plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

เช้าวันใหม่ ณ บ้านของไดซึเกะ
ชุนยังคงนอนอยู่บนเตียง เอมะทำอาหารอยู่ในห้องครัว ซาคุและโทรุนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่กลางบ้านส่วนไดซึเกะหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน! "เออนี่โทรุพี่ไดเค้าหายหัวไปไหนวะ?ไม่เห็นตัวเลยป่านนี้แล้วนะ" ซาคุเริ่มตั้งบทสนทนา "จะไปรู้หรออยู่ด้วยกันเนี่ย!ฉันก็ไม่เห็นเหมือนนายนั่นแหละ" โทรุต่อบทด้วยการยียวน "เออก็จริงของแก!แต่เมื่อกี้แกกวนบาทาฉันใช่ไหม?โทรุ" ซาคุกำหมัดจะต่อยกับโทรุ "เออใช่สิ!มีปัญหาหรือไง?" โทรุกำหมัดแน่นเตรียมชกต่อย! "เอาหรอวะ!" "เอาสิ!" "แกมันห่วย" "แกมันอ่อน!" "ถ้าฉันอ่อนแกก็โครตอ่อน!" บล่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งสองคนเถียงกันไปเรื่อยๆเถียงนู่นเถียงนี่เถียงนั่น "อย่ามาๆแกอ่อนกว่าฉัน!" "หย่าทำไม? ฉันยังไม่ได้แต่งงาน!" "ก็แต่งๆไปสิจะได้หย่า" "อายุยังไม่ถึงเลยยังแต่งไม่ได้มีปัญหาปะ?" "มี" "อะไรเล่า?" "1+1=?" "2" "2+2" "4" "3+3" "6" "4+4" "8" "5+5" "10" "6+6" "12" "7+7" "14" "8+8" "16" "9+9" "18" "10+10" "20 เอาที่มันอยากๆกว่านี่ได้ไหม?" "ได้!" "อะไรละ?" "1+2+3+4+5+6+7+8+9+10 ได้เท่าไร?" "ห้าห้า" "ห้าห้าก็หัวเราะดิ" "ห้าสิบห้าพอใจไหม?" "พอ!" "งั้น 552489637+2589637 ได้เท่าไร?" คำถามถามมาเสียงเรียบ "จะไปรู้หรอยากขนาดนี้!" "ฉันก็ไม่รู้" "ไม่รู้แล้วถามมาได้ยังไง" "ฉันไม่ได้ถามมมมมมมม" "แล้วใครถาม?" "คำตอบก็คือ 57839274" คำตอบก็มาแบบเรียบๆเช่นกัน ซาคุกับโทรุสงสัยจึงหันมาดู "พะ...พี่ได!!!!!!!" ไดซึเกะยืนอยู่ข้างๆพวกเข้าที่หันหน้าชนกัน "เป็นอะไรไปทำหน้ายังกับเห็นผี?..." ไดซึเกะทำหน้างงนิดๆก่อนพูดต่อไปว่า "...เอาเถาะไปกินข้าวดีกว่าาาาา" ไดซึเกะเดินผ่ากลางวงของโทรุกับซาคุตรงไปที่โต๊ะกินข้าว "เออนี่พี่ไดครับทำไมเมื่อวานจู่ๆชุนก็หมดสติไปเฉยๆล่ะ?" ซาคุถามไดซึเกะขณะที่เดินตามเธอไป "ก็คงเพราะใช้พลังเวทเกินตัวมั้ง" ไดซึเกะตอบแล้วไปนั่งที่โต๊ะ "หรออออ" ซาคุเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วไปนั้งที่นั่งของตัวเอง "พี่ไดค่ะ พาไปplumagelandหน่อยดิ" เอมะที่ยกอาหารมาเสริฟพูดกับไดซึเกะ "นั่นดิพาไปหน่อยจิ" ซาคุสมทบ "น่ะๆพี่ไดได้ป่ะ" โทรุสมทบอีกคน "plumagelandคืออะไรหรอครับ?" เสียงง่วงๆของชุนถามขึ้นพร้อมกับผมที่ยุ่งเหยิงเพราะพึ่งตื่นนอนขณะที่เค้าเดินลงบันไดมา "plumagelandก็คือที่ๆมีขนนกทั้งตัว...โอ้ย" ซาคุพูดยังไม่ทันจบก็โดนไดซึเกะเขกหัวขณะที่เจ้าตัวจิบชาอยู่ "ตีหัวเค้าทำไม?" ซาคุท้วงไดซึเกะ "แปลตรงตัวไปไหม?" ไดซึเกะถามเขา "ไม่เห็นตรงตัวตรงไหนเลยplumageแปลว่าการแต่งตัวหรือขนนกทั้งตัวนิ"ซาคุเอามือกุมหัวตัวเอง "plumagelandก็คือแดนเวทมนตร์ไงจ๊ะ ที่ๆนักเวทจะใช้เวทได้อย่างอิสระ ไม่เหมือนที่โลกที่นักเวทจะใช้เวทได้ก็ต่อเมื่อใช้ป้องกันตัวหรือสู้กับนักเวทด้วยกันเองเท่านั้น มันเป็นโลกต่างมิตินะจ่ะ" เอมะตอบแทนซาคุ "ออ" ชุนเดินมาที่โต๊ะอาหาร "ว่าแต่พี่ไดซึเกะพาไปหน่อยได้ไหมค่ะ น่ะๆๆ" เอมะหันมาง้อไดซึเกะอีกครั้ง "เออก็ได้พอดีมีธุระที่นั่นพอดี" สิ้นเสียงไดซึเกะ ทุกคนก็ร้อง เย่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! กันลั่นบ้าน "เออๆไปแต่งตัวได้แล้วไป" ไดซึเกะไล่พวกเอมะไปแต่งตัว "ค่าาาาา/คร้าบบบบบ"
     ณ ถ้ำในภูเขาแห่งหนึ่ง
ไดซึเกะเริ่มวาดวงแหวนเวทลงบนพื้นทรายแต่ปากก็หาวซะเห็นลิ้นไก่ "เอาละเทพเจ้าทั้งหลายข้าพเจ้านี้ได้มาที่นี่เพื่อขอข้ามมิติเวลาไปยังplumage landแดนเวทมนตร์ที่อยู่ของข้าพเจ้าได้โปรดพาเราไปที่แห่งนั้นด้วยเถิด" พอไดซึเกะพูดจบวงแหวนเวทที่เธอวาดไว้ก็สว่างขึ้นจนมองไม่เห็นอะไรเมื่อทุกคนลืมตาขึ้นมาก็พบกับหมู่บ้านชนบทของอังกฤษ!ต่างกันแค่ที่นี่มีธงที่มีรูปขนสีฟ้า,สีเขียวมรกตและสีดำสีละสามเส้นนกเรียงกันเป็นรูปพัดเท่านั้น "ว้าว ไม่ได้มาตั้งนานเปลี่ยนไปเยอะเลยแฮะ" เอมะอุทานออกมา "เออนั่นดิเปลี่ยนไปเยอะเลย" ซาคุมองไปรอบๆ "เอาหละแยกย้ายอยากไปทำอะไรก็ทำมาเจอกันอีกทีตอน 5 โมงนะ" ไดซึเกะรีบตัดบท "คร้าาาาาา/ค้าบบบบ" จากนั้นไดซึเกะก็หยิบผ้าคุมสีดำยาวแบบมีฮูดขึ้นมาสวม เสื้อยืดสีขาวทับด้วยแจ็คเก็ตสีดำรองเท้าผ้าใบสีดำสนิดกับถุงมือกันลื่นสีดำปนฟ้าช่างเข้ากันได้ดีจริงๆ นัยน์ตาสีขาวบริสุทธิ์สกดทุกสายตาให้จับจ้องมาที่เธอขณะที่เจ้าตัวเดินไปแบบไม่สนใจอะไรเลย "พี่ไดซึเกะเขามีเสน่ห์ดีนะ" โทรุเอ่ยทำลายความเงียบและเรียกสติของทุกคนที่ยังอยู่ในภวังค์ให้กลับคืนมา "อะ...เออนั่นสิ" ซาคุตอบโทรุ "ยังไงตอนนี้พวกเราแยกย้ายกันก่อนเถอะน่ะ" เอมะกล่าวขึ้น "อือได้" โทรุกับซาคุตอบพร้อมกันแต่ชุนกับยังงงกับเรี่องที่เกิดขึ้นอยู่ ... 
     เวลา 17:00 น.
ทุกคนมาพร้อมกันที่จุดนัดพบหลังจากเดินเล่นกันอยู่ในย่านการค้าของplumagelandมีแต่ไดซึเกะคนเดียวที่ไม่มา "พี่ไดเค้าหายไปไหนนะ?" โทรุเอ่ยถาม "นั่นดิพี่เค้าลืมเวลาหรือปล่าวเพราะที่นี่เวลาเร็วกว่าที่โลกตั้ง 2 ชั่วโมง" ซาคุเริ่มตั้งข้อสงสัย "ไม่หรอกมั้งพี่ไดรอบคอบจะตาย" เอมะพยายามกลบเกลื่อน "หรอออ" ทุกคนหันมามองเอมะด้วยนัยน์ตาที่บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า "ฉันไม่เชื่อเธอหรอก" แต่แล้วมันก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังลั่น "อะไรนะนั่น" "เก่งจังเลย" "สุดยอด" "เหมือนเจมส์บอน 007 เลย" "นั่นดิ" เมื่อทุกคนได้ยินแบบนั้นก็เลยลองไปดูที่หน้าร้านยิงปืนที่มีคนมุงกันมากที่สุด "เอ๊ะนั่นมันพี่ไดซึเกะ"
 
 ข้อความจากผู้เขียน
รูปธงที่บอกไว้ในข้างต้น ก็คือรูปภาพหน้าปกนิยายน่ะค่ะ