plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

     "เอ พี่ไดซึเกะเป็นเจ้าหน้าที่ของFBIหรอค่ะ" "จ๊ะ แต่ตอนนี้ลาพักอยู่นะ ว่าแต่พร้อมนะสำหรับวันพรุ่งนี้นะ" ไดซึเกะถามเอมะขณะที่เธอกำลังพิมmailอยู่ "ค่ะ"

     เมื่อ 5 วันก่อน

"ห๊าาาา..ขอไปกับฉันงั้นหรอ" ไดซึเกะทำหน้าตกตะลึงขณะที่เธอกำลังหันหลังกลับแล้วเดินต่อไป "ค่ะ ฉันไม่มีญาติที่ไหนพ่อกับแม่ก็เสียแล้วพี่ไดซึเกะอยากได้คู่หูไม่ใช่หรอ หนูจะเป็นให้เองค่ะส่วนเรี่องเงินไม่ต้องห่วงหนูหาเองได้ค่ะ" เอมะพูดพลางควงกระบองไปพลางกับสีหน้ายิ้มระรื่น "ก...ก็ได้" ไดซึเกะตอบแบบไม่คอยอยากตอบเท่าไร...

    ในที่สุดวันแข่งก็มาถึง...

     ณ สนามแข่ง

"เอมะเธอลงไปก่อนเลยนะฉันเอารถไปจอดก่อนเรื่องลงทะเบียนทำเองได้ใช่มั้ย?" ไดซึเกะชโงกตัวออกมาจากรถของเธอ "ค่าาาาาาาาา" เอมะตอบเสียงใส หลังจากนั้นไดซึเกะก็เอารถมาจอดพอออกมาจากรดเธอก็ถอนหายใจยาวเฟื้อย "เฮ้อ...จัดที่จอดรถให้ก็ดีอยู่หรอกแต่ทำไมต้องเป็นหน้าตึกร้างด้วยเนื่ย" ตืด ตืด เสียงโทรศัพท์ของไดซึเกะดังขึ้น "เฮ้อ...เรื่องเหนื่อยใจอีกอย่างก็คือทำไมสำนักงานFBIต้องส่งเมลมาตามตัวทุกวันเลยเนื่ยก็ส่งใบลาไปแล้วนี่นาาาาา" ไดซึเกะพูดพร้อมกับเปิดเมลอ่านแล้วจู่ๆเธอก็รู้สึกเมือนมีอะไรผ่านไป "อ๊ะ เมื่อกี้อะไรน่ะ" เธอมองไปรอบๆ "บ้าเอ้ย มันไปไหนของมัน" ชายร่างใหญ่ที่เดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "เฮ้ยผู้หญิงคนนั้นน่ะเห็นเด็กประมาณม.ปลายผ่านมาทางนี้หรือเปล่า" ชายร่างใหญ่ตะโกนถามไดซึเกะ "..." ไดซึเกะไม่พูดอะไร "เฮ้ยฉันถามว่า..." เสียงนี้ต้องหยุดไปเพราะฝ่าเท้าของไดซึเกะย้ายไปอยู่ที่หน้าของชายคนนั้น "ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่าแต่เหมือนมีอะไรผ่านฉันไปน่ะ" ไดซึเกะอ่านmailไปเรื่อยๆ "แล้วไปทางไหน?" ชายร่างใหญ่ถามต่อไป "แล้วจะหาเค้าไปทำไม?" ไดซึเกะถามกลับไป "เธอไม่ต้องรู้หรอก" "แต่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะรู้" ว่าแล้วไดซึเกะก็ใช้แขนของเธอรัดไปที่คอของชายร่างใหญ่ "ปล่อยนะปล่อย..." "ก็บอกมาสิจะหาเด็กคนนั้นไปทำไม" "อัก..." "อ้าวสลบไปแล้วนี่เราแรงเยอะไปหรอเนี่ย" ไดซึเกะปล่อยให้ชายร่างใหญ่ให้นอนราบกับพื้นดินต่อไปแล้วเดินเข้าไปดูในตึกร้าง "เฮ้อ...คงพ้นแล้วสินะ" เด็กชายผมดำออกน้ำตาลเล็กน้อยยืนพิงกำแพงแล้วเอามือปาดเหงื่อ "ใครนะ! มาทำอะไรในที่แบบนี้?" ไดซึเกะเดินเข้ามาด้วยหน้าที่เป็นมิตร เด็กหนุ่มผมดำมองหน้าไดซึเกะก่อนจะพูดออกไปว่า "...คุณหรือว่า...พี่!" 

     "อะ...อะไรนะ" ไดซึเกะทำหน้าแบบไม่เชื่อหูตัวเอง "พี่ผมไงชุนไง น้องพี่ไง" เด็กชายพยายามแนะนำตัวเอง "เดี๋ยวนะ ฉันรู้ว่าฉันเคยมีน้องแต่มันก็...เมื่อ 16 ปีที่แล้วนะ" "พี่ก็ผมไงชุนไงที่ถ่ายรูปนี้กับพี่ไง" เด็กหนุ่มหยิบรูปที่ดูเก่ามากจดเหลืองขึ้นมา "ชุนนี่ใช่ชุนแน่หรอ" ไดซึเกะพูดแบบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นและตัวเธอเองก็อยากให้มันเป็นแค่ฟันเท่านั้น "ก็ใช่ไงตอนนี้ผมเรียนธนูอยู่ แม่บอกผมว่าพี่เก่งธนูมากเลยผมเทียบไม่ติดแน่ ผมอยากเจอพี่มากเลยนะมาเรียนรู้การเป็นพี่น้องกันเถอะนะ" ชุนพูดแบบตื่นเต้นมาก "ก็ดีนะชุนแต่ถ้าเธอยังอยู่กับแม่ฉันขอ...ไม่ละ" ไดซึเกะเมินหน้าหนี "ทำไมละพี่?" "ฉันไม่อยากเจอแม่อีกแล้วพ่อก็ตายไปแล้วแม่คงไม่ยอมรับฉันแน่ขอโทดนะ" "งั้นผม...ไปกับพี่นะ" ชุดตัดสินใจในคราวนั้น "หา! อะ...อะไรนะ" "ผมก็ไม่ชอบแม่เท่าไหร่เมื่อกี้ก็พึ่งมีเรื่องมาก็เพราะแม่เนี่ยแหละ" "หมายถึงเจ้าอ้วนนั้นน่ะหรอ" "ครับ" "งั้น...ก็ได้...มั้ง"...