แล้วทำไมผมจึงต้องมาแต่งหญิงน่ะหรอ?

     หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่พวกเราช่วยคุณชิบะมา 3 สัปดาห์ ก็เข้าสู่การสอบ

"หย๋า!! ไม่เข้าใจๆ"
"ซุซุโนะ เบาๆหน่อย นี่อยู่ในการสอบนะ"
"ค....ค่ะ"

แฮะๆ บทที่ 4 เนี่ยเราจะได้เป็นตัวหลัก คราวนี้ต้องพยายามหน่อยล่ะนะ เข้าเรื่องดีกว่า
หลังจากสอบเสร็จ

"= =" เหนื่อยชะมัด"
"ที่คุณไม่รู้เรื่องขนาดนั้นก็เพราะคุณโมโมะไม่ตั้งใจเรียนน่ะสิคะ"
"ฉันพยายามเต็มที่แล้วนะ"
"ข้ออ้างสินะคะ"
"โมโมะ เนี่ยห...หัวอ่อนหรอ?"
"นี่อยู่กับฉันมาตั้งหลายปี พึ่งรู้หรอ!!?"
"ข...ขอโทษๆ ฉันพึ่งรู้นี่นา...."
"ฮ่ะฮ่ะ แต่ว่าคุณชิบะล่ะคะ?"
"ออกไปแล้ว สอบเสร็จก็ออกไปแล้ว"
"งั้น....หรอคะ"

คุณชิบะจะไปไหนกันนะ เป็นห่วงจังค่ะ ฉันเดินออกไปตามหาคุณชิบะ แล้วก็มาเจอที่ดาดฟ้า แต่ว่าทำไมเธอถึงทำหน้าตาเศร้าๆนะ?

"คุณชิบะคะ"
"หา...คะ มีอารายหรอค๊า"

น่ากลัว!! อะไร เธอเป็นอะไรไปน่ะ??

"ป....เป็นอะไรไปหรอคะ?"
"อ้อ ก็ข้อสอบน่ะสิ"
"เอ๊ะ!! หรือว่าจะทำไม่ได้หรอคะ?"
"ไม่ใช่ๆ ฉันว่าข้อสอบของปีนี้เนี่ย...."
"ทำไมหรอคะ??"
"ง่ายมากเลย"
"ง่ายขนาดนั้นเลยหรอคะ??"
"ก็ใช่น่ะสิ ง่ายโครตเลยค่ะ เด็กม.ต้นยังทำได้เลย"
"ฉันว่าเคมีกับฟิสิกเนี่ย ม.ต้นไม่ได้เรียนนะคะ"
"นั่นสินะ!! นี่ฉันเหนื่อยไปหรือป่าวเนี่ย!!??"

ฉันรู้สึกแปลกๆกับคุณชิบะในวันนี้ ดูแปลกๆนะคะ เขาเป็นพวกที่อารมณ์แปรปรวน บ่อยหรือไงน๊า

"งั้นกลับกันเถอะค่ะ"
"ค....ค่ะ"

กลับมาเป็นแบบเดิมแล้ว สับสนจังค่ะ??
หลังจากนั้น ก็เป็นตอนเย็น คุณชิบะบอกว่าจะไปส่งฉันตอบแทนที่ช่วยฉันเมื่อ 3 สัปดาห์ก่อน ทั้งๆที่ไม่ให้คุณคาริยะบอกแล้วแท้ๆ

"นี่เธอ หรือนั่นที่เขาเรียกว่า ยูริ นั่นสินะ"
"อ....อืม คงจะใช่"

ตอนนี้เราอยู่ตรง 3 แยกค่ะ ฉันได้ยินเสียงคนข้างๆเขาพูด ที่จริงมันไม่ใช่นะคะ เขาแค่มาส่งฉัน แล้วคนที่ชอบน่ะคือเขาคนนั้นคนเดียวค่ะ ไม่มีทางที่ฉันจะชอบหญิงกับหญิงด้วยกันหรอกนะคะ

"หืม? เป็นอะไรไปหรอ? คุณชิบะ"
"ป่าวค่ะ"

อย่างไงซะ ก็จะปิดเทอมแล้ว ชวนเขาไปเที่ยวจะดีไหมนะ มันจะรบกวนเขาไหมนะ กังวลจังค่ะ
และแล้วก็ถึงหน้าบ้านฉันค่ะ

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะๆ งั้นฉันขอตัวนะคะ"
"ค่ะ"

เขาไปแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อจะส่งข้อความบอกคุณคาริยะ ว่า "เอ่อ...คือว่า ตอนนี้ว่างหรือป่าวคะ คงไม่ได้รบกวนสินะคะ"
ฉันกังวลจริงๆ แล้วเขาก็ตอบกลับมา "อา ก็ว่างอยู่ มีอะไรหรอ??"
เขาตอบกลับมาด้วยล่ะ ดีใจจัง

"คือว่าฉันอยากจะเจอคุณน่ะค่ะ"
"ตอนนี้เลยหรอ??"
"ค่ะ ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะคะ"
"อืม ได้ เธอเองก็ไปรอฉันที่ร้านเดิมละกัน เดี๋ยวฉันไป อาจจะช้าหน่อย"
"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"

เย้!! ดีใจจังเลยค่ะ เขาตอบตกลงด้วย ฉันแสดงท่าทางที่ดีใจสุด กว่าสอบได้ที่ 1 อีก หลังจากนั้นฉันก็รีบไปแต่งตัว แล้วก็รีบวิ่งไปร้านคาเฟ่บันนี่ที่นัดไว้

"กริ๊ง" เสียงกระดิ่งตรงประตูร้านดังขึ้น

"กลับมาแล้วหรอคะ?? นายท่าน เชิญทางนี้เลยค่ะ"
"อา...ค่ะ"

ฉันนั่งลงอย่างสงบเสงียบ

"แล้วจะสั่งอะไรดีคะ??"
"เอานมสดละกันนะคะ"
"ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

ฉันรออยู่สักครู่ คุณคาริยะก็มา

"รอนานหรือป่าว??"
"ม....ไม่เลยค่ะ"
"นมสดที่สั่งได้แล้วค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"

สาวเสริฟหันมายิ้มให้ฉัน แล้วก็เดินไปที่หน้าร้านรอต้อนรับลูกค้า

"แล้วมีอะไรหรอ?? ถึงมาเรียกฉันเอาตอนนี้เนี่ย"
"ที่จริง...."
"อะไร พูดมาสิ"
"ป....ปิดเทอมนี่น่ะค่ะ ฉันกำลังหาเพื่อนอยู่น่ะค่ะ อยู่คนเดียวตอนปิดเทอมมันเหงาน่ะค่ะ ก็เลย...."
"อ้อ งี้เอง ปิดเทอมฉันก็ว่างซะด้วยสิ แล้วเธอได้ชวนคนอื่นมาหรือป่าว?"

อันที่จริงอยากจะไปกลับคุณ 2 คนค่ะ แต่ว่า ถ้าพูดไปแบบนั้นมันก็น่าอาย

"ที่จริงก็ยังไม่ได้ชวนค่ะ"
"งั้นหรอ ที่จริงแล้วน่ะนะ ฉันมีที่ดีๆจะไปในช่วงปิดเทอมด้วยล่ะ ถ้าไปกันเยอะๆ ก็คงจะดีเนอะ"
"นั่นน่ะสินะคะ"

อ๊าก!!! ทำไมรู้สึกผิดหวังในตัวเองอย่างงี้ล่ะคะ บอกไปเลยสิคะ

"คือว่า!!"
"นั่นคาริยะนี่??"
"เอ๊ะ ใครกันน่ะ"
"อ่าว ฮานะ ทำไมเธอ"
"บังเอิญจังนะ คาริยะ แล้วนั่นใครหรอ"
"อา...อา ยัยนี่ชื่อ คิริซากิ ยามิ เพื่อนฉันเอง"

พ...เพื่อน!! แต่ว่าก็จริงของเขา แต่ทำไมรู้สึกเศร้างี้ล่ะ

"เอ๋ เพื่อนงั้นหรอ ฉันคัตสึระ ฮานะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของคาริยะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
"แล้วเธอมาได้ไงล่ะเนี่ย?"
"ที่จริงฉันแค่ออกมาเดินเล่นน่ะนะ"
"ทั้งๆที่ฟ้าใกล้มืดแล้วเนี่ยนะ"
"ก็มันน่าเบื่อนี่นา งั้นคาริยะก็มาเป็นของเล่นให้ฉันบนเตียงหมือนเมื่อก่อนสิ"
"ก....กีฬา....บนเตียงหรอคะ!!!?"
"อย่าพูดอะไรให้มันเข้าใจผิดสิ ก็แค่ให้ฉันเป็นกระสอบทรายให้ก็เท่านั้นเอง"
"กระสอบทราย??"
"อาค่ะ ที่จริงฉันชอบเล่นมวยปล้ำกับคาริยะบ่อยๆ แต่คาริยะก็แพ้ฉันตลอด ฉันก็เลยถือโอกาศแกล้งซะเลยไงคะ"
"นี่เธอ!! แกล้งงั้นหรอ?"
"อุ๊ย หลุดปากไป"

ทั้ง 2 คนดูสนิทกันดีจัง ทำไมถึงรู้สึกกังวลอย่างงี้นะ เหมือนเราเป็นตัวเกะกะไปเลย

"เอาเป็นว่า ฉันจะไปละกันนะ ไอ้นั่นน่ะ"
"อา ค่ะๆ"
"ไอ้นั่นเนี่ย อะไรหรอๆ??"
"ม...ไม่บอกหรอกเฟ้ย!!!"
"บอกหน่อยน๊า!!"
"ไม่...บอก!!!"

หลังจากนั้นคุณคาริยะก็มาส่งฉันที่บ้าน

"แล้วเจอกันนะ คิริซากิ"
"ค่ะ แต่ว่าไม่ต้องเรียกว่าคิริซากิก็ได้นะคะ ถ้าเรียกว่ายามิ ฉันจะสบายใจกว่าน่ะค่ะ"
"งั้น...หรอ ย....ยา....มิ"
"ค่ะ!!"
"ขอบคุณมากเลยนะคะ"
"อ...อา"

เขาหน้าแดงด้วย น่ารักจัง เหมือนกับคุณชิบะเลย เอ๊ะเหมือนหรอ ไม่แปลกหรอกมั้ง เขาเป็นญาติกันหนิ 
คุณคาริยะก็เดินจากไป มันทำให้ฉันอยากอยู่กับเขาให้มากกว่านี้ แล้วฉันจะพยายามให้เขาหันมามองฉัน สักวันค่ะ
และแล้ววันประกาศผลก็มาถึง

"เห!! ยามิจังได้ 95 คะแนนเลยหรอ เก่งจังน๊า!! ฉันได้แค่ 69 เอง"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ แล้วของคุณชิโอริล่ะคะ??"
"7...72 ค่ะ"
"เห!! สุดยอดเลย เธอได้มากกว่าฉันอีก T^T"

แล้วคุณชิบะได้เท่าไรกันนะ เอ๊ะ ดูเงียบไปหรือป่าวนะ ได้คะแนนไม่ดีหรือป่าวนะ

"คุณชิบะ...คะ?"
"ในที่สุด"
"ในที่สุด??"
"อะไรๆ ไหนขอดูหน่อยสิ"

คุณโมโมะหยิบกระดาษขึ้นมาดูคะแนน แต่ว่าหลังจากที่ดูแล้ว เธอเหงื่อไหลพรากเลย อะไรหรอคะนั่น??

"หง่ะ อ...อะไรกันเนี่ย"
"อะไรหรอคะ??"

ฉันลองเข้าไปดูบ้าง ก็ถึงกับตกตะลึงกับคำตอบที่ได้เห็น

"...100 คะแนนเต็ม"
"ส...สุดยอดจังเลยนะคะ คาริน"
"ใช่ค่ะ นี่คุณ..."
"ก็มันง่ายเกินไปอย่างไงล่ะ ฉันขอเปลี่ยนคำพูดเมื่อตอนนั้น แล้วขะขอเปลี่ยนว่า มันโครตอภิ มหา(สงครามกองอวย เกี่ยวตรงไหน??)โครตง่ายเลย อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น มันต้องยากๆสิ มันถึงจะเรียกว่าการท้าทาย"
"โอ้ งั้นหรอ!! งั้นเรามาเริ่มกันใหม่ในเทอมหน้านะ"
"จัดให้ค่ะ"
"สู้ตาย!!"
"ค่ะสู้ตาย!!"

สุดยอดจริงๆนะคะ ทั้งคุณและก็คุณคาริยะ สุดยอดจริงๆค่ะ

ช่วงท้ายบท 4
"เป็นอย่างไรบ้างคะ สำหรับการเป็นตัวหลัก"
"ก็...ตื่นเต้นมากเลยล่ะค่ะ"
"แล้วคุณคิดว่าบทต่อไปใครจะเป็นตัวหลักหรอคะ??"
"ก...ก็ต้องคุณคาริยะเหมือนเดิมไม่ใช่หรอคะ??"
"ท..ทำไมหรอคะ?"
"ก็เพราะว่า....."
"งั้นก็ลากันไปก่อนนะคะ ไว้โอกาศหน้านะคะ"
"เอ๋!! ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะ!!!