แล้วทำไมผมจึงต้องมาแต่งหญิงน่ะหรอ?

     ท้องฟ้าสีครามสวยงาม แสงแดดสอดส่องเข้ามาทางหน้าต่างรถ หน้าร้อนที่แสนสนุกสำหรับพวกเด็กๆมัธยมปลาย ก็เริ่มขึ้น ทะเลสีฟ้าครามสวยงาม ส่องประกายจนแสบตา

"ว้าว ถึงแล้ว!!!"

เสียงหญิงสาวสุดซ่า ซุซุโนะ โมโมะ ดังขึ้นขึ้นในรถตู้แคบๆ ทำให้คนข้างๆ สาวขี้อาย ชิชิกะ ชิโอริ หันหลัง พึบ!! มามองโมโมะ ที่สนใจสิ่งที่อยู่ด้านนอกเสียมากกว่า

"อ...อย่าตะโกนดังนักสิ โมโมะ ค...คนอื่นเขาจะรำคาญเอานะ"

เธอพูดด้วยสีหน้าดูเขินๆ แปลกๆ จะเขินทำไมกันนะ

"ฮ่ะ ฮ่ะ"

เด็กหนุ่มนิสัยขี้ลำคาญ ชิบะ คาริยะ หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วหันกลับไปมองนาฬิกาโทรศัพท์

"คุณชิบะไม่มาแบบนี้ เป็นอะไรหรือป่าวคะ??"

หญิงสาวที่สุดจะสุภาพเรียบร้อยไปซะทุกเรื่อง แต่นิสัยขี้เป็นห่วง คิริซากิ ยามิ พูดถามคาริยะ

"ช...ชิบะเองก็ต้องมีเรื่องต้องทำช่วงปิดเทอมอ่ะนะ...."
"งั้นหรอคะ"

คาริยะ พูดด้วยท่าทางระเอื่อมระอา

และแล้วก็ถึงจุดหมาย

"เย้!!! ถึงแล้ว!!"

โมโมะตะโกนขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่ทะเล

"เปลี่ยนชุดก่อนสิคะ!!!"

ยามิตะโกนบอก

"เดี๋ยวโมโมะก็มาเองล่ะค่ะ เราก็ไปแต่งชุดก่อนดีกว่านะ"

ชิโอริพูดขึ้น แล้วพวกผู้หญิงก็เดินไปห้องแต่งตัว

"พวกเราก็ไปด้วยดีกว่านะครับรุ่น....เอ้ย!! คุณซาวาดะ"
"อืม"

พวกเราเดินไปจนถึงหน้าประตูเปลี่ยนชุด ก็พึ่งรู้สึกว่าคุณประธานนักเรียนสาวสวย(อีกแล้ว) คุณทาจิบานะ อิสึกะ เดินตามมาตั้งแต่ต้นทาง
เด็กหนุ่มทั้ง 2 หันกลับไปมองหน้าของอิสึกะ

"ประธานครับ"
"อะไร"
"จะตามมาทำไมหรอครับ"
"เปลี่ยนเสื้อผ้า"
"แล้วทำไมมาที่นี่ครับ"
"ก็นี่มันห้อ-"
"นี่มันห้องเปลี่ยนชุดสำหรับผู้ชายนะครับ ผู้ชายครับ ได้ยินไหม?!!"
"ได้ยิน"
"แล้วจะมาเพื่อ!!!"

ทั้ง 2 คนเถียงกันไม่เลิก คาริยะจึงเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อน

###

ตอนนี้เวลา 10 โมงเช้า เป็นเวลาในการลงไปเล่นน้ำทะเล ดิฉันชิชิกะ ชิโอริค่ะ บทที่ 5 นี้จะเป็นบทหลักของฉันที่มาเที่ยวที่ทะเลกับเพื่อนๆค่ะ แต่ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะทำได้ดีหรือป่าว แต่จะพยายามค่ะ

"ชิโอริ!! มานี่ๆ!!"
"ว้าว!! โมโมะ อย่าจับตรงนั้นสิ ไม่ได้นะ!!!"

โมโมะกระโดดมาตะครุบ(เขียนงี้ป่าวหว่า ลืม)แล้วจับที่หน้าอกของฉัน อายที่สุดเลยค่ะ คนอื่นก็เห็นด้วย ฉันมองดูรอบ ทุกคนกำลังมองมาที่ฉันค่ะ อาย อายที่สุดเลยค่ะ

"โฮ้ย!! ทำอะไรน่ะ โมโมะ หยุดได้แล้ว เห็นหน้าชิชิกะไหม เขาจะร้องแล้วนะ"

เสียงผู้ชายที่ฟังดูแล้ว รู้สึกสบายใจอย่างไงชอบกล ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วหันมองไปที่เขา เขาคือชิบะคุง ชิบะคุงเป็นคนช่วยฉันเอาไว้ ฉันมองที่หน้าเขา ด้วยความรู้สึกเขินๆ เขาคว้ามือของโมโมะ แล้วพูดต่อ แต่คำพูดเหล่านั้นฉันไม่ได้สนใจแม้แต่นิด ฉันสนใจแค่เขาอย่างเดียว เขาช่างดูเท่....

"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม??"

ฉันสะดุ้งตกใจเสียงของเขาที่ถามฉัน แล้วล้มตัวไปข้างหลังจนน้ำกระเด็นใส่เสื้อคลุมของชิบะคุง ชิบะคุงสีหน้าดูเศร้าๆ นี่คือความผิดของฉัน ฉันก้มหน้าลง แล้วเบ่งน้ำตา

"ไม่เป็นไรๆ แค่ตากนิดเดียวก็แห้งแล้ว ถ้าแดดจะร้อนขนาดนี้อ่ะนะ?"

เขาก้มหน้ามาใกล้ฉัน ทำให้ฉันลุกพุด! ขึ้นมาแล้วรีบถอดเสื้อคลุมของชิบะคุง แล้ววิ่งออกไป......และตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่า ฉัน อยู่ ไหน ค่ะ หลงซะแล้ว!! เอาไงดีล่ะทีนี้ กลัวจริงๆ ฉันเดินกลับไปเรื่อยๆ แต่ก็ลืมทางไปง่ายๆเลย แย่จริงๆเลยฉัน มาหลงในที่แบบนี้ ที่นี่ดูเหมือนจะไม่มีคนเลย เห็นบอกว่าเป็นหาดส่วนตัวอะไรนี่ล่ะ 
ฉันถอนหายใจ แล้วเดินไปนั่งตรงม้านั่ง

"คุณชิชิกะ ไปอยู่ไหนนะ"

ผมกำลังวิ่งตามหาชิชิกะ ที่จู่ๆก็เอาเสื้อผมไป แล้วก็วิ่งไปไหนไม่รู้ งานยุ่งจริงๆ เวลาอยู่กลับผู้หญิงเนี่ย
ผมเดินตามหาไปเรื่อยๆ

"แฮก แฮก ไม่ไหวไม่เจอเลยชิบะคุง"

รุ่นพี่ซาวาดะ ดูท่าทางหอบๆชอบกล คงจะวิ่งไปหาล่ะมั้ง

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวที่เหลือผมไปหาเธอเอง ส่วนรุ่นพี่ก็ไปอยู่กับคุณทาจิบานะเถอะครับ ผมว่าเขาต้องทำอะไรที่ไม่เข้าท่าอีกแน่"
"อา...เอางั้นก็ได้นะ"

และรุ่นพี่ก็เดินจากไป ผมยืนมองรุ่นพี่สักครู่แล้ววิ่งตามหาไปเรื่อยๆ

"คุณชิชิกะ!! คุณชิชิกะ!!"

ชิบะคุง และทุกคนจะเป็นอย่างไงบ้างนะ คงจะเป็นห่วงเราแย่แล้วแน่ๆ เรานี่มันแย่จริงๆ และฉันก็เดินไปเรื่อยๆ จนเจอกับทุกคนอื่นๆ แล้วฉันก็วิ่งเข้าไป แต่พอมองไปรอบๆ ก็ไม่เจอชิบะคุงเลย

"อ้าว ไม่ได้อยู่กับคุณคาริยะงั้นหรอคะ??"
"เอ๊ะ ไม่ใช่ว่าชิบะคุงไปตามหาเธอหรอกหรอ"
"ม....ไม่เห็นเลยค่ะ"

"แฮกๆ" ผมหอบไปวิ่งไป เหนื่อยจริงๆ ผมวิ่งหารอบๆ แล้วก็วนกลับมาอยู่ที่เดิมอยู่หลายรอบ แล้วกลับไปหาทุกคน

"ทุกคน...."
"ชิบะคุง ขอบใจมากเลยเจอเธอแล้วล่ะ"

เอ๊ะ อะไรหรอ เจอแล้วงั้นหรอ โล่งอกไปทีนึกว่าเธอจะยังไม่กลับมาซะอีก

"ขอโทษนะคะ ที่ทำให้...."

เขาทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ แต่ผมก็อาจจะรู้สึกชินแล้วก็ได้ ภายใต้หน้าตาที่ขี้อายของเขา ต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ ผมรู้สึกได้อย่างนั้น ผมลูบหัวชิชิกะ แล้วปลอบใจเธอ

"น่าๆ ไม่เป็นไรครับ เพื่อนกันก็งี้แหละ"
"พ...พ..เพื่อน...หรอคะ?"
"อื้ม! แน่นอน เพื่อน"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ แง๊ แง๊ แง๊"

เฮ้ย!! ร้องออกมาแล้ว ไม่นะๆ ไม่ได้อยากเห็นสักหน่อย

"คุณชิชิกะ อย่าร้องสิครับ"
"แง๊ๆๆ"

ไม่เลิก ผมไม่รู้จะทำอย่างไงดีก็มัวแต่มองหน้าชิชิกะ และคิดอยู่อย่างงั้น

(เอาไงดีๆ)
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวที่เหลือ ฉันจัดการเอง"

โมโมะเข้ามาช่วยผม แล้วจูบมือชิชิกะไป ผมมองเขาเดินไปเรื่อยเลยๆ รู้สึกเศร้าชะมัน ทำให้ผู้หญิงร้องไห้เนี่ย

"ไม่เป็นไรนะชิบะคุง??"
"ไม่เป็นไรครับ"

รุ่นพี่มาปลอบใจอีกแล้ว ขอบคุณมากครับ ขอบคุณ ท่านเปรียบเสมือนแสงนำทางของผมเสมอ!!
หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปในร่ม ไปนั่งดูทะเลสีครามสีสัน(?)สวยงาม พวกผู้หญิงก็เริ่มเดินไปเล่นน้ำทะเล แต่พอมองดูก็เหลือแค่ คุณประธาน กับยามิ เท่านั้น เห๊อะ ทำไมที่หวังไว้มันถึงเป็นแบบนี้นะ กะจะมาดูหน้าอกสาวๆสักหน่อย แต่ทำไมมันน้อยอย่างนี้ล่ะเนี่ย ก็มันเป็นหาดส่วนตัวของเราเมื่อสมัยยังไม่ได้แยกออกมาจากตระกูลนี่นา มาใช้แบบนี้คงไม่เป็นไรมั้ง ผมเหลือบไปมองเสื้อของผมที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อย ผมยิ้มออกมา แล้วหันไปมองพวกสาวๆต่อ

"ชิบะคุง"
"ค...ครับ"
"เธอว่า เป็นไง ที่มาที่นี่พร้อมกับพวกเรา"
"ก็สนุกดีครับ ถึงจะมีเรื่องที่ทำให้ยุ่งยากอ่ะนะ"
"ฮ่ะฮ่ะ อื้ม"
"ความสนุกมันไม่ได้อยู่ที่งาน แต่อยู่ที่ความรู้สึกของคน ไม่ว่าจะเป็นงานที่มีเรื่องเลวร้ายแค่ไหน แต่เมื่อมันผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป อย่าให้มันมาทำลายความรู้สึกได้ สินะครับ"
"อา..ก็ประมาณนั้นแหละ"

ในที่สุดก็ถึงที่บ้านพัก ตอนนี้ผมกับรุ่นพี่ซาวาดะกำลังทำอาหารกันอยู่ ส่วนพวกผู้หญิงบอกว่าจะขอไปทำความสะอาดแทน ไม่ใช่ว่าทำอาหารไม่เป็นกันหรอกรึไง หรือทำเป็นแต่ไม่อร่อยว่างั้นเหอะ

"ชิบะคุงเนี่ย ทำอาหารเก่งจังนะ"
"ค..ครับ ผมก็เคยฝึกทำตอนที่คุณแม่ยังอยู่น่ะครับ"
"คุณแม่ยังอยู่หรอ"
"ป...ป่าวครับ ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกครับ"
"งั้นหรอ ถ้ามีเรื่องอะไรอยากจะระบายก็บอกฉันได้เลยนะ จะรับฟังทุกอย่างเลย"
"ขอบคุณนะครับ แต่ผมไม่อยากรบกวนคุณ"
"ไม่เป็นไรๆ คนกันเองน่า"
"ครับ ขอบคุณมากๆเลยครับ"

และแล้วอาหารก็เสร็จ

"นี่ทุกคน อาหารเสร็จกันแล้วนะ!!!"

รุ่นพี่ซะวาดะตะโกนเรียกทุกคน แต่เสียงก็ยังเป็นเสียงที่น่ารำคาญเหมือนเดิม ผมเดินไปเรียกทุกคนให้รุ่นพี่

"อย่าเล่นกันสิ"
"อาห๊า!!"

เสียงดังมาจากในห้่องน้ำ ทุกคนทำอะไรกันอยู่เนี่ย ไปจะทำความสะอาดห้องน้ำกันทุกคนเลยหรือไงกัน ผมเดินไปและเปิดประตูเข้าไป แต่สิ่งที่เห็นมันไม่ได้อย่างเป็นที่คิดเหมือนเคย ที่เห็นก็คือ เหล่าสาวๆทั้ง 4 คน กำลังอาบน้ำกันอยู่ หน้าอก ไอ้นั่น แล้วก็ไอ้นั่น

"เอ่อ...."
"คุณ.....คาริยะ!!!!!"
"โป๊ก!!" เสียงขันที่ยามิปาเข้าใส่ที่หน้าผม แล้วก็มีอย่างอื่นตามมาอีกเป็นชุดเลย
"โอ๊ยๆ ขอโทษๆ จะปิดเดี๋ยวล่ะ!!!"
"ปัง!!" เสียงประตูดังขึ้น เจ็บๆ เจ็บหัวชะมัดเลยล่ะ ผมเดินไปที่ห้องครัว แล้วบอกรุ่นพี่ ว่าพวกเธอกำลังอาบน้ำอยู่

"มีแผลถลอกนี่"
"อาครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"ไม่ๆ ต้องล้างซะก่อนสิ"
"มันแสบนะครับ..."
"อย่างไงก็ต้องทำ"

รุ่นพี่น่ากลัวจังเลยครับ ปกติหรอเนี่ย 
และแล้วก็ทำแผลเสร็จ ผมรอพวกผู้หญิงอยู่ประมาณ 5 นาที แล้วพวกเธอก็มา สีหน้าดูไม่ดีเลย โดยเฉพาะยามิ กับชิชิกะ ส่วนคุณประธานก็หน้าตายเหมือนเดิม ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย โมโมะก็เฮฮาเหมือนเดิม ผมล่ะเหนื่อย

"ข้าวเย็นหมดแล้วนะ รีบเถอะ"

รุ่นพี่ซาวาดเรียกให้ทุกคนรีบกินข้าว ส่วนผมก็นั่งซึม และก็จบแผลไปตามๆกัน น่าสงสารจริงๆ

ตอนนี้เวลา 1 ทุ่มกว่าๆได้แล้ว ผมนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน นั่งมองดูพระจันทร์สีเหลืองสว่าง ดูแล้ว อยากจะดูอีกไปนานๆ

"คุณคาริยะ"
"หืม??"
"วันนี้ขอโทษจริงนะคะ"
"พูดซะวันนี้เชียว ที่จริงมันก็เป็นผิดของฉัน ที่ไปเปิดประตูเข้าไปดื้อแบบนั้นอ่ะนะ"
"อย่างไง ก็ความผิดคุณอยู่แล้วล่ะค่ะ"
"แหม่ ไม่คิดจะปลอบใจกันเลนหรือเนี่ย"
"แล้วออกมาทำอะไรข้างนอกตอนหนาวๆแบบนี้คะเนี่ย??"
"ก็ในนั้นมันไม่มีอะไรทำนี่นา ก็เลยต้องออกมาดูอะไรเล่นๆ ไร้สาระตามนิสัยของฉันไปอ่ะนะ"
"งั้นหรอคะ คุณเนี่ยนะ"
"อ...อะไรของเธอเนี่ย??"
"ไม่มีอะไรค่ะ" และเธอก็เดินเข้าบ้านไป เหลือผมคนเดียวแล้วล่ะ

แต่ว่านะ การได้มาที่นี่ก็ทำให้ผมรู้อะไรบางอย่างที่ยังไม่รู้ ทั้งนิสัยจริงๆของรุ่นพี่ซาวาดะ ไม่รู้ว่าจะเป็นคนขี้ห่วงขนาดจะเหมือนยามิขนาดนั้นนะเนี่ย เท่าที่ดูท่าทีของชิชิกะแล้ว เธอดูไม่ขี้อายเหมือนเมื่อก่อนที่เอาแต่แอบอยู่ข้างหลังโมโมะตลอด ทุกคนเปลี่ยนไปมากเลย เราก็ด้วยสินะ

"ขอบคุณจริงๆ"

(จบบทที่ 5)

ท้ายบท 5

"ไหนบอกว่าบทนี้เป็นบทของฉันไงคะ"
"โทษทีๆ พอดีมันเผลอ แต่..เดี๋ยว มันความผิดฉันหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"ไม่ใช่คนเขียนงั้นหรอ"
"คนเขียนไม่ผิดค่ะ คนที่ผิดคือชิบะคุง"
"ไหงงั้นอ่ะ!!!"