plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

     ณ อเมริกา(สำนักงานFBI)

“สายแล้วๆ กรรมดันนอนเพลนไปสองชั่วโมง”หญิงสาวผมน้ำตาลวิ่งฝ่าผู้คนมาด้วยความเร็วสูง จนมาถึงหน้าตึกใหญ่ที่มีคนพรุกพร่านเธอไม่รีรอที่จะทักทายใครเธอตรงดิ่งเข้าไปข้างในทันทีจนถึงห้องๆหนึ่ง"Hi Boss สายจังเลยนะคะวันนี้" ลูกน้องของเธอกล่าวทักทาย แต่เธอกลับเดินไปที่ห้องเล็กที่กั้นไว้ด้วนกระจกใสที่มีโต๊ะรกๆตังอยู่ ข้างในหน้าโต๊ะเขียนว่า ‘Boss’ ด้วยความรีบร้อนพอถึงเธอนั้งลงตรงที่นั้งของเธอก็ค่อยพูดกับลูกน้องที่เดินตามมาว่า "สวัดดีจะวันนี้มีงานอะไรบ้าง" เธอตอบกลับด้วยหน้าตาที่สดใสแต่ก็ชุมเหงื่อ "วันนี้มีงานพวกมาเฟียผิดกฎหมายมาให้ทำค่ะ" ุ"แล้วฉันจะได้ลงสนามไหม" เธอล้นคำตอบตัวโก่ง "ไม่ต้องหรอกค่ะ Boss" เฮ้อกะแล้วBossอย่างฉันต้องนั่งเรียบร้อยอยู่ในออฟฟิดทุกวันเมื่อไรจะได้สู้บ้างเนี่ย เธอบ่นในใจ แล้วนั่งจัดเอกสารต่อ "Boss ค่ะ" "อะไรหรอ" เธอหันมาสนใจลูกน้องของเธอ "มีจดหมายจากเพื่อนของพ่อBossส่งถึงBossค่ะ" ลูกน้องของเธอตอบพร้อมกับยื่นจดหมายให้ ‘จากเพื่อนพ่อหรอ’ เธอทวนคำถามในใจพร้อมกับเปิดจดหมายอ่าน ในนั้นเขียนว่า

       "สวัดดีไดซึเกะคุง ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะจำฉันได้หรือปร่าวนะก็ฉันเจอเธอครั้งสุดท้ายตั้งแต่เธอ 5 ขวบนี่นะเธอจะจำฉันไม่ได้ก็ไม่แปลกแต่ฉันมีข่าวร้ายจะบอกเธอ คุณพ่อของเธอ มุซาชิ โชจินะ เสียชีวีตแล้วนะ ฉันขอแสดงความเสียใจด้วยนะ ยังไงก็สู้ต่อไปนะไดคุงตอนแรกฉันก็เคยคิดว่าทำไมพ่อเธอถึงตั้งชื่อเธอเป็นชื่อคล้ายกับชื่อผู้ชายทั้งๆที่เธอเป็นผู้หญิงแต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วละ"

ไดซึเกะนิ่งเงียบไปพักใหญ่แล้วเธอก็บอกกับลูกน้องเธอว่า "เอาใบลามาไห้ฉันหน่อย" เสียงเธอห้วนขึ้นมาก "แต่ Boss ค่ะแล้วเรื่องมาเฟียผิดกฎหมายละค่ะ" "ช่วยโอนคดีไปให้รองหัวหน้าฝ่ายได้ไหม" เธอมองหน้าเชงขู่ลูกน้องตัวเอง "ค...ค่ะ" ลูกน้องของเธอตอบแบบฝืนใจเอามากๆ

(สองสามวันต่อมา)

     ไดซึเกะได้กลับมาญี่ปุ่นหลังจากลางานและฟัดกับลูกน้องที่ห้ามเธอไม่ให้ไปมาพอสมควร งานของพ่อเธอเธอก็จัดอย่างสมเกียรติหลังจากเสร็จงานเธอก็ขอใช้เวลาที่เหลือกับการพักร้อนที่ไม่มีมานาน ระหว่างที่เธอเดินผ่านซอยเล็กๆก็พบเด็กหญิงคนหนึ่งโดนชายวัยกลางคนรังแกอยู่

"นี่แกทำอะไรอยู่นะ" ไดซึเกะถามออกไป "โอ้โหน้องสาวงั้นพี่เล่นกับเธอก็ได้นะ" ชายวัยกลางคนตอบยียวนกวนประสาทเธอ "ใครน้องแกฟระ!!!" ไดซึเกะกวนประสาทกลับไป "โอ้โห พูดแบบนี้คงต้องจัดการแกก่อนละมั้ง" ชายวัยกลางคนเปลี่ยนอารมณ์ทันที "อ๋อหรอ" ไดซึเกะพูดพร้อมกับไปยืนอยู่ข้างหลัง "อ้ากกกกก" เสียงนี้ดั้งขึ้นเพราะหน้าแข้งของไดซึเกะฝาดไปที่หน้าของชายคนนั้น "ยายนี้หนอย" ชายคนนั้นพยายามชกไปที่หน้าของไดซึเกะแต่ไดซึเกะจับแขนของชายคนนั้นขัดขาเขาแล้วเหวี่ยงตัวเค้าข้ามหลังไป (ท่าทุ่มข้ามหลัง) ชายคนนั้นจึงวิ่งหนีไป "ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยฉันไว้" เด็กหญิงพูดขึ้น "เฮ้อทำไมเธอไม่ใช้กระบองจัดการเขาไปละ" ไดซึเกะชักงุดงิด "เอ คุณรู้ได้ไงค่ะว่าฉันใช้กระบอง" "มือเธอไงด้านขนาดนั้น กับการวางมือแบบนั้นเป็นคนที่ชินกลับการใช้กระบองใช่มั้ยละ" "โอโห สุดยอดเลยค่ะ ว่าแต่คุณมาที่นี่ทำไมค่ะคุณเป็นนักสู้ไม่ใช่หรอ" "เฮ้อ โดนจับได้ซะและ" ไดซึเกะเอามือก่ายหน้าผาก "ฉันมาที่นี่ก็เพราะพ่อของฉันเสียชีวิตนะ" ไดซึเกะทำตาเศร้าๆ "ขอโทดนะค่ะที่ต้องให้พูดเรื่องที่ไม่อยากพูด" เด็กสาวก้มหน้าลง "ไม่เป็นไรหรอกนานๆทีจะได้พัก ฉันชื่อมุซาชิ ไดซึเกะยินดีที่ได้รู้จัก..." "ฉันฮินาตะ เอมะค่ะ" "...ที่จริงฉันมาที่นี่ก็เพื่อหาคนที่จะมาเป็นคู่หูด้วยนะ" แล้วไดซึเกะก็ยิ้มออกมา ทันใดนั้นเอมะ ก็คิดว่ารอยยิ้มนั้นเป็นรางบอกเหตุของมหาสงครามที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า...