สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)

     คริสตัลสวยงาม สองอันนี้มีสวยงามจริงๆ 

     "สวยจังเลยเนอะ โฮนะจัง"

     "ใช่...สวยมากด้วย เอ่!"

     ฉันหันหลังไปมองอย่างรวดเร็ว 

     "ย๊าก!!!!! ผีหลอก"

     "ไม่ใช่ผีสักหน่อย นี่ฉันเอง มินาโฮะงัย"

     "เธอเองหรอ"

     "ก็ใช่ไง ฉันเอง ฉันเหมือนผีขนาดนั้นเลยหรอ"

     "เปล่าๆ"

      ก็ใช่สิ เล่นเอาผมปิดหน้า ผ้าพาดไหล่ น้ำหยดจากหัวขนาดเนี่ย จะรอดมั๊ยเนี่ย

     "กินข้าวเหอะ หิวแล้ว โฮนะจัง มานั่งกินกันดิ"

     "อืมๆ"

     ฉันมองสวนดอกไม้และคริสตัล ก่อนที่จะได้ไปนั่งกินข้าว

     "เอ่อ เหมือนกี้ คริสตัลสวยจังเลยเนอะ"

     "ใช่สวยมาก อยากได้บ้างมั๊ยหล่ะ"

     "เอาสิๆ สวยดีไว้ทำเป็นสร้อยข้อมือ"

      แล้วฉันก็ตัดสินใจให้เธอไป 

     "โฮนะจัง เมื่อคืนฝันไรอีกหรือเปล่า ฉันอยากรู้อ่ะ เมื่อคืนนี้หลับสนิทตลอดคืนเลย"

     "เขาบอกกันว่าการที่เราหลับสนิทแปลว่าเราอยู่ในความฝันของคนอื่นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งฉันว่า เธอคงเข้ามาอยู่ในฝันของฉันเองแหล่ะ"

     "จริงหรอ โฮนะจังฝันถึงฉันหรอ"

     "ก็ อืม มีนิดหน่อย"

     "จริงหรอ ฉันแต่งตัวยังไงหรอ ชุดสีอะไรหรอ สีชมพูสดหรือเปล่า"

     "อ่า...ใช่ เธอใส่เดรสสั้นสีชมพูสด มัดผมแกะสองข้าง"

     คำถามเหมือนเข้าไปในฝัน เห็นตัวเอง และคำพูดคำจาเห็นในโลกความจริงเดะ

     "และโฮนะจังแต่งตัวยังไงหรอ"

     "คล้ายๆกันนั้นแหล่ะ"

     "สีขาวใช่ป่ะ คลิบชมพูอ่อนด้วยใช่ป่ะ"

     รู้ได้ไงย่ะนั้น เหมือนเห็นจริงๆน่ะเนี่ย โกหกฉันว่าไม่ฝัน แต่จริงๆแล้วฝันเรื่องเดียวกันใช่มั๊ย ซวยแล้ว จะโกหกมันยังไงดีว่าเรา ไม่ได้เต้นรำในงานกับ เซย์จิ 

     "ใช่...รู้ได้ไงหรอ"

     ต้องถามให้แน่ใจก่อนไม่งั๊น โดนงอนสิบชาติ

     "ก็สีโปรดทำไมฉันจะไม่รู้ เหมือนเป็นคนแบบนี้ ก็ใส่ใจรายละเอียดยิบย่อยเหมือนกันน่ะ"

     แล้วฉันเล่าทุกอย่างให้ฟังจนหมด ยกเว้นต้องเต้นรำ ขอโทษแล้วกันนะ ยัยน้องตัวแสบ ฉันบอกเธอไม่ได้จริงๆ

     06.55

     ฉันปิดประตูบ้าน แล้วล๊อกบ้านเก็บกุญแจไว้ที่ฉัน มันเรียกได้ว่า ถ้ากุญแจหายก็ไม่มีใครได้เข้าบ้านกันเลยทีเดียว เราเดินออกจากบ้าน จากบ้าน เดินไปที่โรงเรียนมันไม่ไกลมากนัก ฉันเลยเดินไปด้วยกัน

     "ของขายครับ เชิญดูได้ครับ มีตั้งแต่สร้อยคอ กำไรข้อมือ ไปถึงแหวน น่ารัก เหมาะสำหรับผู้หญิงมากครับ"

     ระหว่างทาง ฉันเดินผ่านร้านแผงลอย เร่ขาย มีพี่คนขายเป็นผู้ชายร่างสูง ผิวขาว เป็นที่ผิดสังเกตว่า คนตากแดดไม่หน้าจะขาวได้ขนาดนี้

     "น้องสองคนนั้นเชิญมาดูได้ครับ เราเริ่มขายวันนี้วันแรกครับ โปรโมชั่นพิเศษสำหรับลูกค้ารายแรกครับ"

     อ่อ เข้าใจแล้ว พึงเริ่มขายวันแรก เลยขาว

     "โฮนะจังไปดูกันเถอะ"

     "เราต้อง..."

      เธอดึงมือฉันวิ่งไปที่ร้านแผงลอย โดยไม่คิดอะไรเลย นี้มัน 7 โมงกว่าแล้วนะ เข้าเรียน 9 โมง ไปถึงก็เกือบ 8 โมงแล้ว มีเวลาพักน้อยนะสิ

     ช่างเถอะเดินไปดูหน่อยก็ดี แผงนี้มีของมากมาย แต่ที่ฉันสนใจคือ ข้อมือ มันเป็นข้อมือสีทอง

     "สวยมากเลย"

     มันสามารถใสเครื่องประดับอะไรก็ได้ที่เป็นวงกลม ฉันเลยลองใส่คริสตัลของฉันลงไป 

     "พอดีเลย"

     "ดูเหมือนจะเจอกันแล้วสิเนอะ"

     "ค่ะ? อะไรเจอกันหรอค่ะ"

     "ก็ ข้อมือ กับคริสตัลขอเธอมันเข้ากันดีมาก"

     เขาสวมข้อมือให้ฉัน และเอากระจกมาให้ฉันส่อง มันก็สวยดีนะ แต่แปลกที่เข้ากันได้ดีขนาดเนี่ยจริง

     "ข้อมือนี่สวยจัง สีเงินๆสวยดี"

     น้องของฉันก็สนใจเหมือนกัน แต่เป็นกำไรข้อมือสีเงิน มันเหมือนของที่ฉันถืออยู่เลย แค่มันต่างสี 

     "เท่าไหร่ค่ะ?"

     "พี่ไม่คิดตังหรอก"

     ขายของยังไงของเขาเนี่ย ขายแต่ไม่คิดเงิน 

     "ที่ไม่คิดเงินเพราะ นี่คือ คริสตัล บริส มันเป็นสิ่งสวยงามที่คนที่สนใจมันคือคนที่มันเลือกแล้ว มันคือสิ่งวิเศษ สำหรับผู้มีหน้าที่เปลี่ยนชะตาของคนทั้งโลก"

     "ถึงยังไง ฉันก็รับขอฟรีไม่ได้หรอกค่ะ"

     ฉันปฏิเสธไปทั้งที่ก็ดีแล้วที่มันเป็นของฟรี 

     "น้องทั้งสองลองมองมันดูให้ดีๆสิครับ"

     "มองมันหรอค่ะ"

     ฉันมองมัน แต่มันเหมือนล้ำมากกว่าที่มันเป็นอยู่ในตอนนี้ ความรู้สึกนี้มันคือความพิลึกจริงๆ มันเหมือนอยากให้ฉันใส่มัน ฉันเหมือนล่องลอยไปกับสร้อยคอมือ 

     "ถูกใจหรือเปล่า ฉันยกให้เธอนะ"

     "สร้อยข้อมือ...มัน"

     "ถึงยังก็...รับ...มา..ไม่ได้"

     ฉันเงยหน้ามาเพื่อจะคุยกับคนขาย

     "หายไปไหนแล้ว"

     ผีหรอ เรื่องจริงหรอ เขาเป็นคนหรือผีเนี่ย หายไปในเวลาแค่เนี่ย คนมั๊ยเนี่ย

     "เน๊...ไปโรงเรียนกันเหอะ อยากรู้มากเลยว่าจะมีเพื่อนใหม่กี่คน มีเพื่อนเก่าคนไหนมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ด้วยมาก"

     "พูดให้มัน...โอ๊ย ดีๆหน่อย"

     (เจ็บเหลือเกิน ความรู้นี้ ฉันจะเป็นโรคหัวใจจริงๆหรอ ไม่จริงหรอกมั๊ง คำทำนายก็เป็นแค่คำทำนายอยู่วันยังคำ ไม่มีทางเป็นจริงได้หรอก)

     "อะไรหรอ หยุดเดินทำไม"

     "ไม่มีอะไร"

     (อะไรกัน เจ็บจี๊ดๆในใจแบบนี่ มันเป็นอะไรไป)

     ฉันหยุดชะงักลง แต่ว่าความรู้สึกตัวยังมีอยู่ตลอดเวลา ฉันเลยฟืนเดิน ไปสักพัก ความรู้สึกมันก็หายไป

     (มันคืออะไร? ความรู้สึกนั้น)