Sad Memories

     หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาเมืองแห่งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมให้เป็นสีขาวด้วยเกล็ดหิมะ วันแสนเงียบสงบเกินไปจนน่าเบื่อสำหรับหลายคน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกสนุกสนานกับมันกันนะ...

     ทุกวันผมจะมาทำงานที่ร้านขนมหวานแห่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่หาเงินของผม วันนี้ลูกค้าเต็มร้านไปหมด ผมก็ต้องทำงานหนักขึ้นกว่าปกติ แต่ถึงจะงานเยอะเพียงไหนผมก็สู้ไม่ถอยเพราะผมต้องยืนอยู่บนโลกนี้คนเดียว แต่บางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยเกินไป

     เมื่อเวลาผ่านไปจวบจนหนึ่งทุ่มลูกค้าเริ่มลดลงทยอยกันกลับบ้านเกรงว่าหิมะจะตกหนัก หน้าที่ผมได้จบลงแล้วผมเก็บชุดทำงานในตู้ล็อคเกอร์และหยิบเสื้อกันหนาวมาสวมใส่

“ โอย โซระจัง จะกลับแล้วเหรอ? “เสียงหนุ่มเอ่ยถามผม ผมหันไปหาเจ้าของเสียงนี้

     เรือนผมสีม่วงแดงซอยสั้นประมาณบ่า ใบหน้าคมเรียวดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูไม่เข้ากับสีผม สูงกว่าผมนิดนึง

“ ครับ  มิซึโอะซัง ผมกลัวหิมะจะตกหนักน่ะครับ ”ผมบอกเพื่อนร่วมงานของผมและสนิทที่สุด

“ งั้นเหรอ ว่าจะชวนไปดื่มซักหน่อย..เฮ้อ งั้นกลับบ้านดีๆล่ะ “ เขาพูดอย่างเสียดายที่ไม่ได้ผมไปเป็นเพื่อน

“ครับ มิซึโอะซังก็เหมือนกัน อย่าหนักล่ะ” ผมบอกติดตลกและก้มหัวให้แล้วเดินออกจากห้องไป

     ค่ำคืนสีขาว แสงไฟสีเหลืองรั่วทางเดินฟุตบาทผู้คนต่างเดินสวนกัน รถยนต์ขับเคลื่อนบนถนน ผมยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ หัวสมองมีแต่เรื่องเรียน เงินที่ต้องใช้ในขณะเดิน  บ้านที่ไร้ซึ่งคนต้อนรับ บ้านที่เงียบสงบไร้ความเป็นชีวิตชีวา สีสัน

     ร่างเล็กก้าวข้ามถนนด้วยสายตาที่เหม่อลอย จิตใจหมกมุ่นอยู่กับเรื่องทุกข์จนลืมไปว่านี่คือทางม้าลาย สัญญาณไฟสีแดงเป็นการบอกว่าห้ามข้าม!

            ทันใดนั้นรถคันสีดำขับมาด้วยความเร็วสูงพุ่งเข้าชนโซระ..

     เหมือนห้วงเวลาได้หยุดเดินชั่วครู่ ภาพของรถพุ่งชนร่างผมอย่างแรง ตัวผมกระเด็นแล้วนอนจมกองเลือด ร่างกายมันเจ็บปวดจนชาไปหมด แม่แต่นิ้วก็ไม่สามารถขยับอะไรได้ ผมรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด เปลือกตาเริ่มหนักแล้วมันก็ปิดลงเข้าสู่ความมืด

อา..นี่ผมจะตายจริงๆแล้วสินะ หึ โชคชะตาเล่นตลกกับผมรึไง แต่ก็ดี ไม่มีใครห่วงหรืออะไรที่ผมต้องห่วง ผมไม่เหลือใคร ไม่เหลือใครอีกแล้ว...ตายไปก็ไม่เสียหายอะไร

“อย่าหลับนะ!” เสียงเรียกพร้อมกับฝ่ามืออุ่นที่ตบหน้าผม

     ใครกันที่เรียกเรา ผมปรือตาเห็นเพียงภาพลาง ใบหน้าหล่อ ดวงตาคมกริบทรงอำนาจ ผมสีน้ำตาลแดง หน้าทุกข์ร้อนใจอย่างมาก  ทำไมต้องกังวลขนาดนั้น ทำไมต้องปลุกให้ผมตื่น แล้วทำไมต้องช่วยด้วยล่ะ?

      วืด...ผมรู้สึกตัวลอย ไออุ่นจากอ้อมกอดของใครบางคนที่ต่างจากอ้อมกอดของคุณแม่...

      ความตายเป็นสิ่งที่ผมรอมานานแสนนานของการใช้ชีวิต ผมอยู่อย่างไร้ค่าหลังจากเหตุการณ์วันนั้น เสียงหัวเราะ ความสุข รอยยิ้มได้หายไปจากใจผม

ภาพความทรงจำสีขาว

เดือนกุมภาพันธ์ใต้ต้นซากุระ ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง สองแม่ลูกนั่งม้านั่งมองดูดอกซากุระกำลังร่วงหล่น เด็กน้อยรู้สึกเบื่อจึงนึกสนุกอยากเล่นดอกซากุระ เจ้าตัวซนไถลก้นลงแล้วเดินจ้ำไปหยิบดอกสีชมพูอ่อนแล้วหมุนเล่น ด้วยความไม่รู้จึงเกิดความสงสัยว่าเจ้าดอกไม้ที่ตนถืออยู่นั้นมันดอกอะไร เด็กน้อยหันไปหาผู้เป็นแม่แล้วถามเสียงใส

“ แม่ฮะ นี่คือดอกอะไรหรอครับ”

“ดอกซากุระจ้ะ”ผู้เป็นแม่บอก

“อืม...”

“ลูกชอบหรอจ้ะ”เด็กน้อยเงยหน้าและพยักหน้า

“ดอกซากุระเหมือนคุณแม่เลยล่ะฮะ”เธอมองลูกน้อยด้วยความสงสัย เด็กคนนี้ชอบทำให้เธอประหลาดใจอยู่เสมอ

“หืม จริงหรอจ้ะ”

“จริงสิครับ คุณแม่น่ะงดงามเสมอและเข้มแข็งเหมือนดอกซากุระ”

          เมื่อเธอได้ยินประโยคนั้นจากลูกน้อย น้ำอุ่นสีใสไหลพรากออกจากตา เธอรีบเดินเข้าไปกอดลูกของเธอแน่นแล้วร่ำไห้

“ขอบใจนะ โซระ...”

      ใบหน้าสวยหวานของร่างบนเตียงคนไข้แสดงสีหน้าเศร้าพร้อมกับน้ำสีใสๆและปฏิกิริยากล้ามเนื้อกระตุกที่นิ้ว ร่างสูงมองใบหน้านั้นร่างเล็กด้วยความแปลกใจ มือใหญ่ปาดน้ำตาที่กำลังไหลไม่หยุด

“ นายเป็นใคร...“