Sad Memories

     เด็กคนนั้นช่างเจิดจ้าดั่งท้องนภายามฟ้าสาง งดงามเหมือนดอกซากุระที่ผลิดอกงอกผลออกใหม่ก่อนจะร่วงโรยลงสู่พื้นดิน ซึ่งต่างจากร่างเล็กบนเตียงคนไข้ในปัจจุบัน เต็มไปด้วยรอยแผลใหม่และรอยฟกช้ำดำเขียวเต็มบนใบหน้าและตามร่างกายแสนบอบบาง ผ้าพันแผลสีขาวที่พันรอบศีรษะ แขน และเรือนร่าง ภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อบางสีขาว
     ดวงตาคมนัยย์ตาสีดำมือทมิฬมองใบหน้าที่เริ่มมีชีวิตชีวาจากแต่เดิมที่มีใบหน้าซีดเซียวจากการเสียเลือดด้วยความรู้สึกผิดและสงสารต่อร่างบนเตียง แต่อุบติเหตุที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด ร่างบางก็มีส่วนผิดเช่นกันที่ข้าม ถนนไม่ดูไฟจราจรก่อน  
หึ ตื่นขึ้นมาต้องถามให้รู้เรื่องรู้ราว ร่างสูงคิดในใจ
 
     ภายในความมืดย่อมมีแสงสว่าง ที่ไหนมีสุขย่อมมีทุกข์ที่นั่น เขาว่ากันว่าชีวิตคนเรานั้นไม่ยั่งยืนเสมอไป เรา ตอนไหนไม่อาจมีใครล่วงรู้ ผมตื่นขึ้นมาจากความทรงจำแสนอบอุ่นและงดงามที่อยากจะอยู่กับมันตลอดกาล แต่ร่างกายสั่งให้เปลือกตามันเปิดขึ้นมา
ผมปรือตาเพื่อปรับแสงในระดับสายตาของตน ทันทีที่ตื่นขึ้นความเจ็บปวดแล่นเข้าสมองและความเจ็บปวดทั่วร่างกาย  ลมหายใจร้อนผ่าว  สิ่งที่ผมรับรู้ในตอนนี้ได้ คือ เพดานสีขาวและกลิ่นยา ผมกลาดสายตามองไปรอบๆสายตาผมสะดุดกับร่างสูงในชุดสูทสีดำที่นั่งบนโซฟา เขากำลังมองมาทางผม
“ เป็นยังไงบ้าง”เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับเจ้าของเสียงเดินเข้ามาทางผม
     ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ช่างงดงามซะจริง ใบหน้าคมเรียวยาว ดวงตาคมกริบดูมีเสน่ห์ด้วยนัยย์ตาสีดำสนิท จมูกโด่งสันได้รูปรับกับโครงหน้า ผมสีน้ำตาลเมื่อสะท้อนกับแสงจะเป็นสีแดง ผิวสีขาวมุขและรูปร่างภูมิฐานที่ดูมั่นคงเหมือนพระเอกในนวนิยาย
“ คุณเป็นใคร”ผมถามเขากลับ
“ ฉันคือคนที่ช่วยนายเอาไว้ในตอนนั้น”เขาบอกเสียงเย็น ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายคนนี้กำลังบอกผม
 
หมายถึงอะไร เหตุการณ์นั้น ?
 
“คุณหมายความว่ายังไงครับ”ผมถามกลับอีกครั้ง ใบหน้าหล่อแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“ นายคือคนที่ช่วยนายตอนโดนรถชนยังไงล่ะ “ผมเบิกตากว้าง
            ผมเริ่มย้อนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ขณะที่กำลังข้ามถนนจิตใจผมเหม่อลอยคิดเรื่องต่างๆนาๆจนไม่ได้มองทาง รถคันสีดำพุ่งเข้าชนผมอย่างแรง...
 
ปัง!
 
     ดวงตาสีฟ้าทะเลมองร่างสูงด้วยแววตามืดมน ร่างสูงมองใบหน้าสวยด้วยความรู้สึกแปลกใจ เขารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาใบหน้านี้ เหมือนกับใครบางคน!
“ ทำไม...”เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น
     ตอนนั้นเขาไม่น่าช่วยผมเอาไว้ เขาน่าจะปล่อยผมทิ้งไว้ หากตอนนั้นผมตายไปมันคงเป็นเรื่องที่ดีแน่ ผมอยู่ไปก็ไม่มีความหมายอะไรอยู่แล้ว ไม่เหลือใคร
           
            พรวด!
           
     โซระลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วจับแขนเสื้อของชายร่างสูง ร่างสูงเซไปตามแรงดึงเล็กน้อยดวงตาสีดำเบิกตากว้างด้วยความตกใจกะทันหัน
“ทำไม ทำไมคุณถึงช่วยผม! คุณน่าจะทิ้งผมให้ตายตรงนั้น!! “ร่างบางตวาดใส่ร่างสูงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลิ้นด้วยความเศร้าโศก       
     ร่างสูงเมื่อได้ยินประโยคที่ดูทำร้ายจิตใจและเห็นแก่ตัวจึงอยากผลักร่างแสนระบมที่เต็มไปด้วยลาดแผลและด่ากลับแต่พอเห็นน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นก็เปลี่ยนความคิดนั้นทันที มือทั้งสองข้างโอบกอดร่างที่สั่นเทาแล้วลูบกลุ่มเส้นผมอย่างเบามือ
           
      ไม่นานร่างที่สั่นเทาก็สงบลงแล้วผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวขณะอยู่ในอ้อมกอด ร่างสูงจับตัวร่างบางให้นอนลง รอยคราบน้ำตาและใบหน้าแสนเจ็บปวดนั้นเขาไม่เข้าใจ สุดท้ายก็ไม่ได้ถามอะไรจากร่างบนเตียง
            ร่างสูงมองใบหน้าสวยอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป..
 
 
“นายช่วยสืบประวัติเด็กคนนี้หน่อย”ผู้เป็นนายสั่งลูกน้องคนสนิทและไว้ใจที่สุด
“ครับท่าน”เขารับปากไม่มีขัดข้องต่อคำสั่งอย่างใด