plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

     ..."ขอโทดนะที่ขัดจังหวะ" จู่ๆก็มีผู้หญิงผมฟ้าสั้นๆซอยนิดๆเดินเข้ามา "ใครนะ!...นี่แก...จิริกะ เรมะ!" "ไง ไม่นึกว่าเธอจะจำฉันได้นะน่าจะเห็นผ่านๆทางรายงานที่ลูกน้องสืบมา หึเป็นหัวหน้าไม่ลงทุนเลย" เรมะพูดแล้วเอาดาบยาวที่ถือมาด้วยพาดไหล่ "ก็เค้าไม่ให้ฉันไปสู้หรือสืบนี่นา" ไดซึเกะพูดไปหักนิ้วไป "OK ฉันเข้าใจแล้วๆ" "แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่!" ไดซึเกะทำหน้ากวนๆ "ก็มารับชีวิตแกไปยังไงล่ะ" เรมะเอาดาบยาวกระแทกกับไหล่ "คิดว่าฉันจะยอมหรอ" ไดซึเกะยิ้มแบบมีเลศนัย "ไม่ให้มาก็แย่งมาเลยก็ได้!" เรมะพุ้งเข้าหาไดซึเกะแล้วใช้ดาบไปที่เธอ แกร้ง! "หึ กะแล้วอาวุธของแกไม่ใช่ร่างกายแต่เป็น...ดาบสองคม!" ไดซึเกะรับดาบของเรมะด้วยดาบของเธอ "แล้วมันจะทำไม...ย๊ากกก" เรมะและไดซึเกะต่างรับคมดาบของแต่ละคน "ชิ อย่างแกคงต้องใช้ไม้ตายอย่างเดียว..." ไดซึเกะยืนอยู่เฉยๆและออกอาการหอบนิดๆ เรมะหยิบกระติกน้ำและเทน้ำในกระติกลงพื้น! ป๊อก! เรมะดีดนิ้ว "...เริ่มละนะ...ระบำน้ำ" น้ำที่ถูกเทลงพื้นเริ่มรวมตัวกันและใหญ่ขึ้น! "แล้วแกจะเห็น...พลังของฉัน..." 

     มวนน้ำเริ่มเข้าลายล้อมตัวไดซึเกะ "แกนี่ธาตุน้ำใช่มั้ย" ไดซีเกะยิ้มออกมา "แล้วมันจะทำไม!" เรมะถามแบบกวนๆ "ก็อ่อนนะสิ!!" พอไดซึเกะพูดจบน้ำก็ซัดเข้าหาไดซึเกะ "หึปากเก่งแต่ก็ได้แค่นี้" เรมะพูดจบแล้วก็หันหลังกลับ "พี่!" ชุนร้องแบบสิ้นหวัง โครม!! เสียงนี่ดังขึ้นพร้อมกับน้ำที่ซัดเข้าหาไดซึเกะกระจายออก "นี่..ที่บอกว่าได้แค่นี้นะแค่ไหนหรอ" ไดซึเกะยืนอยู่กลาง มวนน้ำของเรมะแล้วเอามือจับคาง "ไม่จริง!...ไม่เป็นไรเลย..." เรมะทำหน้าตื่นตระหนก "...หึ ถ้าคู่แข่งไม่เก่งก็ไม่สนุกสิ!" "งั้น?...มาต่อกันเลยไหมอยากได้ไม่ใช่หรอชีวิตของฉันนะ" "ได้สิ! ไม่เกี่ยอยู่แล้ว" ป๊อก! เรมะดีดนี้วอีกครั้ง "เอาละระบำน้ำ" พอเรมะพูดจบน้ำรอบตัวไดซึเกะก็พุ่งไปที่ดาบของเรมะแล้วเรมะก็พุ่งไปหาไดซึเกะ "อยากรู้จริงๆว่าแกจะมีปัญญาหลบได้หรือปาว!" "พี่!" ไดซึเกะยืนกอดอกอยู่นิ่งๆแล้วพูดกับชุนว่า "ชุนดูไว้นะนี่ไม่ใช้การต่อสู้ทั่วไปที่สู้ด้วยกำลังหรืออาวุธ แต่เป็นการต่อสู้ที่สู้ด้วยกำลังเวทและวิชาเวทต่างๆท่าเป็นน้องของฉันจริงๆ...ต้องสู้แบบนี้ได้!..." ป๊อก! ไดซึเกะดีดนิ้วก่อนคมดาบของเรมะจะมาถึง! .... 

     ป๊อก! เมื่อคมดาบของเรมะมาถึงไดซึเกะก็หายไป! "โกหกน่า! หายไปไหนแล้วเนี่ย" "อยู่นี่" ไดซึเกะไปยืนอยู่ข้างหลังเรมะ "ไม่จริง! เป็นไปได้ยังไง" "เมื่อผู้ใดโดนความมืดบทบังร่างกายนั้นจะไม่สามารถมองเห็นจึงทำให้หลอกตาศัตรูได้" "ชิ!" เรมะหันตัวเองมารับดาบของไดซึเกะ! "หึ เก่งเหมือนกันนี่" ไดซึเกะยื้มออกมาด้วยสีหน้ากวนๆ "แกนี่ธาตุมืดหรือไง!" "มั้ง! จงโหมกระหน่ำ!" แล้วลมก็โหมเข้ามา! "โอ้ย! นี่มัน!...อะไรกัน" ชุนเอามือมาบังตาเพื่อให้มองเห็น "ท่ามกลางพายุแรงขนาดนี่แกยังสู้ได้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว!" อยู่ไหนกันมันอยู่ไหนเรมะนึกในใจขนาดมองไปรอบๆหรือมันจะมีสองธาตุลมกับธาตุมืด แต่เดี๋ยวก่อนนะที่อ่านจากรายงานตอนที่พวกเราสู้กับยายนี่นะมันใช้ธาตุแสงไม่ใช่หรอ หรือว่าจะมีสามธาตุ! "จงตั้งตระง่านภูผา!" แล้วก็มีภูเขาขนาดใหญ่ผุดขึ้นมาหน้าเรมะ! "โกหกน่ามีแสง,มืด,ลม,ดินมีสี่ธาตุหรอ " เรมะกระจอนหลบภูเขาที่ผุดขึ้นมา "ไม่ใช่! ฉันมีแค่ธาตุเดียว!" "โกหกแกใช้ได้ตั้งสี่ธาตุ!" "ไม่ใด้โกหก!" ไดซึเกะนั้งอยู่บนขอบหน้าต่างแล้วจุดไม้ขีดที่ถือมาด้วย! "จงรับไปซะ มังกรไฟ!" ไดซึเกะเป่าไม้ขีดไฟแล้วไฟที่ออกมาก็มีลักษณะคล้ายมังกร! "กั้นเอาไว้ กำแพงน้ำ!" น้ำที่เรมะเทลงพื้นมารวมตัวคล้ายกำแพง! โครม!! เสียงไฟของไดซึเกะชนเข้ากับน้ำของเรมะ! "โอ้ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย! พี่" ชุนรีบวิ่งออกมาหลบข้างหลังกำแพง "นี่ๆน้ำน้อยสู้ไฟมากไม่ได้หรอนะ" "ชิ!" เรมะวิ่งหลบออกมาก่อนที่ไฟของไดซึเกะจะทะลุกำแพงน้ำของเรมะ! "แหมๆ by a hair's breadth เชียวนะ" (แปลเป็นสำนวนไทยคือเส้นยาแดงผ่าแปด) "ชิ! ช่วยไม่ได้ รับไปซะ! จงโหมกระหน่ำน้ำของฉันไปเลย!" "ไม่เจียมตัวเลยนะ" ป๊อก! ไดซึเกะดีดนิ้ว แล้วน้ำที่กำลังโหมกระหน่ำก็หยุดลง! "อะไรนะทำไมหยุดล่ะ!" "ขอโทดนะ นั้นนะ น้ำของฉันต่างหาก!" "อะไรนะ! หะ" เรมะมองไปที่เท้าของไดซึเกะ! "มีสายน้ำเล็กๆไหลอยู่รอบๆเท้า" เรมะนึกในใจหรือว่ายายนี่ใช้ธาตุน้ำได้ด้วย! เดี่ยวนะยายนี่บอกว่ามันมีแค่ธาตุเดียวแต่ที่มันใช้ได้คือ มืด,แสง,ดิน,น้ำ,ลม,ไฟหรือว่า! ธาตุเดียวแต่ใช้ได้หกธาตุสุดยอดธาตุที่ใครๆก็อยากมี... "สายรุ้ง!"

ข้อความจากผู้เขียน

ดาบสองคมในที่นี้ท่านผู้อ่านคงคิดว่าคือพระขันธ์ของพระรามที่มีคมอยู่สองด้านแต่ของไดซึเกะนี้เป็นดาบที่มีคมดาบอยู่สองด้านมีที่จับอยู่ตรงกลาง(เหมือนเอาพระขันธ์ด้านท้ายของพระขันธ์มาต่อกัน)ยาวกว่าดาบยาวนิดหน่อย