สัมพันธ์รัก...สัมผัสหัวใจ [YAOI]

***(นิยายชายรักชาย)***
 
ภายในร้านอาหารมุมอิ่ม
“พี่จ๋าคะ มีคนมาขอพบพี่จ๋าค่ะ โต๊ะโน้นอ่ะค่ะ” นิดเดินไปบอกพี่จ๋าที่นั่งอยู่หลังเคาท์เตอร์ หญิงสาวมองไปยังโต๊ะที่นิดบอกพร้อมกับขมวดคิ้วงงว่าเป็นใคร เธอเดินออกไปหาคนที่มาขอพบเธอ
“สวัสดีค่ะ คุณอยากพบฉันเหรอคะ” เธอถามชายหนุ่มที่นั่งหันหลังให้อยู่ ชายหนุ่มหันกลับมาหาพร้อมกับทักทาย
“สวัสดีจ๋า จำผมได้มั้ย”
“นายพี!!! มาได้ไงเนี่ย” เธอถามด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ เมื่อจู่ๆ แฟนเก่าที่เคยคบกันเมื่อสมัยที่ยังเรียนไฮสคูลที่เมืองนอกก็โผล่มาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เธอรีบเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามทันที
“ก็ขับรถมาเนี่ยแหละ ร้านดูดีนะ” ชายหนุ่มชมเมื่อมองไปรอบๆ ร้าน
“ขอบคุณนะ แล้วนี่สั่งอาหารหรือยัง สั่งเลยนะ ฉันเลี้ยงเอง” จ๋าบอก แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดคุยอะไรต่อ นิดก็เข้ามาตามเธอให้ไปรับโทรศัพท์ เธอจึงขอตัวจากชายหนุ่ม พร้อมกับโบกมือเรียกโชจินที่เดินถือดอกไม้เข้าร้านมาพอดี
“เดี๋ยวฉันมานะ อยากทานอะไรสั่งได้เลย โชจิน พี่ฝากด้วยนะ” แล้วหญิงสาวก็เดินออกไป พร้อมกับดอกไม้ที่โชจินส่งให้ โชจินหยิบสมุดเล่มเล็กเตรียมจดเมนูอาหารที่ลูกค้าจะสั่ง
“ช่วยแนะนำเมนูหน่อยได้มั้ย” ชายหนุ่มพูดขึ้น โชจินรับคำโดยที่ยังเห็นหน้าไม่ถนัดนักว่าลูกค้าคนนี้เป็นใคร แต่ในใจเขากลับรู้สึกแปลกๆ
“ได้ครับ เมนูเด็ดร้านเราก็มีห่อหมกทะ.....เฮ่ย!! คุณ!!!” โชจินยังไม่ทันได้พูดชื่อเมนูอาหารจบ เขาก็ต้องตกใจร้องเสียงหลงขึ้นมาก่อน หลังจากได้เห็นใบหน้าชัดๆ ของชายหนุ่มที่หันมาหาเขาอย่างจงใจ
“ดีใจจังที่ยังจำฉันได้”
“คุณพีวดล คุณมาได้ยังไง” โชจินเผลอถามในสิ่งที่ไม่ควรถามออกไป เพราะในสถานะภาพตอนนี้ คนตรงหน้าถือเป็นลูกค้าที่เขาต้องให้เกียรติ
“ก็ขับรถมา ทำไม ตกใจมากหรือไงที่เห็นฉัน นายดูผอมไปหรือเปล่า” พีวดลมองดูโชจินก่อนจะแกล้งพูดยั่วให้คนตรงหน้าโมโห และเขาก็เห็นโชจินกำลังระงับอารมณ์ไม่ให้โมโหเขาอยู่ ซึ่งนั่นทำให้เขาพอใจ
“นี่มันแค่บังเอิญ หรือคุณจงใจ” โชจินถามกลับไปอย่างไม่เกรงใจ พีวดลยิ้มขำก่อนจะตอบ “ฉันควรจะตอบอันไหนดีล่ะ”
“ว่าไงพี สั่งอาหารหรือยัง” แต่ยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกันต่อ จ๋าก็เดินเข้ามาหาคนทั้งคู่ ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง
“ไม่รู้จะสั่งอะไรดี จ๋าสั่งให้พีหน่อยสิครับ” พีวดลหันไปพูดน้ำเสียงนุ่ม ซึ่งหากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงเคลิ้มไปแล้ว
“โอเค. โชจินจ๊ะ งั้นเอาห่อหมกทะเล บอกลุงกุ้งไม่ต้องเผ็ดมากนะ แล้วก็ปลากะพงทอดน้ำปลาแล้วกัน ของโปรดพีใช่มั้ย จ๋าจำได้” หญิงสาวจัดการสั่งอาหารให้เสร็จสรรพ
“ดีใจจังที่จ๋ายังจำเรื่องของผมได้”
“ไม่ต้องมาทำหวานใส่เลยค่ะคุณพีวดล จ๋าเข็ดแล้ว” หญิงสาวพูดขำๆ เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต ก่อนจะหันไปสั่งน้ำมะนาวโซดา ของโปรดอีกหนึ่งอย่างของชายหนุ่ม โชจินรับออร์เดอร์เสร็จก็ขอตัวเดินออกไป พีวดลมองตามจนจ๋าสงสัย
“พีรู้จักโชจินเหรอ”
“คุ้นๆ หน้าน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก” พีวดลพูดตัดบท และหลังจากนั้นชายหนุ่มก็ไม่เห็นโชจินอีกเลยในร้าน จนเขาทานอาหารเสร็จและเตรียมตัวกลับ
“อาหารอร่อยมากเลยนะ สงสัยพีคงต้องมาฝากท้องที่นี่บ่อยๆ แล้ว” พีวดลบอก เรื่องอาหารอร่อยนั้นเป็นเรื่องจริง ฝีมือลุงกุ้งที่จ๋าบอกว่าเป็นพ่อครัวของที่นี่ เทียบเท่ากับร้านดังๆ ได้เลย แต่เหนือความอร่อยของอาหาร โชจินคือเป้าหมายหลักของพีวดล
“ร้านมุมอิ่มยินดีต้อนรับเสมอค่ะ” จ๋าบอก ทั้งคู่พูดคุยกันอีกหน่อย แล้วจ๋าก็เดินไปส่งพีวดลหน้าร้าน ก่อนออกไปพีวดลก็แอบมองหาโชจินอีกเล็กน้อย แต่ก็ไม่เจอ ‘หลบได้หลบไปนะโชจิน’
 
ผ่านไปอีกหนึ่งวันกับการทำงาน โชจินกำลังนั่งรถเมล์กลับห้องพัก วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้ากว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะการได้เจอพีวดลอีกครั้ง ทำให้จิตใจของเขาเริ่มกังวลว่าพีวดลจะมายุ่งกับเขาอีก ตลอดเวลาที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ในร้าน เขาก็พาตัวเองไปวุ่นวายอยู่ในครัวจนลุงกุ้งสงสัย แต่เขาก็อ้างโน่นนี่ไปเรื่อยจนพีวดลกลับไปแล้ว เขาจึงได้ออกมาทำหน้าที่หน้าร้านอีกครั้ง รวมไปถึงหลังเลิกงาน เขาก็อดที่จะมองไปรอบๆ ไม่ได้ เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะมาดักพบเขาอีก เขาต้องการจะหลีกเลี่ยงผู้ชายที่ชื่อพีวดลให้มากที่สุด
“คงไม่มีอะไรแล้วแหละไอ้โชจิน กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง” โชจินพึมพำกับตัวเอง หลังจากเดินมาหยุดอยู่หน้าทางเข้าตึกอพาร์ทเมนท์ เขาแตะบัตรเข้าไปภายใน ก่อนจะขึ้นลิฟต์ขึ้นมายังชั้นห้องพัก เขาหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูเข้าห้อง เขาจัดการเปิดไฟและหันไปปิดประตูแล้วกดล็อกตามความเคยชิน ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้เขาเดินตรงเข้าไปห้องนอน โยนกระเป๋าลงบนเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว เขาเดินไปเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
โชจินใช้เวลาพักใหญ่ในการอาบน้ำ ก่อนจะเดินออกมาโดยมีผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่างไว้ แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
“อาบน้ำนานเหมือนกันนะ แต่ก็หอมดี” ชายหนุ่มบอกโดยที่สายตายังคงจ้องมองโทรทัศน์
“คุณเข้ามาได้ยังไง!!” โชจินถามออกไป เขายังคงตกใจไม่หายที่จู่ๆ พีวดลก็มานั่งอยู่ในห้องของเขา ชายหนุ่มหันไปมองเจ้าของห้อง ก่อนจะยิ้มมุมปาก เมื่อเขาไล่สายตาจากศีรษะที่ยังเปียกน้ำ ใบหน้าที่ยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ และเขารู้สึกพอใจมากเมื่อเห็นร่างกายเปลือยเปล่าท่อนบนที่ดูขาวจนน่าทิ้งรอยอะไรบางอย่างไว้ โชจินที่รับรู้สายตาแปลกๆ ของชายหนุ่มก็รีบยกมือที่หอบเสื้อผ้าไว้ขึ้นปกปิดร่างกาย
“ไปแต่งตัวก่อนมั้ย เพราะถ้านายยืนคุยกับฉันแบบนี้ล่ะก็ ฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะ” พีวดลพูดยียวน ทำให้โชจินรีบวิ่งเข้าห้องนอนไป โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูและกดล็อกเพื่อป้องกันตัว
โชจินใช้เวลาอันรวดเร็วในการใส่เสื้อผ้า เขาใส่เสื้อบอลกับกางเกงขายาว โชจินไม่คิดว่าพีวดลจะจู่โจมเขาแบบนี้อีกครั้ง เขายืนสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเปิดประตูเตรียมออกไปเผชิญหน้า แต่แล้วโชจินก็ต้องตกใจเมื่อพีวดลยืนรอเขาอยู่หน้าประตู โชจินก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
“อยากให้เข้าไปคุยในนั้นก็ไม่บอก” พีวดลตั้งใจกวนประสาท ทำให้โชจินรีบก้าวออกมาจากห้องและปิดประตูโดยเร็ว ตอนนี้คนทั้งคู่ยืนห่างกันเพียงเล็กน้อย แล้วจู่ๆ โชจินก็รู้สึกอาการเต้นแปลกๆ ของหัวใจ
“ถ้าคุณจะกรุณาถอยหลังไปอีกเยอะๆ จะขอบคุณมากครับ” โชจินบอก พยายามบังคับน้ำเสียงให้นิ่งพร้อมกับจ้องตาคนตัวโตกว่า เพื่อหวังให้ชายหนุ่มรู้ว่าเขาไม่ได้กลัวอะไรเลย และพร้อมจะสู้เมื่อเข้าตาจน ชายหนุ่มยิ้มมุมปากกับคนที่พยายามปิดบังอาการกลัวของตัวเอง เขาจึงแกล้งเดินเข้าไปหา ทำให้โชจินถอยหลังจนติดประตู เขายิ้มพอใจก่อนจะเดินถอยห่างออกมา แล้วเดินกลับไปนั่งลงยังโซฟาตัวเดิม โชจินลอบถอนหายใจโล่งอก
“คุณพีวดล คุณต้องการอะไรกันแน่” โชจินถามไปตรงๆ แม้เขาจะอยากรู้ว่าชายหนุ่มเข้ามาในห้องได้ยังไง แต่คิดอีกทีก็คงเสียเวลาเปล่าในเมื่อเจ้าตัวก็เข้ามาแล้ว
“มานั่งก่อนมั้ย” พีวดลไม่ตอบ แต่ถามกลับไปแทน
“ช่างผม คุณตอบผมมาดีกว่าว่าคุณต้องการอะไรจากผมกันแน่” โชจินเริ่มโมโห พีวดลยิ้มมุมปากอีกครั้งก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงและหันมาโชจิน
“นายอยากรู้จริงๆ เหรอว่าฉันต้องการอะไรจากนาย” พูดจบเขาก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหาโชจิน ก่อนจะแอบขำเมื่อเจ้าตัวรีบวิ่งไปจับที่ลูกบิดประตูพร้อมกับมองเขาไม่วางตา
“ถ้าคุณไม่อยากตอบ ผมก็ไม่อยากรู้ และช่วยออกไปจากห้องผมด้วยครับ...เชิญ!!!” โชจินบอกพร้อมกับเปิดประตูให้แบบไล่กันตรงๆ พีวดลเริ่มพอใจมากขึ้นเรื่อยๆ กับการต่อต้านของโชจิน เขารู้สึกถึงความท้าทายครั้งใหม่ และเขาจะต้องเป็นผู้ชนะให้ได้
“เชิญครับ” โชจินไล่อีกครั้ง พีวดลยังคงยืนอยู่ที่เดิมก่อนจะเอ่ยขึ้น “แล้วถ้าฉันตอบ ฉันจะอยู่ต่อได้มั้ย”
“ผมไม่ต้อนรับคุณครับ เชิญออกไปจากห้องผมด้วยครับคุณพีวดล” โชจินบอกไปตรงๆ พีวดลเดินตรงไปหาเจ้าตัว ก่อนจะโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหู
“แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันต้องการตัวนายล่ะ ฉันจะอยู่ต่อได้มั้ย”
“คุณพีวดล!!!” โชจินหันขวับมาทันที ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ชิดกันมากจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน และเป็นโชจินที่รีบถอยห่างออกทันที มือของเขาก็ปล่อยลูกบิดประตูอย่างลืมตัว ทำให้พีวดลที่รออยู่แล้วจัดการปิดประตูแล้วกดล็อกให้อย่างรวดเร็ว
“ว่าไง ฉันอยู่ต่อได้แล้วใช่มั้ย” พีวดลเดินเข้าไปหาโชจินอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะต้องหยุดชะงัก เมื่อโชจินไปคว้าไม้กวาดมาง้างเตรียมฟาดเขา
“คุณพีวดล คุณรู้ไว้เลยนะว่าผมไม่ได้ขายตัว ถ้าคุณอยากนัก คุณไปหาเอาที่อื่น ที่นี่ไม่มีบริการทางเพศให้คุณ” โชจินพูดอย่างเหลืออด
“อย่าเข้ามานะคุณพี” โชจินขู่ เมื่อชายหนุ่มเริ่มเดินเข้าหาเขา เสียงมือถือเตือนข้อความเข้าดังขึ้น โชจินเผลอเบนสายตาไปมอง แล้วเขาก็ต้องเสียทีให้กับพีวดลที่รูปร่างสูงใหญ่และมีแรงเยอะกว่าเขา ชายหนุ่มเข้ามาแย่งไม้กวาดแล้วเขวี้ยงทิ้งไปทันที ก่อนจะรวบตัวโชจินเข้ามากอดไว้แน่นพร้อมกับดันไปจนติดกำแพงห้อง
“นี่คงเป็นอีกวิธีที่นายใช้ยั่วฉันสินะ โชจิน”
“คุณพูดอะไรของคุณ ผมไม่เคยรู้จักคุณ ไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณเลยสักนิดเดียว” โชจินบอกเสียงสั่นเล็กน้อย มือของเขายกขึ้นดันหน้าอกที่เมื่อสัมผัสก็รับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าคงมีรูปร่างที่เฟิร์มพอตัว
“นายแน่ใจเหรอว่าเราไม่เคยยุ่งเกี่ยวกัน”
“ใช่ ผมแน่ใจที่สุด ผมไม่นิยมเพศเดียวกัน กรุณาปล่อยผมด้วยครับ”  โชจินบอกไปตรงๆ เขารู้ว่าคำพูดและสายตาแบบนั้นของพีวดลหมายถึงอะไร และเพราะคำพูดที่มั่นใจของโชจิน ทำให้ความอดทนของพีวดลหมดลง
“ฉันให้โอกาสนายอีกที นายไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกับฉันใช่มั้ย” พีวดลถามเสียงกร่นต่ำ
“ใช่ครับ” โชจินตอบเน้นทีละคำให้พีวดลได้ยินชัดที่สุด เขาจ้องตาพีวดลอย่างไม่กลัวอีกต่อไป แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อพีวดลก้มลงมาจูบเขาหนักๆ โชจินดิ้นทันที เขาพยายามใช้มือผลักพร้อมกับพยายามเบือนหน้าหนี แต่ใบหน้าของเขาถูกล็อกด้วยมือหนา พีวดลพยายามจูบให้โชจินอ้าปาก แต่เจ้าตัวก็พยายามอย่างหนักที่จะปิดปากตัวเองให้สนิท และเมื่อเห็นว่าพีวดลคงไม่ยอมง่ายๆ โชจินก็เลิกดิ้น เขาปิดตาลงและปล่อยให้พีวดลจูบพร้อมกับน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากตาอย่างไม่รู้ตัว พีวดลรับรสแปร่งของน้ำตา เขาหยุดจูบและมองใบหน้าของโชจิน เขาถอยห่างออกมาเมื่อภายในใจของเขาร้องบอกว่าเขากำลังทำผิดอย่างมาก พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ในรสจูบเมื่อครู่นี้ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้โชจินทรุดตัวลงนั่งและยังคงช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เมื่อกลับมาถึงคอนโดฯ ส่วนตัวริมแม่น้ำเจ้าพระยา พีวดลเดินไปทรุดตัวลงนั่งยังโซฟานุ่มตัวยาวสีน้ำตาลเข้มซึ่งตัดกับผนังสีขาวรอบห้อง เขาคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มมั่นใจว่าเขาจำรสชาติริมฝีปากนุ่มของโชจินในคืนนั้นได้แม่นยำ ซึ่งมันไม่เหมือนกับโชจินในคืนนี้ ที่ผ่านมาเขาคิดว่าโชจินแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขา เพราะอาจต้องการยั่วยวนเขาในรูปแบบใหม่ แต่เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทำให้เขาเริ่มคิดไปอีกทาง
...หรือโชจินจะไม่รู้จักเขาจริงๆ ไม่เคยมีอะไรกับเขาจริงๆ
...แล้วโชจินในคืนนั้น......คือใคร?
 
-- จบตอนที่สาม --(ตอนหน้าเจอกันคืนวันเสาร์นะคะ ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ น้อมรับคำติชม คำแนะนำอยู่เสมอนะคะ )