ทริปครั้งนี้กับนายซุป'ตาร์

 
บทที่4
           
            ว้าวๆของกินเพียบเลยลาภปากละทีนี้>< ตักนี่ไปดีกว่า นู่นด้วย โน่นด้วย อันนี้ก็น่ากิน
@#$^%%$ หมับ!“ใครอ่ะ” น..นายจีฮุน เขาจับมือฉันอีกแล้ว.. “นายมีอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นสีหน้า
นายตอนนั้นไม่ค่อยดีเลย นายสบายดีนะ”เพื่อความแน่ใจฉันเอามือไปแตะที่หน้าผากเขา                                         
          เหวอร้อนจังนายไข้ขึ้นแน่ๆกลับห้องไปก่อนเถอะเดี๋ยวฉันเอาข้าวขึ้นไปให้                                 
“ไม่ต้อง ฉันสบายดีเธอตักเยอะอย่างนั้นจะกินหมดเหรอถ้าเธอกินหมดจริงๆได้กลายเป็นหมูตอนแน่ๆ”
เชอะหยาบคายแต่ว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่าสีหน้าเขาดูไม่ดีจริงๆ“อ่าๆเข้าใจแล้วนายไปนั่งรอที่โต๊ะละกัน”
      
   ดูเหมือนเขาจะเชื่อฟังแต่โดยดีเดินกลับโต๊ะเหมือนเด็กน้อยดูๆไปเขาก็น่ารักดีนะJ กลับมาตักอาหารต่อ
ดีกว่าลั้ลล้า^^ โครม! หืมเกิดอะไรขึ้น ฟึ่บ เฮ้ย จีฮุนเป็นลม 0-0 “จีฮุนตื่นสิๆ ไหนบอกไม่เป็นอะไรไงตื่น
สิ” พอตั้งสติได้ก็นึกขึ้นว่าต้องพาเขาไปพัก แบกกลับห้องไปนี่แหละ! ด้วยแรงของหญิงแกร่งฉัน                        
      
ทำได้สบายมาก “เอ้า ฮึบ” ด้วยน้าหนักตัวของผู้ชายทำให้ฉันเซเล็กน้อยแต่ก็ไม่เป็นปัญหา -.,- ตุ๊บ!
“เฮ้อเรียบร้อยฉันอุ้มนายขึ้นมาบนห้องได้แล้วเล่นเอาซะเหงื่อตก” เธออย่าทิ้งฉันไปนะ ภาพที่เขาพูดลอย
เข้ามาทันทีฉันจะไปคิดถึงคำพูดเขาทำไมนะ “ไปเอาผ้าชุบน้ำมาดีกว่า” ทำเรื่องอื่นหัวสมองจะได้เลิกคิด                                                                                                                                   
            21:35น. ฟี้ ฟี้ คร่อก ฟี้ “หืม?นายตื่นแล้วเหรอ” ฉันตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียเพราะรู้สึกว่ามีสายตา
จ้องมองตอนที่หลับ “เธอกรนเสียงดังขนาดนี้ใครจะไปนอนหลับลงหล่ะ”เขาพูดพร้อมกับยิ้ม “แหะๆ”
น้ำเสียงเขาดูดีขึ้นอาการคงดีขึ้นมานิดนึงแล้ว “เธอนอนเฝ้าฉันเหรอ” เขาถามกลับ “อื่มใช่ฉันแบกนาย
ขึ้นมา แถมยังเฝ้านาย ฉันก็เลย...”
ฟึ่บ เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ภายในความมืดฉันก็เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน ความมืดไม่สามารถบดบังรัศมี
ความหล่อของเขาได้เลย “ฉันอะไรเหรอJ” “ฉ..ฉันก็เลยยังไม่ได้กินข้าว” ฟึ่บ เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้
มากขึ้นจนฉันสัมผัสถึงลมหายใจของเขาได้>///< แต่ว่า..ทำไมฉันถึงขยับไม่ได้ มันเหมือนกับฉันถูกสะกด
อยู่ในสายตาเขา “อืม ฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน งั้นเรามากินรามยอนกันเถอะ(มาม่าเกาหลี) เขา
ผละตัวออกมาแล้วเดินตรงไปที่ครัวทันที ปล่อยให้ฉันอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตึก ตึก ตึก ตึก
“ส..เสียงหัวใจฉันงั้นเหรอแล้วทำไม”
“นี่!เธอจะไม่มากินเหรอเดี๊ยวฉันก็ปล่อยให้เธอแห้งตายอยู่ตรงนั้นหรอก”
.”รู้แล้วน่า” ฉันตอบกลับไป แต่ว่าทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเหมือนเขากำลังกวนประสาทฉันแต่ กลับกัน
ทำไมหัวใจฉันถึงเต้นไม่หยุดหล่ะ!!
(End part 4)
Talk:สวัสดีค่าทุกคน ก็มากันแล้วสำหรับบทที่4 บอกเลยว่าตอนแต่งพาร์ทนี้แอบฟินกับตัวเอง ก็มันเขิน>//<555 ถ้าใครชอบเรื่องนี้ก็กดชอบให้ด้วยนะค่า แต่ถ้าเป็นกำลังใจมากๆก็คอมเมนต์ ให้ด้วยยิ่งดี^^ แต่ใครที่ไม่สามารถไลค์หรือคอมเม้นได้ถ้าเข้ามาอ่านแล้วก็ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านเลย เข้ามาเช็คแล้วเห็นยอดวิวเพิ่มทุกวันก็ดีใจมากๆค่ะ ฝากติดตามแบบนี้ต่อไปนานๆน้า><
 
----------------ขอบคุณค่ะ----------------