DeadBlood

     "ความตายนั้นคือพลัง การที่จะได้พลังมา ก็ต้องรู้ถึงความตายที่แท้จริงให้ได้เสียก่อน"คำพูดที่ดังก้องในหัวของผม ผมพยายามที่จะทำความเข้าใจถึงสิ่งที่มันต้องการจะบอกผม "ความตายงั้นหรือ???"ผมคิดแล้วคิดเล่า แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าพลังนั้นคืออะไรกันแน่วันเวลาผ่านไป 5 ปี ตั้งแต่ที่ผมได้ยินคำนั้นครั้งแรก ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้น ม.3 วันเวลาผ่านไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในระหว่าง 5 ปีที่ผ่านมา แต่ความวิตกกังวลเริ่มเพิ่มมากขึ้น เสียงที่ผมได้ยินอยู่บ่อยครั้ง กับหายไป ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน อาจจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ผมนั้นคิดไปเองทั้งหมด ถ้าผมเหมารวมว่ามันถูก มันก็เกินไปที่คนอย่างผมคนเดียวจะคิดแบบนั้นผมนั่งอยู่ตรงเครื่องออกกำลังกายในโรงเรียน พร้อมกับอาการน้อยใจที่เพื่อนๆหนีผมกลับบ้านกันไปหมด"หนอย!!! เจ้าพวกนั้น!!!!"ผมคิดในใจเช่นนั้น ผมพยายามควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ให้เกินเลยไปกว่านี้ผมประครองตัวลุกขึ้นยืน ช่วงที่ผมกำลังลุก ผมเกิดอาการหน้ามืดอย่างกะทันหัน ทำให้ทรุดลงไปกับพื้นตาค่อยๆปิดลงเรื่อยๆ ภาพมันมืดไปหมด มืดจนทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมา ผมลืมตาขึ้น ผมค่อยๆมองไปรอบๆตัว พื้นที่ผุกร่อนทีละน้อยนิด ท้องฟ้าสีแดงเลือด ฝนเลือดที่กำลังตกลงมา เมื่อโดนกับพื้นแล้ว มันกลับกลายเป็นเข็มเล็กๆผมรู้สึกถึงความเจ็บเพียงน้อยนิด ที่หลังของผม ผมสังเกตได้ว่าข้างหลังผมนั้น มีเข็มแทงอยู่ ผมพยายามดึงออก แต่เลือดก็ค่อยๆหลั่งออกมา แต่ผมกับรู้สึกเจ็บน้อยนิด "มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...."ผมที่กำลังวิตกกังวลกับเหตุการณ์ที่กำลังประสบอยู่ มันอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเท่าไหร่ แต่พอมาเจอกับตาแล้ว มันก็ต้องเชื่อเท่านั้น "มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ"ผมที่กำลังพูดหลอกตัวเองอยู่นั้น เสียงกรีดร้องดังกระแทกแก้วหูของผม จนต้องเอามือมาปิด "แม่จ๋า!!!!"เสียงกรีดร้องเปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้ที่พูดออกมาเป็นคำพูดดังกังวานไปทั่ว เสียงของเด็กผู้หญิงตะโกนขึ้น ผมพยายามหาต้นตอของเสียงนี้ ผมประครองตัวขึ้นแล้วมองไปรอบๆ แต่ก็ต้องอยู่แต่ตรงนั้นเท่านั้น เพราะถ้าออกไปก็จะโดนฝนเลือดที่กลายเข็มก็ต้องเมื่อสัมผัสกับอะไรสักอย่างเสียงนั้นยังไม่สงบลง ตาของผมค่อยๆปิดลงอีกครั้ง ร่างกายเริ่มไม่มีแรง ผมพยายามเบิกมอง เห็นเด็กผู้หญิงกำลังร่ำไห้อยู่กลางสายฝนเลือด แต่ฝนนั้นกลับไม่กลายเป็นเข็ม มันดันกลายเป็นผงซะอย่างงั้น ทั้งที่เป็นน้ำ ผมค่อยหมดสติลง "เห็นแม่หนูหรือเปล่าคะ??...."เสียงแหบๆของเด็กผู้หญิง ส่งมาถึงหูของผมไม่ค่อยชัดนัก แต่ผมก็พอที่จะเดาคำพูดออกได้ ผมพยายามขยับปากตัวเองพูดออกไป"ไม่......รู้.......สิ......."ตัวผมได้ทรุดลงไปกับพื้น ทั้งที่มันมีเข็มอยู่เต็มไปหมด แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บใดๆเลย