ได้สิ กูมีเรื่องจะคุยกับมึงเหมือนกัน มึงต้องฟังที่กูพูด เพราะมึงกำลังเข้าใจกูผิด" สายตาของมันเริ่มเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น
 
"ไม่ กูจะไม่ฟังอะไรจากมึงอีกแล้ว มึงหลอกกู"
 
"ลัคกี้ กูไม่เคยคิดจะหลอกมึง ไม่เคยคิดจะทำให้มึงเสียใจ กูขอโทษ วันนั้นกูกับเค้าไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ เค้าเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเลยติดวัฒนธรรมที่นั่นมา กูเห็นว่าเราก็รู้จักกันมานาน เลยไม่อยากให้เค้า..." มันพยายามอธิบายให้ผมฟัง เหอะ แล้วทำไมผมต้องฟังด้วยวะ !!
 
"พอเถอะ มึงจะมาอธิบายให้กูฟังทำไม มึงไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น แล้วกูก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับมึงขนาดนั้นด้วย"
 
"ทำไมมึงจะไม่สำคัญหละลัคกี้ จะให้กูต้องบอกมึงกี่ครั้งว่า กูรักมึงๆๆ มึงได้ยินไหมลัคกี้" ผมหลบสายตาที่สื่อให้เห็นความในใจของเขาออกนอกหน้าต่าง ผมไม่อยากมอง ไม่อยากรับรู้ ผมไม่อยากให้เขาต้องมามีอิทธิผลกับหัวใจของผม ผมกลัวว่าวันนึงผมจะถลำลึกลงไป และคนที่เสียใจจะเป็นตัวผมเอง
 
"..."
 
"ลัคกี้ มึงมองหน้ากูสิ มองตากูสิ กูจริงจังกับมึงนะ ช่วยหันมาหน่อยได้ไหม กูขอร้อง" เสียงของคนร้องขอการให้อภัยเริ่มสั่นคลอนเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ผมหันกลับไปมองตาคู่นั้นอีกครั้ง ดวงตาสั่นๆกับน้ำเสียงนั้น ผมไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าผมสงสารเขาจริงๆ ทำไมวะ ผมมันมีค่าสำหรับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ
 
"ถ้ากูไม่รัก กูคงไม่แคร์ ถ้ากูไม่รักกูคงไม่มาข อโทษมึงขนาดนี้ กูขอโทษที่กูเคยพูดไม่ดีกับมึง กูสัญญากูจะทำตัวให้ดีขึ้น ขออย่างเดียว ให้อภัยกู กลับมาอยู่กับกูอีกได้ไหม"
 
"มึงแคร์แค่ตัวเองเถอะหวะพอตเตอร์ แล้วใจกูหละ มึงเคยแคร์ความรู้สึกในนั้นไหม" ผมก็รู้สึกเจ็บเหมือนกันนะที่มันมาเล่นกับความรู้สึกผมขนาดนี้ มันมาทำเป็นรักผม มาทำเป็นแคร์ผม ผมเป็นคนนะเว้ย ผมยอมรับว่าผมก็มีอ่อนไหวไปบ้างเหมือนกัน หรือผมควรให้อภัยเขา ควรให้โอกาสหัวใจ...ตัวเอง
 
 
ร่างสูงดึงใบหน้าผมเข้าไป ฉกฉวยริมฝีปากของผมไป ปากของมันประกบกับปากของผม แต่เพียงแค่ประกบกันเท่านั้น มันไม่ได้พยายามเข้าไปล้ำลึกมากกว่านี้ ผมนิ่งมองเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า มันก็มองหน้าผมเช่นกัน ผมรู้ว่ามันพยายามส่งความรู้สึกของมันผ่านทางสายตาและริมฝีปากนั้น
 
"อืมม ปล่อย" ผมผละออกจากร่างสูง มือดันออกแกร่งออกไปเพราะรู้สึกอึดอัด
 
"กูรู้ว่ามึงก็แคร์กู มึงอย่าปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองสิวะ"
 
"มึงรู้ได้ไง นี่ตัวกูเองทำไมกูจะไม่รู้"
 
"หึ ถ้ามึงไม่แคร์ วันนั้นมึงจะร้องทำไม มึงจะหนีกูทำไม ทั้งที่ก่อนหน้านี้มึงยังยิ้ม ยังหัวเราะ ยังอยู่ที่นี่ห้องนี้กับกู ทำอะไรหลายๆอย่างร่วมกับกู หรือมึงจะปฏิเสธว่าที่กูพูดมันไม่จริง"
 
"กู...กู" ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมทำอย่างนั้นทำไม
 
"ปฏิเสธไม่ได้หละสิ มึงฟังกูนะ มันไม่มีเหตุผมที่มึงจะพยายามผลักตัวเองออกจากสิ่งที่มึงรู้สึก กูรู้สึกแบบเดียวกับที่มึงรู้สึก แค่มึงยังไม่มั่นใจพอที่จะยอมรับคนอย่างกูเข้าไปในนั้น"
 
"พูดตรงๆ กูกลัวจริงๆ กูไม่รู้ว่าวันนั้นกูจะร้องไห้ทำไม กูจะหนีมึงทำไม คงเพราะกูหาโอกาสหนีอยู่พอดีมั้ง มึงอย่าคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเลย"
 
"กูเหนื่อยที่จะต้องอธิบายแล้วหวะ อย่าให้กูหมดความอดทนเลยนะ กูอยากจะทำดีกับมึง แต่ถ้ามึงดื้อกับกูแบบนี้ กูคงจะต้องใช้ไม้แข็งกับมึงแล้วหละมั้ง" มึงคงดีกับกูได้ไม่นานจริงๆ
 
"มะ มึงจะทำอะไรกู" มันมองผมด้วยสายตาแบบเดิมอีกแล้ว สายตาแบบนั้นมันดูดุดัน ร้อนแรง แต่ก็แฝงไปด้วยความอบอุ่น มันทำเอาผมแทบจะหลอมละลาย
 
"มึงผิดสัญญา มึงต้องโดนลงโทษ"
 
"กูผิดสัญญาอะไร"
 
"มึงสัญญาว่ามึงจะไม่ทิ้งกู แต่มึงก็ทิ้งกู รู้อะไรไหม กูเกลียดคนผิดสัญญา กูพยายามแล้วนะลัคกี้ พยายามที่จะไม่ร้ายกับมึง พยายามใจเย็นที่สุดเวลาคุยกับมึง" อ๋อ จริงสินะ วันนั้นผมสัญญากับมันไว้นี่ หรือจริงๆแล้ว คนเห็นแก่ตัวจะเป็นผมเอง ถ้าในฐานะเพื่อนผมก็คงจะเป็นเพื่อนที่เลวมาก บอกเขาว่าจะไม่ทิ้งมให้เขาอยู่คนเดียว ..ผมทำไปแล้ว ผมทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว แต่ถ้าในฐานะอื่น ผมไม่ผิดนะเว้ย !!! ผมมีสิทธิที่ตะทำอย่างนี้
 
"อืม กูรู้..." ริมฝีปากหนาฉกฉวยริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็วบดขยี้ด้วยความหมั่นเขี้ยว ลิ้นหนาเข้าไปควานหาความหวานจากร่างเล็ก
 
"อืออ" เหมือนคนตัวเล็กพยายามจะขัดขืนแต่ก็หนีไม่พ้นคนตัวโตตรงหน้าอยู่ดี มือเล็กตีเข้าไปที่อกแกร่งพยายามผลักให้คนตัวโตออกห่างไป แต่มือเผลอไปโดนปมผ้าเช็ดตัวของร่างสูง ผ้าผืนเล็กถูกปลดออกเผยให้เห็นแก่นกายขนาดใหญ่เกินมาตรฐานชายไทย
 
ร่างเล็กตะลึงกับสิ่งแปลกปลอมตรงหน้า
"O_O!!!!" มือเล็กเลื่อนไปปิดตาตัวเองทันที แต่เหมือนสายตาของผมมันจะทรยศแอบมึงแก่นกายของคนตรงหน้าผ่านช่องนิ้วมือเล็กๆของตัวเอง ทำไมวะ ผมไม่ได้อยากดูของมันซะหน่อยยย (อ๋อเหรอออ ><') -///-
 
"อยากเหรอครับ ใจร้อนจัง ^__^" อยากบ้าอยากบออะไรวะ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นนะเว้ยย ผมคิดว่า...ทำไมผมไม่ขนาดเท่านั้นบ้างวะ (นี่ใช่เวลามั้ย -///-) ผมอิจฉามันหรอก
 
"เห้ยยยย ปิดๆๆๆ ปิดเดี๋ยวนี้" ปากผมทำตามที่สมองสั่งสักทีดีนะที่มันไม่ทรยศผมเหมือนกับตาทั้งสองข้างของผม
 
"มึงจะร้องอะไรวะ ผู้ชายเหมือนกัน มีเหมือนๆกันทั้งนั้น -//-" เออ หวะ นี่กูไม่ใช่ผู้หญิงนะ ที่เห็นของผู้ชายแล้วต้องตกใจ ว้ายกรี๊ดดด -0- แล้วกูจะตกใจทำไมวะ...
 
"กะ ก็กูไม่ ชะ ชินนี่" เออใช่ๆ เหตุผลนี้ผมจำว่าจากการ์ตูนวายเรื่องนึง มะ มันก็คล้ายๆกับตอนนี้แหละครับ เห้ยย ตะ แต่ผมแค่ศึกษาไว้เฉยๆ ไม่ได้จะนำมาปฏิบัติจริงหรอกนะ จริงๆๆๆ เชื่อผมสิ หน้าตาผมน่าเชื่อถือนะ ...
 
"มากกว่าดูมึงก็ทำมาแล้วลัคกี้ จะกลัวอะไร" กะ กูทำอะไร พูดดีๆนะมึง
 
"=/////=" อ๊ากกก ทำไมหน้าผมมันร้อนๆวะ นะ นี่ผม ผมกำลังหน้าแดงอยู่ใช่ไหม หน้าอายชะมัด !!
 
"ฮะ ฮ่าๆๆ มึงนี่เขินน่ารักเน้อ" ไอ้พอตเตอร์มันดึงผ้าเช็ดตัวจิ๋วขึ้นไปผูกปมให้เหมือนเดิมและก้มลงมาหอมแก้มผมเฉยเลย
 
"ไอบ้า!!!" ผมเกลียดคำนี้ชะมัด ผมจำได้ตอนนายเอกในเรื่องเขินแล้วไม่รู้จะตอบโต้ยังไง มันจะพูดว่า 'ไอบ้า' บอกตรงๆก่อนหน้านี้ผมว่าคำๆนี้มันปัญญาอ่อนมาก แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับ มันไม่ได้ปัญญาอ่อนสักนิดขอโทษนะครับที่เข้าใจนายเอกผิด T_T
 
"หา ??อะไรนะ ?เสียดายเหรอที่กูจะเดินไปแต่งตัว" คิดได้นะมึง - - บ้าเหอะ มโนเป็นเลิศ
 
"เสียดายเหี้ยอะไร ไปแต่งตัวเถอะมึง น่าเกลียดจะตาย อุจาดตา!!!" x_x
 
"ฮ่าๆๆ อะนี่ เสื้อผ้ามึง จะใส่ไหม หรือไม่อยากมใส่ อยากทำกิจกรรมสังสรรค์บนเตียงกับกูมันส์ๆแทน ไม่ต้องใส่เสื้อ สบายจะตาย"
 
"สัส หยุดเล่นสักทีเหอะ เอาเสื้อผ้ากูมาเลย"มันโยนเสื้อผ้าของผม ลงหัวเป๊ะ -_- ขอบใจมากกกก หลังจากนั้นผมก็แต่งตัวของผมไป มันก็แต่งของมันไป
 
 
ทำไมวะ ความรู้สึกโกรธเกลียด มันหายไปตอนไหนแล้วตอนนี้ผมรู้สึกหมั่นไส้มันแทน เมื่อเห็นมันหันมายิ้มยกมุมปากขึ่นข้างนึง พร้อมยักคิ้วขึ้น
 
ผมอุตส่าห์สร้างกำแพงกั้นความรู้สึกไว้แล้วเชียว ทำไมมันทำลายสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมาอย่างง่ายดายแบบนี้วะ แล้วต่อไปถ้ามันทำผมเสียใจอีก แล้วมาขอโทษ ทำอีก แล้วมาขอโทษซ้ำๆแบบนี้แล้วผมไม่แย่เหรอวะเนี่ย !!!
 
'โลกของลัคกี้กลับมามีพอตเตอร์' (อีกแล้วเหรอ) TT_TT
 
---------THANKS-----------