plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

..."ชิ ไวเป็นบ้าเลย" ไดซึเกะหายตัวไปก่อนที่ไฟธาตุน้ำของโทรุจะมาถึง "แก...มัน...อ่อน!" ไดซึเกะเน้นทุกคำขณะอ้อมไปอยู่ข้างหลังโทรุ "ไม่จริง!!!" โทรุตะโกนออกมาก่อนจะโดนไดซึเกะอัดหมัดหนักของเธอเข้าที่ท้องแต่เธอก็ต้องหยุดไปเพราะซาคุดันกระโจนขึ้นมาแล้วเอามีดจ่อจะแทงเข้าที่ท้องของเธอ แต่มันก็ต้องหยุดอีกครั้งเพราะสายลมที่เคยนิ่งสนิทก็โหมกระหน่ำอย่างแรงทำให้สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เด็กผู้มีธาตุลมเพียงหนึ่งเดียวของบ้าน!!! "ชุน!!!" ทุกคนตะโกนพร้อมกัน "หมอนั่นใช้เวทได้แล้วหรอ?" โทรุแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น "มันไม่ไวเกินไปหรอตอนเราฝึกมันใช้เวลากันเป็นวันเลยนะเฟ้ย" ซาคุพูดแบบเจ็บใจ "มันไวเกินไปแล้ว" เอมะเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน หึ ได้อีกคนแล้วสิ ไดซึเกะนึกในใจพร้อมกับยกมุมปากด้านขวาขึ้นมาจากนั้นเธอก็กอดอกและนั่งขัดสมาธิบนกำแพงที่แตกออกเพราะแรงกระแทกตอนแรก "ขอดูหน่อยสิฝีมือของเธอ!!" ไดซึเกะพึมพำในลำคอก่อนจะเอียงหัวนิดๆ ชุนทำตาหน้ากลัวขณะที่สายลมพัดวนอยู่รอบตัว!! เขาเริ่มขยับตัวแล้วพุ่งไปหาซาคุจากนั้นลมก็พัดแรงยิ่งกว่าพายุ "วอ...เอ...รอ เวรลมแรงชมัดขยับไม่ได้เลย" ซาคุเริ่มกระสับกระส่ายเนื่องจากภาพตอนนี้เหมือนหมอกลง ทั้งโรงฝึกเต็มไปด้วยสายลมที่พัดอย่างแรงไปมาจนแค่ลืมตาก็เป็นไปได้ยาก! "เสร็จฉัน!!!! WRECK!!!!" ชุนเอื่อมมือไปจับที่หน้าของซาคุก่อนที่จะอัดเวทธาตุลมไปที่หน้าของเขา!!! "โอ้ย!!!" ซาคุกระเด็นไปข้างหลังแล้วชนกับกำแพง!!!! "เอาล่ะ" ชุนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "WRECK!" ชุนเอามือไปจับที่หน้าของซาคุอีกครั้ง! ทางด้านของไดซึเกะเธอตั้งมือขึ้นแล้วรวมเวทสายรุ้งไว้ที่นิ้วมือแล้วสบัดข้อมือไปทางชุนทำให้เวทสายรุ้งเคลื่อนที่ไปทางชุนเช่นกัน "สลาย!" คำพูดที่แสนเรียบง่ายแต่สกดได้ทุกการเคลื่อนไหวในโรงฝึก เวทสายรุ้งที่ไดซึเกะรวมเอาไว้ปะทะกับเวทธาตุลมที่แผ่ออก!!!ทำให้เกิดเสียงจากการปะทะกันของเวทดัง โครม!!!!!!!!! สายลมสงบลงแล้วร่างที่ไร้สติของชุนก็ลงมากองกับพื้น! ไดซึเกะเดินไปอุ้มชุนที่หมดสติแบกใส่หลังแล้วเดินออกไปจากโรงฝึก ก่อนไปเธอทิ้งรอยยิ้มและประโยคที่บอกว่า "เออนี่ไปซ่อมกำแพงที่พังให้ด้วยนะใครทำพังคนนั้นต้องซ่อม ออกตังค่าซ่อมเองด้วยล่ะ" ขณะที่ทุกคนยังมึนๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วเอมะก็พูดออกมาว่า "ที่พี่ไดซึเกะใช้เมื่อกี้ใช่เวทสลายปะ" "อือคงใช่มั้ง" โทรุตอบแต่ก็ยังงงๆอยู่บ้าง "ฉันไม่เคยเห็นเวทสลายที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อนเลย" เอมะพูดต่อ "ปกติแล้วเวทสลายใช้ในการทำให้พลังเวทของศัตรูหายไปแต่ต้องใช้พลังเวทชนกับพลังเวทให้หักมันล้างกันเองแต่พลังเวทของพี่ไดซึเกะเมื่อกี้มันดูไม่ถึงครึ่งของชุนเลยนะ" ซาคุตั้งข้อสงสัย "มันคงเป็นการใช้เวทสลายที่มีการใช้มุมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยละมั้งฉันเคยเรียนมาว่าพอเป็นจอมเวทย์ที่อยู่ในระดับสูงๆแล้วล่ะก็ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะมีพลังเวทมากขนาดไหนแต่ถ้าใช้การคำนวนที่ดีกับมุมที่ถูกต้องก็สามารถสลายเวทศัตรูได้" โทรุตอบซาคุ "พี่ไดซึเกะเป็นจอมเวทย์ระดับไหนกันนะ?" เอมะมองตามไดซึเกะที่กำลังเดินออกไปนอกโรงฝึก 

     คืนวันนั้น ณ ที่แห่งหนึ่งในญี่ปุ่น

"เฮ้ยแกนะ!" ชายวัยกลางคนเรียกเด็กหนุ่มคนหนุ่มผมฟ้าสั้นเท่ามุมปากใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์สีเทาแกมดำให้หยุด "มีอะไรครับ?" เด็กหนุ่มถามเสียงเรียบ "แกนะเป็นนักเวทย์ใช่ไหม?" ชายวัยกลางคนถามแบบหาเรี่อง "ถ้าใช่แล้วมีอะไรครับ?" เด็นหนุ่มถามต่อไปแบบคุมตัวเองได้ "จะทำไมนะหรอมาให้พวกฉันขย้ำหน่อยสิ!!" ชายวัยกลางคนเริ่มยียวนกวนประสาทเด็กหนุ่ม "ถ้าไม่แลัวจะทำไม!" เด็กหนุ่มยิ้มโชฟันเคี้ยว "ก็สวยน่ะสิฉันนะไม่เคยแพ้ใครทั้งนั้น!!" "เอาสิ!!" "อ้ากกกกก ไม่จริงเป็นไปไม่ได้!" ไม่มีใครทราบว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เงาที่ทอดอยู่บนกำแพงเป็นเงาเหมือนมีคนถูกสุนัขขย้ำอยู่! 

เด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครกันแน่?