สูตรรักฉบับต๊อง ยัยบ๊องกะนายน้ำแข็งสุดคลู

พอเช้าวันรุ่งขึ้น…….ฉะ..ฉัน..เอิ่ม..แบบว่า<(￣︶￣)/..ไม่รู้จะพูดอะไรดี พูดไม่ออกสักคำเลย(คงเข้าใจน่ะ)

 

เทลทำตัวปกติ เหมือนเดิมทุกกก…..อย่าง ส่วนฉันก็เอ๋อๆเหม่อๆ เขินๆอายๆ ФωФ ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลย เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าเมื่อคืน ฉันนอนค้างที่บ้านของเขาด้วย แล้วยังฝันแปลกๆอีก มันเป็นฝันที่ดีมาก อยากจะให้เป็นเรื่องจริงจังแฮ่ะ !  >ω <)

 

วันนี้ฉันมาเรียนพร้อมกับเทล เรานั่งรถมาด้วยกัน ฉะ..ฉัน..ตื่นเต้น จนทำอะไรไป ก็ดูตะกุกตะกัก!น่าสงสัยไปหมด พอเทลจอดรถ!

 

ฉันก้าวลงจากรถ พร้อมกับเขา และเดินตามหลังเขาไป แน่นอนว่า หญิงสาวหลายคน ต่างก็จับจ้องมายังฉันและเขา แบบงงๆๆส่งสัย ตกใจ!!จนช็อคไปเลยอะไรทำนองนี้ แล้วฉันยังแอบได้ยินประโยคสนทนา นินทาจากสาวๆเหล่านั้น มีหลายแง่มุม หลายความหมาย แต่ส่วนมากก็อิจฉาทั้งนั้น!!! นี้ฉันจะโดนสาวๆทั้งมหาลัยขยี้ตายไหมเนี่ย! (O.O;)  ทำม๊าย….ทำไมนายถึงได้ป๊อบขนาดนี้น่ะ  (แล้วทำไม…ฉันถึงไม่ป๊อบบ้างล่ะ ขนาดเป็นถึงองค์หญิงน่ะเนี่ย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

ทำไมต้องแต่งเรื่องให้ฉัน…เอิ่มม..แบบว่าดูขี้เหร่…ด้วยก็ไม่รู้)(=_=;)

 

หลังจากฝ่าป่าดงดิบ อันแสนสยองนั้นมาได้ ฉันไม่ได้มองทางรอบๆเลย เอาแต่เดินตามหลังเทลมา อย่างนั้น จนกระทั้งเขาหยุดเดิน! “ตึ้ง!!!”

 

“โอ๊ย! จะหยุดทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ(o`з´o)”ฉันเดินชนแผ่นหลังของเทล เข้าเต็มๆ

 

“นี่! เธอจะเดินตามฉันไปถึงไหนห๊ะ!”

 

“เออๆ..ฉะ..ฉัน”

 

“เอ้านี้ เอาไปส่ง ซะ จะได้จบๆ”เทลพูดพร้อมโยน เอกสารรายงาน เล่มหนึ่งมาให้ฉัน

 

“ต๊ายยแล้ว…ตายแน่ๆ ⊙０⊙　ยังทำไม่เสร็จนี้นาาาารายงานน่ะ”ฉันตกใจแทบช็อค! เมื่อนึกได้ว่ายังทำรายงานของ อ.วิวไม่เสร็จเลย

 

“ฉันบอกให้เอาไปส่งก็เอาไปส่งสิ”

 

“แต่ว่า มันยังไม่เสร็จน่ะ” (ㄒoㄒ)

 

“อะไรของเธอห๊ะ! นี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”

 

“ก็…มัน…”

 

“ฉันจะบอกให้เอาบุญน่ะ ครั้งนี้เธอเป็นหนี้ฉัน รีบๆเอาไปส่งซะ”

 

“เป็นหนี้เหรอ? หรือว่านายไปทำต่อจนเสร็จงันเหรอ”

 

“งั้น ตลอดทั้งคืน นาย…ก็ไม่ได้นอนเลยสิ”

 

“เฮอะ! ใช่!! เพราะเธอไง”

 

“…………………………”ฉันผิดเหรอ? o(╥﹏╥)oก็นายไม่ช่วยฉันทำนิ!!!

 

พอจบสิ้นจากคำพูดนั้น นายเทลก็เดินตรงดิ่งหายไป ไปไหนก็ไม่รู้? ถึงว่าล่ะทำไมเขาดูเพลียๆ แม้เขาจะพยายามฝืน!!แสดงให้ดูเป็นปกติก็เฮอะ! ฉันก็ยังดูออกอยู่ดี แหล่ะ!!

 

ฉันเอารายงานไปส่ง อ.วิวที่โต๊ะทำงาน วางมันไว แล้วเดินออกมา มุ่งหน้าไปห้องเรียน!ทันที

เมื่อมาถึงห้องเรียน…….

 

“กิ๊บ”ฉันเรียกยัยกิ๊บ

 

“อ้าว! เนล”ยัยกิ๊บเดินตรงพุ้งเป้า!มาหาฉันทันที แล้วยังลากฉันออกไปนอกห้องอีก ทำหน้าตาตกใจยังกับมีคนตายแน่ะ! o_O

 

“นี่! อธิบายทั้งหมดมาเลยน่ะ ว่าเมื่อคืนเธอหายไปไหนป้าบัวแกโทรหาฉันว่าเธอยังไม่กลับบ้าน แถมตอนเช้ายังมาเรียนพร้อมกับนายนั้นอีก ”

 

เฮ้อ!ว่าแล้วไง!!!....บ่นเป็นบทสวดซะยาวเหยียดเลย…แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้กิ๊บฟังตั้งแต่ต้นจนปัจจุบัน ณ ตอนนี้!!! อย่างละเอียดยิบ หนักกว่าเรียน ฟิสิกส์อีก นั้นว่ายากแล้วน่ะ นี้ยิ่งยากกว่าอีก!!! ⊙︿⊙　

 

พอเรียนๆไป จนพักเที่ยง ก็ยังไม่เห็น เทลเข้าเรียนเลย เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ ชักเป็นห่วงแล้วสิ!!

 

“เนล…เนล…”

 

“…………….”

 

“ยัย…เนลลลลลล”กิ๊บตะคอกใส่หูฉัน จนฉันสะดุ้ง!แทบตกเก้าอี้

 

“โอ๊ย!..กิ๊บเธอจะตะโกนทำไมเนี่ย!”

 

“เหม่อ อะไรของเธอห๊ะ! เรียกตั้งนานก็ไม่ยอมตอบ นึกว่าโดนสาบซะอีก”

 

“จะบ้าเหรอ ว่าแต่ต่อไปเราเรียนวิชาอะไรอ่ะ”

 

“ห๊ะ!! นี้มันเวลาพักแล้วนะ”

 

“อ้าว! เหรอ!”

 

“ก็ ใช่น่ะสิ นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย!”

 

“เปล่าๆ งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ”

 

ฉันเดินนำหน้ากิ๊บไป แล้วเธอก็เดินตามหลังมา กิ๊บคงไม่คิดอะไรมากหรอกมั่ง เพราะมันค่อนข้างจะเป็นปกติของฉันอยู่แล้วนิ เราสองคนทานอาหารเที่ยงด้วยกันจนอิ่มเป้ง!! บรรจุลงไปเกือบล้นพุงเชียวแหล่ะ!(นั้นเรียกว่ากินเหรอ)

 

ขณะ กินไปฉันก็นึกเป็นห่วงเทลมากขึ้น ยิ่งวันนี้เขาดูเพลียๆด้วยสิ! เอาไงดีล่ะ ไปหาเขาหน่อยล่ะกัน

 

หลังจากทานข้าวเสร็จ ฉันโกหกกิ๊บว่า จะไปเข้าห้องน้ำ เพื่อจะไปตามหาเทล ไปดูว่าเขายังโอเค อยู่หรือเปล่า?

 

“กิ๊บ เดี๋ยวฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนน่ะ”

 

“อืม ไปสิ”

 

พอออกมาจากกิ๊บแล้ว ฉันเดินไปซื้อข้าวกับน้ำเปล่าติดไม้ติดมือไปด้วย เผื่อเขาจะยังไม่ได้ทานอะไร ว่าแต่เขาไปอยู่ไหนล่ะ ห้องพยาบาลเหรอ?

 

พอมาถึงปุ๊บ!!

 

“อ้าวไม่อยู่นิ ไปอยู่ไหนของนายกันเนี่ย!”

 

โอ๊ย!! เหนื่อยชะมัด ทำไมถึงหาตัวได้ยากเย็นแสนเข็ญขนาดนี้น่ะ!

 

หายไปไหนของเขาน่ะ ฉันเดินลากขาตามหาเทลมาเรื่อยๆ จน เหลือเพียงอาคารหลังนี้ อีกแค่ชั้นเดียว เท่านั้น!!! ถ้าหากไม่มีล่ะก็ คงต้องพลิกแผ่นดินหากันแล้วล่ะ เพราะมันเป็นที่ที่ยังไม่หา สุดท้ายแล้วนิ จากทั้งหมดในมหาลัยนี้(โอ้!! เธอเดินหรือวิ่งเนี๊ย! มหาลัยออกจะกว้างใหญ่ขนาดนั้น)

 

ในที่สุด ก็มาถึงชั้นสุดท้าย! ฉันเห็นห้องๆหนึ่งมันเปิดอยู่ พอลองแอบๆมองเข้าไป ก็เห็นคนๆหนึ่งท่าทางคุ้นๆยืนหันหลัง กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ พอเบิกตามองให้ชัดๆ ก็เป็นเทลจริงๆด้วย ฉันกะจะเดินบุกเข้าไปตรงๆ แต่พอเดินมาได้สัก 2-3ก้าว ก็ต้องหยุดชะงัก!ทันที เมื่อเห็นมือเล็กๆราวกับมือของผู้หญิง ที่กำลังโอบกอดเทลอ้อมมาทางด้านหลัง รอบเอวของเขา ฉันตกใจอึ่ง! เห็นๆก็รู้ ว่าเขาสองคนกำลังกอดกันอยู่ ฉันคิดไปไกลโพล้นถึงไหนต่อไหน!แล้วล่ะค่ะ

 

“ตุ๊บ!!”เสียงถุงที่บรรจุข้าวกับน้ำมา ในมือฉัน มันหล่นลงพื้น เสียงมันดังพอ!! จนทำให้สองคนที่อยู่อีกฝั่งได้ยิน!แล้วหันควั้บ

มาพร้อมกัน

 

“เธอ..ยัยต่างด้าว”เทลทำหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วเขาก็รีบปัดมือของหญิงสาวคนนั้นออก

 

“เออๆๆ….คือฉันมาหาเพื่อนน่ะ ขอตัวน่ะ”ฉันแก้ตัวด้วยเหตุผลบ้าบออะไรเนี่ย!

 

แต่ก็น่ะ…ถ้าเกิดเจอแบบนี้เป็นใครก็ช็อคกันทั้งนั้นแหล่ะ ทำกันได้น่ะ ตาเทลบ้า!!!! ไม่อยากพูดเลย ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง บอกได้คราวๆเพียง……...เหมือนหัวใจมันโดนบีบขยี้!! แล้วหล่นลงพื้น แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาคลอแทบจะไหลรินออกมา แต่ฉันกับสกัดกั้นความรู้สึกนั้นไว้ แบบเจ็บปวดที่สุด!! จึงรีบวิ่ง ออกไปให้ห่างจากตรงนี้ทันที ไม่อยากที่จะเห็นภาพบาดตานั้นเลย! ไม่น่ามาเลยฉัน…แต่ทำไงได้…ก็เป็นห่วงนิ o(╥﹏╥)o

 

“ใครน่ะ แฟนเหรอ ท่าทางจะเข้าใจผิดน่ะนั้นน่ะ”เสียงของหญิงสาวที่กอดเทลเมื่อกี้นี้ เอ๋ยขึ้น

 

“เปล่าหรอกช่างเถอะ!”

 

“งั้นเหรอ แต่ดูท่าทาง เธอจะชอบนายน่ะ”

 

“บ้าน่ะ เพ้อใหญ่แล้ว ผู้หญิงอย่างยัยนั้น ผมไม่มีทางชอบลงหรอก”

 

“งั้นเหรอ แล้วเมื่อกี้ทำไม่ต้องทำท่าตกใจด้วยล่ะ แถมยังปัดมือพี่ออกอีก”

 

“คาดดด……….คาดดด….พอๆแยกย้ายกันไปกินข้าวได้ แล้วก็รีบๆมาซ้อมต่อน่ะ เพราะอีกไม่กี่อาทิตย์ ก็จะขึ้นแสดงโชว์แล้วนิยังไปไม่ถึงไหนเลย เข้าใจคำว่า Perfect! กันไหมค่ะ?” ผู้กำกับ เจ้าอารมณ์ บ่นๆ

 

“นี่! เทลพี่อยากให้เธอคนเมื่อกี้ มาเล่นเป็นนางเอกแทนพี่อ่ะ”

 

“หยุดเลย หยุดความมคิดบ้าๆนั้นไว้เลยน่ะ”

 

“แม้พี่ล้อเล่น นิดเดียวเองทำเป็น โกรธไปได้”

 

หลังจากที่สนทนากับพี่แนนเสร็จสิ้น! ต่างก็แยกกันไปพัก พี่แนน เธอเป็นนักแสดงตัวเอกที่ตีบทเก่งเทียบเท่ามืออาชีพเลยล่ะ แต่ค้อนข้างเกียจค้านไปหน่อย เป็นคนร่าเริง สดใส เข้ากับคนอื่นได้ง่ายและเป็นพี่ที่ผมสนิทด้วยที่สุด เพราะเราเล่นละครเวทีมาด้วยกัน หลายต่อหลายครั้งแล้ว แถมยังตั้งเป็นชุมรมการละครอีก ชื่อเสียงดังก้องพอควรเลยล่ะ

 

ผมเดินออกมานอกห้อง มาหยุดอยู่ตรงถุงข้าวกับน้ำที่ยัยต่างด้าวนั้นทำหล่นไว้ บังเอิญงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ชัวร์ ไม่มีทางที่ยัยนั้นจะมาตามหาเพื่อนที่นี้ได้แน่  จะบอกว่ามาตามหาผมงั้นเหรอ?!!......

 

“ไอ้บ้า เทลทำไมนายชอบทำร้ายจิตใจฉันนักน่ะ คนบ้าๆๆๆๆ”ฉันวิ่งมาแบบไม่รู้จะไปไหนอะไรยังไงดี ขอเพียงแค่ให้พ้นๆจากตรงนั้นก็พอ จนมาหยุดอยู่ที่พักบันได ของอาคารชั้น 3 แล้วนั่งลงกอดเข่าตัวเอง ซีด!!เหงาหงอยเป็นไก่ต้มไปเลยค่ะ พักสักหน่อยล่ะกัน ก็วิ่งมาไกลลลล…แล้วนิ! เฮ้อ…………….(ㄒoㄒ)

 

“คนเขาอุตสาห์เป็นห่วงแท้ๆ ดันไปยืนกอดกับผู้หญิงได้หน้าตาเฉย ชิๆๆ”

 

“เนล แกห้ามร้องไห้เด็ดขาดน่ะ เข้าใจไหมมมม…” o(╥﹏╥)o // (ㄒoㄒ) // {{{(>_ <)}}}

 

“อืม ของเธอไม่ใช่เหรอ”

เสียงใครน่ะ พอหันไปปุ๊บ! ก็เห็นเทลยืนอยู่ โดยยื่นถุงที่ฉันกะจะเอาไปให้เขา  กลับมาให้ฉัน

 

“นาย!!”

 

“มีอะไร”ฉันทำเสียงแข็งใส่ ด้วยความไม่พอใจและทำงอล โกรธอย่างสุดๆ

 

“ฉันก็แค่เอานี้มาให้ รับๆไปสิฉันไม่อยากอยู่ที่นี้นานๆ”

 

“กลัวเขาจะรอนานล่ะสิ ขอบคุณน่ะ แต่ทีหลังไม่ต้อง! อยากทิ้งก็ทิ้งไปสิ”

 

“เป็นอะไรของเธอห๊ะ!”

 

“ฉันไม่ต้องการ นายอยากเอาไปหรือทิ้งลงถังขยะก็เชิญตามสบายเลย ในเมื่อมันไม่มีค่าอยู่แล้วนิ”ฉันประชดใส่เขา ด้วยคำพูด ที่ตรงกับความรู้สึกของฉัน ใน ตอนนี้!!

 

แล้ววิ่งหนีออก จากตรงนี้ทันที ซึ่งเทลเองก็ดูจะไม่เข้าใจอะไรซะเลย มาเพื่อ!! แค่เอาของนั้น!! มาให้แค่นี้เองนะเหรอ? เมื่อไหร่นายจะเข้าใจ กับทั้งหมดที่ฉันทำกับนายน่ะ หรือนายรู้ แต่ทำเมินเฉยกันแน่ หรือว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลยงั้นเหรอ แล้วที่ผ่านๆมาล่ะ ที่นายทำเป็นเหมือนห่วงฉัน ………มันคืออะไร?…..ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ นายคิดอะไรของนายกันแน่ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!! TT^TTTT^TTTT^TT