คุณหญิงเจแปนกับท่านขุนทั้ง๕

     เวลาผ่านไป9ปี จนฟลุ๊คฟ้าและเจแปนโตเป็นวัยรุ่นกันแล้ว ฟลุ๊คได้ไปเป็นทหาร ฟ้าได้ถูกถวายตัวเข้าไปในวัง ส่วนเจแปนกลับได้อยู่บนเรื่องสบายไปวันๆ แต่ก็ได้เรียนหนังสือกับผู้เป็นพ่อของเธอ


     เช้าวันหนึ่งในบริเวณพระบรมมหาราชวัง มีร่างของนางกำนัลสองนางเดินพูดคุยกันบริเวณสวนหย่อม ในมือของพวกนางถือตะกร้าใบเล็กสำหรับใช้เก็บดอกไม้


               "อีกไม่กี่วัน ก็จักถึงวันเข้าพรรษา แล้วนี่นา"นางกำนัลคนแรกพูดพร้อมกันเก็บดอกไม้ต่างๆเข้าตะกร้าของนาง


               "อืม ชั้นจำได้นะว่ามีงานวัดด้วย"นางกำนัลอีกคนพูดพร้อมน้ำเสียงเจือความตื่นเต้น

.

.

.


               "โอ๊ย~~ยาก"เจแปนพูดพร้อมดิ้นไปมาตามพื้นห้อง

               "ใจเย็นๆ สิลูก"คุณหญิงพลอยกล่าวด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย


               "มันยากอ่ะ คุณแม่ เกิดมาหนูยังไม่เคยร้อยมาลัยเลยนี่~"


               "..."


               "โอ่ย~ ไปละ"เจแปนกล่าวและวิ่งเข้าไปในห้องของเธออย่างรวดเร็ว ปล่อยให้บ่าวไพร่และคุณหญิงพลอยร้อยมาลัยต่อไป


     ณ ตลาดน้ำเจ้าพระยา
               


               "ฟลุ๊คๆๆ ซื้อมะเฟือง,มะไฟ,มะม่วง ให้แม่หน่อย"คุณหญิงฮายรบเร้าลูกชายให้ซื้อผลไม้ต่างๆให้ตน

               "แม่ก็หยิบมาสิ"ฟลุ๊คพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด


     หลังจากคุณหญิงฮายซื้อผลไม้เสร็จแล้วก็ลากลูกชายไปซื้อของอื่นๆจนถึงบ่าย
.

.

.
            

                "อ่าว ว่าไงหมอหลวงเจมส์ ภรรยาข้าเป็นอย่างไรบ้าง"หลวงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความเป็นห่วงภรรยาของตน
               

                "คุณหญิงพลอย เธอเป็นโรคร้ายโรคหนึ่งเข้านะขอรับ กระผมคงต้องมาตรวจอาการเป็นระยะๆนะขอรับ"หมอหลวงเจมส์กล่าวพร้อมกับเดินลงไปจากเรือน
               

                หลังจากวันนั้นหมอหลวงก็มาตรวจอาการคุณหญิงพลอยที่เรือนของหลวงเคนประมาณ2-3วัน


               "คุณหญิงพลอย คงจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงมะรืนนี้นะขอรับ"หมอหลวงเจมส์กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพและลงเรือนไปอีกครัั้ง


...เช้าวันรุ่งขึ้น...
               

                "อือ~~ อือ~~"เสียงเจแปนครางเสียงลูกแมว ก่อนที่จะปล่อยน้ำตาให้ไหลรินอาบแก้มของเธอเหมือนเขื่อนแตก


                "แม่ขอโทษนะเจแปน ที่แม่ไม่ได้อยู่กับลูกจนถึงงานเข้าพรรษาครั้งนี้"เธอกล่าวกับลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอที่บัดนี้กลับดูอ่อนแอน่าปกป้อง


                "เจ้าก็รู้มิใช่หรือ ว่ายังไงแม่ก็มิอาจอยู่กับเจ้าจนเจ้าแก่เฒ่าได้ ฉะนั้นอย่าร้องไห้"


                "น้อง...ดีใจที่ได้เกิดมามีครอบครัวที่ดีอย่างนี้ ถึงชีวิตน้องจะสั้นจนไม่อาจอยู่ได้ถึงงานเข้าพรรษาครั้งนี้ แต่เจแปนลูกอย่าร้องไห้จนไม่ทำงานทำการอะไรเลย ให้เจ้าคิดว่าเเม่อยู่กับเจ้าตลอดเวลานับจากนี้"คุณหญิงพลอยกล่าวประโยคสุดท้ายก่อนจะหลับตาลงไปและไม่อาจจะลืมตาขึ้นมาได้ในครั้งต่อไป


                "เจแปน!!" "คุณหญิงเจแปน!!" ทั้งหลวงเคนและบ่าวไพร่หลายคนส่งเสียงเรียกเจแปนที่ตอนนี้กำลังล้มลงไปนั่งกับพื้นและมีน้ำตาไหลลงมาจากนัยตาคู่งามที่กำลังสั่นไหว



        หลังจากที่เธอล้มไปเจแปนก็วิ่งเข้าห้องตัวเองแล้วล็อกกลอนประตูไม่ให้ใครเข้ามาและนั่งทำใจกับตัวเองอยู่ในห้องยันมืดค่ำ

.

.

.


                 "ฟลุ๊ครีบแต่งตัวเร็ว แม่จะรีบไปงานศพคุณหญิงพลอย"คุณหญิงฮายกล่าวเร่งรีบ


                 "เสร็จแล้วแม่ ไปกันเถอะ"ฟลุ๊คพูดพร้อมลากแม่กับน้องสาวขึ้นเกวียนเพราะไม่อยากให้หลวงเกมซึ่งเป็นพ่อรอ


        เกวียนเลื่อนมาจอดที่เรือนของหลวงเคนซึ่งใช้เป็นที่จัดงานศพของคุณหญิงพลอย


                  "อ้าว ว่าไงสหายรัก"หลวงเกมกล่าวทักทายเพื่อน


                  "ก็สบายดีนะ ข้อขอบคุณเอ็งมากเลยที่มางานศพภรรยาข้า แต่ลูกสาวข้า นี่ไม่ออกมาจากห้อง2วันละตั้งแต่ภรรยาข้าตาย"หลวงเคนกล่าวกับหลวงเกม


                  "ฟ้า ลูกไปเดินเล่นก่อนนะ"คุณหญิงฮายกล่าว


                  "จ๊ะ"ฟ้าพูดพร้อมเดินไปที่สวนหลังเรือนของหลวงเคนที่ติดกับแม่น้ำ พอเธอมองขึ้นไปที่บนเรือนเธอก็ได้พบ...หญิงสาวอายุ16ปีหน้าตาสะสวยยื่นหน้าออกมาจากหน้าต่างในห้องของเธอ พอฟ้าคิดถึงเพื่อนในวัยเยาว์ เธอจึงทำการปีนต้นแก้วที่มีกิ่งยื่นเข้าไปใกล้ๆกับหน้าต่างนั้น


                  "สวัสดีค่ะ พี่เจแปนมิได้พบกันนานเลย จำหนูได้ไหม"


                  "ใครหรอ"

                  "ฟ้าไง ฟ้า...จำได้ไหม"ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ

          
                  "ออ ฟ้านี่เอง แต่มาที่นี่ทำไมหรอ"

                

                  "มาเดินเล่นค่ะ"


                  "พี่รู้สึกเหมือนมีอะไรค้างคาอยู่ในอกอ่ะ"เจแปนพูดเบาๆ


                   "พี่เจแปนไม่ต้องกลัวหรอก ระบายมาเลยหนูพร้อมรับฟัง"ฟ้าพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม


                   "ขอบใจมากเลยนะฟ้า"เจแปนเล่าเรื่องที่คาในอกเธอให้ฟ้าฟังจนเวลาล่วงเลยไปเกื่อบห้าทุ่ม


          และหลังจากนั้นฟ้าก็ลาเจแปนกลับเรือนและพอดีที่หลวงเกมกำลังจะกลับพอดี

                  "ฮ้าาา รู้สึกสบายใจจัง"เจแปนคลี่ยิ้มออกมาและแล้วเธอก็ได้กลิ่นดอกกระดังงาและดอกแก้วโชยมาตามสายลม


...ดอกกระดังงา ดอกไม้ที่แม่ชอบ...กับ...ดอกแก้ว ดอกไม้ที่ตนชอบ...

----------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้วนะค่ะ ตอนที่สอง!!! ขอขอบคุณ Neko_Sadisty ที่ช่วยคิดชื่อตอนและช่วยแก้ไขเนื้อหานิดหน่อย ติดตามต่อตอนหน้าค่ะ