Un_expected Love

 
          มีเพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัวจริง ๆ ครับ  ไอ้โจไง  นอกจากมันจะคอยจ้ำจี้จ้ำไช  คอยติว  คอยบ่นให้พวกผมตลอด  ตอนนี้มันยังชวนผมมาฝึกงานที่บริษัทรับสร้างบ้านของรุ่นพี่อีกด้วยครับ  ไอ้โจมันเป็นคนขยันครับ  ตอนเปิดเทอมมันก็เรียนกลางวัน  ทำงานพาร์ทไทม์  พอปิดเทอม  มันก็ฝึกงานเต็มวัน  แถมยังทำงานพาร์ทไทม์ต่ออีก  ทั้ง ๆ ที่มันมีเจ๊คิ้มอุปการะแล้วนะ  มันก็ยังทำตัวเหมือนเดิม  ขยันเหมือนเดิม  ไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ เกาะเจ๊คิ้มกินเลยครับ  ทั้ง ๆ ที่เจ๊คิ้มก็เสนอให้มันอยู่เฉย ๆ บ้าง  เจ๊คิ้มเลี้ยงไหวอยู่แล้ว  แต่ไอ้โจมันก็ไม่ยอมครับ  มันบอกว่ามันอยู่เฉย ๆ ไม่ได้  จะลงแดงตายครับ  เอากับมันสิ  (--")
 
          งานผมก็เรื่อย ๆ ครับ  อยู่อ็อฟฟิศบ้าง  ออกนอกสถานที่บ้าง  เลิกเร็วบ้างช้าบ้าง  ไม่แน่ไม่นอนครับ  บ่ายวันนี้ฤกษ์ดี  ผมขับรถมาจอดอยู่สถานที่นึงที่คุณ ๆ คงคาดไม่ถึง  ...หน้าโรงเรียนอนุบาล...  มาทำอะไร?  ผมเป็นแก๊งรถตู้ลักเด็กไงครับ  จะบ้าหรอ???  -*-
 
          ผมจอดซุ่มอยู่หน้าโรงเรียนอนุบาลหมีน้อยได้ซักพักแล้วครับ  โรงเรียนใกล้จะเลิกแล้วล่ะ  รถราเริ่มขวั่กไขว่  แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าพี่โมจะมารับน้องตอนไหน?  ขับรถอะไร?  แล้วพี่โมนี่คนไหน?  ถ้าเกิดว่าตัวจริงกับในรูป profile ไม่เหมือนกันแล้วผมจะจำได้ป่าววะ?  ผมเคยเห็นพี่โมครั้งเดียวในวิดิโอคอลตอนตี 3 ที่ผมกำลังเมาอยู่นะ  ผมจำได้ลาง ๆ แหละ ^^"  ผมตัดสินใจเดินเข้าไปทำเนียน ๆ ว่านั่งรอลูกในโรงเรียนครับ  ผมถามดูจนรู้แล้วว่าตึกอนุบาลไปทางไหน?  นั่งรอปาฏิหารย์อย่างเดียวครับ  ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว  ผู้ปกครองมากมายต่างอุ้มลูกจูงหลานเดินผ่านหน้าผมไปคนแล้วคนเล่า  ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ ผมยาว ๆ ตรง ๆ เดินจูงเด็กน้อยน่ารักเดินผ่านไปเลยอ่ะ
 
          เอ๊ะ! ผมเห็นอะไรนะ  รู้สึกเหมือนภาพสโลว์โมชั่น  ผู้หญิงคนนั้น  ผมรู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน  ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กับเด็กหญิงตัวกะจิ๋วเดินจูงมือกันหัวเราะไปตามทาง  ผมอึ้ง  ผมนิ่ง  ผมทำตัวไม่ถูก  พี่โมไม่เห็นผมหรอกครับ  ผมนั่งอยู่ค่อนข้างไกล  แล้วพี่โมก็ไม่ได้มองมาทางผมเลยด้วย  เค้ามัวแต่คุยกับลูกเค้าอยู่น่ะ  โอย....รอยยิ้มนั้น  มันช่างหวานเหลือเกิน  แต่เค้าไม่ได้ยิ้มให้ผมนะ  แล้วไงอ่ะ  ผมมโนว่าเค้ายิ้มให้ผมก็ได้นี่นา  ผมเดินตามสองแม่ลูกไปโดยไม่รู้ตัว  แต่ตามห่าง ๆ ครับ  ผมยังไม่อยากให้พี่โมรู้ว่าผมเริ่มล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวของพี่เค้าแล้ว  พี่โมจูงน้องขึ้นรถมินิออสตินคันน่ารัก  เหมาะกับพี่โมจริง ๆ  ผมแอบจำทะเบียนรถเรียบร้อยแล้วครับ  พี่โมขับรถออกไปแล้วโดยที่ไม่เห็นผมเลย  แต่นั่นดีแล้วครับ  ผมต้องการให้เป็นแบบนั้น
 
          หลังจากวันนั้น  ถ้าวันไหนผมว่างช่วงบ่ายผมก็จะแอบไปซุ่มคอยดูพี่โมครับ  เหมือนพวกโรคจิตเลยครับ  ผมยอมรับ  แต่ผมอยากเห็นพี่เค้านี่นา  ไม่มีทางอื่นที่ผมจะได้เจอพี่เค้าแล้วนี่ครับ
 
"เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันครับพี่โม?"
อ่าน  แต่ไม่ตอบ  หมายความว่าอะไรนะ
"ผมอยากเจอพี่โมนะครับ"
...เงียบ...
"พี่โม  ผมไม่เคยรู้สึกดีกับใครแบบนี้เลยนะ
ผมคิดถึงพี่ทุกวันเลยพี่รู้มั้ย?"
มันไม่ไหวแล้วครับ  มันอัดอั้นอ่ะ
ผมแอบชอบเค้ามาหลายเดือนแล้วนะ
"ช่วงนี้งานพี่ยุ่งอ่ะ ถ้าพี่ว่างแล้วพี่จะนัดเราแล้วกันนะจ๊ะ"
 
          แดกแห้วไปสิมึง  เฮ้อ! เค้าไม่ยอมเจอผมอ่ะ  ทำยังไงดีนะ  ผมไม่อยากหลบ ๆ ซ่อน ๆ ตามไปแอบดูเค้ากับลูกที่โรงเรียนแล้วนะ  ผมอยากไปกินข้าว  ไปดูหนัง  ไปอะไร ๆ กะพี่เค้าบ้าง  แต่ผมอยากให้เค้าเต็มใจที่จะเจอผม  ไม่งั้นผมโผล่ไปทักเค้าที่โรงเรียนลูกเค้าก็ได้  แต่ผมไม่อยากทำไง
 
          วันนี้เบื่อ ๆ ครับ  พี่ ๆ ที่ทำงานชวนกันมานั่งดื่ม  ผมก็เลยมาด้วยซะเลย  เซ็ง ๆ อ่ะ  คนที่อยากเจอเค้าก็ไม่อยากเจอผม  งั้นผมออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างอย่าว่ากันนะ (ใครสนแก?) 
 
          ระหว่างที่ผมกำลังดริ๊งค์กรึ่มได้ที่เลย  ผมเห็นร่างเล็ก ๆ คุ้นตาเดินผ่านไป  เดี๋ยวนะ  เวลาแบบนี้พี่โมควรจะอยู่บ้านนอนกับลูกไม่ใช่เหรอ?  ผมคงเมาจนตาฝาดแล้วล่ะมั้ง?  แต่...ไม่ว่ะ  ผมว่าผมตาไม่ฝาด  นั่นพี่โมแน่ ๆ  พี่โมอยู่ในผับ  พี่โมอยู่ในที่แบบนี้  ทั้ง ๆ ที่บอกผมว่างานยุ่ง  หมายความว่าไงวะ?