คุณหญิงเจแปนกับท่านขุนทั้ง๕

     ตู้มๆ เสียงบางสิ่งหล่นน้ำติดต่อกัน2-3ครั้ง ที่ท่าน้ำหลังเรือนของหลวงเคน ในยามเช้า               "คุณหญิงเจ้าค่ะ!!"เสียงบ่าวไพร่สาวๆ2-3คนพูดพร้อมกันหลังจากตกน้ำด้วยฝ่าเท้าของเจแปน     เจแปนไม่รอช้า เธอวิ่งอย่างรวดเร็วและกระโดดลงน้ำไปอีกคน               "สบายจังเลย"เจแปนพูดพร้อมโผล่หัวออกมาจากน้ำ               "คุณหญิงเจ้าค่ะ เหตุใดจึงต้อง'ผลัก'พวกบ่าวด้วยละเจ้าค่ะ?"ยายมายกล่าวเชิงตำหนิคุณหญิงของตน               "สนุกดีนิ มีปัญหาหรอค่ะ?"เจแปนพูดตัดบทไม่ให้ยายมายตำหนิตน...     พอเจแปนเล่นน้ำในยามเช้ากับพวกบ่าวไพร่เสร็จแล้วก็ขึ้นมาแต่งตัวต่อ ตามนิสัยที่เคยชินของตน               "ท่านพ่อ~ หนูแต่งตัวเสร็จแล้ว ไปกันเถิด"เจแปนลากหลวงเคนลงจากเรือนอย่างรวดเร็ว               "จะรีบไปใย พ่อมิลืมคำสัญญาดอก"หลวงเคนพูดกับลูกสาวและคำสัญญาที่ว่าก็คือหลวงเคนสัญญาว่าจะพาเจแปนไปดูพวกทหารหน้าใหม่ฝึกซ้อมกันที่ค่ายของหลวงเกมเพื่อนสนิทของเขา     ว่าแล้วหลวงเคนก็พาลูกสาวขึ้นเกวียนไปยังค่ายของหลวงเกม...
     หลวงเคนก้าวลงจากเกวียนและจูงลูกสาวไปหาผู้เป็นเพื่อนของตน               "ไงสหาย ข้าพาลูกของข้ามาดูทหารฝึกนะ"               "อ้าว เจแปนเองหรอ โตเป็นสาวแล้วสวยเหมือนแม่ไม่มีผิด"     เจแปนยกมือสวัสดีแล้วเดินไปที่ค่ายตามทางที่หลวงเกมบอก               "เฮ้ย!! นั่นใครฟ่ะ"ผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มทหารใหม่ที่กำลังฝึกซ้อมกันอยู่ได้เหลือบไปเห็นเจแปนที่กำลังเดินผ่านมาพอดี               "ลูกสาวของหลวงเกมป่าว~ เห็นว่าเขามีลูกสาวด้วยนี่"ทหารอีกคนพูด               "ดูท่าน่าจะไม่ใช่นะ ถ้าเป็นคุณหญิงฟ้าก็จะต้องมีภรรยาของหลวงเกมมาด้วยสิ"ทหารคนที่สามกล่าวทิ้งท้าย               "เฮ้ย พวกเจ้านะเลิกมองลูกสาวข้าได้แล้ว"หลวงเคนส่งสายตาดุดัน ไปให้พวกทหารใหม่กลุ่มนั้นที่กำลังมองลูกสาวของตนจนตาเยิ้ม               "ขุนหมู ท่านช่วยดูแลลูกสาวข้าให้ด้วย พอดีนางอยากมาดูทหารฝึกนะ เธอชื่อเจแปน"หลวงเคนกล่าวทิ้งท้ายและเดินจากไป     ขุนหมูเหลือบมองเจแปนที่ยืนอยู่ข้างๆตน ภาพของเจแปนในสายตาของขุนหมูนั้นช่างงดงามเกินบรรยาย...เธอใสสไบผ้าลื่นสีม่วงเข้มและโจงกระเบนสีแดง ผิวขาวอมชมพู ขนตางอนอีกทั้งนัยตากลมโตสีดำชวนหลงใหลอีก......อย่าบอกนะว่า นี่คือรักแรกพบ!!......     ผ่านมาไม่กี่วัน ก็เป็นวันเข้าพรรษาแล้ว               "ท่านพ่อว่าอย่างไรนะ!! จะไม่ให้หนูไปเที่ยวงานงั้นหรอ?? ทำไมละ"เจแปนตะโกนเสียงดังลั่นเรือน               "มันอันตรายนะลูก วันนี้เจ้าจะต้องอยู่ที่เรือนกับพ่อ!!"หลวงเคนกล่าววาจาชวนขนหัวลุกใส่ลูก               "ชิ ไอ้แก้ว ไอ้มอม ไอ้ด่าง"เจแปนเรียกสุนัขพันธุ์บางแก้วของเธอที่เลี้ยงไว้ทั้ง3ตัวให้มาหาเธอ               "ไปละ"เจแปนกล่าวประโยคสั้นๆ และวิ่งพาสุนัขสามตัวไปที่หลังเรือน...     พอถึงเวลามืดค่ำ งานวัดเนื่องในวันเข้าพรรษาได้เริ่มขึ้น เจแปนกินข้าวเสร็จพอดี จึงเข้าห้องของตนไป               "ข้าจะทำอย่างไรดีนะ จึงจะได้ไปเที่ยวงานวัดแบบพวกบ่าวไพร่ได้...คิดออกแล้ว"เจแปนตะโกนเสียงดัง พร้อมกับมองไปยังท่าน้ำหลังเรือน และเดินไปล็อกกลอนประตู               "มันต้องมีสิ...เจอแล้ว"เจแปนพยายามค้นหาสิ่งหนึ่งอยู่ สิ่งนั้นก็คือ'ขมิ้นขัดผิว'               "นี่แน่ะ ไม่ให้ข้าไปนักใช่ไหม"เจแปนพูดพร้อมกับนำขมิ้นขัดผิวมาพอกหน้าจนแทบไม่รู้ว่าคือเจแปน               "แค่นี้ก็ไม่มีใครจำข้าได้แล้ว"เจแปนพูดกับตัวเอง พร้อมกระโดดลงจากหน้าต่างของห้องตนมายังข้างล่าง จ๋อมๆ เจแปนว่ายน้ำไปยังสถานที่แห่งหนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนทำ จะทำให้'ขมิ้น'มันหายไปหมด!!               "แก้ว~ แก้วจ๋า~"เจแปนส่งเสียงเรียกเพื่อนสนิทของเธออยู่ที่หลังเรือนของคุณหญิงแก้ว              "เจแปน!! ข้าไม่ได้หมายความว่าให้เจ้าว่ายน้ำมานี่ ถึงช้าอย่างไรข้าก็จักรอเจ้าอยู่แล้ว...รออยู่ตรงนั้นก่อนนะ"คุณหญิงแก้วรีบหยิบสไบผ้าลื่นสีฟ้ากับโจงกระเบนสีแดงออกชมพูหน่อยๆมาให้เจแปนสวมใส่เพราะว่าชุดของเจแปนเปียก...               "งานวัดเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่ได้มาเที่ยวนานเลย"เจแปนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นแต่ก็ยังไม่รู้ตัวอีกว่าขมิ้นของตัวเองหายไปหมดแล้ว!!               "อ้าวนั่นคุณหญิงเจแปนนี่นา"แม่ค้าขายขนมคนหนึ่งกล่าวกับเจแปนที่กำลังเลือกซื้อขนมของตนเองอยู่               "ฉันไม่ใช่เจแปนดอกจ๊ะ"เจแปนกล่าวกับแม่ค้าคนนั้นด้วย'ความซื่อบื้อ'ที่ไม่รู้ว่าขมิ้นมันหลุดลอยไปกับสายน้ำตั้งนานแล้ว               "ออ ใช่จริงด้วย ขอโทษนะที่ฉันดูผิดไปหน่อย"แม่ค้าผู้นั้นกล่าว แต่ที่แม่ค้าขายขนมกล่าวแบบนั้นก็เพราะว่าคุณหญิงแก้วขยิบตาส่งลับลมคมในให้อะไรประมาณนี้อ่ะน่ะ!!     เจแปนเดินเล่นในงานวัดกับคุณหญิงแก้วไปเรื่อยๆจนเธอไปเดินชนชายผู้หนึ่งเข้า!!               "ขอโทษทีนะค่ะ ที่ฉันไม่ระวังตัวจนเผลอเดินชนคุณเข้าซะได้"เจแปนกล่าวขอโทษพร้อมเงยหน้ามามองชายคนที่เธอเผลอไปเดินชนเอา ซึ่งคนที่เธอไปเดินชนก็คือท่านขุนฟลุ๊คนั่นเองและทั้งสองคนก็ไม่มีใครจำกันได้               "ไม่เป็นไรดอกขอรับ"ขุนฟลุ๊คกล่าวแล้ว'ก้มหน้า'ไปมองหญิงสาวที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือจนมาชนเขาเข้า     พอเห็นของเธอชัดๆขุนฟลุ๊คก็มีความรู้สึกแปลกๆก่อตัวรวมกันอยู่ในหัวใจ               ฟลุ๊ครีบเดินหนีหญิงสาวสองนางนั้น ไปหาเพื่อนของตนซึ่งก็คือขุนหมูนั่นเอง ก่อนที่ตนเองจะเขินจนทำอะไรต่อมิอะไรไปมากกว่านี้------------------------------------------------------------------------------------อันนี้เขียนสดๆโดยไม่มีโพยค่ะ อาจดูแปลกๆหน่อยนะค่ะ พอดีรีบด้วย ขอให้สนุกค่ะ