Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง

บทที่ 6 เพื่อนพี่เป็นซุป’ตาร์

สาวน้อยคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางลมโบกพัดพลิ้วพลันใบไม้ก็ปลิวละลิ่วไปตามแรง คุณแม่ซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือนิทานให้ฟังก็ได้หลับไปเสียแล้วเหลือเพียงเธอที่ตื่นขึ้นมาและนั่นทำให้ได้พบกับสิ่งมีชีวิตเล็กๆ สิ่งหนึ่ง

‘อา...เจ้ากระต่ายน้อย’

สาวน้อยนึกสนใจเดินเข้าไปหาแต่มันก็กระโดดโหยงๆ หนีไปอีกทางจนในที่สุดก็เกิดเป็นการวิ่งไล่จับ เจ้ากระต่ายกระโดดไปไวกว่าที่คิดสาวน้อยเริ่มตามไม่ทันด้วยอ่อนแรง

แฮ่กๆ แฮ่กๆ

เจ้ากระต่ายนึกสนใจวกตัวกลับมาหาสาวน้อยอีกครั้ง มันจดๆ จ้องๆ อยู่ชั่วอึดใจและค่อยๆ กระเถิบตัวเข้าหาสาวน้อย ทันใดนั้นเอง

หมับ!“จับได้แล้ว”

สาวน้อยดีใจกระโดดโลดเต้นใหญ่แต่เจ้ากระต่ายน้อยกลับมีแต่ความเงียบงันจนเธอต้องอุ้มมันชูขึ้นพอระดับสายตา

เนื้อสีขาวของกระต่ายเริ่มกลายเป็นสีทึมๆ ตัวหดเล็กลงๆ เรื่อยๆ ใบหน้าเริ่มบูดเบี้ยวยาวออกมาผิดกับก่อนหน้า หางปุกปุยกลายเป็นเส้นแข็งๆ สีเนื้อชมพู

“กรี๊ดดดดด...หนู” >O<

ป้าบๆๆๆๆ!!

“เฮ้ย!”

สิ้นเสียงตวาดโหดๆ ไม่กี่อึดใจสายตาของฉันก็เริ่มขยับเปิดขึ้นอย่างช้าๆ

“พี่!” OoO

ในตอนนี้ลองจินตนาการถึงพี่ที่กลิ้งไปนอนยังปลายเตียงซึ่งมีเท้าเล็กๆ ของฉันพาดอยู่บนตัวแถมด้วยสภาพของผ้าปูที่นอนหลุดออกมาเป็นขยุ้มยู่ยี่

“แหะๆ ฝันไปนี่เอง” ยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อพร้อมหน้ายิ้มจิ้มลิ้มพอให้อภัย (^_^; )9

“ไม่ต้องมาพูดเลย ทำไมมานอนบนนี้ได้เนี่ย” -*-

“เอ๋?” มองไปรอบๆ นี่คือบนเตียงพี่ซึ่งฉันรู้ดีเพราะเมื่อคืนฉันแอบคืบคลานขึ้นมานอนเองแหละ โฮะๆ “อะไรหรอ” ?o? แต่ก็ยังแกล้งซื่อไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป

“ยังจะมาอะไรอีกนะ” -*-

“...” ?O? ฉันไม่ตอบแต่(แกล้ง)ทำหน้างงหนักใส่

“เฮ้อ~ ออกไปได้แล้วไป หมดเวลานอน”

พี่บอกจบก็ดันตัวฉันออกไปจากอาณาเขตของตัวเองก่อนที่จะหันไปพบว่ามีผู้มาเยือนซึ่งไม่ทันรู้ตัวเลยในเวลาต่อมา

“โทษ’ที งั้นฉันรอข้างล่างนะ” ชายคนนั้นอมยิ้มนิดๆ ก่อนที่จะรีบเดินหลบออกไป

“ใครหรอ?”

“ลูกจ้าง”

“ลูกจ้างอะไรอะ”

“ลูกจ้างแบบกรรมกรมั้ง ยัยบื่อ!”

“อ่อ” -.,-

จบจากนั้นเราสองพี่น้องก็แยกย้ายไปทำธุระยามเช้าของตัวเองโดยพี่ฝากให้ฉันทำอาหารเช้าให้เสร็จทันในตอนที่พี่ลงไป

เดินลงมาชั้นล่างชายคนนั้นก็ยังคงนั่งนิ่งรออยู่ที่โซฟา เขาดูง่ายๆ สบายๆ ราวกับมาที่นี่บ่อยครั้ง สงสัยคงไม่ใช่แค่ลูกจ้างธรรมดาซะแล้วสินะ ทำอาหารเช้าไปให้เขากินด้วยดีกว่า ^O^

ไม่นานนักพี่ก็ลงมาและพูดคุยกับคนที่ได้ชื่อว่า ‘ลูกจ้าง’ อยู่ในห้องรับแขก ฉันเองยังเห็นหน้าเขาไม่ชัดเท่าไหร่แต่แค่มองผ่านออร่ายังฟุ้งกระจายแบบนั้นสงสัยมองใกล้ๆ นี่ต้องหล่อมากแน่ๆ เลย

“อาหารเช้าเสร็จแล้ว...คะ...ค่า” OoO

ฉับพลันตัวฉันแข็งค้างอยู่แบบนั้นเพราะใบหน้าเรียวๆ ตาคมๆ ที่จับจ้องมาที่ฉัน บุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นดาราสุดฮอตแห่งปีนี้ คนที่ฉันมีเสียงริงโทนไว้ในครอบครอง...

“เรนโบว์!!” กรี๊ดดดด... ด้วยกลัวจะน่าเกลียดจึงต้องหันมากรีดร้องสุดเสียงให้เดซิเบลต่ำที่สุดเท่าที่จะต่ำได้

“อ้าว รู้แล้วเรอะว่าใคร”

“ฮะ?” ฉันหันกลับมามองใบหน้าเย็นชาที่น่าถีบที่สุดในสามโลก!! ก่อนที่จะประมวลผลเหตุการณ์ทั้งหมดและเข้าใจสักทีว่าที่เขาพูดนั้นหมายความว่ายังไง “นี่แสดงว่าพี่แกล้งหลอกฉันน่ะสิว่าเขาเป็นลูกจ้างน่ะ” -O-

“ป่าว ก็ลูกจ้างจริงๆ นี่นา”

“ไอ้ลูกจ้างที่พี่พูดน่ะมันหมายถึงคนงานกรรมกรไม่ใช่เรอะ!”

“เฮ้อ~ อย่าถือสาเลยนะน้องฉันมันก็ซื่อบื่อแบบเนี้ยแหละ ฮ่ะๆ”

กรี๊ดดดด...>.< จะว่าฉันตรงๆ มันไม่เท่าไหร่แต่ดันหันไปนินทาระยะเผาขนกับเรนโบว์สุดที่รักของฉัน(ไปคบกันตอนไหน)เลยทำให้เขาหัวเราะเยาะให้ความซื่อ(แอบบื่อ)ของตัวเองไปด้วย กร๊าซซซซ...ถ้าเขากลับไปล่ะก็จะแกล้งเอาคืนพี่ให้ดู!!

“อย่าว่าน้องเขาเลยน่ารักดีออก ว่าแต่เอาอาหารเช้ามาให้ใช่มั้ยครับ ขอบคุณนะ”

“อ๊ะค่ะ” เรนโบว์ช่วยเปลี่ยนเรื่องให้ด้วยการเสนอเรื่องอาหารที่ฉันยกอยู่จนลืมไปแล้วว่ามีขึ้นมาเลยทำให้บรรยากาศเริ่มดีขึ้นเล็กน้อย

ขนมปัง ไข่ดาว ไส้กรอก แถมด้วยน้ำส้มหนึ่งแก้ว เฟอร์เฟ็คสุดๆ สำหรับเบรกฟาส ซึ่งเรนโบว์จิ้มไส้กรอกขึ้นมาแล้วงับกินก่อนจะชมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มชวนใจละลาย

“อร่อยจัง”^_____^ อ๊ากกกก...ฟินเว่อร์จ้า >/////<

“เฮอะ พอเถอะ เห็นหน้าเพ้อๆ ของยัยนี่แล้วชวนจะอ้วก นายเองก็มีแฟนแล้วหัดอยู่ในกรอบซะบ้าง”

จบประโยคสุดจี๊ดของคุณพี่ชายเล่นเอาหัวใจของฉันแตกดัง ‘เพล้ง’ ละเอียดแหลกเป็นเสี่ยงๆ รอยยิ้มที่ฉีกแล้วฉีกอีกจนเกือบจะถึงหูบัดนี้ไม่มีอีกแล้ว

“แหม น้องนายเป็นแฟนคลับทั้งที ต้องดีด้วยหน่อยสิ”

ในตอนแรกฉันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ตอนนี้ถ้อยคำที่ออกมาจากเรนโบว์คนดีย้ำชัดแล้วว่า มีแฟนเป็นตัวเป็นตนจริงๆ โฮกกกก...ทำดีเพียงแค่เป็นแฟนคลับเท่านั้นเองหรอหัวใจชีช้ำสุดจะทานทน TTOTT

“ถะ...ถ้างั้นหนูไปก่อนนะ”

“อ้าวเฮ้ เก็บจานไปด้วยสิ”

ไม่ทันฟังเสียงไล่หลังนั้นจบน้ำตาฉันก็พรั่งพรูออกมาราวกับฝนห่าใหญ่ เรนโบว์จะมีแฟนมันไม่ผิดหรอกแต่ฉันนี่สิไม่รู้สักนิด ไหนบอกว่า ‘โสด’ ออกสื่อโต้งๆ แบบนั้น คนเราก็หวังบ้างอะไรบ้างเป็นธรรมดา ฮึก...หลอกลวงผู้บริโภค(ความหล่อ)ชัดๆ >O<!!

ฉันรีบวิ่งไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนที่จะเรียกสติของตัวเองกลับมาอีกครั้ง ซึ่งน่าแปลกที่ฉันไม่ได้นึกเสียใจอะไรกับเขามากมายอย่างที่ร้องไห้ฟูมฟายออกมาเพียงแค่รู้สึกว่าโง่มาโดยตลอดเท่านั้นเอง

“ไปทำอะไรมาน่ะ” พี่ว่าขณะฉันเดินหัวเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเข้าไปก่อนจะหาผ้าขนหนูมาให้ซับอย่างรวดเร็วแล้วลากตัวฉันออกไปทั้งอย่างนั้น

“เอ่อ มีอะไรให้ช่วยมั้ย”

“ไม่หรอก ยัยนี่ก็บ้าๆ แบบนี้แหละ พอดีชอบเล่นน้ำน่ะ นายรอไปก่อนนะ”

ขอบคุณนะเรนโบว์ที่เป็นห่วงฉันแต่คุณมีแฟนแล้วไม่ใช่หรือไงจะมาทำเป็นห่วงเป็นไยฉันทำไม เดี๋ยวถ้าแฟนจับได้ขึ้นมาจะเป็นบาปกับฉันซะเปล่าๆ(พูดอย่างกะไปเป็นชู้กันแล้วงั้นแหละ!)

“ทำบ้าๆ เดี๋ยวก็หวัดกินหรอก โง่หรือเปล่ารักคนที่เขาไม่รู้จักเราเลยสักนิด งี่เง่าชะมัด!”

“พี่รู้ได้ไงว่าฉันรัก” -O- ในความรู้สึกฉันเองมันแค่ความปลื้มเท่านั้นส่วนที่เสียใจนี่ฉันคิดว่ามันเป็นผลจากการโกหกให้หวังของเขาซะมากกว่า

“ก็ในโทรศัพท์เธอเล่นมีรูปหมอนั่นเป็นร้อยๆ แถมยังตัดปะรูปตัวเองใส่ไปข้างๆ เขียนว่า ‘ไอเลิฟยู ฟอร์เอเว่อร์’ ตั้งเป็นภาพหน้าจอ ดูแค่นี้ก็รู้น่า”

“เอ๊ะ พี่แอบเอาโทรศัพท์ฉันไปดูงั้นหรอ”

“ป๊าว แค่เห็นผ่านๆ ต่างหาก” เสียงสูงปรี๊ดขนาดนี้พิรุจมากมายเลย

“แล้วรู้ได้ไงว่ามีรูปเป็นร้อยๆ น่ะ”

“เฮ้ย นั่นเดาเอาเว้ย”

“หรออออ...” ฉันลากเสียงยาวไม่เชื่อใส่ใหญ่ก่อนจะมีเสียงกระแอมไอของใครบางคนเรียกความสนใจจากเรา

“อะแฮ่ม ถ้าคุยงานเสร็จแล้วฉันขอกลับนะ”

“เออ”

“อ้อ พอดีมีของจะให้น้อง...” เขาชี้นิ้วมาทางฉันก็เลยต้องตอบไปตามมารยาท ไม่ได้แอบหวังอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ(จริงจริ๊ง)

“ปั้นยิ้มค่ะ”

“ครับน้องปั้นยิ้ม^^ พอดีเห็นเป็นแฟนคลับจากปั้นจั่นบอกก็เลยคิดว่าการให้ของที่ระลึกสักอย่างคงจะดี ตามมาสิครับ”

“อ๊ะ”

ถึงเนื้อถึงตัวจังเลยแต่ก็แอบใจเต้นเล็กๆ แฮะที่ถูกจับมือให้เดินไปด้วยกันอย่างนี้ เอ...จะแอบหวังได้มั้ยนะเนี่ย แหะๆ ^.,^

“นี่ครับรูปถ่ายพร้อมลายเซ็น แล้วก็...”

หมับ!

แชะ!

“แลกกันนะครับ” ^_^

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเหตุการณ์เมื่อครู่เกิดขึ้นไวเกินกว่าจะอธิบายทัน เขาโอบกอดฉันแล้วถ่ายรูปคู่ของเราไว้ นั่นถือเป็นของแลกกับรูปโปสเตอร์พร้อมลายเซ็นต์ของเขาที่ฉันได้มางั้นหรอ นี่มันหมายความว่าไงเนี่ยยยย...>/////<

“ถ้างั้นผมไปก่อนนะ พี่มองแล้วอะ”

นิ้วชี้เรียวเล็งไปยังสีหน้าปานเคียดแค้นมาแรมชาติของคนที่ยืนพิงขอบประตูอยู่ไกลๆ ก่อนจะละจากฉันไปขึ้นรถสปอร์ตสีแดงสุดหรู

วืดดด~

บานกระจกรถเลื่อนลงคงจะบอกลาแต่ผิดคาดกับที่คิดเพราะเขาพูดขึ้นว่า

“อย่าเชื่อที่พี่พูดมากนะเพราะเล่นเอาผมเสียหายอยู่เหมือนกัน”

“เอ๋?”

บรื้นนนน...

ไม่ทันได้เข้าใจในบทความเขาก็ออกรถไปซะแล้ว เสียหายจากที่พี่พูดงั้นหรอ? เอ๊ะ...หรือว่าจริงๆ แล้วไม่มีแฟน เฮ้ย! แบบนี้ก็หวังได้อะดิ๊ กรี๊ดดดด...จะได้มีสิทธิควงซุป’ ตาร์ก็คราวนี้แหละน้ายัยปั้นยิ้ม >/////<